INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2013 r. (data wpływu 22 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe,

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe,

• momentu ujęcia odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-195/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 21 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 25 maja 2013 r., następnie w dniu 31 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 29 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna nabył w 2006 r. w drodze spadku spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Wartość nabytego spadku, zgodnie z decyzją Urzędu Skarbowego ustalona dla celów podatku od spadków i darowizn, wyniosła 58.405 zł. Dodatkowo Wnioskodawca w związku z nabyciem spadku opłacił m.in. podatek od spadków i darowizn w kwocie 8.536 zł. Budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal został oddany do użytku w 1968 r. Lokal od momentu oddania do użytkowania był zamieszkiwany przez spadkodawców. Od roku, w którym Wnioskodawca otrzymał darowiznę, mieszkanie jest przedmiotem najmu w ramach tzw. najmu prywatnego, do końca 2012 r. opodatkowanego na zasadach ryczałtu. Lokal ten nigdy wcześniej nie był przedmiotem amortyzacji. Począwszy od 2013 r. Wnioskodawca opłaca podatek od najmu na zasadach ogólnych. W związku z przejściem Wnioskodawcy z ryczałtu na zasady ogólne z dniem 31 grudnia 2012 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i od stycznia 2013 r. rozpoczęto jego amortyzację przy zastosowaniu 10% stawki rocznej.

Ponadto w lutym 2013 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił używany lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość za cenę 212.500 zł, poniósł koszty aktu w kwocie 5.643,10 zł (w tym p.c.c., opłatę sądową i notarialną). Lokal ten zostanie wydany Wnioskodawcy w czerwcu 2013 r., wtedy zostaną w nim przeprowadzone prace remontowe. Budynek, w którym zakupiono lokal pochodzi z lat 70-tych i przez cały czas był zamieszkiwany przez kolejnych jego właścicieli (pierwszego oraz jego spadkobiercę z rodziną). Po przeprowadzeniu remontu Wnioskodawca planuje na pewien okres (powyżej roku) przeznaczyć lokal na wynajem - oddać go do użytkowania. Przyszły najemca określi zakres wyposażenia jaki zostanie zakupiony.

Dla ułatwienia rozliczeń Wnioskodawca planuje zgłosić do Urzędu Skarbowego zamiar wynajmu tego lokalu wyłącznie przez Niego z pominięciem żony.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 maja 2013 r. Wnioskodawca dodał, iż był jedynym spadkobiercą spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i nie dokonał jego wyodrębnienia do dnia dzisiejszego. Sytuacja z przedmiotowym mieszkaniem przebiegała następująco: Wnioskodawca sprawował opiekę nad właścicielami mieszkania w zamian za co za ich życia został spisany akt notarialnym darowizny mieszkania w zamian za tę opiekę, który wchodził w życie po ich śmierci. Po śmierci poprzednich właścicieli mieszkanie było przedmiotem masy spadkowej i dysponując aktem notarialnym spisanym wcześniej Sąd Rejonowy w dniu 31 stycznia 2006 r. przyznał prawo do nabycia spadku (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego) Wnioskodawcy (ksero w załączeniu). Reasumując, w efekcie końcowym Wnioskodawca otrzymał lokal w drodze spadku. Nakłady na ten lokal nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W lutym 2013 r. Wnioskodawca kupił kolejny lokal, w którym obecnie prowadzone są prace remontowe a po ich zakończeniu będzie on przedmiotem najmu w ramach najmu prywatnego. Lokal ten zostanie oddany do użytku prawdopodobnie w lipcu i od tego czasu będzie mógł być wynajmowany. Amortyzacja w tej sytuacji będzie naliczana od sierpnia 2013 r..

Wnioskodawca dodał, iż pytanie odnoszące się do prawidłowości ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu już wynajmowanego jest pytaniem o zdarzenie obecne, natomiast pytanie o prawidłowość ustalenia stawki amortyzacyjnej na lokal zakupiony w lutym 2013 r. jest pytaniem o zdarzenie przyszłe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił zaliczył/zaliczy w koszty roczną stawkę amortyzacyjną dla poszczególnych lokali:
   1. w stosunku do dotychczasowego lokalu mieszkalnego w wysokości 5.840,05 zł (10%) i w całości rozliczył ją w styczniu za cały rok z góry, nie uwzględniając w wartości początkowej wartości zapłaconego podatku od spadku...
   2. w stosunku do drugiego lokalu planuje przyjęcie 10% stawki amortyzacyjnej ustalonej od wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej sumę kosztów nabycia, kosztów aktu, kosztów remontu poniesionych do dnia oddania do użytkowania, natomiast potraktowanie kosztów nabycia wyposażenia (głównie mebli, być może sprzętu AGD i RTV) poniesionych po dacie oddania do użytkowania jako kosztu bieżącego okresu...
2. Czy w przypadku kiedy w przyszłości zaistniałaby sytuacja, że z wynajmu jednego lokalu Wnioskodawca osiągnie zysk a z drugiego stratę, podstawę do obliczania zaliczek stanowi suma przychodów i kosztów z obu najmów jako jedno źródło przychodu, czy też odrębnie należy naliczać zaliczki na podatek od każdego z lokali...
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 maja 2013 r. Wnioskodawca sformułował następujące pytania:

1. Czy prawidłowo została ustalona i zaliczona do kosztów roczna stawka amortyzacyjna w stosunku do dotychczasowego lokalu mieszkalnego w wysokości 5.840,05 zł (10%), nie uwzględniając w wartości początkowej wartości zapłaconego podatku od spadku...
2. Czy w stosunku do drugiego lokalu, Wnioskodawca prawidłowo ustali amortyzację wyliczając ją w następujący sposób: przyjmie 10% stawkę amortyzacji od kwoty stanowiącej sumę kosztów nabycia, kosztów aktu, kosztów remontu poniesionych do dnia oddania do użytkowania, z pominięciem kosztów nabycia wyposażenia (głównie mebli, być może sprzętu AGD i RTV) poniesionych po dacie oddania do użytkowania...
3. Czy w przypadku kiedy w przyszłości zaistniałaby sytuacja, że z wynajmu jednego lokalu Wnioskodawca osiągnie zysk a z drugiego stratę, podstawę do obliczania podatku stanowi suma przychodów i kosztów z obu najmów jako jedno źródło przychodu, czy też odrębnie należy rozliczać podatek (przychód/stratę) od każdego z lokali...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone Nr 1. W zakresie pytań oznaczonych Nr 2 i Nr 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo amortyzować lokal mieszkalny stawką 10% rocznie, co zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełni warunek okresu amortyzacji nie krótszego niż 10 lat. Dopuszczalny okres amortyzacji jest liczony jako różnica pomiędzy standardowym okresem 40 lat (dla budynków niemieszkalnych) a okresem, przez jaki budynek był wcześniej używany. Maksymalna stawka może wynieść 10%. W przypadku tego mieszkania okres jego dotychczasowego użytkowania przekroczył 30 lat, co przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji nieruchomości pozwała na zastosowanie 10% stawki rocznej.

W przypadku mieszkania otrzymanego w spadku, jako darowizna lub w inny nieodpłatny sposób, podstawę amortyzacji ustala się na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia (chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości). Ponieważ umowa darowizny była sporządzona wiele lat przed nabyciem spadku i nie określała jego wartości Wnioskodawca przyjął, iż wartość rynkowa ustalona na moment nabycia spadku przez właściwy urząd skarbowy będzie prawidłowa dla celu ustalenia podstawy amortyzacji. Ponieważ Wnioskodawca nie zamierza zbywać mieszkania, w styczniu 2013 r. dokonał rocznego odpisu amortyzacyjnego, uznając go za koszt uzyskania przychodu, zgodnie z ustawą o p.d.o.f., ponieważ nie znalazł w ustawie nakazu rozliczania amortyzacji w okresach miesięcznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Artykuł 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wymienia najem (który nie stanowi działalności gospodarczej) jako odrębne źródło przychodu.

W odniesieniu do przychodów z najmu zastosowanie ma ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie z powyższym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów;

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W konsekwencji kosztami uzyskania przychodów z tytułu najmu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W myśl art. 22f ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 22b ust. 1cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca oddał w najem spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, nabyte w drodze spadku. Z dniem 1 stycznia 2013 r. prawo to zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto jego amortyzację przy zastosowaniu 10% stawki amortyzacyjnej.

W celu ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej, w pierwszej kolejności należy środek trwały zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż stawki amortyzacyjne ustalane są w zależności od przyporządkowanego danemu środkowi trwałemu symbolu KŚT. Czynność ta jest zatem konieczna dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej, a w konsekwencji warunkuje naliczenie odpisów amortyzacyjnych w prawidłowej wysokości.

Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j – 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy.

Z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, iż do lokali mieszkalnych sklasyfikowanych do rodzaju 122 w KŚT stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 1,5%.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W przeciwnym wypadku, zgodnie z wyżej powołanym art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.

Wskazać należy jednak, iż możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, o którym mowa w przedmiotowym wniosku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zaliczane jest do wartości niematerialnych i prawnych (art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy).

Jak wynika z zacytowanego powyżej przepisu art. 22j, podatnicy mogą ustalić indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Jednakże z przedstawionych okoliczności wynika, iż Wnioskodawca jest w posiadaniu spółdzielczego własnościowego prawa do tego lokalu, które zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość niematerialną i prawną (art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy).

Tym samym, przepis art. 22j ww. ustawy stanowiący o możliwości ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych, nie ma zastosowania dla ustalenia stawki amortyzacyjnej przedmiotowego prawa.

Zgodnie natomiast z art. 22m ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1. od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich – 24 miesiące,
2. od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące,
3. od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy,
4. od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.
   
   

Z treści art. 22m ust. 4 ww. ustawy wynika natomiast, iż odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%; przy ustalaniu wartości początkowej tych praw podatnicy mogą stosować zasadę określoną w art. 22g ust. 10, z tym że wówczas roczna stawka amortyzacyjna wynosi 1,5%.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej do przedmiotowego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do sposobu ustalenia wartości początkowej przedmiotowego spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, stwierdzić należy, iż zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie – nabycia w drodze spadku). Tak ustaloną wartość początkową można powiększyć o udokumentowane nakłady.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawca prawidłowo przyjął w celu ustalenia podstawy amortyzacji, wartość rynkowa ustaloną na moment nabycia spadku przez właściwy urząd skarbowy, nie uwzględniając w wartości początkowej zapłaconego podatku od spadku.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawcy dotyczące sposobu ustalenia wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do momentu ujęcia odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Należy zauważyć, że z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 31 grudnia 2012 r. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, wprowadził do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i w styczniu 2013 r. dokonał rocznego odpisu amortyzacyjnego przy zastosowaniu 10% stawki rocznej.

Zatem stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie dokonanie rocznego odpisu amortyzacyjnego w styczniu 2013 r. nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 24h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Powyższe oznacza, iż stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii należało uznać za nieprawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe,

• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe,

• momentu ujęcia odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.