Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-296/13-4/MP
z 27 maja 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26.03.2013 r. (data wpływu 02.04.2013 r.), uzupełnionym w dniu 30.04.2013 r. (data wpływu 06.05.2013 r.) na wezwanie Organu z dnia 18.04.2013 r. (doręczone w dniu 24.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług. w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od rat z tytułu leasingu pojazdu o przeznaczeniu specjalnym (bankowóz) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 02.04.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od rat z tytułu leasingu pojazdu o przeznaczeniu specjalnym (bankowóz) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu.

Wniosek uzupełniony został w dniu 30.04.2013 r. (data wpływu 06.05.2013 r. na wezwanie Organu z dnia 18.04.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 24.04.2013 r.).


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :


Podatnik zawarł umowę leasingu. Przedmiotem umowy jest bankowóz. Zakupiony pojazd jest pojazdem specjalnym o przeznaczeniu – „bankowóz”. Jest to potwierdzone w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, gdzie w rubryce rodzaj pojazdu zostało wpisane „pojazd specjalny”; w rubryce „przeznaczenie” zostało wpisane „bankowóz”. Leasingowany pojazd spełnia wymogi, jakie stawiane są pojazdom tego rodzaju, tj. jest bankowozem w rozumieniu § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (tzn. odpowiednio oznaczonym (co najmniej jako typ „C”) pojazdem samochodowym przeznaczonym do transportu wartości pieniężnych). Wskazany na wyżej wymienionych fakturach podatek VAT podatnik rozlicza w ten sposób, że:


  1. do podatku VAT, który został wskazany na fakturach otrzymanych od finansującego, stosuje ograniczenia wynikające z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (tj. za podatek naliczony podlegający odliczeniu uznaje tylko 60 % kwoty podatku naliczonego od raty [z uwzględnieniem limitu 6.000,00 PLN, o którym mowa w ostatnim zdaniu w/w przepisu.
  2. do podatku VAT, który został wskazany na fakturach otrzymanych od podmiotów sprzedających paliwo, stosuje art. 4 w/w ustawy (tj. w ogóle nie odlicza tego podatku).

Podatnik jest jednak przekonany, że ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT (tzn. uznania podatku VAT, który został wskazany na w/w fakturach, za [podlegający pełnemu odliczaniu] podatek VAT naliczony). W związku z tym podatnik chciałby dokonać stosownych korekt (w stosunku do podatku VAT naliczonego, który dotychczas nie pomniejszył podatku VAT należnego) oraz odliczać cały VAT naliczony w przyszłości, Przedmiot działalności podatnika został wskazany w załączonym odpisie z rejestru przedsiębiorców KRS.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30.04.2013 r. Wnioskodawca wskazuje ponadto, iż przedmiot jego działalności, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności, przedstawia się następująco: 62.01 .z. działalność związana z oprogramowaniem, 61.10.z. działalność w zakresie telekomunikacji przewodowej, 26.20.z. produkcja komputerów i urządzeń peryferyjnych, 74.90.z. pozostała działalność profesjonalna. naukowa i techniczna. gdzie indziej niesklasyfikowana, 46.51.z. sprzedaż hurtowa komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, 46.52.z. sprzedaż hurtowa sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego, 95.11z. naprawa i konserwacja komputerów i urządzeń peryferyjnych, 46.69.z. sprzedaż hurtowa pozostałych maszyn i urządzeń, 26.30.z. produkcja sprzętu (tele)komunikacyjnego, 26.51.z. produkcja instrumentów i przyrządów pomiarowych. kontrolnych i nawigacyjnych, 28.29.z. produkcja pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia. gdzie indziej niesklasyfikowana, 58.12.z. wydawanie wykazów oraz list (np. adresowych. telefonicznych), 58.19.z. pozostała działalność wydawnicza, 58.29.z. działalność wydawnicza w zakresie pozostałego oprogramowania, 62.09.z. pozostała działalność usługowa w zakresie technologii informatycznych, 63.11.z. przetwarzanie danych; zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobna działalność, 63.12.z. działalność portali internetowych, 61.30.z. działalność w zakresie telekomunikacji satelitarnej, 62.02.z. działalność związana z doradztwem w zakresie informatyki, 62.03.z. działalność związana z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, 47.41.z. sprzedaż detaliczna komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach, 61.20.z. działalność w zakresie telekomunikacji bezprzewodowej, z wyłączeniem telekomunikacji satelitarnej. W szczególności, Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie lokalizacji i monitorowania przy wykorzystywaniu urządzeń GPS (monitoring GPS) pojazdów oraz pracowników. Polega ona na określeniu, w dowolnym czasie, dokładnej pozycji pojazdów lub pracowników oraz wyświetlenie ich na cyfrowej mapie bądź na tle zdjęć satelitarnych. Standardową funkcją jest monitorowane pojazdów i ich kluczowych parametrów - stanu zapłonu, prędkości, poziomu i zużycia paliwa, prędkości obrotowej silnika, temperatury oraz wielu innych wybranych przez użytkownika parametrów. Zatem jest to działalność najściślej związana z: telekomunikacją satelitarną, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, doradztwem w zakresie informatyki, działalnością usługową w zakresie technologii informatycznych, sprzedażą hurtową komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, sprzedażą hurtową sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego. Wnioskodawca w ramach działalności ochrania oraz transportuje środki pieniężne, które do niego należą lub które zostały u niego zdeponowane (np. kaucja). Wskazanych usług nie wykonuje jednak odpłatnie na rzecz osób trzecich.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż zgodnie z niedawno wydanym orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 dnia kwietnia 2013 r. (sygn. akt: III SA/Wa 3188/12). „Prawo do odliczenia całego VAT naliczonego przy zakupie samochodu osobowego typu bankowóz i paliwa do niego przysługuje wszystkim podatnikom, którzy nabyli tego rodzaju auto”.


W związku z powyższym zadano następujące pytania:


  1. Czy podatnik ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez finansującego (tj. czy podatek VAT wskazany na w/w fakturach jest w całości podatkiem naliczonym VAT, o który podatnik może pomniejszyć podatek należny)?
  2. Czy podatnik może obniżać kwotę podatku VAT należnego o kwoty podatku wskazane na
    fakturach dokumentujących zakup paliwa do bankowozu ?

Zdaniem Wnioskodawcy :


Stanowisko w Sprawie pytania nr 1.


W opinii podatnika, w przypadku używania bankowozu na podstawie umowy leasingu, podatek VAT wskazany na fakturach wystawionych przez finansującego jest (w całości) podatkiem naliczonym, który może (w całości) zostać odliczony.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w zakresie, w jakim dany towar jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych. Powyższą zasadę stosuje się w pełnym zakresie do wszystkich samochodów. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego w przypadku samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony polega nie na ograniczeniu działania wskazanej wyżej zasady, ale na innym zdefiniowaniu tego czym jest podatek naliczony.

Zasada ogólna (dotycząca tego czym jest podatek naliczony) została wyrażona w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, kwotę podatku naliczonego stanowi (co od zasady) kwota podatku określona na fakturze otrzymanej z tytułu nabycia towaru. W przypadku wynajmowanych, dzierżawionych i leasingowanych samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, podatek naliczony został zdefiniowany inaczej (wprowadzony został wyjątek od w/w zasady ogólnej). Zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, „w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1 [tj. samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony — przypis S.G..), na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł”. Wyjątek od zasady ogólnej (zgodnie z którą odliczeniu podlega 100% kwoty podatku z otrzymanej faktury) polega na tym, że „podatek naliczony” został zdefiniowany jako 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą oraz wprowadzony został limit odliczeń w kwocie 6.000 zł.

Istnieją wyjątki od wskazanego wyżej wyjątku. Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, wskazany wyżej art. 3 ust. 1 przedmiotowej ustawy (o którym mowa w hipotezie normy prawnej wynikającej z przepisu art. 3 ust. 6 ustawy) nie dotyczy pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do ustawy. Zgodnie z załączonym do ustawy wykazem przeznaczeń pojazdów specjalnych, do zbioru pojazdów specjalnych, których nie dotyczy art. 3 ust. 1 przedmiotowej ustawy, należy bankowóz. Bankowóz należy do tego zbioru pod warunkiem, że spełnia odpowiednie warunki i wymagania techniczne, które zostały określone w odrębnych przepisach. Tymi przepisami są przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, należy skonstruować normę prawną o następującej treści: jeżeli dany pojazd jest bankowozem, który spełnia odpowiednio warunki oraz wymagania techniczne i jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych, to w takim wypadku zastosowanie ma zasada ogólna określona w art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. (a) ustawy o podatku od towarów i usług: w przypadku leasingu takiego bankowozu, kwotę podatku naliczonego stanowi cała kwota podatku określona na fakturze dotyczącej raty leasingowej lub innej płatności z tytułu umowy leasingu (tj. 100% podatku wskazanego na fakturze zakupowej).

Wskazana wyżej norma prawna ma zastosowanie do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika. Pojazd, który został wylizingowany, jest pojazdem, któremu nie będzie można postawić zarzutu, że nie można do niego zastosować art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, bo nie spełnia wymagań technicznych stawianych bankowozom.

Bankowóz jest towarem, który jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych. Podatnik wykonuje tylko i wyłącznie czynności opodatkowane. W związku z tym wszelka działalność, która jest lub może być uzasadniona z ekonomicznego punku widzenia, jest działalnością związaną z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Dotyczy to także zakupu i używania bankowozu. Nabycie prawa do korzystania z bankowozu jest uzasadnione tym, że podatnik ma prawo chronić swoją własność oraz środki pieniężne, które zostały mu powierzone (np. otrzymane kaucje).


Bankowóz jest wykorzystywany do przewozu wartości pieniężnych. Zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych. To wszystko, co prawo mówi na temat przeznaczenia bankowozów. Jako że przeznaczeniem bankowozów jest transport wartości pieniężnych i podatnik używa bankowóz do transportu wartości pieniężnych, to należy stwierdzić, że zakupiony bankowóz jest używany zgodnie z jego przeznaczeniem. Używanie bankowozu zgodnie z jego przeznaczeniem potwierdzają załączone do niniejszego wniosku przykładowe dokumenty. Są to:


  1. polecenia wyjazdu służbowego,
  2. dokumenty dodatkowe, które dokumentują przewiezienie pieniędzy wraz z potwierdzeniami ich poboru (przyjęcia) na rajdzie 2012.

Według najlepszej wiedzy podatnika, w przypadku przewożenia środków o wartości powyżej jednej jednostki obliczeniowej (120-krotność przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) każdy przedsiębiorca musi korzystać z bankowozu. Tak wynika z § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne. Ani we wskazanym wyżej rozporządzeniu, ani w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.) nie ma przepisu, który zwalniałby podatnika z tego obowiązku, w szczególności nie ma przepisu, który ograniczałby zastosowanie bankowozu do przedsiębiorców, których przedmiotem działalności jest ochrona osób i mienia. W zakresie obowiązku używania bankowozów obowiązki podatnika nie różnią się niczym od obowiązków podmiotów, których przedmiotem działalności jest ochrona osób i mienia: w określonych sytuacjach wszyscy przedsiębiorcy (tak ci, których przedmiotem działalności jest przewóz wartości pieniężnych, jak i wszyscy inni) muszą używać bankowozów (ten sam przepis stosuje się tak do przedsiębiorców, których przedmiotem działalności jest przewóz wartości pieniężnych, jak i do wszystkich innych przedsiębiorców). W opinii podatnika, nawet gdyby nie musiał on używać bankowozu, to i tak mógłby odliczyć cały podatek naliczony. To, że zakup danego towaru nie jest ściśle powiązany z głównym przedmiotem działalności danego podatnika, nie ma wpływu na możliwość odliczenia podatku naliczonego. Przedsiębiorcy kupują wiele towarów i usług, które nie są bezpośrednio związane z przedmiotem ich działalności, ale są towarami i usługami wykorzystywanymi do wykonywania czynności opodatkowanych. Jeżeli przedmiotem działalności danego przedsiębiorcy jest np. zarządzenie flotami samochodowymi i kupuje on sejf, to nominalnie taki sejf nie ma związku z jego przedmiotem działalności. Jeżeli jednak przedsiębiorca wykonuje tylko i wyłącznie czynności opodatkowane i zakup sejfu jest uzasadniony z ekonomicznego punku widzenia, to taki sejf jest towarem wykorzystywanym do wykonywania działalności opodatkowanej, bo wszystko, co robi przedsiębiorca, jest związane ze sprzedażą opodatkowaną (pełni wobec niej rolę służebną). Wskazana ocena znajduje potwierdzenie w orzecznictwie oraz piśmiennictwie. Jak stwierdził WSA we Wrocławiu „prawo do odliczenia podatku istnieje nawet wtedy, gdy nie można ustalić bezpośredniego związku pomiędzy zakupem a opodatkowaną transakcją, czyli w niektórych sytuacjach prawo do odliczenia może przysługiwać podatnikowi nawet w przypadku braku konkretnej transakcji opodatkowanej, jeżeli zakup związany jest z działalnością podatnika, która, co do zasady, podlega opodatkowaniu (lub daje prawo do odliczenia podatku mimo zwolnienia), a brak związku z konkretną transakcją opodatkowaną wynika z czynników obiektywnych, zwykle niezależnych od podatnika (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 czerwca 2009 r., sygn. akt: I SA/Wr 1368/08, LEX nr 511430).

(…) do problematyki związku pomiędzy podatkiem naliczonym a czynnościami opodatkowanymi należy podchodzić racjonalnie, a przez analogię odnieść tutaj część dorobku doktryny podatkowej w zakresie potrącalności kosztów uzyskania przychodu w podatkach dochodowych, w części dotyczącej „celowości” poniesienia kosztów. Co do zasady więc odliczeniu powinien podlegać taki podatek naliczony, który zawarty jest w cenie towarów i usług nabytych w celu wykonywania czynności opodatkowanych. Przyjąć należy również, że nie można absolutyzować wymogu istnienia bezpośredniego związku jako warunku odliczenia podatku naliczonego. W niektórych przypadkach bowiem związek tego rodzaju nie występuje, chociaż nabyte towary i usługi niewątpliwie służą wyłącznie czynnościom opodatkowanym. Przykładowo w przypadku prowadzenia przez podatnika działalności wyłącznie opodatkowanej nie występuje żaden bezpośredni związek między np. usługą sprzątania biura czy też środkami czystości zakupionymi w celu jego posprzątania a wykonywaniem konkretnej czynności opodatkowanej. Niezaprzeczalnie jednak w dłuższej perspektywie czasowej posprzątanie biura związane jest z prowadzeniem działalności opodatkowanej. W związku z tym podatnikowi niewątpliwie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie usługi sprzątania czy też środków czystości (towarów), chociaż nie występuje żaden bezpośredni związek między tym podatkiem (usługami czy też towarami, w których cenie zawarty był podatek naliczony) a konkretnymi czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. (…). Wydaje się, że związek pomiędzy podatkiem naliczonym a sprzedażą opodatkowaną wystąpi w każdym przypadku nabywania towarów (usług) zaliczanych do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, LEX 2012). Jako, że podatnik może (jest to uzasadnione z ekonomicznego punku widzenia; to podatnik sam decyduje o tym, co jest dla niego opłacalne), a czasem musi przewozić środki pieniężne bankowozem i jest (będzie) to związane w wykonywaniem czynności opodatkowanych (każda aktywność podatnika jest z tym związana), to zachodzi sytuacja, o której mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług: towar jest wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że podatnik ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup bankowozu. Tak — w opinii podatnika — winien był stwierdzić organ w wydanej interpretacji podatkowej. Należy zauważyć, iż w przypadku nabycia bankowozów, organy uprawnione do wydawania interpretacji podatkowych konsekwentnie odmawiają podatnikom prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego. W przypadku wszystkich innych pojazdów specjalnych wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, organy przyznają podatnikom prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Jest to bardzo dziwne, ponieważ do wszystkich pojazdów specjalnych stosuje się te same przepisy: nie ma ani jednego przepisu, który dotyczyłby możliwości odliczenia podatku naliczonego w przypadku zakupu bankowozów i jednocześnie nie dotyczyłby innych pojazdów specjalnych.

Wnioskodawca zilustrował (według swoich najlepszych możliwości) System Informacji Prawnej znajdujący się na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pod kątem możliwości zastosowania pełnego odliczenia podatku naliczonego w przypadku innych pojazdów specjalnych wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (tj. w przypadku agregatów elektrycznych / spawalniczych, pojazdów do prac wiertniczych, koparek, ładowarek, pojazdów służących do oczyszczania dróg, podnośników do prac konserwacyjno -montażowych, pojazdów służących jako pomoc drogowa, pojazdów służących do zimowego utrzymania dróg, żurawi samochodowych). Nie znalazł ani jednej interpretacji indywidualnej, w której organ podatkowy odmówiłby zastosowania pełnego odliczenia podatku naliczonego w przypadku pojazdu specjalnego innego niż bankowóz. Znalazł za to interpretacje, w których organy podatkowe potwierdzały, że podatnicy nabywający takie pojazdy (lub paliwo do takich pojazdów) mają prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur zakupowych: 1) samochód specjalny pogrzebowy - interpretacja indywidualna z dnia 25 stycznia 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn.: IPPPI/443-566/11-2/EK); 2) agregat elektryczny - interpretacja indywidualna z dnia 21 stycznia 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn.: IBPP3/443-889/l0/PH); 3) koparki i ładowarki - interpretacja indywidualna z dnia 26 lipca 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (sygn.: IPTPP2/443-234/11-4/PM); 4) samochód specjalny pomoc drogowa - interpretacja indywidualna z dnia 12 sierpnia 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn.: IBPP2/443-558/11/WN). W żadnym ze wskazanych orzeczeń nie zostało stwierdzone, że: wykorzystywanie pojazdu do celów innych niż jego przeznaczenie, wyklucza możliwość zastosowania pełnego odliczenia podatku naliczonego, .aby móc odliczyć podatek naliczony przy zakupie pojazdu oraz przy zakupie paliwa służącego do napędu samochodu o specjalnym przeznaczeniu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika i to takiej, w której jego wykorzystywanie jest konieczne lub „zakup pojazdu powinien być uzasadniony i ściśle powiązany z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej”. Oceny prawne wyrażone we wskazanych wyżej interpretacjach w pełni korespondują z ocenami prawnymi zaprezentowanymi w niniejszym wniosku, I tak na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził: „mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny należy stwierdzić, iż wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku VAT z faktury VAT dokumentującej zakup przedmiotowego samochodu, o ile samochód ten jest pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, o przeznaczeniu wymienionym w poz. 2 załącznika do ustawy nowelizującej i o ile ww. samochód specjalny — pomoc drogowa, jest wykorzystywany wprowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT”. Czy jest coś (w szczególności przepis prawa), co różni bankowozy od wskazanych wyżej pojazdów specjalnych? W ocenie podatnika, nic takiego nie istnieje. W związku z tym, podatnik wnosi o wyjaśnienie, co odróżnia bankowozy od innych pojazdów specjalnych.


Stanowisko w sprawie pytania nr 2.


Powyższe odnosi się także do zakupu paliwa. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, „(…) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.”. Bankowóz nie jest pojazdem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 (zgodnie z wyłączeniem zastosowania art. 3 ust. 1, które wprowadza art. 3 ust. 2 ustawy). W związku z powyższym, podatnikowi przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur za paliwo, które jest kupowane do bankowozu.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.


Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Stosownie do art. 3 ust. 6 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011r. ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.) – zwanej dalej ustawą nowelizującą - przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6 000 zł.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.


Z kolei ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

  1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
  2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
  3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
  4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
  5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
  6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
  7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
    1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
    2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.


Z powyższych regulacji wynika, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy.


Ww. załącznik zawiera następujący wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5:

  1. Agregat elektryczny/spawalniczy
  2. Bankowóz
  3. Do prac wiertniczych
  4. Koparka, koparkospycharka
  5. Ładowarka
  6. Do oczyszczania dróg
  7. Podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych
  8. Pomoc drogowa
  9. Do zimowego utrzymania dróg
  10. Żuraw samochodowy
  11. Pogrzebowy

W objaśnieniach do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagania techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawarte w odrębnych przepisach.


Stosownie do art. 4 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2013 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Na podstawie art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1137)), przez „pojazd specjalny” należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W świetle § 1 pkt 15 rozporządzenie z dnia 7 września 2010r. Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128 ze zm.) – bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.


Według § 10 ust. 1 rozporządzenia wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia:

  1. załącznik nr 3 - wymagania techniczne dla bankowozu typu A;
  2. załącznik nr 4 - wymagania techniczne dla bankowozu typu B;
  3. załącznik nr 5 - wymagania techniczne dla bankowozu typu C.

Według załącznika nr 5 do rozporządzenia („Ogólne wymagania techniczne dla bankowozu typu C”):


  1. Bankowóz typu C powinien być wyposażony w:
    1. pojemniki specjalistyczne co najmniej klasy „D” w stojakach umożliwiających mocowanie i wyjmowanie pojemników przez osoby uprawnione albo urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych klasy co najmniej I klasy według normy PN-EN 1134-1 lub PN-EN 1143-2;
      1a) szyby wykonane w klasie co najmniej BR1, według normy PN-EN 1063 (lub w klasie równoważnej), bez możliwości ich otwierania:
    2. immobiliser spełniający wymagania dyrektywy Rady nr 74/61/EWG z dnia 17 grudnia 1973 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie urządzeń zabezpieczających pojazdy silnikowe przed bezprawnym użyciem (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 2, str. 49), zwanej dalej "dyrektywą 74/61/EWG", lub Regulaminu nr 116 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite wymagania techniczne dotyczące ochrony pojazdów silnikowych przed bezprawnym użyciem, zwanego dalej "regulaminem nr 116 EKG ONZ";
    3. modułowy samochodowy system alarmowy spełniający wymagania dyrektywy 74/61/EWG lub regulaminu nr 116 EKG ONZ, posiadający co najmniej następujące właściwości:
      1. funkcję „panika” włączaną i wyłączaną jednym przyciskiem pilota radiowego i dodatkowym wyłącznikiem wewnątrz przedziału osobowego,
      2. rezerwowe zasilanie,
      3. dodatkową syrenę alarmową,
      4. czujniki ochrony wnętrza,
      5. blokadę pracy silnika,
      6. tryb serwisowy,
      7. sygnalizację alarmową wszystkimi światłami kierunkowskazów;
    4. monitorowany z zewnątrz system lokalizacji satelitarnej i system sygnalizacji napadu;
    5. system transmisji alarmu przekazujący co najmniej informacje o:
      1. położeniu i prędkości pojazdu,
      2. otwarciu i zamknięciu drzwi przedziału ładunkowego i osobowego,
      3. stanie alarmowania samochodowego systemu alarmowego,
      4. włączeniu i wyłączeniu silnika pojazdu;
    6. oświetlenie przedziału z pojemnikami.
  2. Urządzenia elektroniczne i elektryczne zamontowane w pojeździe powinny spełniać, w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej, wymagania dyrektywy Rady nr 72/245/EWG z dnia 20 czerwca 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do tłumienia zakłóceń radioelektrycznych wywoływanych przez silniki z zapłonem iskrowym stosowane w pojazdach silnikowych Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 1, str. 226) lub regulaminu nr 10 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej.
  3. Dodatkowa instalacja elektryczna pojazdu (po zabudowie) powinna spełniać wymagania normy PN-S 76021 (rodzaje i zakres badań według punktu 4.1.b tablica 2 kolumna 4 tej normy).
  4. W bankowozie typu C nie dopuszcza się stosowania instalacji gazowej.

Ze złożonego wniosku wynika, że Podatnik zawarł umowę leasingu. Przedmiotem umowy jest pojazd specjalny o przeznaczeniu – „bankowóz”. Jest to potwierdzone w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, gdzie w rubryce rodzaj pojazdu zostało wpisane „pojazd specjalny”; w rubryce „przeznaczenie” zostało wpisane „bankowóz”. Leasingowany pojazd spełnia wymogi, jakie stawiane są pojazdom tego rodzaju, tj. jest bankowozem w rozumieniu § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (tzn. odpowiednio oznaczonym (co najmniej jako typ „C”) pojazdem samochodowym przeznaczonym do transportu wartości pieniężnych).

Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę jest najściślej związana z: telekomunikacją satelitarną, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, doradztwem w zakresie informatyki, działalnością usługową w zakresie technologii informatycznych, sprzedażą hurtową komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, sprzedażą hurtową sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego. Wnioskodawca w ramach działalności ochrania oraz transportuje środki pieniężne, które do niego należą lub które zostały u niego zdeponowane (np. kaucja). Wskazanych usług nie wykonuje jednak odpłatnie na rzecz osób trzecich.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od rat z tytułu leasingu pojazdu o przeznaczeniu specjalnym (bankowóz) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa służącego do jego napędu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że profil działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie wymaga konieczności przewozu wartości pieniężnych (m.in. gotówki, weksli, czeków, kamieni szlachetnych).

Wnioskodawca wskazał, że jego działalność związana jest z: telekomunikacją satelitarną, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, doradztwem w zakresie informatyki, działalnością usługową w zakresie technologii informatycznych, sprzedażą hurtową komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, sprzedażą hurtową sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego oraz części do niego. Zatem w oparciu o wskazany profil działalności brak jest podstaw do uznania, że działalność Wnioskodawcy wymaga przewozu wartości pieniężnych pojazdem specjalnym jakim jest bankowóz.

Jeśli przedmiotem prowadzonej działalności nie jest ochrona przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych w rozumieniu 1 pkt 2 ww. rozporządzenia MSWiA, trudno mówić, że nabycie bankowozu następuje celem wykorzystania zgodnie z jego przeznaczeniem. Przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego, a w szczególności cel w jakim Wnioskodawca wykorzystuje bankowóz (przewóz środków pieniężnych, które do niego należą lub które zostały u niego zdeponowane np. kaucje) nie uzasadnia nabycia pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu leasingu pojazdu specjalnego jakim jest bankowóz .

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy z tytułu zawartej umowy leasingu pojazdu specjalnego o przeznaczeniu „bankowóz” nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe, jak również nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu ww. pojazdu. Należy wskazać, że aby móc odliczyć w pełnej wysokości podatek naliczony z tytułu leasingu samochodu o specjalnym przeznaczeniu (np. bankowozu) z faktur dokumentujących raty leasingowe i podatek naliczony przy zakupie paliwa służącego do jego napędu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika i to takiej, w której jego wykorzystanie jest konieczne. Nie jest natomiast – w ocenie tut. organu – taką działalnością wykonywanie czynności wskazanych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca powołał szereg interpretacji indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektorów Izb Skarbowych dotyczących prawa do odliczenia w pełnej kwocie podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów specjalnych. Wskazać należy, iż cytowane interpretacje wydane zostały w indywidualnych sprawach podatników, w odniesieniu do przedstawionych przez nich stanów faktycznych i nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy Wnioskodawcy. Wskazane interpretacje dotyczyły prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia innych niż bankowóz pojazdów specjalnych, wykorzystywanych przez podatników zgodnie z ich przeznaczeniem i przedmiotem prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał również korzystny dla siebie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 09.04. 2013 r. sygn. akt III Sawa 3158/12, w którym Sąd uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów, odmawiającą podatnikowi wykorzystującemu bankowóz w działalności prawniczej, prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazane przez Stronę orzeczenie WSA Organ potraktował jako element argumentacji, lecz nie mógł mieć on znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy. Nie negując ww. orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Organ podatkowy pragnie zwrócić uwagę na orzeczenie z dnia 24.10.2012 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu sygn. akt I SA/Op 305/12, w którym Sąd wskazał, iż „ (…) ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego przewidziane w art. 3 ust. 1 i 6 ustawy zmieniającej nie dotyczą pojazdów specjalnych, do których, jak wskazano powyżej, należy bez wątpienia bankowóz. Nie oznacza to jednak, że każdy czynny, zarejestrowany podatnik VAT będzie mógł odliczyć pełen podatek naliczony z tytułu zakupu bankowozu, skoro pojazd ten nie jest wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem w związku z działalnością podatnika. Aby móc odliczyć w pełnej wysokości podatek naliczony związany z zakupem samochodu o specjalnym przeznaczeniu i podatek naliczony przy zakupie paliwa służącego do jego napędu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika, i to takiej, w której wykorzystywania tego typu pojazdu jest konieczne.” Podobnie wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w orzeczeniu z dnia 02.10.2012 r. sygn. akt I SA/Bd 733/12.


Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcia sądów administracyjnych, nie można powiedzieć, iż w analizowanej sprawie ukształtowana jest jednolita linia orzecznicza.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj