POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60) po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 17.01.2005 r. (data wpływu: 18.01.2005 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.01.2005 r. zwróciła się Pani z pismem do tutejszego organu podatkowego w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynku mieszkalnego. W Pani opinii za powierzchnię użytkową przyjętą dla celów amortyzacji winno się przyjmować także powierzchnię poza lokalami, przeznaczoną do wspólnego użytkowania przez lokatorów.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik uprzejmie informuje, iż poza sposobami ustalenia wartości początkowej środków trwałych określonymi w treści art. 22g ust. 1-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) ustawodawca przewidział również w treści art. 22g ust. 10 w/w ustawy szczególny sposób ustalania wartości początkowej budynków i lokali mieszkalnych. W myśl tego przepisu podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjęta dla celów podatku od nieruchomości.
Określając powierzchnię użytkową należy kierować się treścia art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9 poz. 84 ze zm.) zgodnie z którym za powierzchnię użytkową budynku lub jego części przyjmuje się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. Jednocześnie ustawodawca w art. 4 ust. 2 przedmiotowej ustawy unormował, iż powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest niższa niż 1,40 m, powierzchnię ta pomija się.
W przypadku gdy tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22f ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.
W myśl art. 22g ust. 11 w/w ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość poczatkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących współwłasność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
- nie jest wiążąca dla podatnika/płatnika/inkasenta/następcy prawnego podatnika/osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie, zgodnie z art. 236 ustawy Ordynacja podatkowa, służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Kraków-Prądnik w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.
Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będecego przedmiotem zażalenia.