P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm. ), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu, po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 5 grudnia 2006r. ( złożonym w tut. organie w dniu 12 grudnia 2006r. ) dotyczącego interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie kosztów uzyskania przychodów, stwierdza, iż Pana stanowisko zawarte w zapytaniu jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W myśl art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U.Nr 8 z 2005 r.,poz. 60 ze zm.) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (.) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pismem z dnia 5 grudnia 2006r. wspólnicy spółki wystąpili o interpretację przepisów podatkowych. Wypełniając dyspozycje art. 14 a §2 powołanej ustawy w piśmie przedstawiono stan faktyczny sprawy. Wskazano, iż spółka, w której jest Pan wspólnikiem prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży samochodów. Do sprzedawanych aut klientom przekazywane są nieodpłatnie przedmioty użytkowe ( parasolki, portfele, saszetki). Zapytanie dotyczy kwalifikacji w/w wydatków pod kątem zasadności zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów.Ponieważ przedmioty te są dodawane klientowi, który zdecydował się na zakup – twierdzi Pan, iż wydatki na ich nabycie - jako wspomagające sprzedaż nie należy zaliczać do kosztów reprezentacji i reklamy objętej limitem, lecz należy w pełnej wysokości zaliczyć je w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Ustosunkowując się do wniesionego zapytania , Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Opolu stwierdza, co następuje: Zgodnie z art. 22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ,( Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz.176 ze zmianami) - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007r. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika zatem, iż dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodu, koniecznym jest spełnienie dwóch przesłanek, a mianowicie: - wykazanie związku poniesionego wydatku z przychodami uzyskanymi z prowadzonej działalności gospodarczej, - nie ujęcie przez ustawodawcę poniesionego wydatku w przepisach art. 23 powołanej ustawy, w których enumeratywnie wymieniono koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Przepisami ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw ( Dz.U. Nr 217, poz. 1588) poza zmianą definicji kosztów uzyskania przychodów wprowadzono również zmianę powołanego w zapytaniu art. 23 ust. 1 pkt 23 traktującego o ponoszonych kosztach z tytułu reprezentacji i reklamy.W brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006r. do kosztów uzyskania przychodów nie zaliczano kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama była prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Od 1 stycznia 2007r. przepis ten otrzymał następujące brzmienie: nie uważa się za koszt uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.Zmiana ta ma bardzo istotne znaczenie. Od 1 stycznia wydatki na reklamę podlegają zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości , bez względu na okoliczność, czy jest ona prowadzona w środkach masowego przekazu, czy też bez pośrednictwa tychże środków. Natomiast w obecnym stanie prawnym brak jest możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na reprezentację.

Jak wynika ze słownika języka polskiego reklama to m.in. rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie czegoś, zalecanie czegoś. Natomiast reprezentacja to okazałość, wystawność, działanie zmierzające do stworzenia i utrwalenia jak najkorzystniejszego wizerunku firmy poprzez wystrój firmy, interesujące logo, tablice informacyjne czy sposób podejmowania interesantów i kontrahentów.

W ocenie tut. organu - jeżeli podatnik przekazuje klientom dodatki do zakupów (prezenty) w ramach sprzedaży premiowej, to ich wartość może stanowić dla niego w pełni koszt uzyskania przychodów. Wydawanie prezentów do zakupów stanowi – zdaniem tut. organu reklamę, przy czym podatnik powinien mieć dowody potwierdzające, że wręczane gratisy faktycznie wspierają podstawową sprzedaż, np. regulamin, w którym określone będą warunki i adresaci promocji.

Mając na uwadze powyższe tut. organ zauważa, iż stanowisko w przedmiotowej sprawie , dotyczące możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup przedmiotów użytkowych ( parasolki, portfele, saszetki), dołączanych do sprzedawanych aut należy uznać za prawidłowe. Okoliczność, czy wydatki te stanowią reklamę publiczną, czy też niepubliczną pozostaje bez znaczenia, gdyż - jak już powyżej nadmieniono wydatki ponoszone na reklamę od 1 stycznia 2007r. nie podlegają limitowaniu.

Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.Interpretacja ta nie jest wiążąca dla Pana, wiąże ona natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na podjęte w przedmiotowej sprawie postanowienie - stosownie do przepisu art. 14a § 4, w związku z art. 236 § 1 Ordynacji podatkowej służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego.W myśl art. 236 § 2 Ordynacji podatkowej zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia stronie.