INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2013 r. (data wpływu 22 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz sposobu ustalenia wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m. in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 maja 2013 r., Nr IPTPB1/415-195/13-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 21 maja 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 25 maja 2013 r., następnie w dniu 31 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 29 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna nabył w 2006 r. w drodze spadku spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Wartość nabytego spadku, zgodnie z decyzją Urzędu Skarbowego ustalona dla celów podatku od spadków i darowizn, wyniosła 58.405 zł. Dodatkowo Wnioskodawca w związku z nabyciem spadku opłacił m.in. podatek od spadków i darowizn w kwocie 8.536 zł. Budynek, w którym znajduje się przedmiotowy lokal został oddany do użytku w 1968 r. Lokal od momentu oddania do użytkowania był zamieszkiwany przez spadkodawców. Od roku, w którym Wnioskodawca otrzymał darowiznę, mieszkanie jest przedmiotem najmu w ramach tzw. najmu prywatnego, do końca 2012 r. opodatkowanego na zasadach ryczałtu. Lokal ten nigdy wcześniej nie był przedmiotem amortyzacji. Począwszy od 2013 r. Wnioskodawca opłaca podatek od najmu na zasadach ogólnych. W związku z przejściem Wnioskodawcy z ryczałtu na zasady ogólne z dniem 31 grudnia 2012 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i od stycznia 2013 r. rozpoczęto jego amortyzację przy zastosowaniu 10% stawki rocznej.

Ponadto w lutym 2013 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił używany lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość za cenę 212.500 zł, poniósł koszty aktu w kwocie 5.643,10 zł (w tym p.c.c., opłatę sądową i notarialną). Lokal ten zostanie wydany Wnioskodawcy w czerwcu 2013 r., wtedy zostaną w nim przeprowadzone prace remontowe. Budynek, w którym zakupiono lokal pochodzi z lat 70-tych i przez cały czas był zamieszkiwany przez kolejnych jego właścicieli (pierwszego oraz jego spadkobiercę z rodziną). Po przeprowadzeniu remontu Wnioskodawca planuje na pewien okres (powyżej roku) przeznaczyć lokal na wynajem - oddać go do użytkowania. Przyszły najemca określi zakres wyposażenia jaki zostanie zakupiony.

Dla ułatwienia rozliczeń Wnioskodawca planuje zgłosić do Urzędu Skarbowego zamiar wynajmu tego lokalu wyłącznie przez Niego z pominięciem żony.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 maja 2013 r. Wnioskodawca dodał, iż był jedynym spadkobiercą spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i nie dokonał jego wyodrębnienia do dnia dzisiejszego. Sytuacja z przedmiotowym mieszkaniem przebiegała następująco: Wnioskodawca sprawował opiekę nad właścicielami mieszkania w zamian za co za ich życia został spisany akt notarialnym darowizny mieszkania w zamian za tę opiekę, który wchodził w życie po ich śmierci. Po śmierci poprzednich właścicieli mieszkanie było przedmiotem masy spadkowej i dysponując aktem notarialnym spisanym wcześniej Sąd Rejonowy w dniu 31 stycznia 2006 r. przyznał prawo do nabycia spadku (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego) Wnioskodawcy (ksero w załączeniu). Reasumując, w efekcie końcowym Wnioskodawca otrzymał lokal w drodze spadku. Nakłady na ten lokal nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W lutym 2013 r. Wnioskodawca kupił kolejny lokal, w którym obecnie prowadzone są prace remontowe a po ich zakończeniu będzie on przedmiotem najmu w ramach najmu prywatnego. Lokal ten zostanie oddany do użytku prawdopodobnie w lipcu i od tego czasu będzie mógł być wynajmowany. Amortyzacja w tej sytuacji będzie naliczana od sierpnia 2013 r..

Wnioskodawca dodał, iż pytanie odnoszące się do prawidłowości ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu już wynajmowanego jest pytaniem o zdarzenie obecne, natomiast pytanie o prawidłowość ustalenia stawki amortyzacyjnej na lokal zakupiony w lutym 2013 r. jest pytaniem o zdarzenie przyszłe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo ustalił zaliczył/zaliczy w koszty roczną stawkę amortyzacyjną dla poszczególnych lokali:
   1. w stosunku do dotychczasowego lokalu mieszkalnego w wysokości 5.840,05 zł (10%) i w całości rozliczył ją w styczniu za cały rok z góry, nie uwzględniając w wartości początkowej wartości zapłaconego podatku od spadku...
   2. w stosunku do drugiego lokalu planuje przyjęcie 10% stawki amortyzacyjnej ustalonej od wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej sumę kosztów nabycia, kosztów aktu, kosztów remontu poniesionych do dnia oddania do użytkowania, natomiast potraktowanie kosztów nabycia wyposażenia (głównie mebli, być może sprzętu AGD i RTV) poniesionych po dacie oddania do użytkowania jako kosztu bieżącego okresu...
2. Czy w przypadku kiedy w przyszłości zaistniałaby sytuacja, że z wynajmu jednego lokalu Wnioskodawca osiągnie zysk a z drugiego stratę, podstawę do obliczania zaliczek stanowi suma przychodów i kosztów z obu najmów jako jedno źródło przychodu, czy też odrębnie należy naliczać zaliczki na podatek od każdego z lokali...
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 maja 2013 r. Wnioskodawca sformułował następujące pytania:

1. Czy prawidłowo została ustalona i zaliczona do kosztów roczna stawka amortyzacyjna w stosunku do dotychczasowego lokalu mieszkalnego w wysokości 5.840,05zł (10%) nie uwzględniając w wartości początkowej wartości zapłaconego podatku od spadku...
2. Czy w stosunku do drugiego lokalu, Wnioskodawca prawidłowo ustali amortyzację wyliczając ją w następujący sposób: przyjmie 10% stawkę amortyzacji od kwoty stanowiącej sumę kosztów nabycia, kosztów aktu, kosztów remontu poniesionych do dnia oddania do użytkowania, z pominięciem kosztów nabycia wyposażenia (głównie mebli, być może sprzętu AGD i RTV) poniesionych po dacie oddania do użytkowania...
3. Czy w przypadku kiedy w przyszłości zaistniałaby sytuacja, że z wynajmu jednego lokalu Wnioskodawca osiągnie zysk a z drugiego stratę, podstawę do obliczania podatku stanowi suma przychodów i kosztów z obu najmów jako jedno źródło przychodu, czy też odrębnie należy rozliczać podatek (przychód/stratę) od każdego z lokali...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone Nr 2 dotyczące zdarzenia przyszłego. W zakresie pytań oznaczonych Nr 1 i Nr 3 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo amortyzować lokal mieszkalny stawką 10% rocznie, co zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spełni warunek okresu amortyzacji nie krótszego niż 10 lat. Dopuszczalny okres amortyzacji jest liczony jako różnica pomiędzy standardowym okresem 40 lat (dla budynków niemieszkalnych) a okresem, przez jaki budynek był wcześniej używany. Maksymalna stawka może wynieść 10%. W przypadku tego mieszkania okres jego dotychczasowego użytkowania przekroczył 30 lat, co przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji nieruchomości pozwała na zastosowanie 10% stawki rocznej.

Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia. Przy czym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy - zgodnie z odrębnymi przepisami - podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z powyższą definicją, zarówno koszty nabycia, jak również wszystkie koszty poniesione do dnia oddania do użytkowania, a więc koszty aktu notarialnego, koszty prac remontowo - modernizacyjnych będą stanowiły podstawę ustalenia wartości początkowej środka trwałego. Ponieważ zakupy mebli i pozostałego wyposażenia będą dokonywane w późniejszym okresie, a lokal bez nich stanowi kompletny i zdatny do użytku środek trwały, Wnioskodawca uznaje, że planowany przez Niego podział kosztów jest prawidłowy. Wnioskodawca jest świadomy faktu, iż zakup wyposażenia, którego wartość jednostkowa przekroczy 3.500 zł, a planowany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok powinien zostać uznany za zakup odrębnego środka trwałego.

Uzupełniając stanowisko Wnioskodawca dodał, iż nie ma żadnych wątpliwości odnośnie możliwości zaliczenia zakupionego wyposażenia do kosztów, jego pytanie dotyczy jedynie faktu, czy są to koszty wchodzące do podstawy naliczenia amortyzacji (bo tego dotyczy pytanie - prawidłowości ustalenia amortyzacji, a wyposażenie mogłoby być jej składnikiem). Wnioskodawca przedstawił uzasadnienie powołując się na art. 22g ust. 1 pkt 1, zgodnie z którym zakupione wyposażenie nie będzie stanowiło Jego zdaniem podstawy naliczenia amortyzacji, nie będzie bowiem spełniało kryterium stawianego wartości początkowej środka trwałego. Wnioskodawca dodał, że planuje zakup wyposażenia po oddaniu środka trwałego do używania, zgodnie z życzeniem przyszłego najemcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowania lokalu do wynajmu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższy przepis wymienia jedynie przykładowo, jakie koszty związane są z zakupem.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do postanowień art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku. Zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, iż:

• przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,

• rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,

• rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały, zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,

• adaptacja polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,

• modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.
  
  

Dodać też należy, iż pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest zatem przywrócenie (odtworzenie) pierwotnego stanu technicznego rzeczy, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji. Remont polega zatem na wykonaniu robót niezbędnych do utrzymania obiektu w odpowiednim stanie technicznym, by nie uległ on pogorszeniu z powodu eksploatacji. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy.

Warto zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenia. Skoro tak, to co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie są zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio.

Tym samym, wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wnioskodawca wskazał, że w lutym 2013 r. wraz z żoną kupił używany lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Lokal zostanie wydany Wnioskodawcy w czerwcu 2013 r., wtedy zostaną w nim przeprowadzone prace remontowe.

Reasumując, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na przeprowadzenie remontu w lokalu mieszkalnym oraz wydatki związane z zakupem przedmiotowego mieszkania, tj. koszty aktu notarialnego związane z zakupem tego lokalu zapłacone do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania zwiększają jego wartość początkową i będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, stosownie do treści przywołanego powyżej art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali), innych niż wymienione w pkt 4, z wyjątkiem budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m^#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż, darowizna) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż przed nabyciem przez Wnioskodawcę przedmiotowego lokalu mieszkalnego, lokal ten (pochodzący z lat 70-tych) zamieszkiwany/użytkowany był przez kolejnych jego właścicieli (pierwszego raz jego spadkobiercę z rodziną).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania środka trwałego przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem Wnioskodawca przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując:

• wartość początkową przedmiotowego środka trwałego stanowić będzie cena nabycia powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty, opłat notarialnych. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na przeprowadzenie remontu w lokalu mieszkalnym do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania zwiększają jego wartość początkową i będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, stosownie do treści przywołanego powyżej art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• przedmiotowy środek trwały, tj. lokal mieszkalny, może być amortyzowany przez Wnioskodawcę na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3, tj. przez okres nie krótszy niż 10 lat. Tym samym Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne stosując stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie od całej wartości początkowej przedmiotowego lokalu.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.