Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-20/12-5/AMN
z 6 kwietnia 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-20/12-5/AMN
Data
2012.04.06



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
stawka amortyzacyjna
środek trwały
wartość początkowa


Istota interpretacji
1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji lokalu wg stawki 10% w skali roku począwszy od dnia oddania go do użytkowania przez następne 10 lat licząc wg ceny nabycia na mocy art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji lokalu wg stawki 10% w skali roku począwszy od dnia oddania go do użytkowania przez następne 10 lat licząc wg ceny nabycia na mocy art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?



Wniosek ORD-IN 678 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2011 r. (data wpływu 2 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 marca 2012 r. znak ILPB1/415-20/12-3/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 marca 2012 r., a w dniu 29 marca 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na swoje imię i nazwisko od 1995 roku. Obecnie ma 53 lata i niebawem czeka Ją emerytura i zamknięcie działalności, którą prowadzi. W maju 2009 roku Zainteresowana wraz z mężem nabyła na własność lokal biurowy z wyłącznym przeznaczeniem na działalność gospodarczą Wnioskodawczyni. Fakt ten odnotowano w akcie notarialnym. Do momentu oddania go do użytkowania, tj.: do 1 sierpnia 2009 r. Zainteresowana ponosiła koszty związane z adaptacją lokalu niższe niż 30% jego wartości.

Jak udało się Wnioskodawczyni dowiedzieć w budynku tym, wybudowanym przed II wojną światową, początkowo stacjonowały wojska pruskie, a po II wojnie światowej do lat 80-tych wojska byłego ZSSR. Budynek był częścią koszar wojsk rosyjskich na terenie miasta i kraju. W okresie późniejszym budynek był własnością firmy X Sp. z o.o. pełniąc rolę handlowo - usługowo - produkcyjną. Firma użytkowała budynek przez okres 10 lat.

W 2008 roku odkupił od Zainteresowanej budynek deweloper i po podziale go na lokale i dokonaniu zmian budowlanych wymaganych obecnymi standardami budowlanymi sprzedawał poszczególne lokale.

Dziś budynek poza historią tworzy inną wartość majątkową niż w latach jego pierwotnego wybudowania.

W budynku na dwóch wyższych kondygnacjach mieszczą się lokale mieszkalne natomiast parter i pierwsze piętro przeznaczono na lokale użytkowe. Lokal, o który zapytuje Wnioskodawczyni jest jednym z nich obecnie w budynku sprawującym funkcję mieszkalno-usługową.

Zainteresowana nie jest w stanie udowodnić daty pierwszego oddania budynku do użytkowania jak również zdecydować, czy deweloper sporządzając przeróbki przez 2 lata go użytkował (miał tu biuro), ale Wnioskodawczyni jest w posiadaniu dowodów użytkowania i amortyzowania budynku przez firmę X i bez wątpienia wykorzystywano go przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że przedmiotowy lokal był przed jego zakupem lokalem niemieszkalnym użytkowym i jest nadal lokalem niemieszkalnym użytkowym służącym do działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji lokalu wg stawki 10% w skali roku począwszy od dnia oddania go do użytkowania przez następne 10 lat licząc wg ceny nabycia na mocy art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
  2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji lokalu wg stawki 10% w skali roku począwszy od dnia oddania go do użytkowania przez następne 10 lat licząc wg ceny nabycia na mocy art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, budynek niewątpliwie był wykorzystywany ponad 60 miesięcy (w praktyce przez około 80 lub 100 lat).

Użytkowany ostatecznie w RP przez firmę X jako użytkowy przez okres 10 lat (załączono posiadane dowody) oraz wykorzystywany przez dewelopera przez 2 lata jako obiekt budowlany.

W budynku, który nie jest nowy został wydzielony lokal do działalności Zainteresowanej. Sam lokal również nie jest nowy, ale jest częścią budynku wydzieloną przez dewelopera i zmodernizowaną przez Wnioskodawczynię na potrzeby własnej działalności

Zainteresowana nie ma żadnej możliwości zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 pomniejszania wartości lokalu o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do użytkowania ponieważ nie jest Jej znana pierwotna wartość lokalu w budynku i nigdy nie będzie znana.

Wnioskodawczyni ma prawo do ustalenia 10% wartości amortyzacji rocznej lokalu przez najbliższe 10 lat od wartości początkowej powiększonej o koszty inwestycji korzystając z umocowań art. 22j ust. 3 pkt 1, gdyż udowodniła użytkowanie lokalu przez ostatnie 60 miesięcy przed nabyciem i zgodnie z przepisem spełni warunek amortyzowania lokalu przez 10 lat, co jest bezwzględnym wymogiem ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż nakłady inwestycyjne poniesione na adaptację całego lokalu do prowadzonej działalności gospodarczej, poniesione przed wprowadzeniem tego lokalu do ewidencji środków trwałych, będą obok ceny nabycia tego lokalu stanowić składnik jego wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że poniesione nakłady inwestycyjne środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków

   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla lokali niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Jednocześnie należy zauważyć, że przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wskazuje na minimalny okres amortyzacji. Oznacza to, że podatnik może dowolnie ustalić okres amortyzacji - co jest istotą zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych - z zastrzeżeniem jednak, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż wskazany w ustawie.

Sposób ustalania minimalnego okresu amortyzacji dla omawianego budynku określa cytowany wyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym minimalny okres amortyzacji to liczba lat jaka wynika z odjęcia od 40 pełnej liczby lat jakie upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania. Jeśli wynik ten jest mniejszy niż 10 lat, to jako minimalny okres amortyzacji trzeba przyjąć właśnie 10 lat, nigdy mniej.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowana nie jest w stanie udowodnić daty pierwszego oddania budynku do używania, jednak wiadomo, że budynek był wybudowany przed II wojną światową i jak wyżej wskazano w swojej historii pełnił rożne funkcje. W związku z tym należy uznać, że był on „używany” w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od czasu jego wybudowania. Zgodnie z przedstawionym wyżej sposobem określania minimalnego okresu amortyzacji należy przyjąć, że wynosi on 10 lat - wynika to z czasu jaki upłynął od wybudowania budynku (oddania go o używania) do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zatem, chcąc zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne Wnioskodawczyni będzie mogła przyjąć dowolny okres amortyzacji budynku, jednak nie krótszy niż 10 lat.

Reasumując, w stanie faktycznym opisanym we wniosku Wnioskodawczyni ma prawo do amortyzacji przedmiotowego lokalu wg stawki 10% w skali roku począwszy od dnia oddania go do użytkowania przez następne 10 lat licząc od ceny nabycia powiększonej o inwestycję, na mocy art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak wskazała Zainteresowana na mocy art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe, gdyż możliwość dokonywania przez Zainteresowaną amortyzacji lokalu użytkowego wg indywidualnej stawki 10% przez okres 10 lat wynika z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jak wskazała Wnioskodawczyni z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy. Nie znajduje w tym przypadku zastosowania wskazany przez Zainteresowaną art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, albowiem definicja używanego środka trwałego określona w tym przepisie ma zastosowanie do środków trwałych, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ma zastosowanie do budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 tego przepisu. Natomiast punkt 4 art. 22j ust. 1 ww. ustawy, wymienia budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni zakupiła na potrzeby prowadzonej działalności lokal niemieszkalny, zatem przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy nie ma do niego zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono zaświadczenie, akt notarialny i tabelę amortyzacji. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonego zaświadczenia, aktu notarialnego i tabeli amortyzacji, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj