INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa przedstawione we wniosku z dnia 22.12.2009 r. (data wpływu 28.12.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości wykazywania przez płatnika w informacji PIT-11 kosztów uzyskania przychodów, w odniesieniu do należności otrzymywanych przez ławników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.12.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości wykazywania przez płatnika w informacji PIT-11 kosztów uzyskania przychodów, w odniesieniu do należności otrzymywanych przez ławników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Ławnicy za czas wykonywania czynności w Sądzie otrzymują rekompensatę pieniężną w wysokości 1,9% kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, tj. 56,08 zł. Rekompensaty, jako wynagrodzenie za czas wykonywania czynności w sądzie stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wypłacając należności z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jako płatnik pobiera zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18% należności, pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 111,25 zł.

Z tytułu wypłaty odprowadzana jest zaliczka na podatek dochodowy na rachunek urzędu skarbowego, na podstawie art. 42 ust. 1, do dnia 20 następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczkę.

W miesiącu, w którym ławnik otrzymuje wynagrodzenie poniżej wartości kosztów uzyskania przychodu, zaliczka na podatek dochodowy wynosi zero zł, a koszty uzyskania przychodu należą się w pełnej wysokości, tj. 111,25 zł. Natomiast w miesiącu, w którym wypłacone rekompensaty przewyższają koszty uzyskania przychodu, pobierana jest zaliczka na podatek dochodowy od przychodu przekraczającego koszty uzyskania przychodu w stosunku miesięcznym.

W takim przypadku w informacji rocznej PIT-11 w części E poz. 7 wykazywane są koszty uzyskania przychodu w wysokości należnej za każdy miesiąc, w którym były wypłacone rekompensaty, jednak nie wyższej niż uzyskany przychód oraz wykazywane są zaliczki pobrane przez płatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy należne koszty uzyskania przychodu są większe od uzyskanego przychodu, w informacji rocznej PIT-11 wykazuje się koszty uzyskania równe przychodom, dochód zerowy oraz wykazywane są zaliczki pobrane przez płatnika...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty uzyskania przychodu powinny być stosowane w wysokości należnej, tj. 111,25 zł miesięcznie, niezależnie od wysokości uzyskanego przychodu. Również w informacji PIT-11, powinny być wykazane w kwocie należnej, tj. będącej wielokrotnością kwoty 111,25 zł (w zależności od ilości miesięcy, w których ławnik uzyskiwał przychody), jednak do wysokości nie wyższej niż uzyskany przychód oraz wykazanym dochodem zerowym i zaliczkami na podatek dochodowy pobranymi przez płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w treści art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje, jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów, zgodnie z art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7, w tym przychody ławników sądowych.

Z treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 5 omawianej ustawy, koszty uzyskania przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9 w wysokości określonej w ust. 2 pkt 1, a jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku stosunków prawnych, w wysokości określonej w ust. 2 pkt 2.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w brzmieniu ustawy obowiązującym w 2009 r., koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

W oparciu o art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację według ustalonego wzoru (art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Natomiast, jak wskazuje art. 42 ust. 2 ustawy podatkowej, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11),
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wypłaca przysługujące ławnikom należności, które kwalifikowane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pełniąc funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca pobiera zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18% należności, pomniejszając osiągany przez ławników przychód o koszty uzyskania przychodów w wysokości 111,25 zł. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w sytuacji, gdy należne koszty uzyskania przychodów są większe od uzyskanego w danym roku podatkowym przychodu, w informacji rocznej PIT-11 Wnioskodawca zobowiązany jest, jako płatnik wykazać koszty uzyskania przychodów równe osiągniętemu przychodowi, zerowy dochód oraz wykazać pobrane zaliczki.

Biorąc pod uwagę wyżej przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście jest limitowana i to zarówno w skali miesiąca, jak i całego roku podatkowego, co znajduje odzwierciedlenie w treści powołanego powyżej art. 41 ust. 1 ww. ustawy, który to przepis określa zasady poboru zaliczki na podatek dochodowy przez płatnika. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przewyższają wysokość miesięcznego przychodu, płatnik w danym miesiącu zobowiązany jest pomniejszyć osiągnięty przychód o koszty uzyskania przychodu, tj. w wysokości należnego przychodu, w następstwie czego dochód do opodatkowania nie wystąpi, a tym samym nie wystąpi zaliczka na podatek dochodowy. Natomiast podatnik w składanym za dany rok podatkowym zeznaniu rocznym ma prawo uwzględnić należne koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości za wszystkie miesiące, w których otrzymał przychód z tego tytułu, jednakże do wysokości rocznego limitu, określonego w art. 22 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy.

W konsekwencji, przy sporządzaniu imiennej informacji o uzyskanych przez podatnika dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (PIT-11), płatnik zobowiązany jest do wykazania kosztów uzyskania przychodów faktycznie uwzględnionych w trakcie roku podatkowego, co potwierdza punkt 5 objaśnień do informacji PIT-11 „W kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek”.

Reasumując, w przypadku, gdy należne koszty uzyskania przychodów są większe od uzyskanego przez danego podatnika w roku podatkowym przychodu, w informacji rocznej PIT-11 Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać koszty uzyskania przychodów równe osiągniętemu przychodowi, zerowy dochód oraz pobrane przez płatnika zaliczki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.