INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 6 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych ławnikom sądowym -
jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych ławnikom sądowym. Z uwagi na to, że wniosek nie zawierał m.in. stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, tutejszy organ pismem z dnia 22 czerwca 2009 r. wezwał Sąd o uzupełnienie tego wniosku i dokonanie wymaganej opłaty. W dniu 30 czerwca 2009 r. uiszczono należną opłatę, a w dniu 6 lipca 2009 r. uzupełniono wniosek w wymaganym zakresie.

W przedmiotowym wniosku i w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sąd Rejonowy jako płatnik podatku pobiera od wynagrodzeń jednostkowych wypłacanych na podstawie poszczególnych postanowień, których wartość lub suma w dacie wypłaty nie przekroczyła kwoty 200 zł podatek zryczałtowany w wysokości 18%, bez uwzględniania kosztów uzyskania przychodów, a następnie, w przypadku gdy suma łączna wartości wynagrodzenia jednego biegłego lub rekompensat ławnika w danym miesiącu przekroczy tę kwotę nalicza zaliczkę na podatek, z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów, z jednoczesnym dokonaniem korekty podatku zryczałtowanego pobranego w danym miesiącu od wypłat poniżej 200 zł.

Takie stanowisko wynika z brzmienia art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym, który wskazuje, że zryczałtowany podatek dochodowy pobiera się w sytuacji, kiedy: „... suma należności określonych w umowie lub umowach zawartych z osobą nie będącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł ..."

Sąd jest płatnikiem wynagrodzeń i należnego z tego tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych dla biegłych sądowych, którym zlecił sporządzenie opinii w postępowaniu sądowym oraz rekompensat i należnego z tego tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych dla ławników, którzy są wyznaczeni przez Sąd do składu orzekającego w postępowaniu sądowym.

Wynagrodzenie biegłych nie jest określone w stałej wysokości, jest uzależnione od rodzaju czynności i nakładu pracy; wypłacane często kilka razy w miesiącu, niezwłocznie po wydaniu przez Sąd prawomocnego postanowienia o wypłacie należności przyznanej na podstawie przedłożonych rachunków biegłego sadowego. Nie ma też formy umowy określającej wysokość wypłaty, biegli wykonują czynności każdorazowo na zlecenie Sądu. Zgodnie z art. 15 Dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym z późn. zmianami, Sąd przyznaje wynagrodzenie w wysokości wnioskowanej przez biegłego lub zmienia jego wysokość. Przyznaną należność wypłaca niezwłocznie po uprawomocnieniu się postanowienia. Biegły sądowy w ciągu miesiąca może uzyskać wynagrodzenie za sporządzenie jednej lub więcej opinii, w różnych dniach miesiąca, a ich wartość może być równa, niższa lub wyższa niż 200 zł. W konsekwencji oznacza to, że jedna osoba może w ciągu miesiąca wystawić kilka rachunków za sporządzenie zleconych opinii, których wartość jednostkowa nie przekroczy 200 zł, natomiast suma wynagrodzeń z tego tytułu w danym miesiącu przekroczy tę kwotę. Wypłata należności może być dokonana po upływie miesiąca (dopiero po uprawomocnieniu się postanowienia wydanego przez Sąd), w którym został złożony rachunek biegłego. Przy wypłacie wynagrodzenia wynikającego z każdego postanowienia, Sąd jako płatnik podatku zobowiązany jest pobrać od podatnika należny podatek dochodowy od osób fizycznych.

Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku ławników, którzy w praktyce otrzymują wynagrodzenie po zakończeniu każdego posiedzenia sądu, do którego składu zostali wyznaczeni. W ciągu jednego miesiąca, jedna osoba może być wyznaczana w różnych dniach do kilku posiedzeń.

Jednostkowa rekompensata ławnika wynika z art. 172 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ustroju sądów powszechnych, w chwili obecnej wynosi 55,08 zł i jest wypłacana każdorazowo po posiedzeniu na podstawie zarządzenia wydanego przez Sąd, bez żadnego rachunku czy umowy. Suma miesięcznych rekompensat ławnika, w zależności od ilości posiedzeń w danym miesiącu, może przekroczyć w jednym miesiącu 200 zł. Przy wypłacie Sąd, jako płatnik zobowiązany jest pobrać od podatnika należny podatek dochodowy od osób fizycznych lub zaliczkę na podatek.

Wynagrodzenie biegłych sądowych oraz rekompensaty ławników zostały zakwalifikowane do przychodów z art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 172 § 3 i 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 z późn. zm.), ławnicy za wykonywanie czynności w sądzie otrzymują rekompensaty, które zgodnie z art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.176 z późn. zm.) uważane są za przychody z działalności wykonywanej osobiście. Stąd też zgodnie z art. 41 ww. ustawy na płatniku ciąży obowiązek opodatkowania rekompensaty, natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są diety oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, otrzymane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich - do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 2.280,00 zł.

Sąd, zgodnie z art. 170 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych wyznacza ławnika do udziału w rozprawach do dwunastu dni w ciągu roku. Liczba dni może być zwiększona przez prezesa sądu tylko z ważnych przyczyn, a zwłaszcza w przypadku konieczności zakończenia rozprawy z udziałem tego ławnika.

Od 1 stycznia 2009 r. sposób opodatkowania ławniczych rekompensat uzależniony jest od ich łącznej miesięcznej wysokości. Art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że od przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9 pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18%, jeżeli suma należności określonych w umowie lub umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu, nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł. Podatek ten jest pobierany od przychodu niepomniejszanego o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy).

Według Słownika Języka Polskiego PWN pod red. Prof. Mieczysława Szymczaka (Wydawnictwo PWN, Warszawa 1996 r.), umowa to „pisemne lub ustne porozumienie stron, mające na celu ustalenie czegoś, zwłaszcza wzajemnych praw i obowiązków, zgodzenie się na coś". W konsekwencji, przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma zastosowanie do każdego rodzaju przychodów kwalifikowanych do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9 ustawy, tj. bez względu na rodzaj stosunku prawnego łączącego osobę fizyczna ze świadczeniodawcą. Tym samym ma również zastosowanie do przychodów wynikających ze stosunków prawnych innych niż mających charakter umowy cywilnoprawnej (np. do przychodów ławników, którzy zostali powołani do pełnienia określonych funkcji).

Jeżeli natomiast suma rekompensat ławnika w miesiącu przekracza kwotę 200 zł, wówczas Sąd jako płatnik zobowiązany jest do pobrania od tej kwoty należności, zaliczki na podatek, z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodu. Koszty uzyskania przychodu w określonej przepisami wysokości należą się w związku z uzyskaniem przychodu. Przysługują one, jeżeli ławnik uzyskał w danym miesiącu przychód. Przychodami są wyłącznie kwoty otrzymane lub postawione w danym miesiącu do dyspozycji. Jeżeli zatem ławnik nie otrzymał przychodu, choćby był on należny, to nie ma podstaw do uwzględnienia za ten miesiąc przez płatnika kosztów uzyskania przychodu. W przypadku ławników sądowych koszty uzyskania przychodu wynoszą w 2009 r. 111,25 zł miesięcznie, nie więcej niż 1.335,00 zł rocznie.

Ponadto ławnicy sądowi spełniający określone ustawą warunki podlegają ubezpieczeniu zdrowotnemu. Podstawą wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne ławników jest świadczenie, które w ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych określane jest mianem rekompensaty. Składka zdrowotna jest miesięczna i niepodzielna - zgodnie z tą zasadą w przypadku ławnika podlegającego ubezpieczeniu zdrowotnemu przez niepełny miesiąc należy pobrać składkę od wszystkich wypłaconych w danym miesiącu rekompensat. Składka zdrowotna pobrana (w wysokości 9% rekompensaty), pobierana jest bez limitu, tj. nie stosuje się tu ograniczenia składki pobranej do wysokości obliczonej zaliczki na podatek dochodowy (ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).

W przypadku podatku zryczałtowanego płatnik nie stosuje odliczenia składki zdrowotnej do wysokości 7,75% wymiaru składki. Natomiast zgodnie z art. 27b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 2, w którym jest mowa, że kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki. W terminie do końca lutego roku następnego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przesłać podatnikom oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi wg miejsca zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, sporządzone wg ustalonego wzoru - PIT-11 (art. 39 ust. 1, art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a ławnikom otrzymującym obok rekompensat dochody wolne od podatku dodatkowo informacje PIT-R. Kwoty stanowiące przychód z tytułu rekompensat wypłacanych ławnikom należy wykazywać w informacji PIT-11 w części E wiersz 7 (czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich art. 13 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) bez obowiązku wypełnienia informacji PIT-R. W objaśnieniach do PIT-11 w pkt 3 jest mowa, że w części E, nie uwzględnia się przychodów wolnych od podatku na podstawie przepisów ustawy oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku. W kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazywane są koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek. W objaśnieniach do PIT-11 w pkt 4 jest mowa, że w kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek.

Należności wolne od podatku, tj. diety i inne należności za czas podróży służbowej osoby niebędącej pracownikiem wykazuje się w informacji PIT-R. Zgodnie bowiem z objaśnieniami do informacji o wypłaconych podatnikowi kwotach z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich PIT-R, informację tę mają obowiązek wypełniać płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy, dokonujący wypłat należności wolnych od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b i pkt 17 ustawy, osobom z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich (art. 13 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Kwoty rekompensat nie są wolne od podatku, dlatego nie należy ich wykazywać w kolumnie „b" i „e" w informacji PIT-R. Natomiast w części D PIT-R w kolumnie „d" - płatnik wykazuje kwoty diet oraz kwoty stanowiące zwrot kosztów, wypłacane osobom pełniącym obowiązki społeczne i obywatelskie, wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stanowisko płatnika w zakresie stosowania prawa podatkowego odnośnie ławników sądowych jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a, 52c wymienionej ustawy o podatku dochodowym oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Do tej kategorii przychodów stosownie do treści art. 13 pkt 5 ww. ustawy należy zakwalifikować przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7, w tym przychody ławników sądowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 5 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki. Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu. Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) oraz deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym (PIT-8R) do urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że Sąd jest płatnikiem wynagrodzeń i należnego z tego tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych dla ławników, którzy są wyznaczeni przez Sąd do składu orzekającego w postępowaniu sądowym.

W przypadku ławników, w ciągu jednego miesiąca, jedna osoba może być wyznaczana w różnych dniach, do kilku posiedzeń Sądu.

Jednostkowa rekompensata ławnika wynika z art. 172 § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o sądach powszechnych, w chwili obecnej wynosi 55,08 zł i jest wypłacana każdorazowo po posiedzeniu na podstawie zarządzenia wydanego przez Sąd, bez żadnego rachunku czy umowy. Suma miesięcznych rekompensat ławnika, w zależności od ilości posiedzeń w danym miesiącu, może przekroczyć w jednym miesiącu 200,00 zł.

Analiza normy wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce gdy:

• suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł oraz,
• umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.

Przepis ten może mieć zastosowanie do dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy, zatem przy spełnieniu wskazanych warunków mógłby obejmować również dochody, o których mowa w pkt 5 art. 13 ustawy. Ponadto, mimo iż Wnioskodawca nie zawiera umowy z ławnikami to jednak zleca im wzięcie udziału w posiedzeniu sądu. Niemniej jednak, skoro z tych zleceń nie wynika należność określona za miesiąc, to oznacza, że nie są spełnione warunki do zastosowania opodatkowania zryczałtowanego na podstawie tego przepisu.

W kontekście przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oznacza to, że przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miał zastosowania do wypłat dokonywanych na rzecz ławników sądowych.

W konsekwencji, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek określony w wyżej powołanym art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). W informacji PIT-11 w wierszu 7 - czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych i obywatelskich (art. 13 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) należy wpisać między innymi kwotę wypłaconych ławnikom sądowym rekompensat, koszty uzyskania przychodów faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek, zaliczkę pobraną przez płatnika, a w poz. 78 składki na ubezpieczenie zdrowotne podlegające odliczeniu od podatku. Ponadto płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy, dokonujący wypłat należności wolnych od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b i pkt 17 ustawy, osobom z tytułu pełnienia obowiązków społecznych i obywatelskich mają obowiązek sporządzenia informacji PIT-R.

Dane zamieszczone w informacji PIT-11 sporządzonej przez płatnika podatnik winien wykazać w składanym do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym „Zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym” w pozycjach właściwych dla źródła przychodu jakim jest działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 13 ustawy.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.