P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 18 maja 2006 r. (data wpływu 18 maja 2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe w zakresie trzeciego pytania dotyczącego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup kuponów premiowych.

U Z A S A D N I E N I E

Spółka zamierza dokonywać nieodpłatnych przekazań kuponów gry T-L, które będzie dokonywane przy okazji sprzedaży kuponów gry T-M i będzie miało na celu uatrakcyjnienie sprzedaży. Każdy gracz, który w danym tygodniu zagra przynajmniej jeden kupon zakładów T-M, będzie mógł w tym samym tygodniu otrzymać nieodpłatnie jeden kupon gry T-L. Niezależnie od faktycznej ilości zagrań w danym tygodniu, każdy gracz będzie mógł otrzymać kupon promocyjny tylko raz w tygodniu, a będzie identyfikowany na podstawie posiadanej karty lojalnościowej. Wartość przekazywanego kuponu T-L wynosi 1,40 zł.

W związku z powyższym Podatnik wystąpił z pytaniem, czy koszty kuponów przekazanych nieodpłatnie stanowią koszty reklamy nielimitowanej czy też podlegającej limitowi, a może stanowią koszty działalności poniesione w celu zwiększenia przychodu i na zasadzie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegają zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Spółki wręczenie nieodpłatne kuponów w formie gratisu nie stanowi darowizny. Jest czynnością ekwiwalentną dążącą do zwiększenia sprzedaży. Kupony są rozdawane osobom, które wcześniej zagrały w grę T-M, a ponieważ ustalono limit na jeden kupon gratisowy w ciągu tygodnia dla każdego grającego, musi on być zarejestrowany. Wnioskodawca uważa, że ekwiwalentność świadczeń występuje. Istotą darowizny natomiast jest jednostronność świadczenia, przysporzenie majątku drugiej stronie bez uzyskania jakiejkolwiek korzyści.

W ocenie Spółki nieodpłatne przekazanie kuponów zarejestrowanemu graczowi po zagraniu przez niego w T-M należy uznać jako przypadek sprzedaży premiowej. Wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup kuponów premiowych (przekazanych następnie nieodpłatnie) i innych kosztów z tym związanych, nie stanowią wydatków ponoszonych na reklamę. Nie ma potrzeby rozważać, czy wydatki te są limitowane czy nie. Są poniesione w celu osiągnięcia przychodu, nie są zawarte w katalogu negatywnym (art. 16 ust. 1 ustawy), stąd jako koszty celowe poniesione są z zamiarem uzyskania przychodu, a więc są kosztami uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe wyjaśnia, co następuje:

Podstawowym przepisem, w oparciu o który ustala się koszty uzyskania przychodu, jest art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki, o których tutaj mowa, muszą wiązać się z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodu nie uważa się kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Z treści przytoczonego przez Spółkę wniosku wynika, że nieodpłatne przekazania kuponów gry T-L, dokonywane przy okazji sprzedaży kuponów T-M, będzie miało charakter sprzedaży premiowej.

Termin "sprzedaż premiowa" nie został zdefiniowany w przepisach prawa podatkowego, natomiast praktyka stosowana przez podmioty gospodarcze wskazuje, że pod pojęciem tym kryją się czynności mające na celu zachęcenie nabywców do dokonywania zakupów o określonej wartości, bądź systematycznego dokonywania zakupów. Sprzedaż premiową należy utożsamiać z transakcją, w ramach której obok sprzedaży towaru lub usługi dochodzi do wydania nabywcy premii (nagrody). Jej konstrukcja oparta jest bowiem na założeniu, że każdemu klientowi spełniającemu określone warunki wydawana jest nagroda.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że nieodpłatne przekazanie kuponów gry T-L, ma na celu uatrakcyjnienie sprzedaży kuponów T-M. Ponadto gracz aby otrzymać kupon gry T-L musi być zarejestrowany, zatem musi spełniać określone warunki, aby otrzymać w/w kupon. Nieodpłatne przekazywanie kuponów nie może być tutaj utożsamiane z reklamą, gdyż reklamę należy rozumieć jako rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś lub czegoś.

Sprzedaż premiowa prowadzona przez Spółkę ma w tym przypadku charakter działań promocyjnych, nie noszących cech reklamy mającej na celu rozpowszechnianie informacji o oferowanych towarach, ich zaletach czy możliwościach nabycia.

Mając na uwadze powyższe, nieodpłatne wydawanie kuponów T-L w związku ze sprzedażą kuponów T-M nie stanowi reklamy publicznej, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 w/w. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanawia jak na wstępie.

W kwestii pytań Wnioskodawcy dotyczących opodatkowania podatkiem od gier przekazania kuponów, oraz skutków nieodpłatnego przekazania kuponów w zakresie podatku od towarów i usług, zostaną wydane odrębne postanowienia.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).