INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11.06.2012 r. (data wpływu 18.06.2012 r.) oraz uzupełnieniu wniosku z dnia 21.08.2012 r. (data wpływu 21.08.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-633/12-2/ES, IPPP1/443-514/12-2/AS z dnia 16.08.2012 r. (data nadania 16.08.2012 r., data doręczenia 21.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości uznania utwardzonego terenu za odrębny środek trwały – jest prawidłowe,

• ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18.06.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania utwardzonego terenu za odrębny środek trwały i ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą o charakterze produkcyjno-usługowym. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Jest czynnym podatnikiem VAT. Działalność, którą wykonuje jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Warsztat produkcyjny, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza (produkcja otoków obuwniczych) znajduje się na posesji, na której umiejscowiony jest także budynek mieszkalny. Nieruchomość, na którą składają się: działka, budynek mieszkalny oraz warsztat (zakład produkcyjny) stanowi współwłasność Wnioskodawcy i jego żony. Warsztat zgodnie z przepisami prawa podatkowego jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej. W/w nieruchomość położona jest na terenie podmokłym, nieutwardzonym. Podczas opadów deszczu oraz kilka dni po nim, jak również podczas opadów śniegu i roztopów występuje problem z wjazdem na posesję samochodów ciężarowych. Jest to bardzo duże utrudnienie przede wszystkim w dostawach surowca do zakładu, które odbywają się samochodami o masie całkowitej powyżej 10 ton.

W związku z powtarzającymi się problemami w dostarczaniu surowca do produkcji, Wnioskodawca zmuszony był do utwardzenia podłoża na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz części działki przed warsztatem. Wierzchnia warstwa została wykonana z kostki brukowej. Podbudowa została wykonana zgodnie ze standardami budowlanymi z uwzględnieniem ruchu pojazdów o masie całkowitej powyżej 10 ton oraz warunków gruntowo -wodnych.

Standartowo pod kostkę brukową wykonuje się podłoże z piasku wymieszanego z cementem o miąższości 15-20 cm, które przewiduje ruch pojazdów o masie całkowitej do 3,5 tony. Ze względu na dostawy surowca dla firmy samochodami o masie całkowitej powyżej 10 ton, taka podbudowa jest niewystarczająca i Wnioskodawca zmuszony był do wykonania mocniejszej, odpowiedniej podbudowy.

Zgodnie ze standardami budowlanymi I opinią wykonawcy podbudowa pod kostkę przy ruchu ciężkich pojazdów powinna składać się:

1. warstwa geowłókniny (w celu zapobieżenia przemieszywania gruntu z podbudową),
2. warstwa tłucznia o miąższości ok. 20 cm,
3. warstwa betonu B - bo miąższości ok. 20cm,
4. warstwa plasku wymieszanego z cementem,
5. kostka brukowa
   
   

Zakład produkcyjny i dom mieszkalny znajdują się na jednej działce i posiadają wspólny wjazd/dojazd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy utwardzony teren na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu produkcyjnego oraz części działki przed warsztatem stanowić będzie odrębny środek trwały podlegający amortyzacji, czy też zwiększy wartość początkową warsztatu (zakładu produkcyjnego)...,
2. Czy do wyliczenia wartości odpisów amortyzacyjnych, które będą stanowiły koszt podatkowy można będzie przyjąć współczynnik wyliczony w sposób następujący: 50% wydatków poniesionych na zakup kostki brukowej, podbudowę piaskowo-cementową oraz robociznę plus 100% wydatków poniesionych na zakup tłucznia, betonu B-10 oraz geowłókniny podzielone przez wartość wszystkich wydatków poniesionych na utwardzenie terenu na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz części działki przed warsztatem...,
3. Czy będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego w działalności gospodarczej od wydatków w następujący sposób:
   • na zakup kostki brukowej, podbudowę piaskowo-cementową oraz robociznę - w 50%,
   • na zakup tłucznia, betonu B-10 oraz geowłókniny - w 100%...
   
   
   

Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku od towarów i usług zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1) Zgodnie z uwagami szczegółowymi do grupy 1 - „Budynki i lokale,..” zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10.12.2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. nr 242, poz. 1622) w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wilcza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Wykonany podjazd będzie obsługiwał więcej, niż jeden budynek, tzn. zarówno budynek mieszkalny jaki warsztat produkcyjny.

Ze względu na powyższe utwardzony teren na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz utwardzona część działki przed warsztatem będzie stanowić odrębny środek trwały, którego wartość początkową stanowić będzie koszt wytworzenia - art. 22g ust.) pkt 2 i ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 3 kwietnia 2012r., poz. 361), jako odrębny obiekt inwentarzowy, kwalifikuje się do grupy 2 KŚT (rodzaj 291 - „pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej nie sklasyfikowane”), dla której podstawowa stawka amortyzacyjna wynosi 4,5%.

Ad 2) Wartość odpisów amortyzacyjnych jakie można będzie zaliczyć do kosztów podatkowych w działalności gospodarczej należy wyliczyć według następującego współczynnika: 50% wydatków poniesionych na zakup kostki brukowej, podbudowę piaskowo-cementową oraz robociznę plus 100 % wydatków poniesionych na zakup tłucznia, betonu B-10 oraz geowłókniny podzielone przez wartość wszystkich wydatków poniesionych na utwardzenie terenu na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz części działki przed warsztatem.

Wydatki związane z wykonaniem utwardzenia w postaci: kostka brukowa, podbudowa piaskowo-cementowa oraz robocizna, winny być podzielone pomiędzy firmę i dom mieszkalny w stosunku 50% do 50%, ponieważ wjazd będzie wykorzystywany zarówno wprowadzonej działalności gospodarcze) jaki prywatnie (wjazd wspólny dla warsztatu oraz budynku mieszkalnego).

Pozostałe wydatki związane z wykonaniem utwardzenia w postaci: tłuczeń, beton B-10 oraz geowłóknina, winny być w 100% uwzględnione w ustaleniu proporcji, w jakiej odpisy amortyzacyjne będą kosztem uzyskania przychodów dla firmy. Wnioskodawca uzasadnia to tym, że wzmocniona podbudowa została wykonana wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (dostawy surowca do warsztatu produkcyjnego odbywają się samochodami o masie całkowitej powyżej 10 ton).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się

• w zakresie możliwości uznania utwardzonego terenu za odrębny środek trwały – za prawidłowe,

• w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - za nieprawidłowe.
  
  

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Ponadto zauważyć należy, iż w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22n ust. 4 ww. ustawy zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia składnika majątku trwałego do ewidencji środków trwałych uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zmianami) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W tym miejscu organ informuje, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej).

Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia natomiast art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Niepodatkowymi należnościami budżetowymi na gruncie omawianej ustawy są przy tym - w myśl art. 3 pkt 8 Ordynacji podatkowej - niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych.

Stosownie do powyższych definicji klasyfikację środków trwałych do poszczególnych grup nie regulują przepisy prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania przepisów innych niż przepisy prawa podatkowego.

Tut. organ podatkowy nadmienia, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż warsztat produkcyjny, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza (produkcja otoków obuwniczych) znajduje się na posesji, na której umiejscowiony jest także budynek mieszkalny. Warsztat jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej. Ww. nieruchomość położona jest na terenie podmokłym, nieutwardzonym. W związku z powtarzającymi się problemami w dostarczaniu surowca do produkcji, Wnioskodawca zmuszony był do utwardzenia podłoża na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz części działki przed warsztatem.

A zatem mamy do czynienia z sytuacją, kiedy utwardzony teren na odcinku od bramy wjazdowej do warsztatu oraz utwardzona część działki przed warsztatem obsługuje więcej niż jeden budynek, bowiem oprócz budynku warsztatu produkcyjnego, korzysta z niej także budynek mieszkalny. Wobec powyższego ww. infrastrukturę pomocniczą należy klasyfikować jako odrębny środek trwały i amortyzować przy zastosowaniu właściwej dla niego stawki amortyzacyjnej.

Wartość początkową infrastruktury pomocniczej, ustalić należy na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg kosztu wytworzenia i taką też wartość należy wykazać w ewidencji; od tej wartości obliczyć - także ujmowane w ewidencji - odpisy amortyzacyjne (obliczane przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej właściwej dla tej infrastruktury).

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast aby obliczyć, jaka część wykazanych w ewidencji odpisów amortyzacyjnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów, należy obliczyć wskaźnik procentowy wykorzystania infrastruktury na cele prywatne. W tym przypadku będzie to udział powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego w całkowitej powierzchni użytkowej, obsługiwanej przez tą infrastrukturę (tj. sumie powierzchni użytkowej budynku zakładu produkcyjnego i mieszkalnego). Tak obliczonym wskaźnikiem procentowym pomniejszamy całkowitą amortyzację wykazaną w ewidencji i uzyskujemy wartość amortyzacji stanowiącej koszty uzyskania przychodów, którą należy wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż utwardzony teren stanowić będzie odrębny środek trwały należało uznać za prawidłowe.

Natomiast za nieprawidłowe uznaje się stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości początkowej tego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.