INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2009 r. (data wpływu 26 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 7 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z własnością posadowionych na tym gruncie budowli – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z własnością posadowionych na tym gruncie budowli. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 października 2009 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia oraz pełnomocnictwo.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 9 czerwca 1993 r., aktem notarialnym Wnioskodawca – Spółdzielnia (dalej: Spółdzielnia) nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym wzniósł lub nabył z własnych środków budynki i budowle, stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności. Będący w użytkowaniu wieczystym grunt, Spółdzielnia wynajmowała podmiotom gospodarczym, które prowadziły na tym terenie działalność gospodarczą. W roku 2005 dokonano podziału nieruchomości, dostosowując wielkość działek do potrzeb Najemców. Księga wieczysta pozostała wspólna dla wszystkich wydzielonych działek.

W dniu 14 lipca 2009 r. Spółdzielnia sprzedała Najemcy:

• prawo wieczystego użytkowania gruntu wydzielonej działki o pow. 0,2443 ha i prawo własności stanowiącego odrębną nieruchomość pawilonu handlowego, który został wzniesiony na tej działce przez Kupującego w roku 1994, oraz budowle takie jak: plac betonowy, sieci: wodno-kanalizacyjna, deszczowa, sanitarna, c.o., elektryczna oraz studzienka wodomierzowa.

• udział do 103/517 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z budowlami: kanał c.o., wodociąg, sieć energetyczna, droga dojazdowa dla wszystkich użytkowników.
  
  

Cenę nieruchomości ustalono w jednej kwocie, bez wyodrębniania wartości gruntu - art. 29 ust. 5 ustawy o VAT. Wartość budynku pawilonu handlowego została określona na kwotę 30.000 PLN, a jego nabycie nastąpiło nieodpłatnie, ponieważ został on wzniesiony ze środków własnych Kupujących.

Kupujący nabyli ww. nieruchomość do majątku objętego wspólnością ustawową małżeńską. Od sprzedaży przedmiotowej nieruchomości nie naliczono podatku VAT.

W piśmie z dnia 5 października 2009 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca wskazał co następuje:

1. Właścicielem budowli posadowionych na gruncie będącym przedmiotem transakcji była Spółdzielnia, obecnie po transakcji właścicielem jest Kupujący, natomiast droga wewnętrzna w części 103/517 jest obecnie współwłasnością Kupujących, a w części 414/517 współwłasnością Spółdzielni.
2. Droga dojazdowa wewnętrzna jest częściowo wyłożona płytami drogowymi, częściowo betonem i asfaltem, a więc w świetle Prawa budowlanego, stanowi budowlę.
3. Zbycie ww. budowli nie zostało dokonane w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim, gdyż pierwszym użytkownikiem wybudowanych budowli była Spółdzielnia, następnie od roku 1994 teren ten był użytkowany przez przedsiębiorstwo Materiały Budowlane (dalej: Przedsiębiorstwo) na podstawie umowy najmu, a obecnie przedmiotowy teren został nabyty do majątku prywatnego właścicieli tegoż Przedsiębiorstwa.
4. Spółdzielnia nie ponosiła wydatków na ulepszenie budowli znajdujących się na przedmiotowej działce w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
5. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą przedmiotowych budowli upłynął okres dłuższy niż 2 lata, gdyż Spółdzielnia zasiedliła ten teren w latach 80-tych.
6. W stosunku do ww. obiektów dokonującemu ich dostawy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółdzielnia postąpiła prawidłowo, nie naliczając przy powyższej dostawie prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz dostawie budynku i budowli z tym gruntem związanych, podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyte prawo wieczystego użytkowania gruntu przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, nie podlegało podatkowi VAT. Zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu - jest dostawą towarów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy o VAT. Towarami są także budynki, budowle lub ich części - art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Budowle opisane na przedmiotowej działce biegną także przez pozostałe wydzielone działki, gdyż służą także innym użytkownikom pozostałego terenu będącego w użytkowaniu wieczystym Spółdzielni. Sprzedano tylko te części budowli, które biegną w granicy działki będącej przedmiotem transakcji.

Przy dostawie budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu - art. 29 ust. 5 ustawy o VAT. Dostawa budynków, budowli lub ich części jest zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, w powiązaniu z § 13 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przywołanych przepisów, opisana transakcja jest zwolniona od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Pojęcie części budynków i budowli należy rozumieć jako fizycznie wyodrębnione części mogące mieć inny status prawny niż same budynki lub budowle (np. lokale).

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Punkty 6 oraz 7 zostały dodane do przytoczonego przepisu ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) i obowiązują od dnia 1 grudnia 2008 r. Należy jednak zaznaczyć, że wspomniana zmiana miała charakter wyłącznie techniczny potwierdzający dotychczas stosowaną praktykę.

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195 – 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 195 ww. ustawy, własność tej samej rzeczy może także przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Udział we współwłasności, w aspekcie regulacji zawartych w przepisach Kodeksu cywilnego, wyraża zakres uprawnień, współwłaściciela względem rzeczy wspólnej (także w stosunku do pozostałych współwłaścicieli) i jest określony odpowiednim ułamkiem. Każdy ze współwłaścicieli stosownie do art. 198 Kodeksu cywilnego może swym udziałem swobodnie rozporządzać, bez zgody pozostałych współwłaścicieli, a wyjątki wynikać mogą jedynie z przepisów prawa. Zatem w zakresie pojęcia towarów, jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej.

Z uwagi na powyższe, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu (udziału w prawie użytkowania wieczystego) na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu (udziału w prawie użytkowania wieczystego) za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Podatnikami – stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wtedy, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 ust. 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej

Należy podkreślić, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Ponadto w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Na podstawie art. 43 ust. 7a ww. ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług. Na podstawie tego przepisu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntów. Powyższa zasada nie ma zastosowania dla czynności oddania nieruchomości w użytkowanie wieczyste, o czym stanowi art. 29 ust. 5a ustawy o VAT.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży (w tym zbycie użytkowania wieczystego) podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu (w tym zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu) korzystać będzie ze zwolnienia od podatku.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 14 lipca 2009 r. sprzedał na rzecz Najemcy:

• prawo wieczystego użytkowania gruntu wydzielonej działki o pow. 0,2443 ha i prawo własności stanowiącego odrębną nieruchomość pawilonu handlowego, który został wzniesiony na tej działce przez Kupującego w roku 1994, oraz budowle takie jak: plac betonowy, sieci: wodno-kanalizacyjna, deszczowa, sanitarna, c.o., elektryczna oraz studzienka wodomierzowa,

• udział do 103/517 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu wraz z budowlami: kanał c.o., wodociąg, sieć energetyczna, droga dojazdowa dla wszystkich użytkowników.
  
  

Zbycie ww. budowli nie zostało dokonane w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim, gdyż pierwszym użytkownikiem wybudowanych budowli była Spółdzielnia, a następnie od roku 1994 teren ten był użytkowany przez Przedsiębiorstwo na podstawie umowy najmu.

Jak dowiedziono wyżej istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności, lecz jako własność ekonomiczną. W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. „Dostawa towarów” nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Przepis art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Według art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wynajmującego wyboru pomiędzy możliwościami przewidzianymi w art. 676 k.c., a wybór ten możliwy jest dopiero w momencie zwrotu wynajmowanej nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy.

W myśl art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przytoczony przepis łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego wyrażającym zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”). Zgodnie z art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej) traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

W świetle przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że przy zwrocie nakładów nie dochodzi do przeniesienia własności na gruncie przepisów prawa cywilnego, ponieważ przedmiot najmu przez cały okres trwania stosunku najmu pozostaje własnością wynajmującego (zgodnie z zasadą superficies solo cedit). Natomiast nie powinno budzić wątpliwości, że najemca, który poniósł nakłady na rzecz najętą, jest ich właścicielem w sensie ekonomicznym (nie prawnym).

Odnosząc powyższą analizę przepisów do sytuacji przedstawionej we wniosku należy stwierdzić, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług przedmiotem dostawy nie może być własność pawilonu handlowego wzniesionego przez najemcę na gruncie należącym do Wnioskodawcy. Spółdzielnia – do czasu rozliczenia nakładów - nie jest bowiem w sensie ekonomicznym właścicielem przedmiotowego budynku i nie może przenieść prawa do rozporządzania ww. budynkiem jak właściciel.

W przedmiotowej sprawie należy także zwrócić uwagę na zapis art. 49 § 1 k.c., który stanowi, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu. Zgodnie z § 2 cyt. przepisu osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca. Jeżeli zatem posadowione na gruncie zbywanym przez Spółdzielnię sieci: wodno-kanalizacyjna, deszczowa, sanitarna, c.o., elektryczna są własnością przedsiębiorstwa lub zakładu, np. zakładu energetycznego, wodociągowego, itp. nie mogą stanowić przedmiotu dostawy, jako część składowa nieruchomości należącej do Spółdzielni.

W odniesieniu do pozostałych zbywanych przez Wnioskodawcę budowli (placu betonowego, studzienki wodomierzowej oraz udziału w drodze) należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż ich dostawa nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim, korzysta ona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy. W konsekwencji powyższego – na postawie § 13 ust. 1 pkt 10 cyt. rozporządzenia w związku z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT – zwolnieniem od podatku zostanie objęta również dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu wydzielonej działki o pow. 0,2443 ha oraz udziału do 103/517 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego drogą dojazdową.

Reasumując, budynek pawilonu handlowego oraz sieci nie będące własnością Zainteresowanego nie mogą być przedmiotem dostawy w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast ze zwolnienia od podatku VAT korzysta dostawa prawa użytkowania wieczystego działki o powierzchni 0,2443 ha wraz z budowlami na niej posadowionymi, będącymi własnością Wnioskodawcy oraz udziału w 103/517 części w prawie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego drogą dojazdową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.