Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1117/08-4/EC
z 19 grudnia 2008 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPB1/415-1117/08-4/EC
Data
2008.12.19



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
arbitraż
koszty sądowe
księgi rachunkowe
odsetki
odszkodowania
postępowanie arbitrażowe
pozarolnicza działalność gospodarcza


Istota interpretacji
możliwości zakwalifikowania wydatków związanych z uczestnictwem w postępowaniu arbitrażowym do kosztów uzyskania przychodów,momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz „A” oraz kosztów proceduralnych i opłat sądowych



Wniosek ORD-IN 556 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25.09.2008 r. (data wpływu 30.09.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

  • możliwości zakwalifikowania wydatków związanych z uczestnictwem w postępowaniu arbitrażowym do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
  • momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz „A” oraz kosztów proceduralnych i opłat sądowych – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE

W dniu 30.09.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania wydatków związanych z uczestnictwem w postępowaniu arbitrażowym do kosztów uzyskania przychodów oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odszkodowania wraz z odsetkami na rzecz „A” oraz kosztów proceduralnych i opłat sądowych .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, działający na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej jako „R” zawarł umowę dystrybucji produkowanych przez siebie towarów z firmą „A”. W umowie tej, „R” zobowiązał się do zapewnienia „A” wyłączności w dystrybucji swoich towarów. Umowa trwała do 22.04.2004 r. zgodnie z jej zapisem: „Umowa jest zawarta na okres dwóch lat, z możliwością jej przedłużenia, jeżeli „A” zakupi (…) wag”. Po jej zakończeniu „Rg” napisał do „A”, że w związku z zakończeniem Umowy rozpoczyna sprzedaż w krajach, w których dotychczas miał wyłączność „A”. „A” odpisał, że w jego ocenie umowa trwa nadal, bowiem „A” zakupił wymaganą ilość wag i jednostronnie przedłuża tę Umowę. Dalej sprzedaż odbywała się na podstawie odrębnych zamówień, a na każdej fakturze był zapis, że nie jest to sprzedaż na podstawie Umowy.

„A” do końca 2004 r. nie zapłacił za zakupione wagi kwoty 572 793 EURO.

Na początku 2005 r. „A” skierował do „R” oświadczenie, że nie dokona zapłaty za te towary, bowiem korzysta z prawa potrącenia w stosunku do swoich szkód w związku z naruszeniem przez „R” prawa wyłączności. „R” wszczął postępowanie przed Sądem polskim, który wprawdzie stwierdził, że w ocenie Sądu umowa uległa rozwiązaniu w 2004 r., lecz nie rozpozna tej sprawy z powodu braku jurysdykcji krajowej.

Jednocześnie „A” wszczął postępowanie arbitrażowe przed Sądem Arbitrażowym w Wiedniu. „R” był stroną pozwaną. „A” żądał między innymi wyrównania mu strat z tytułu utraconego dochodu, przy czym powodem tej straty miało być rzekome naruszenie przez „R” zobowiązania do zapewnienia „A” wyłączności w dystrybucji towarów „R”.

W tym samym postępowaniu Wnioskodawca występował również z własnymi roszczeniami wzajemnymi w stosunku do kontrahenta (tj. „A”). „R” domagał się odrzucenia roszczenia „A” o odszkodowanie za utratę dochodu, roszczenia o 3% upustu i roszczenia o odsetki. Jednocześnie, „R” wnosił o przyznanie od „A” kwoty 572 793 Euro tytułem zapłaty za faktury, odsetki od przeterminowanych faktur, a także odszkodowania za bezprawne zarejestrowanie oraz użycie nazw domen „R”.

W wyniku końcowego orzeczenia Wyłącznego Arbitra „R” został zobowiązany do zapłaty na rzecz ”A” kwoty 301 663,30 GPB (przy obliczeniu tej kwoty, Wyłączny Arbiter uwzględnił w wyroku wyżej wspomnianą i objętą roszczeniami „R” kwotę należności od „A” w wysokości 572 793 Euro) wraz z należnymi odsetkami z tytułu wyrównania „A” straty dochodu wynikającej z budowania niezależnej od „A” sieci dystrybucji towarów „R”, kwoty 181 092 GBP i kwoty 40 844,52 Euro tytułem kosztów proceduralnych, łącznie z opłatami sądowymi.

Jednocześnie na rzecz „R” zostały zasądzone od „A” kwoty 248 788,01 PLN, kwoty 75 445,10 GBP i kwoty 24 191,84 Euro tytułem zwrotu kosztów proceduralnych, łącznie z opłatami sądowymi.

W dniu 10.09.2008 r. strony sporu uzgodniły, że przystąpią do ugody w celu uzyskania pewności co do kwot płatnych na mocy Ostatecznego Orzeczenia Arbitra, a także w celu uniknięcia prowadzenia postępowania egzekucyjnego i postępowania uznaniowego w sprawie tego Orzeczenia oraz uniknięcia jakichkolwiek sporów w przyszłości. „R” wyraził w tej ugodzie również swoją gotowość kontynuacji sprzedaży swoich produktów dla „A”. Uzgodniły również zapłatę zasądzonej kwoty w ratach.

Wnioskodawca pismem z dnia 04.12.2008 r. (data wpływu 08.12.2008 r.) uzupełnił stan faktyczny przedstawiony we wniosku ORD-IN poprzez wyjaśnienie, iż:

  • kwota należności, tj. 572 793 EURO była wpisana w 2004 r. jako przychód,
  • odszkodowanie zasądzone orzeczeniem Sądu Arbitrażowego w Wiedniu na rzecz „A” wynosiło 700 000 GBP,
  • rodzaj prowadzonej księgowości podatkowej przez „R” to księgi rachunkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

  1. Czy w związku z tak przedstawionym stanem faktycznym i zgodnie z regułą ogólną wyrażoną w art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 14 i 19 (a contrario) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.f.) koszty poniesione w związku z zapłatą kwoty zasądzonej orzeczeniem Sądu Arbitrażowego w Wiedniu na rzecz kontrahenta powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy...
  2. Czy przy odpowiedzi pozytywnej na pytanie pierwsze, należy uznać, że koszty te powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia...


Zdaniem wnioskodawcy, kwota zasądzona wyrokiem Sądu Arbitrażowego w Wiedniu, którą Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić na rzecz „A” jako odszkodowanie za utracony dochód stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w dacie jego poniesienia.

Kwestia zaliczania wydatków do kosztów podatkowych została oparta na generalnej zasadzie, która stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wskazuje więc, że odróżniać należy cel działania i skutek działania. Nie można oczekiwać, że każde celowe działania podatnika przyniosą zakładane i oczekiwane następstwo tj. bezpośrednio przychód podatkowy. W ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymaga zatem w szczególności, aby poniesiony w celu osiągnięcia przychodu wydatek w każdym przypadku bezpośrednio skutkował uzyskaniem lub zwiększeniem przychodu proporcjonalnie do wielkości tych kosztów. Wystarczające w tym zakresie jest poniesienie wydatku tylko w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. W konsekwencji — zdaniem Wnioskodawcy — można przyjąć, że możliwe jest odliczenie wszelkich kosztów, jednak z zastrzeżeniem, że mają one związek z prowadzoną działalnością (bezpośredni lub pośredni), a ich poniesienie ma lub też może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z tych powodów, brak bezpośredniego skutku (w postaci konkretnego przychodu), nie dyskwalifikuje wydatku Wnioskodawcy w postaci zasądzonej wyrokiem arbitrażowym kwoty jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu. Istotne jest przede wszystkim to, czy działanie Wnioskodawcy spełnia kryterium celowości.

W ocenie Wnioskodawcy, każde podjęte przez niego działanie będzie spełniało ten ustawowy wymóg, jeśli na podstawie dostępnej mu wiedzy o związkach przyczynowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt jest w stanie przynieść oczekiwane następstwo (przychód/zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Tym bardziej, że sytuacje związane z oceną istnienia związku pomiędzy wydatkiem a osiąganym przychodem należy rozwiązywać według zasad zdrowego rozsądku (tak wyrok NSA z 18.021998 r., sygn. akt I SA/Ka 124 1/96).

W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, zapłata zasądzonej od Wnioskodawcy kwoty stanowi obiektywną konieczność z punktu widzenia dalszego funkcjonowania Wnioskodawcy i prowadzenia przez niego działalności generujące przychody podatkowe, Uchylenie się od zapłaty zasądzonej kwoty skutkowałoby bowiem wszczęciem przez „A” postępowania egzekucyjnego, które doprowadziłoby co najmniej do zwiększenia kosztów Wnioskodawcy o wydatki egzekucyjne.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że spór wynikły pomiędzy nim a jego kontrahentem spowodowany był różnym rozumieniem przez strony postanowień łączącej ich umowy. W szczególności, w związku z postępowaniem „A”, „R” działając w przeświadczeniu zwolnienia go z ograniczeń wynikających z obowiązku zapewnienia wyłączności „A” w dystrybucji towarów „R”, przystąpił do budowy własnej sieci dystrybucji. Z punktu widzenia Wnioskodawcy, decyzja ta była ze wszech miar uzasadniona ekonomicznie, gdyż w przeciwnym przypadku, przedłużający się konflikt pomiędzy stronami mógł doprowadzić do całkowitego zaprzestania sprzedaży towarów „R”.

Jednocześnie, obydwa podmioty wstrzymały się od wykonywania wzajemnych zobowiązań do czasu rozstrzygnięcia konfliktu, przy czym każda z nich miała określone roszczenia względem siebie. Także w samym sporze arbitrażowym Wnioskodawca nie występował jedynie w roli dłużnika/strony przegranej, ponieważ Wnioskodawca zgłaszał również swoje roszczenia, a wyrok zasądził na jego rzecz pewne kwoty od „A”.

Podsumowując, zapłata zasądzonej wyrokiem arbitrażowym kwoty ma na celu ochronę Wnioskodawcy przed ewentualnym zwiększeniem straty i egzekucją roszczenia przez „A”, a tego rodzaju działań nie można uznać za niepowiązane z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodu. Zapłata zasądzonej kwoty stanowi zachowanie źródeł przychodu także dlatego, że poprzez zapłatę może ona dalej współpracować z „A”. Okoliczności przedmiotowej sprawy pozwalają zatem uznać, że zapłata kwoty zasądzonej na rzecz „A” nastąpiła w związku z działalnością gospodarczą, jest konsekwencja racjonalnej ekonomicznie decyzji o budowie własnej sieci dystrybucji własnych towarów, a zatem jest racjonalnie uzasadniona, a jej celem było zabezpieczenie/zachowanie źródeł przychodów Wnioskodawcy. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wyłącza z kosztów jedynie wydatki egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań oraz kary umowne/odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów i wykonanych usług. Przypadek Wnioskodawcy nie obejmuje tych sytuacji, ponieważ zasądzona wyrokiem kwota stanowi odszkodowanie należne „A” za dochody utracone w związku ze stwierdzonym przez sąd arbitrażowy naruszeniem zobowiązania zapewnienia wyłączności w dystrybucji towarów Wnioskodawcy. Skoro, zapłata zasądzonej wyrokiem sądu arbitrażowego kwoty nie stanowi żadnego z przypadków wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a jednocześnie wydatek ten jest ponoszony przez Wnioskodawcę w celu zachowania i zabezpieczenia źródła swoich przychodów, brak jest podstaw do nieuznawania przedmiotowego wydatku za koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Kolejnym argumentem, który uzasadnia stanowisko Wnioskodawcy jest okoliczność, że przedmiotowy wydatek wynika z okoliczności związanych z prowadzeniem działalności (spory pomiędzy kontrahentami handlowymi to efekt tej działalności). Niewątpliwie, to właśnie ta działalność Wnioskodawcy stanowi źródło jego przychodów podatkowych. Jednocześnie, jak potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, Wnioskodawca ma prawo subiektywnej oceny racjonalności podejmowanych decyzji a organy podatkowe nie powinny racjonalnie uzasadnionego wydatku kwestionować (wyrok NSA z 31.08.1999 r., sygn. akt I SA/Łd 1022/97).

Nie bez znaczenia jest też fakt, że koszty procesowe związane z obroną przed roszczeniami potencjalnego wierzyciela na ogół są uznawane za koszt podatkowy, W opublikowanych interpretacjach organy podatkowe zazwyczaj nie dokonują ich dywersyfikacji na koszty związane z samym uczestnictwem w procesie i koszty zasądzane na rzecz kontrahenta. Pozwała to przyjąć, że obydwa rodzaje kosztów należą do kategorii szeroko pojętych kosztów postępowania sądowego, których zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów jest zasadniczo możliwe, o ile zostaną spełnione ogólne przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedstawione powyżej argumenty znajdują potwierdzenie m.in. w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dn. 12.11.2007 r., nr BI/42I8-0037/07; decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z 12 października 2007 r., nr I4OIJBP-I!4210-76/07/ICh/PP-I.

Datą poniesienia tych kosztów według Podatnika jest:

  1. dla kwoty 571 793 EURO dzień ogłoszenia wyroku Sądu Arbitrażowego w Wiedniu, zgodnie z którym nastąpiło potrącenie roszczeń „A” w stosunku do „R” do tej kwoty,
  2. dla pozostałych kwot płaconych na podstawie wyroku przez „R” na rzecz „A” — dzień zapłaty.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1)

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 23 ust. 1 ustawy, stanowiącym katalog zamknięty.

W przepisie art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy wskazano, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskanym lub spodziewanym przychodem, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródeł przychodów oraz zostały należycie udokumentowane, a ich definitywne poniesienie wykazano w sposób nie budzący wątpliwości.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w wyniku orzeczenia Sądu Arbitrażowego w Wiedniu Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą - „R” został zobowiązany do zapłaty na rzecz „A” odszkodowania wraz z odsetkami za dochody utracone w związku ze stwierdzonym przez sąd arbitrażowy naruszeniem zobowiązania zapewnienia wyłączności w dystrybucji towarów „R”. Firma „R” poniosła również koszty opłat proceduralnych, łącznie z opłatami sądowymi.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową w formie ksiąg rachunkowych, związku z czym zastosowanie znajdują przepisy art. 22 ust. 5-5d ww. ustawy. W myśl tych regulacji koszty uzyskania przychodu dzielą się na koszty bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskanym przychodem.

Należy stwierdzić, że koszty poniesione w związku z zapłatą kwoty zasądzonej orzeczeniem Sądu Arbitrażowego w Wiedniu na rzecz kontrahenta są kosztami dotyczącymi całokształtu działalności „R”, a więc w omawianej sprawie mamy do czynienia z kosztami pośrednimi, bo choć związane są z przychodami „R” to nie pozostają w związku z konkretnymi przychodami.

W odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zastosowanie znajduje art. 22 ust. 5c ww. ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Definicję dnia poniesienia kosztu zawiera art. 22 ust. 5d ww. ustawy, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów jest data, na którą (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. Ponadto z przepisu tego wynika, że podstawą do ujęcia kosztu jest faktura (rachunek) lub inny dowód wówczas, gdy nie ma faktur. Przy czym zasady powyższe nie dotyczą rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Zgodnie z art. 24 ust. 1 tej ustawy, u podatników, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli zatem przepisy ustawy o rachunkowości pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów w danym dniu to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów może być dzień, na który ujęto ten wydatek w księgach na podstawie faktury, rachunku lub innego dowodu.

Art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Reasumując, przyjmując za Wnioskodawcą, iż ujmuje w księgach rachunkowych koszty w momencie zapłaty należy uznać jego stanowisko za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj