Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1013/09/MM
z 17 listopada 2009 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBII/2/415-1013/09/MM
Data
2009.11.17



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
cena nabycia
nieruchomości
środek trwały
wartość początkowa


Istota interpretacji
Czy podatnik prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego?



Wniosek ORD-IN 871 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 24 sierpnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 19 października 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2009r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego.

W związku z brakami formalnymi wniosku, pismem z dnia 06 października 2009r. Znak: IBPB I/1/415-693/09/ZK wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 19 października 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 13 grudnia 2001r. wnioskodawczyni nabyła w drodze kupna nieruchomość lokalową. Nieruchomość nabyła jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej. Lokal ma charakter użytkowy. W dniu nabycia nieruchomości jej stan techniczny uniemożliwiał jej użytkowanie. Z uwagi na fakt, że nieruchomość jest położona w atrakcyjnym miejscu postanowiła wykonać niezbędne prace przystosowujące lokal do użytkowania. W 2003r. przeprowadzono remont w postaci wymiany stolarki okiennej, drzwiowej, posadzek, instalacji, armatury i przyrządów sanitarnych. Bez dokonania tych prac lokal byłby niezdatny do użytku, nie mógłby stanowić lokalu przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej. Po przeprowadzeniu prac, w wyniku których lokal uzyskał pełną wartość użytkową wnioskodawczyni zdecydowała się przeznaczyć go pod wynajem. Obecnie lokal użytkowy jest wynajmowany osobie fizycznej, która prowadzi w nim działalność usługową. Wnioskodawczyni chce przyjąć lokal do ewidencji środków trwałych. Za wartość początkową środka trwałego przyjęła cenę jaką by uzyskała za lokal w przypadku jego zbycia w drodze sprzedaży w dacie przyjęcia go do ewidencji środków trwałych. Chcąc zachować najwyższą staranność zleciła ustalenie wartości początkowej środka trwałego rzeczoznawcy majątkowemu.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż nie prowadzi i nie prowadziła żadnej działalności gospodarczej na własne imię. Remont lokalu został zakończony w sierpniu 2003r. Przedmiotowy lokal użytkowy był użytkowany w prowadzonej działalności gospodarczej (handel detaliczny) w okresie sierpień 2003 – kwiecień 2008r. lecz nie przez wnioskodawczynię. W tym czasie nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Lokal jest wynajmowany od 5 listopada 2008r., a za środek trwały został uznany 5 września 2009r. Wycena przedmiotowego środka trwałego została dokonana 18 maja 2009r., wartość lokalu została określona na dzień 30 października 2008r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy podatnik prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego...

Zdaniem wnioskodawczyni, podstawowe znaczenie w tym przypadku będą miały przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000, nr 14, poz. 176 ze zm.) a szczególnie przepisy dotyczące amortyzacji. Na samym początku niezbędne jest ustalenie co ustawodawca uważa za środek trwały.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy środkami trwałymi są:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 czyli umowy leasingu.

Ustawodawca w powyższym przepisie wymienił niezbędna elementy jakie powinien posiadać dany przedmiot aby móc zakwalifikować go jako środek trwały.

Wartość początkowa to sformułowanie, którego znaczenie jest zdefiniowane ustawowo. Wnioskodawczyni wskazuje, że co prawda nie występuje tutaj typowa definicja legalna, jednakże zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych szczegółowe przepisy dotyczące ustalania wartości początkowej, pozwalają na stwierdzenie, że jest to sformułowanie o ściśle i jednoznacznie określonym zakresie. Należy także zauważyć, że odnośne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są tak skonstruowane, że w wielu przypadkach wartość początkowa środka trwałego (wartości niematerialnych i prawnych) będzie różna od faktycznej (ekonomicznej) wartości tego składnika majątku w momencie przyjmowania go do używania. Związane jest to chociażby z faktem, że wartość początkowa w sensie prawnym zawsze powiększana jest o koszty związane z rozpoczęciem użytkowania (wdrożeniem) środka trwałego.

Wartość początkowa ustalana jest na dzień przyjęcia środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) do używania. Jest to konieczne, gdyż od tego momentu naliczane powinny być odpisy amortyzacyjne. To zaś jest niemożliwe bez znajomości podstawy ich dokonywania, którą jest właśnie wartość początkowa. Kluczowym przepisem dotyczącym tej kwestii jest art. 22g ust. 1 ustawy w brzmieniu:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnianiem ust. 2-18 uważa się:

  1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
    1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę, ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,
  2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
  3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
  4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu,
  5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Zwrot „cena nabycia” nie może być rozumiany w sposób potoczny. Jest to bowiem sformułowanie definiowane w ustawie, a niejako wbrew swej nazwie obejmuje nie tylko wydatki na zakup, ale również inne koszty związane z zakupem oraz wdrożeniem środka trwałego do używania. Ust. 3 art. 22g definiuje cenę nabycia: Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarowi usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zasadniczym elementem ceny nabycia jest kwota należna zbywcy. Z przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wynika, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Z powyższego wynika, że kwota należna zbywcy rzeczy (środka trwałego) to właśnie cena.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części, nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Jak wynika z orzecznictwa „cena nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a wiec przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Natomiast w sytuacji gdy zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji i jego doprowadzenie do stanu używalności połączone jest z nakładami zwiększającymi jago wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego. W sytuacji takiej wartość początkową środków trwałych przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji (...) oraz stopnia ich zużycia" (tak NSA w wyroku z dnia 6 grudnia 1993r. SA/Sz 1803/98).

Interpretując przepisy określające cechy środka trwałego należy stwierdzić, że w momencie nabycia nieruchomości przez podatnika nie spełniała ona przesłanek z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środkiem trwałym jest przedmiot kompletny i zdatny do użytku, a w tym przypadku ze względu na stan techniczny budynku z całą pewnością można stwierdzić, że nie nadawał się on do użytku, czy to w formie mieszkalnej czy też gospodarczej. Dlatego też budynek w ogóle nie był środkiem trwałym w rozumieniu przepisów ustawy. W okresie od nabycia do przyjęcia do ewidencji środków trwałych budynek nie był ujęty w żadnej ewidencji środków trwałych. Ze względu na fakt, że budynek w momencie nabycia nie można było zakwalifikować jako środek trwały, nie można przyjąć, że wartość początkowa środka trwałego to cena jego nabycia zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik podjął działania zmierzające do przystosowania, doprowadzenia budynku do staniu umożliwiającego jakikolwiek jego użytek. Dopiero po przeprowadzeniu gruntownego remontu budynek spełniał wymogi ustawowe środka trwałego i dopiero w tym momencie podatnik mógł nieruchomość oddać do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy. Wcześniej było to niemożliwe ze względu na zły stan techniczny budynku. Nie można także twierdzić, że wartością początkową danego środka trwałego był koszt wytworzenia środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to niemożliwe, ponieważ podatnik nie wytworzył środka trwałego a jedynie dokonał przystosowania, odbudowy, remontu w wyniku czego obiekt stał się kompletny i zdatny do użytku. Nie można również w danym przypadku zastosować przepisu art. 22g ust. 17 traktujący o ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, gdyż przepis ten stosuje się do środków trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych o czym świadczy stwierdzenie, że za ulepszone środki trwałe uznaje się te, które zwiększają swoją wartość użytkową w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania. Budynek nie był środkiem trwałym przed rozpoczęciem prac remontowych. Mając na uwadze powyższe wydaje się poprawne zastosowanie w danej sprawie przepisów art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który brzmi: Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z całą pewnością nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego, gdyż w momencie nabycia dana nieruchomość w ogóle nie była środkiem trwałym, nie spełniała wymagań ustawowych. Dlatego też jedynym sposobem ustalenia wartości początkowej nieruchomości było sporządzenie wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych środka trwałego tego samego rodzaju. Wartością początkową będzie należność jaką by podatnik za nią otrzymał gdyby zdecydował się ją zbyć w drodze sprzedaży na wolnym rynku.

Chcąc zachować najwyższą staranność podatnik zlecił ustalenie wartości początkowej środka trwałego rzeczoznawcy majątkowemu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wartość początkowa to ustalona według określonych zasad podstawa naliczania odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku podatnika. Jednakże nie ma dowolności przy jej określaniu. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie przepisem art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
    1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,
  2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
  3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
  4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu,
  5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustalona przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną jest fakt, iż przedmiotową nieruchomość lokalową wnioskodawczyni nabyła w drodze kupna. Zatem należy rozważyć czy dla ustalenia jej wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, iż za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ww. artykułu definiujące cenę nabycia, łączą “koszty zakupu” i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 3 grudnia 2001r. wnioskodawczyni nabyła w drodze kupna nieruchomość użytkową jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej. Stan techniczny nieruchomości uniemożliwiał jej użytkowanie. Jednakże z uwagi położenie nieruchomości w atrakcyjnym miejscu, wnioskodawczyni wykonała niezbędne prace przystosowujące lokal do użytkowania. Po przeprowadzeniu remontu w 2003r., w wyniku których lokal uzyskał pełną wartość użytkową wnioskodawczyni zdecydowała się przeznaczyć go pod wynajem. Obecnie wnioskodawczyni chce przyjąć lokal do ewidencji środków trwałych.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do wytworzenia środka trwałego oraz nie miało miejsce ulepszenie środka trwałego gdyż lokal został jedynie przystosowany do używania. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (lokalu użytkowego) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego lokalu jest znana. Wnioskodawczyni poniosła również nakłady związane z przystosowaniem lokalu do użytkowania. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, mając na uwadze art. 22g ust. 3 ww. ustawy, w przedstawionej sytuacji wartość początkową budynku będzie stawiła cena nabycia wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów (remontowo-modernizacyjno-adaptacyjnych), które miały miejsce przed przekazaniem do używania nabytego budynku, bowiem poniesione koszty są bezpośrednio związane z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania.

Zgodnie natomiast z treścią art. 22g ust. 8 cyt. ustawy - jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Dokonując wykładni ww. zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 i ust. 8 ustawy, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna, ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3. Jedynie w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Jest to jednak sposób szczególny, który może mieć zastosowania w sytuacji gdy faktycznie ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Należy również zauważyć, iż każdorazowo w przypadku gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby najmu bądź potrzeby działalności gospodarczej upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia powiększonej o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada wartości rynkowej środka trwałego. Nie oznacza to jednak, iż zachodzi przesłanka wymieniona w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tzn. „nie można ustalić ceny nabycia”. Cenę ustalić można, tylko jest ona nieadekwatna do wartości rynkowej.

Podkreślić należy, iż organ upoważniony do wydawania interpretacji indywidualnej prezentuje analogiczne stanowisko w przypadku gdy podatnik np. nabywa prywatnie samochód, a po pewnym okresie wprowadza go do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie wartość początkową nabytego lokalu należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 22g ust. 3 ww. ustawy tj. wg ceny nabycia powiększonej o wydatki na jego remont do dnia przyjęcia go do używania, a nie według wyceny. Stanowisko wnioskodawczyni należało więc uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez wnioskodawczynię wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 08 grudnia 1999r. sygn. akt SA/Sz 1803/98 należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj