Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1021/08-2/AG
z 3 marca 2009 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-1021/08-2/AG
Data
2009.03.03


Referencje


Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
biegły
środek trwały
wartość początkowa
wycena


Istota interpretacji
1. Czy prawidłowa będzie metoda wyceny środka trwałego dokonana przez biegłego, o czym stanowi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku braku możliwości oszacowania wartości początkowej omawianego budynku mieszkalnego według art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to czy właściwa będzie metoda uproszczona wyceny środka trwałego w oparciu o art. 22g ust. 10 ww. ustawy?



Wniosek ORD-IN 535 kB


INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 10 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

- w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego – jest nieprawidłowe,
- w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego za pomocą tzw. metody uproszczonej – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 10 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.


W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 30 stycznia 2007 r. Wnioskodawca nabył wspólnie z dwoma innymi osobami fizycznymi zabudowaną działkę gruntu. Na działce tej w roku 1977 został oddany do użytku hotel robotniczy. Hotel ten był użytkowany ponad 5 lat. Dnia 17 grudnia 1996 r. ww. nieruchomość została sprzedana. Nowi właściciele w dniu 6 lutego 1998 r. otrzymali decyzję o możliwości adaptacji budynku hotelowego na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami. Do dnia 30 stycznia 2007 r., tj. do dnia nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę, prace adaptacyjne nie zostały zakończone.

W dniu 19 lutego 2007 r. decyzją starosty, pozwolenie obejmujące adaptację istniejącego budynku hotelowego na budynek mieszkalny wielorodzinny z usługami zostało przeniesione na Wnioskodawcę i dwóch pozostałych właścicieli. Następnie w dniu 31 lipca 2007 r. decyzja o pozwoleniu na budowę została zmieniona w zakresie nadbudowy poddasza, zmiany sposobu użytkowania parteru na część mieszkalną, zmiany kotłowni gazowej na olejową, zmiany układu niektórych pomieszczeń I i II piętra, likwidacji balkonów od strony południowej, zgodnie z zamiennym projektem budowlanym.

Roboty budowlane wykonywane były sposobem gospodarczym. Nie były zbierane rachunki oraz faktury na materiały oraz prace budowlane. Od sierpnia 2008 roku Wnioskodawca wynajmuje mieszkania w tym budynku i w związku z tym jako formę opodatkowania od przychodów z najmu wybrał ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Jednocześnie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną według zasad określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca chciałby wprowadzić do firmy ww. budynek mieszkalny jako środek trwały i go amortyzować, a przychody z najmu opodatkować według stawki 19%. Wobec braku dowodów na zakup materiałów budowlanych oraz braku możliwości ustalenia wartości początkowej na zasadach ogólnych, Wnioskodawca chciałby ustalić wartość początkową środka trwałego na podstawie wyceny biegłego, o czym mówi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca ww. budynek mieszkalny stanowiący Jego współwłasność chciałby po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych amortyzować od wartości początkowej, zgodnie z art. 22g ust. 11, w takiej proporcji jego wartości w jakiej pozostaje udział Wnioskodawcy we współwłasności tego budynku. Jako metodę amortyzacji Wnioskodawca chciałby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji, gdzie dla budynków (lokali) i budowli okres amortyzacji może wynieść 10 lat, o czym stanowi art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.


Czy prawidłowa będzie metoda wyceny środka trwałego dokonana przez biegłego, o czym stanowi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Czy w przypadku braku możliwości oszacowania wartości początkowej omawianego budynku mieszkalnego według art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, właściwa będzie metoda uproszczona wyceny środka trwałego w oparciu o art. 22g ust. 10 ww. ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22g ust. 9 przewiduje możliwość wyceny środka trwałego na podstawie opinii biegłego. Z tego prawa podatnik może skorzystać jeżeli nie potrafi ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego na podstawie art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Z uwagi na fakt, iż budynek został wykończony sposobem gospodarczym i nie było obowiązku zbierania dokumentów potwierdzających zakupy materiałów oraz usług związanych z jego budową i wobec tego nie można ustalić kosztu wytworzenia zgodnie z art. 22g ust. 4 cyt. ustawy, a wartość zakupu jest niewspółmiernie niska w stosunku do aktualnej wartości rynkowej budynku mieszkalnego, dlatego Wnioskodawca uważa, że znajduje tutaj zastosowanie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto ww. budynek został zakupiony z osobistych środków, a przychody z wynajmu mieszkań stanowią obecnie prywatny przychód Wnioskodawcy i nie są w żaden sposób związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, zaś budynek nie został wybudowany w ramach tej działalności.

Wnioskodawca podał, że w przypadku gdyby oszacowanie wartości omawianego budynku mieszkalnego dla celów amortyzacji nie było możliwe na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to ustalenie jego wartości tzw. metodą uproszczoną, o czym stanowi art. 22g ust. 10 ww. ustawy znajduje tutaj zastosowanie.

W myśl tego przepisu, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy ustalenie wartości początkowej budynku mieszkalnego w sposób opisany w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogłoby znaleźć zastosowanie, ponieważ Wnioskodawca jako podatnik wynajmuje lokale mieszkalne i dla celów amortyzacji ten sposób wyceny byłby prawidłowy, gdyby wycena na podstawie art. 22g ust. 9 nie była właściwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

    - za nieprawidłowe w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę biegłego,
    - za prawidłowe w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego za pomocą tzw. metody uproszczonej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, tj. według kosztu wytworzenia. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 10 cyt. ustawy, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego, o której mowa w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatnika i na potrzeby tej działalności.

W przedmiotowej sprawie nie występuje taka szczególna sytuacja, w której Wnioskodawca nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego. Roboty budowlane w budynku hotelowym przebudowywanym na budynek mieszkaniowy wielorodzinny wykonywane były sposobem gospodarczym. Podczas tej przebudowy rozpoczętej jeszcze przez poprzednich właścicieli nie były zbierane rachunki oraz faktury na materiały oraz prace budowlane. Jednakże przedmiotowy budynek został po raz pierwszy oddany do użytkowania w 1977 roku.

W związku z powyższym, w omawianym przypadku nie ma możliwości wyceny środka trwałego przez biegłego z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedniego (art. 22g ust. 9 ww. ustawy).

W sytuacji wystąpienia przypadku braku takiej możliwości właściwym będzie ustalenie wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. amortyzacji budynku) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 3 marca 2009 r. nr ILPB1/415-1021/08-3/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


Referencje


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj