INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2012 r. (data wpływu 25 października 2012 r.), uzupełnionym w dniu 20 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali niemieszkalnych oraz w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 grudnia 2012 r. znak ILPB1/415-1034/12-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 grudnia 2012 r., a w dniu 20 grudnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 grudnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza nabyć od inwestora lokale użytkowe i lokal mieszkalny. Przedmiotowe lokale inwestor wyodrębni, po przeprowadzeniu remontu w budynku (Hotel x) wybudowanym w latach 1966-1970. Budynek ten powstał jako budynek zbiorowego zakwaterowania. Budynek jest sklasyfikowany jako budynek niemieszkalny. Lokale o charakterze użytkowym będą stanowiły pokoje służące zakwaterowaniu osób. Będzie to zatem kontynuacja roli jaką lokale te pełniły dotychczas przed ich wyodrębnieniem.

Lokale użytkowe Wnioskodawca zamierza wynająć firmie zarządzającej, która będzie oferować zakwaterowanie krótko lub długoterminowe. Zachowana zostanie zatem dotychczasowa rola jaką pełniły lokale przed ich wyodrębnieniem i remontem. Lokal mieszkalny Zainteresowany przewiduje wykorzystywać na własne potrzeby mieszkaniowe lub na wynajem. Wnioskodawca jest w stanie wykazać, iż budynek i znajdujące się w nim lokale przed wyodrębnieniem własności były używane przez ponad 40 lat.

Uzupełniając opis Wnioskodawca podał, iż lokale użytkowe i lokal mieszkalny, które zamierza nabyć będą spełniały definicję środka trwałego, określoną w art. 22a ust. 1, to jest będą kompletne i zdatne do użytku w dniu ich nabycia, a planowany okres użytkowania będzie dłuższy niż jeden rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca, nabywca lokali niemieszkalnych w przedmiotowym budynku wprowadzający je po raz pierwszy do ewidencji, będzie mógł stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną z okresem amortyzacji wynoszącym 10 lat...

2. Czy Wnioskodawca, nabywca lokalu mieszkalnego, wprowadzając go po raz pierwszy do ewidencji, będzie mógł stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną z okresem amortyzacji wynoszącym 10 lat...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2, tj. w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego. Pytanie nr 1, tj. w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla lokali niemieszkalnych, zostało rozstrzygnięte interpretacją indywidualną w dniu 23 stycznia 2013 r. nr ILPB1/415-1034/12-4/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści punktu 4 ww. przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków niemieszkalnych nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, jednakże okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do treści punktu 3 ww. przepisu, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków niemieszkalnych nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, jednakże okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Fakt używania lokali w przedmiotowym budynku przez ponad 40 lat (zatem przez ponad 60 miesięcy) przed wprowadzeniem do ewidencji przez nabywcę (Wnioskodawca), który zakupi owe lokale od inwestora jest bezsporny. Zatem odpowiedź zarówno na pierwsze jak drugie pytanie Wnioskodawcy jest twierdząca.

Nie może przeszkadzać tu fakt wcześniejszego wyodrębnienia własności lokali. Budynek jako całość podzielony zostanie na odrębne lokale wraz z prawem do użytkowania powierzchni wspólnych. Nie oznacza to jednak, że lokale te rozpoczynają swój żywot jako nieużywane środki trwałe. Ogólnie wiadomo, że budynki i znajdujące się w nich lokale w przeciwieństwie do gruntów nie są wieczne. Ich trwałość i przydatność do używania maleje z wiekiem. Ustawodawca dostrzegł to zagadnienie, wprowadzając przepisy zezwalające na wprowadzenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych i ulepszonych budynków oraz lokali. Regulacje odnośnie budynków oraz lokali zostały wprowadzone w tym samym zdaniu. Lokale wymieniono w nawiasie w przepisach odnoszących się do budynków. Zatem fakt wyodrębnienia własności lokalu nie może tworzyć sytuacji, w której zarówno jego wiek jak i czterdziestoletnie używanie zostaną zanegowane.

Należy przy tym zauważyć, że w polskiej praktyce większość mieszkań powstałych w czasach PRL istniała do niedawna jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a zatem wartość prawna, nie jako środek trwały. Podobnie nie istniała wyodrębniona własność lokali zakładowych. Środkami trwałymi były jedynie budynki, w których mieszkania te się znajdowały. Następujący stopniowo proces uwłaszczenia doprowadził do wyodrębnienia własności tych lokali. Nie oznacza to jednak powstania nowych - nieużywanych środków trwałych.

Takie stanowisko przedstawia m.in. interpretacja indywidualna z dnia 18 stycznia 2010 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, IBPBII/2/415-1045/09/MMa, gdzie organ podatkowy stwierdził: „Wnioskodawczyni wskazała, że końcem 2008 r. wykupiła od spółdzielni mieszkaniowej na odrębną własność przedmiotowe mieszkanie, które użytkowała od 1993 r. Jest to mieszkanie w budynku wybudowanym krótko po wojnie jako mieszkanie zakładowe. Jeżeli zatem wnioskodawczyni będzie w stanie udowodnić, iż przedmiotowe mieszkanie było wykorzystywane przed nabyciem przez inny podmiot przez okres co najmniej 60 miesięcy, to może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych w wysokości 10%, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Podobne wnioski zawiera interpretacja indywidualna z dnia 31 maja 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, IPTPB1/415-196/12-2/KSU: „Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych środków trwałych zostały spełnione, bowiem Wnioskodawca dysponuje wiedzą, iż lokal znajduje się w budynku, który został oddany do użytku w 1978 r., a lokal był użytkowany przez poprzednich właścicieli od 1982 r. (warunek wykorzystywania tego lokalu mieszkalnego przez okres co najmniej 60 miesięcy przed jego nabyciem jest zatem zachowany), ponadto lokal ten spełnia kryteria uznania go za środek trwały, który po raz pierwszy został wpisany do ewidencji środków trwałych.”

Powyższe ustalenia dotyczą lokali mieszkalnych, lecz ze względu na jednolite traktowanie lokali mieszkalnych i niemieszkalnych na potrzeby uznania ich za lokale używane zachowują one także ważność dla lokali niemieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionych informacji wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć od inwestora lokale użytkowe i lokal mieszkalny, spełniające definicję środka trwałego (art. 22a ust. 1 powołanej ustawy). Lokal mieszkalny Zainteresowany przewiduje wykorzystywać na własne potrzeby mieszkaniowe lub na wynajem. Wnioskodawca jest w stanie wykazać, iż budynek i znajdujące się w nim lokale przed wyodrębnieniem własności były używane przez ponad 40 lat.

Wnioskodawca zapytuje, czy dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego będzie mógł stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną z okresem amortyzacji wynoszącym 10 lat.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 powoływanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Stosownie do przedstawionych wcześniej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

W omawianej sprawie Zainteresowany podał, że przedmiotowy budynek powstał w latach 1966-1970. Budynek ten powstał jako budynek zbiorowego zakwaterowania. Budynek jest sklasyfikowany jako budynek niemieszkalny. Lokale o charakterze użytkowym będą stanowiły pokoje służące zakwaterowaniu osób. Będzie to zatem kontynuacja roli jaką lokale te pełniły dotychczas przed ich wyodrębnieniem. W związku z tym należy uznać, że był on „używany” w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od czasu jego wybudowania.

Zatem, jeżeli rzeczywiście zakupiony przez Wnioskodawcę lokal mieszkalny spełnia powyższe warunki, wówczas będzie on mógł skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10% wartości początkowej przedmiotowej nieruchomości, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.