INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 07.10.2011 r. (data wpływu 10.10.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 09.12.2011 r. (data nadania 09.12.2011 r., data wpływu 12.12.2011 r.) na wezwanie z dnia 05.12.2011 r. (data nadania 06.12.2011 r., data wpływu 09.12.2011 r.) Nr IPPB2/436-433/11-3/AF o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych. w zakresie sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz z mężem na zasadach wspólności ustawowej nabyli 2/3 części prawa własności nieruchomości niezabudowanej. Nieruchomość ta nie ma charakteru działki rolnej, ani leśnej. Dla wskazanej nieruchomości prowadzona jest jedna księga wieczysta.

Nieruchomość została zakupiona bez związku z działalnością gospodarczą i nie została wprowadzona na jakąkolwiek ewidencję w ramach działalności gospodarczej. Poza tym, ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej.

Poprzedni właściciel nieruchomości wystąpił do właściwego Burmistrza Miasta i Gminy o zaopiniowanie podziału nieruchomości na mniejsze działki. Faktyczna decyzja zatwierdzająca podział została już wydana na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża po przeprowadzeniu transakcji zakupu nieruchomości - konsekwencja czasu prowadzenia i zasad postępowania administracyjnego. Aktualnie nieruchomość składa się z kilku działek ewidencyjnych, jest dla niej jednak prowadzona jedna księga wieczysta.

Nadchodzący kryzys finansowy w szczególności znaczny wzrost wartości euro, tj. waluty w jakiej denominowany jest kredyt na zakup tej nieruchomości zmusił Wnioskodawczynię i jej męża do rezygnacji z wykorzystania nieruchomości na własne cele prywatne i dokonania jej sprzedaży. Dodatkowo nie jest możliwe refinansowanie kredytu, ani uzyskanie kolejnego na budowę nieruchomości na własne cele mieszkaniowe. Decydując się na sprzedaż nieruchomości Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonywali żadnych czynności o charakterze handlowym zmierzających do zbycia, jak: reklama sprzedaży, podnoszenie jej wartości, czy sprzedaż pojedynczych działek wchodzących w skład nieruchomości.

W szczególności nie wykonywali czynności, które mogłyby być uznane za wykonywanie działalności handlowej (gospodarczej):

• podziału prawnego nieruchomości (wyodrębnienie Ksiąg Wieczystych),

• przygotowania dokumentacji i projektów uzbrojenia terenu w media niezbędne do funkcjonowania, czy też wykonania odpowiednich przyłączy,

• przygotowania dokumentacji, projektów oraz planów zabudowy i zagospodarowania nieruchomości oraz uzyskania stosownych zezwoleń i zatwierdzeń właściwych organów.
  
  

Pismem z dnia 05.12.2011 r. Nr IPPB2/436-434/11-3/AF wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia wezwania poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie czy z tytułu sprzedaży nieruchomości przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności będzie opodatkowana podatkiem VAT. Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie wskazując, iż z tytułu sprzedaży wskazanej nieruchomości Podatnik nie jest opodatkowany VAT. Jednoznacznie została wskazana okoliczność opodatkowania PCC, co wyklucza podatek VAT. Przedmiotem zapytania i co za tym idzie weryfikacji przez Organ jest ocena, czy przy podanych okolicznościach stanowisko Podatnika dotyczące opodatkowania PCC jest słuszne, czy też zdaniem Organu podatnik błędnie ocenia stan faktyczny i prawny. Wnioskodawca wskazał, iż obowiązujące przepisy nie przewidują również możliwości, aby z tytułu tej czynności opodatkowany VAT mógł być nabywca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości składającej się z kilku działek ewidencyjnych dla której prowadzona jest jedna księga wieczysta jest opodatkowana 2% podatkiem od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatkowi od czynności cywilnoprawnych nie podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z niego zwolniona, z wyjątkami nie mającymi znaczenia w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji to ustawa o podatku VAT decyduje, czy dana czynność powinna zostać opodatkowania podatkiem VAT (lub z niego zwolniona), czy też powinna zostać opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Celem tego drugiego podatku jest opodatkowanie nieprofesjonalnego obrotu, wykonywanego poza działalnością gospodarczą definiowaną w różnych ustawach.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych,

Podatnicy: Wnioskodawczyni i jej mąż oświadczają także, że nie prowadzą działalności gospodarczej, w szczególności związanej z obrotem nieruchomościami. Podkreślono również, że nie prowadzą działalności handlowej, i w związku z tym nie spełniają warunku koniecznego do uznania działalności za gospodarczą, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nie wykonują bowiem działalności gospodarczej zdefiniowanej w tym przepisie, nie dokonują również czynności polegających na zakupie i odsprzedaży nabytych działek, czyli nie prowadzą działalności handlowej.

W tym stanie faktycznym transakcji zbywania działek wydzielonych z nabytej nieruchomości, w wykonaniu wspominanej wyżej umowy inwestycyjnej, odbywa się w ramach nieprofesjonalnego (niegospodarczego) obrotu.

W związku z przedmiotowymi transakcjami notariusz, jako płatnik podatku od czynności cywilnoprawnych, jest zobowiązany pobrać 2% podatek, a kupujący nie ma podstaw do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty.

Opisana wyżej sprzedaż działek budowlanych z majątku osobistego nie związanego z działalnością gospodarczą jest opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych z wyłączeniem opodatkowania podatkiem VAT.

Z brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wynika powiązanie przez ustawodawcę pojęcia „podatnika” z pojęciem „działalności gospodarczej”. Kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników VAT osoby fizyczne nieprowadzące takiej działalności nawet jeżeli dokonują czynności dostawy. Innymi słowy wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, jeżeli została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Analogicznie w tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 lutego 2010 r. sygn. akt I FSK 148/09 rozstrzygającym skargę na decyzję interpretacyjną. Należy na marginesie podkreślić, że wyrok ten utwierdza przyjętą przez Naczelny Sąd Administracyjny, linie orzeczniczą zapoczątkowaną wyrokiem siedmiu sędziów NSA z 29 października 2007 r., I FPS 3/07. W uzasadnieniu Sąd stwierdził m.in. „że zgodnie z art. 15 ust. 2 u.p.t.u, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Sąd I instancji, odnosząc się do kwestii uznania za działalność gospodarczą czynności sprzedaży nieruchomości, które znajdują się w majątku osobistym osoby fizycznej i ulegają zbyciu, powołał się na wyrok siedmiu sędziów NSA z 29 października 2007 r., I FPS 3/07, w którym - na kanwie sprawy dotyczącej sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych - wskazał, w jakich okolicznościach dany podmiot należy uznawać za podatnika VAT. Mianowicie stwierdzono w tym wyroku w szczególności, że dla uzyskania takiego statusu nie jest wystarczający sam zamiar dokonywania określonych czynności w sposób częstotliwy.

NSA rozstrzygając ten spór, za trafne uznał stanowisko podatników i orzekł, że:

1. przepisy art. 15 ust.1 i 2 u.p.t.u. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód,
2. ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
   
   

W świetle tego wyroku oraz innych orzeczeń NSA (np. z 24 kwietnia 2007 r., I FSK 603/06, z 28 marca 2008 r., FSK 475/07 oraz z 23 stycznia 2009 r., I FSK 1629/07) dla oceny, czy sprzedaż przez osobę fizyczną działek budowlanych jest opodatkowaną działalnością gospodarczą, w ramach której sprzedawca działa w charakterze podatnika, należy kierować się poniższymi kryteriami.

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku.

Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako handlowiec.

W wyroku z 27 października 2009 r., I FSK 1043/08, Naczelny Sąd Administracyjny słusznie stwierdził, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę powyższą tezę w pełni podziela. Nie budzi żadnych wątpliwości to, że zawodowa (profesjonalna) działalność handlowca polega na nabywaniu i towarów i ich późniejszej sprzedaży z zyskiem. Ponadto taka profesjonalna działalność handlowa - co do zasady - nie jest ograniczana w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Zatem nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przedstawiony przez J. T. we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji stan faktyczny nie spełnia kryteriów uznania takiej sprzedaży za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u. Przede wszystkim wskazać trzeba na okoliczność, że gospodarstwo rolne skarżący nabył w 1990 r. i prowadził je do 2002 r. Zatem nie można uznać, aby nabywał go w celu odprzedaży. Ponadto nie można też twierdzić, że podział części nieruchomości na określoną liczbę działek (w związku ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) świadczy o zamiarze prowadzenia profesjonalnej działalności handlowej. Sprzedaż działek budowlanych wydzielonych z gospodarstwa rolnego ograniczona jest do wskazanej we wniosku liczby działek. Wskazuje to na ograniczony ilościowo zakres realizacji tej sprzedaży. Zatem taka działalność jest działalnością okazjonalną i nie może być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u. Tylko gdy osoba sprzedająca takie działki swoim zachowaniem wykaże, że realizując tę sprzedaż działa i chce działać w charakterze podatnika (handlowca, który nabył grunty w celu ich zbycia i chce oprócz tej sprzedaży kontynuować tego rodzaju aktywność), czyli podmiotu prowadzącego w tym zakresie działalność profesjonalną, stałą i zorganizowaną - sprzedaż taka będzie opodatkowana VAT. Na taki profesjonalny charakter wskazywać może również skala prowadzonej działalności handlowej nieograniczająca się do kilku gruntów, wskazująca na zorganizowaną na stałe, a nie jedynie okazjonalną, działalność w tym zakresie (wyrok NSA z 27 października 2009 r., I FSK 1043/08).”

Podobne stanowisko prezentował m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 25 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 17/11, stwierdzając: „Jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

(…)

Aby wykonywanie określonych czynności podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług konieczne jest spełnienie łączne dwóch warunków:

• dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu; oraz czynność ta wykonywana jest przez podmiot który w związku z jej wykonywaniem podlega podatkowi. Konieczne jest przypisanie danemu podatnikowi statusu handlowca, producenta lub usługodawcy. Art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju.
  
  

Kwestia uznania za działalność gospodarczą czynności towarów, które znajdują się w majątku osobistym osoby fizycznej i ulegają zbyciu, została rozstrzygnięta w wyroku składu siedmiu sędziów NSA z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, ONSAiWSA 2008/1/8, w którym Sąd - na kanwie sprawy dotyczącej sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych - wskazał, w jakich okolicznościach dany podmiot należy uznawać za podatnika VAT. Sąd ten stwierdził, że dla uzyskania takiego statusu nie jest wystarczający sam zamiar dokonywania określonych czynności w sposób częstotliwy. W uzasadnieniu tego stanowiska NSA na wstępie stwierdził, że stosownie do art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy (obecnie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) podatnikiem jest „każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą, określoną w ust. 2, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności”. Treść tego przepisu, co do zasady, odzwierciedla przepis krajowy, którym jest art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowiący, że „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”. Zdaniem NSA w składzie poszerzonym różnica pomiędzy regulacją unijną a polską ujawnia się natomiast na tle samej definicji działalności gospodarczej. O ile bowiem zgodnie z art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy (obecnie art. 9 ust. 1 tiret drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady) działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą, wykonywaniem wolnych zawodów, a także wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych, o tyle przepis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiując działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, operuje zwrotem „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”. Zwrotu takiego w art. 4 ust 2 VI Dyrektywy i art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE brak. W art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy (odpowiednio art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112) zawarto jednak upoważnienie dla Państw Członkowskich do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą zdefiniowaną w art. 4 ust. 2, w szczególności dotyczące określonych dostaw budynków, części budynków wraz z gruntami oraz dostaw działek budowlanych, przez które to działki VI Dyrektywa rozumieć każe każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną „uznaną za budowlaną przez Państwa Członkowskie”. Oznacza to, że użyty w treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT zwrot „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, jest wyrazem swoistej realizacji przez polskiego ustawodawcę opcji zawartej w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy. Realizacja tej opcji nie została przy tym ograniczona wyłącznie do dostaw budynków lub części budynków wraz z gruntem oraz działek budowlanych wymagających zdefiniowania - lecz do wszystkich czynności podlegających opodatkowaniu, które dokonywane sporadycznie w związku z działalnością handlową, usługową lub produkcyjną, są wykonywane przez dany podmiot. Dalej Sąd stwierdził, że okoliczność, że VI Dyrektywa (obecnie Dyrektywa 112) zezwala Państwom Członkowskim na uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą i że regulacje ustawy o VAT opcję tę realizują w końcowej części art. 15 ust. 2 poprzez odwołanie się do „czynności wykonanej jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”, nie przesądza jednak, że tylko z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Zarówno z brzmienia art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy i art. 9 Dyrektywy 112 z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

NSA podkreślił, że odpowiedź na pytanie, czy dany podmiot w odniesieniu do danej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do konkretnych okoliczności faktycznych danej sprawy.”

Wskazane orzeczenie dotyczy innego stanu faktycznego, ale poprzez porównanie znajduje zastosowanie do stanu faktycznego przedstawionego w pytaniu interpretacyjnym.

Ponadto, prezentowane przez Podatnika stanowisko znajduje oparcie w przepisach VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej. Przystępując do Unii państwo polskie zobligowało się do ujednolicenia przepisów w zakresie podatków pośrednich i stosowania zasad opodatkowania zgodnych z wymogami przewidzianymi w dyrektywach.

Zgodnie z przepisem ust. 3 art. 4 VI dyrektywy „Państwa Członkowskie mogą uznać za podatnika każdą osobę, która przeprowadza sporadyczne transakcje związane z działalnością gospodarczą.” Za taką działalność uznaje się również dostawę gruntu budowlanego, za który uważa się wszelkie grunty niezabudowane lub zabudowane zdefiniowane jako takie przez Państwa Członkowskie.

Zgodnie jednak z przepisami unijnymi, opodatkowanie transakcji sporadycznych jest możliwe tylko w przypadku, gdy ustawodawca krajowy wprowadził takie opodatkowanie do wewnętrznego systemu prawnego. Wskazanie na konieczność wprowadzenia regulacji umożliwiającej opodatkowanie transakcji sporadycznych zawiera akapit szósty Preambuły do VI Dyrektywy, który stanowi, iż: „W celu podkreślenia nie dyskryminacyjnej natury podatku, termin „podatnik” powinien być określony w taki sposób, aby umożliwić Państwom Członkowskim objęcie tym terminem osób, które przeprowadzają pewne transakcje sporadyczne.” Zapis w Preambule wskazuje na cel zamieszczenia tego przepisu, którym jest zachowanie zasady neutralności podatku VAT oraz uniknięcia naruszenia zasad konkurencji. W projekcie VI dyrektywy pewne czynności wykonywane sporadycznie miały skutkować obowiązkowym traktowaniem podmiotu jako podatnika. Dotyczyło to m.in. sporadycznych transakcji polegających na przekazaniu budynków i gruntu budowlanego. W przyjętym tekście VI dyrektywy wprowadzono jedynie możliwość traktowania przez Państwa Członkowskie powyższych transakcji jako opodatkowanych. W przeciwieństwie do projektu, dyrektywa nie zawiera katalogu transakcji, które przeprowadzane sporadycznie mogą podlegać opodatkowaniu. Przedstawione zostały jedynie przykłady takich transakcji. Anologicznie J. Fornalik w Komentarzu do VI Dyrektywy VAT pod redakcją Krzysztofa Sachsa, CH. Beck Warszawa 2004 r. Polska ustawa o VAT nie zawiera zapisu o opodatkowaniu transakcji sporadycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie ze złożonym wnioskiem, jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy) i przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym (art. 4 pkt 1 cyt. ustawy).

Równocześnie, w myśl art. 2 pkt 4 ww. ustawy, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • (uchylone),
   • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

W związku z tym podkreślić należy, iż jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania sprzedaży nieruchomości podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ich podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Zaznaczyć jednak należy, że w przypadku umów sprzedaży nieruchomości o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawka podatku od umowy sprzedaży – wynosi 2%, gdy przedmiot umowy stanowią nieruchomości, rzeczy ruchome, prawo użytkowania wieczystego, własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz wynikające z przepisów prawa spółdzielczego: prawo do domu jednorodzinnego oraz prawo do lokalu w małym domu mieszkalnym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem na zasadach wspólności ustawowej nabyli 2/3 części prawa własności nieruchomości niezabudowanej. Nieruchomość ta nie ma charakteru działki rolnej, ani leśnej. Dla wskazanej nieruchomości prowadzona jest jedna księga wieczysta. Nieruchomość została zakupiona bez związku z działalnością gospodarczą i nie została wprowadzona na jakąkolwiek ewidencję w ramach działalności gospodarczej. Poza tym, ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej. Poprzedni właściciel nieruchomości wystąpił do właściwego Burmistrza Miasta i Gminy w G. o zaopiniowanie podziału nieruchomości na mniejsze działki. Faktyczna decyzja zatwierdzająca podział została już wydana na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża po przeprowadzeniu transakcji zakupu nieruchomości - konsekwencja czasu prowadzenia i zasad postępowania administracyjnego. Aktualnie nieruchomość składa się z kilku działek ewidencyjnych, jest dla niej jednak prowadzona jedna księga wieczysta. Nadchodzący kryzys finansowy w szczególności znaczny wzrost wartości euro, tj. waluty w jakiej denominowany jest kredyt na zakup tej nieruchomości zmusił Wnioskodawczynię i jej męża do rezygnacji z wykorzystania nieruchomości na własne cele prywatne i dokonania jej sprzedaży. Dodatkowo nie jest możliwe refinansowanie kredytu, ani uzyskanie kolejnego na budowę nieruchomości na własne cele mieszkaniowe. Decydując się na sprzedaż nieruchomości Wnioskodawczyni i jej mąż nie dokonywali żadnych czynności o charakterze handlowym zmierzających do zbycia, jak: reklama sprzedaży, podnoszenie jej wartości, czy sprzedaż pojedynczych działek wchodzących w skład nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazała, iż z tytułu sprzedaży wskazanej nieruchomości nie jest opodatkowany VAT, jak również obowiązujące przepisy nie przewidują również możliwości, aby z tytułu tej czynności opodatkowany VAT mógł być nabywca

Wnioskodawczyni uważa, iż sprzedaż działek budowlanych z majątku osobistego nie związanego z działalnością gospodarczą nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jeżeli zatem prawidłowe są ustalenia Wnioskodawczyni, co do tego, że opisana we wniosku sprzedaż nieruchomości nie może być zakwalifikowana na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług jako czynność podlegająca jej regulacjom i żadna ze stron umowy sprzedaży nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług wówczas umowa sprzedaży na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednakże obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży na kupującym, a nie na Wnioskodawczyni jako sprzedającym.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.