Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-755/12/ZK
z 4 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 25 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 10 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanego we wniosku budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzowania wskazanego we wniosku budynku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 31 sierpnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-755/12/ZK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 10 września 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności spółki jawnej, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem jest sprzedaż hurtowa i detaliczna art. elektrycznych. Ewidencja księgowa działalności prowadzona jest na podstawie ustawy o rachunkowości, w formie ksiąg rachunkowych. W dniu 06 maja 2008 r. aktem notarialnym spółka za kwotę 400 tysięcy zł zakupiła działkę o pow. 0,553 m², zabudowaną w części murowanym przedwojennym budynkiem mieszkalno-usługowym oraz murowanym budynkiem garażu o pow. 28,8 m² (wybudowanym w roku 1997). Postanowienie o nabyciu wymienionej nieruchomości zostało wydane w dniu 06 maja 2008 r. Powyższe zdarzenie zostało uwidocznione w księdze wieczystej prowadzonej przez sąd dla tej nieruchomości. Budynek był zdatny do użytkowania, urządzono w nim magazyn składowania towarów handlowych. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Z opinii biegłego sądowego sporządzającego wycenę nieruchomości dla potrzeb kredytu wynikało, że budynek ten ma ponad 30 lat. Przyjęto indywidualną stawkę amortyzacji budynku, tj. 10%, zgodnie z art. 22j ust. l pkt 4 ustawy. Zgodnie z KŚT, działka została ujęta w grupie 0 - grunty. Ponieważ firma poszerzyła swoją działalność, została podjęta decyzja o generalnym remoncie i rozbudowie zakupionego budynku. W dniu 10 listopada 2010 r. została wydana decyzja przez Urząd Miasta o treści: pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę budynku usługowo-mieszkalnego ze zmianą użytkowania na budynek usługowo-handlowy. Roboty budowlane rozpoczęto w czerwcu 2011 r. Pierwotnie zakupiony budynek miał pow. użytkową 146,67 m². Dokonano częściowej rozbiórki budynku, tj. dachu i części ścian oraz garażu. Powierzchnia użytkowa po rozbudowie budynku wynosi 363,38 m². W dniu 31 maja 2012 r. zostało wydane pozwolenie na użytkowanie budynku usługowo-mieszkalnego ze zmianą użytkowania na budynek usługowo-handlowy – kategoria obiektu budowlanego XVII. Wszystkie nakłady inwestycyjne związane z tym zadaniem zostały zebrane na koncie 080 „nakłady inwestycyjne”, gdyż spółka uznała, że prace remontowe mają charakter modernizacyjny, a nie tylko odtworzeniowy, z uwagi na wiek budynku. Nakłady inwestycyjne zostały rozliczone w ten sposób, że wartość początkowa nabytego budynku została podwyższona o wartość poniesionych nakładów. Wszystkie nakłady dotyczące placu parkingowego zostały przyjęte, jako „dowartościowanie” budynku.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 05 września 2012 r., wskazano, iż:

• budynek przed rozbudowaniem należał do KŚT Budynki handlowo-usługowe, Grupa - 1 Podgrupa - 10 Rodzaj -103,
• budynek po przeprowadzeniu prac budowlanych wskazanych we wniosku, jako środek trwały należy do tej samej grupy KŚT Budynki handlowo-usługowe, Grupa – 1, Podgrupa – 10, Rodzaj - 103,
• budynek garażu po zakupie był wykorzystywany w działalności gospodarczej i stanowił środek trwały w działalności spółki,
• w wyniku przeprowadzonych prac budowlanych budynek garażu stał się częścią budynku handlowo-usługowego,
• plac parkingowy nie stanowi odrębnego środka trwałego, a jego koszty budowy zostały włączone do wartości budynku,
• nakłady związane z wykonaniem placu parkingowego wyniosły wg kosztorysu 35.569,78 zł.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji spółka może kontynuować ustaloną wcześniej dla budynku zakupionego, a obecnie zmodernizowanego i rozbudowanego, indywidualną stawkę amortyzacyjną, tj. 10% w stosunku do całości nakładów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, spółka może kontynuować indywidualną stawkę amortyzacyjną w stosunku do zmodernizowanego i rozbudowanego budynku, gdyż kierując się prawem budowlanym nie powstał tutaj żaden nowy budynek, numer posesji się nie zmienił. Za takim rozwiązaniem przemawiają względy praktyczne i dokumentacja. Nie ma podstaw do stwierdzenia, że obiekt składa się ze starego zakupionego, wyremontowanego budynku i z nowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy). W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność, lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22l ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż spółka, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, nabyła zdatny do użytku budynek o charakterze mieszkalno-usługowym, który był w całości wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, jako budynek magazynowy do składowania towarów handlowych. Przed jego nabyciem przez spółkę, budynek ten był używany przez ponad 30 lat.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek może być amortyzowany 10% indywidualną stawką amortyzacyjną.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Z przedstawionego w ww. wniosku stanu faktycznego wynika, iż spółka, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, poniosła nakłady remontowo-modernizacyjne na budynek będący środkiem trwałym, oraz związany z nim plac parkingowy. Spółka uznała, iż wszystkie poniesione nakłady mają charakter modernizacyjny. Nakłady te nie miały bowiem na celu jedynie odtworzenia pierwotnego stanu budynku. W wyniku ich poniesienia dokonano rozbudowy istniejącego budynku, zwiększając jego powierzchnię użytkową.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni uważa, że poniesione nakłady, o których mowa we wniosku w istocie w całości mają charakter ulepszeniowy i zwiększają wartość początkową środka trwałego - budynku. Z uwagi na treść cyt. wyżej art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spółka zobowiązana jest stosować wybraną metodę amortyzacji aż do pełnego zamortyzowania wskazanego we wniosku budynku, niezależnie od faktu poniesienia na ten budynek nakładów modernizacyjnych zwiększających jego wartość początkową. W konsekwencji spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej, według przyjętej indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Stwierdzić zatem należy, iż cyt. wyżej art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma zastosowania do wytworzonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Z cyt. przepisu wynika, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Z wniosku wynika m.in., iż w dniu 06 maja 2008 r. spółka jawna, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, za kwotę 400 tysięcy zł zakupiła działkę o pow. 0,553 m², zabudowaną w części murowanym przedwojennym budynkiem mieszkalno-usługowym oraz murowanym budynkiem garażu o pow. 28,8 m² (wybudowanym w 1997 r.). Nabyty budynek był zdatny do użytkowania, urządzono w nim magazyn składowania towarów handlowych. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki. Do jego amortyzacji zastosowano indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%, zgodnie z art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przyjęto, iż budynek miał ponad 30 lat). W związku z poszerzeniem działalności spółki, podjęto decyzję o generalnym remoncie i rozbudowie zakupionego budynku. W dniu 10 listopada 2010 r. uzyskano pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę budynku usługowo-mieszkalnego ze zmianą użytkowania na budynek usługowo-handlowy. Roboty budowlane rozpoczęto w czerwcu 2011 r. Pierwotnie zakupiony budynek miał pow. użytkową 146,67 m². Dokonano częściowej rozbiórki budynku, tj. dachu i części ścian oraz garażu. Powierzchnia użytkowa po rozbudowie budynku wynosi 363,38 m². W dniu 31 maja 2012 r. zostało wydane pozwolenie na użytkowanie budynku usługowo-mieszkalnego, ze zmianą użytkowania na budynek usługowo-handlowy. Spółka uznała, że przeprowadzone prace miały charakter modernizacyjny, a nie tylko odtworzeniowy i wartość początkową nabytego budynku podwyższono o kwotę poniesionych nakładów inwestycyjnych. Przed rozbudową budynek należał do Rodzaju 103 KŚT Budynki handlowo-usługowe. Również po przeprowadzeniu prac budowlanych przedmiotowy budynek należy do tej samej grupy KŚT.

Budynek garażu, po nabyciu był wykorzystywany w działalności gospodarczej i stanowił środek trwały w działalności spółki, a w wyniku przeprowadzonych prac budowlanych budynek garażu stał się częścią budynku handlowo-usługowego.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek usługowo-handlowy został w istocie wytworzony na bazie dwóch środków trwałych, tj. w wyniku rozbudowy i nadbudowy budynku usługowo-mieszkalnego oraz budynku garażu. W myśl bowiem art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Skoro jak wynika z wniosku w wyniku przeprowadzonych prac budowlanych dotyczących budynku usługowo-mieszkalnego będącego środkiem trwałym oraz garażu (który, jak jednoznacznie wskazano w uzupełnieniu wniosku, stał się częścią budynku usługowo-handlowego, a wcześniej był odrębnym środkiem trwałym), brak jest podstaw prawnych do uznania przeprowadzonych prac inwestycyjnych za ulepszenie (modernizację) samego budynku usługowo-mieszkalnego. W wyniku przeprowadzenia ww. prac w miejsce dwóch odrębnych środków trwałych (budynku usługowo-mieszkalnego oraz garażu) powstał (został wytworzony) jeden nowy środek trwały.

Stwierdzić zatem należy, iż do przedmiotowego środka trwałego nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, ponieważ został on w istocie wytworzony we własnym zakresie. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Wobec tego w przedstawionej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wskazanego we wniosku budynku usługowo-handlowego nie sposób uznać za używany, a poczynionych przez spółkę jawną, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem prac inwestycyjnych za ulepszenie środka trwałego. Z tej też przyczyny spółka jawna nie może kontynuować metody amortyzacji przyjętej do amortyzacji nieistniejącego już budynku usługowo-mieszkalnego. Wskazać przy tym należy, iż amortyzowanie przedmiotowego składnika majątku indywidualną stawką amortyzacyjną, oznaczałoby również amortyzowanie nakładów dot. garażu, który jak wynika z wniosku nie był amortyzowany stawką indywidualną.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy. Wykaz stawek amortyzacyjnych zawiera stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych prawidłowo zaliczonych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji środków trwałych (symbolu KŚT).

Zauważyć również należy, iż skoro, jak wynika z uzupełnienia wniosku, zakupiony budynek mieszkalno-usługowy należał do rodzaju 103 KŚT, to do jego amortyzacji mógł mieć zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3, a nie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (o ile zostały w istocie spełnione pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji ww. środka trwałego).

Natomiast wskazany we wniosku, plac parkingowy (stanowiący tzw. obiekt pomocniczy w świetle przepisów KŚT), może stanowić część składową środka trwałego (budynku usługowo-handlowego) jedynie w sytuacji, gdy jego wykorzystywanie związane jest wyłącznie z użytkowaniem tego jednego budynku. W takiej sytuacji nakłady poniesione na przedmiotowy plac parkingowy należy zaliczyć do kosztu wytworzenia budynku usługowo-handlowego (nakłady te będą stanowić element kosztu wytworzenia tego środka trwałego). Natomiast w przypadku, gdy ww. obiekt służy korzystaniu z kilku budynków, zgodnie z KŚT, stanowić będzie odrębny środek trwały.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.