Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-966/12/MK
z 15 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2012 r. (wpływ do tut. Biura – 05 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniach 30 stycznia 2013 r. i 06 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 16 stycznia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-965/12/MK i IBPB II/1/415-966/12/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniach 30 stycznia 2013 r. (uiszczenie dodatkowej opłaty) i 06 lutego 2013 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Stowarzyszenie zatrudnia na umowę zlecenie (umowę cywilnoprawną) świadczeniobiorców (lekarz, pielęgniarka, psycholog, terapeuta, etc.), którzy w ramach Zespołu X realizują zlecenia (świadczenia zdrowotne) m.in. poza siedzibą Stowarzyszenia poprzez wizyty domowe u pacjentów na terenie miejscowości, gdzie znajduje się jego siedziba i poza tą miejscowością. W siedzibie Stowarzyszenia zleceniobiorcy dokonują rozliczeń z dokumentacji medycznej, spotykają się także na tzw. superwizje, czyli analizę zespołową bądź indywidualną z superwizorem w celu oceny zastosowanych metod i stanu leczenia pacjentów.

Stowarzyszenie korzysta z usług zleceniobiorców zamieszkałych zarówno na terenie miasta, w którym znajduje się siedziba Stowarzyszenia jak i innych miast.

Z umowy wynika, że Stowarzyszenie ponosi koszty przejazdów do pacjentów Zespołu X, niezbędne dla prawidłowego wykonania umowy, kalkulowane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdów lub biletów komunikacji miejskiej, ewentualnie biletów innego środka transportu publicznego, z wyłączeniem transportu taksówkami. Strony umówiły się, że zleceniodawca zwraca jedynie koszt paliwa, nie większy niż kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Koszt paliwa wykorzystany do realizacji zlecenia zostanie obliczony przy założeniu, że średnie zużycie paliwa na 100 km wynosi 6 litrów paliwa, a średnia cena paliwa: benzyna, olej - 5,7 PLN; gaz - 2,7 PLN (wskaźnik za 1 km wyniesie odpowiednio: benzyna, olej - 0,342 PLN; gaz - 0,162 PLN).

Zleceniobiorcy, w celu analizowania wyników i przebiegu leczenia pacjentów oraz w celu opracowania i przekazania dokumentacji medycznej spotykają się w siedzibie Stowarzyszenia lub dodatkowym miejscu prowadzenia działalności Stowarzyszenia również zlokalizowanym w tej samej miejscowości (miejsce zgłoszone na formularzu NIP-2). Wyjazdy do pacjentów są wyjazdami (miejscowymi i zamiejscowymi) poza siedzibę Stowarzyszenia. Wyjazdy te dodatkowo są wyjazdami poza miejscowość zamieszkania/stałego pobytu większości zleceniobiorców.

Strony umówiły się, że miejsce zakończenia i rozpoczęcia podróży to stałe lub czasowe miejsce pobytu zleceniobiorcy. Wynika to z faktu, że wyjazdy są jednodniowe. Zleceniobiorca wyjeżdża z miejsca swojego stałego lub czasowego pobytu, odbywa wizytę domową u pacjenta (pod adresem zamieszkania/pobytu pacjenta) i wraca do swojego miejsca stałego lub czasowego pobytu.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 06 lutego 2013 r. wynika, iż koszty podróży zleceniobiorcy potraktowano jako przychód zleceniobiorcy i pobrano zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składkę na ubezpieczenie zdrowotne w ramach odrębnych przepisów.

W związku z tym, że jest to umowa zlecenia obliczono koszty uzyskania przychodu w wysokości 20% uzyskanych przychodów, do których to przychodów zaliczono wynagrodzenie z tytułu dojazdów.

Otrzymane kwoty tytułem dojazdów zleceniobiorców, dla których płatnikiem podatku (osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej) jest Wnioskodawca, nie są zaliczane w kwocie faktycznie poniesionej do kosztów uzyskania przychodów przez zleceniobiorców.

Zleceniobiorcy, których dotyczą poniższe pytania, nie realizują czynności określonych umową w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisane dojazdy do pacjentów, z tytułu których strony umówiły się co do zwrotu kosztów przejazdów (zapisy umowne) mogą zostać zakwalifikowane jako „podróż”, do której odnosi się art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy zwrot kosztów dojazdu zleceniobiorców może być zakwalifikowany jako inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, które na mocy ww. przepisu są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych?
2. Jeżeli Dyrektor Izby Skarbowej uzna, że w opisanej sytuacji zwrot kosztów dojazdów jest wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych, to:

Czy Stowarzyszenie może wystąpić o zwrot zapłaconych dotychczas tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych kwot w części dotyczącej kosztów dojazdów zleceniobiorców?

W jakim momencie czasowym możliwe jest wystąpienie o ww. zwrot - czy jest to moment otrzymania indywidualnej interpretacji w rzeczonej sprawie, czy moment złożenia deklaracji PIT-4R wykazującej rozliczenia po pomniejszeniu kwot opłaconych nienależnie w ramach podatku uiszczonego od zwróconych zleceniobiorcom kosztów dojazdu?

Stowarzyszenie uważa, że w przedstawionej sytuacji zwrot kosztów dojazdów dla zleceniobiorcy podlega pod art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą), co oznacza, że jest wolny od podatku. Stowarzyszenie uznaje, że podróż, za którą zleceniobiorca otrzymuje zwrot kosztów posiada znamiona podróży, do której odwołuje się ustawodawca w art. 21 ust. l pkt 16 lit. b) wspomnianej ustawy.

Stowarzyszenie uznaje również, że ustawodawca celowo nie użył słowa „podróż służbowa” a jedynie „podróż”, co sugeruje, iż wziął pod uwagę, że podróże zleceniobiorców/osób niebędących pracownikami różnią się w zasadniczy sposób od podróży pracowników zatrudnionych na umowę o pracę lub w jednostkach sfery budżetowej.

Zdaniem Stowarzyszenia, art. 21 ust. l pkt 16 ustawy odwołuje się także do przepisów o podróży służbowej wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, zwanych dalej rozporządzeniem. Można by domniemywać, że w analizowanym przepisie ustawodawca pośrednio odsyła do cech podróży służbowej zamieszczonej w tym rozporządzeniu i w Kodeksie pracy.

Jednakże zleceniobiorcy zatrudnieni przez Stowarzyszenie nie realizują czynności w miejscu i czasie wyznaczonym przez zleceniodawcę i nie pracują pod jego kierownictwem. Z natury prawnej umów cywilnoprawnych wynika zatem odmienny charakter odbywanych przez nich podróży i nie można odnosić wprost przepisów zawartych w rozporządzeniu i Kodeksie pracy do definiowania pojęcia „podróży” osoby niebędącej pracownikiem/zleceniobiorcy, w szczególności określeń sugerujących nadrzędny stosunek zleceniodawcy (kierownictwo) do zleceniobiorcy, jak to ma miejsce w przypadku relacji pracodawca-pracownik.

Wyjazdy do pacjentów nie są jedynymi miejscami, gdzie zleceniobiorcy realizują czynności w ramach zlecenia. Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, zleceniobiorcy, w celu analizowania wyników i przebiegu leczenia pacjentów oraz w celu opracowania i przekazania dokumentacji medycznej spotykają się w siedzibie Stowarzyszenia lub dodatkowym miejscu prowadzenia działalności Stowarzyszenia, również zlokalizowanym w tej samej miejscowości.

Za wyłączeniem zwrotów kosztów dojazdów z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczy także fakt, że (jak podano w opisie stanu faktycznego) wyjazdy do pacjentów są wyjazdami (miejscowymi i zamiejscowymi) poza siedzibę Stowarzyszenia. Wyjazdy te dodatkowo są wyjazdami poza miejscowość zamieszkania/stałego pobytu większości zleceniobiorców. Miejsce to stanowi miejsce zakończenia i rozpoczęcia podróży.

Stowarzyszenie pragnie podkreślić, że w umowie cywilnoprawnej określono, że Stowarzyszenie ponosi koszty przejazdów do pacjentów, co oznacza, że koszty te są kosztami uzyskania przychodów Stowarzyszenia w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, w rozumieniu Stowarzyszenia, że zwrot kosztów dojazdów nie stanowi przychodu zleceniobiorcy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe zapisy umowne oparto o art. 742 ustawy Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r., który mówi: „Dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym.”

Dodatkowo, Stowarzyszenie stwierdza, że aktualne limity dotyczące kwoty za 1 km przebiegu w ramach kwot wolnych od podatku dochodowego od osób fizycznych są niemal kilkukrotnie wyższe od ustalonej przez zleceniodawcę i zleceniobiorcę stawki, nie ma więc wątpliwości, że warunek zawarty w art. 21 ust. l pkt 16 ustawy dotyczący stawek za 1 km przebiegu jest spełniony.

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z zapisami Ordynacji podatkowej, w przypadku, gdy po otrzymaniu indywidualnej interpretacji w zakresie pierwszego stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów postanawiającej, że kwoty wypłacone tytułem zwrotu kosztów dojazdu nie podlegają opodatkowaniu, płatnik ma możliwość stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że nadpłata podlega zwrotowi z urzędu (gdy nie występują zaległości podatkowe), chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych. Płatnik będzie zobowiązany do korekty PIT-4R. Różnica w wartości wypłaconej kwoty dojazdów (o wartość pobranego przez płatnika podatku) w takiej sytuacji powinna zostać wypłacona zleceniobiorcy przez płatnika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 72 § 1 za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Z przepisu art. 73 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

1. zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
2. pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
3. zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o jego odpowiedzialności podatkowej, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. wpłacenia przez płatnika lub inkasenta podatku w wysokości większej od wysokości pobranego podatku;
5. zapłaty przez osobę trzecią lub spadkobiercę należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Natomiast z § 2 cyt. powyżej art. 73 wynika, iż nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1. zeznania rocznego - dla podatników podatku dochodowego;
2. deklaracji podatku akcyzowego - dla podatników podatku akcyzowego;
3. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy - dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
4. deklaracji kwartalnej dla podatku od towarów i usług - dla podatników podatku od towarów i usług.
   
   

Przepis art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Z § 2 pkt 1 lit. a) i pkt 2 cyt. art. 75 wynika natomiast, iż uprawnienie określone w § 1 przysługuje również:

• podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej,
  
• płatnikom lub inkasentom, jeżeli:
  
  1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
     
  2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
     
  3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.

Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku - na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot (art. 76 § 2 Ordynacji podatkowej).

Stosownie do art. 76c ww. Ordynacji podatkowej nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji.

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika „nienależnie” do organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego (płatnika) majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Jeżeli wadliwość postępowania płatnika (a taka ma miejsce w przedmiotowej sprawie) prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika, nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie, w której Organ wydał również interpretację indywidualną z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych znak: IBPB II/1/415-965/12/MK i która to interpretacja ma wpływ na treść niniejszej interpretacji, nadpłata w podatku dochodowym – w związku z pobraniem przez Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów, które zgodnie ze wskazaną powyżej interpretacją są zwolnione z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (do określonego limitu) – powstaje po stronie podatnika, bowiem to jego majątek został uszczuplony. Tym samym to nie Wnioskodawca lecz zleceniobiorca (podatnik) jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wnioskodawca jest natomiast zobowiązany do sporządzenia korekty informacji PIT-11, jeżeli wykazał w nich dochód, który podlega zwolnieniu.

Zatem brak jest podstaw do złożenia przez Wnioskodawcę do właściwego urzędu skarbowego wniosku o stwierdzenie nadpłaty nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy. Ewentualnie powstała nadpłata w podatku dochodowym od osób fizycznych może zostać jedynie zwrócona przez właściwy urząd skarbowy (a nie przez płatnika) na podstawie korekty zeznania/zeznań za minione lata złożonych przez podatnika – zleceniobiorcę.

Należy zauważyć, iż zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta informacji oraz deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim ich sporządzeniu i może dotyczyć każdej ich pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc korekta dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono je niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie informacji oraz deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularzy, z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekt.

Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt informacji PIT-11 oraz deklaracji PIT-4R. Zatem w korektach informacji PIT-11 Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania przychodów zleceniobiorców w kwotach pomniejszonych o zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwroty koszty dojazdów do pacjentów oraz do wykazania kwot faktycznie pobranych przez siebie zaliczek na podatek dochodowy. W korektach deklaracji PIT-4R Wnioskodawca jest natomiast zobowiązany do wykazania kwot należnych zaliczek na podatek dochodowy za poszczególne miesiące roku podatkowego, pobranych przez siebie od świadczeń z tytułu ww. umów zlecenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.