2013.05.09 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-104/13-4/AJ
z 9 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04.02.2013 r. (data wpływu 06.02.2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30.04.2013 r. (data wpływu 02.05.2013 r.) na wezwanie tut. Organu podatkowego z dnia 23.04.2013 r. (data doręczenia 25.04.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła płatności dokonywanej na rzecz kontrahenta holenderskiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła płatności dokonywanej na rzecz kontrahenta holenderskiego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący spółką akcyjną z siedzibą w Polsce, zawarł umowę dystrybucyjną (dalej: „Umowa”) z R B.V. (dalej: „Usługodawca”) - kontrahentem mającym siedzibę w Holandii. Umowa obowiązuje od 1 stycznia 2013 r.

Usługodawca działa jako podmiot odpowiadający za strategię spółek z grupy R zlokalizowanych w Europie i Ameryce Północnej. Rola Usługodawcy polega m.in. na zapewnieniu wykorzystania efektu synergii, spójności, szybkości podejmowania decyzji i redukcji kosztów. Ponadto, Usługodawca jest odpowiedzialny za wprowadzanie nowych produktów na rynek oraz za utrzymanie i wzmacnianie wartości produktów i związanych z nimi znaków towarowych.

Zgodnie z preambułą Umowy, Wnioskodawca zostaje zaangażowany w dystrybucję zróżnicowanych produktów określonych w Umowie wytwarzanych przez podmioty powiązane z Usługodawcą w rozumieniu Umowy i/lub podmioty trzecie. Zgodnie z Umową, Usługodawca wyznacza Wnioskodawcę jako dystrybutora i udziela mu wyłączne (poza prawem Usługodawcy) prawo do dystrybucji i odsprzedaży produktów w Polsce. Według przyjętego modelu, Wnioskodawca zobowiązuje się również do dokładania wszelkich starań w celu promowania i sprzedaży produktów. Dystrybutor, bez uzyskania uprzednio zgody Usługodawcy, nie może wyznaczyć żadnej strony trzeciej jako podwykonawcy Umowy, a w przypadku mianowania podwykonawcy, Wnioskodawca odpowiada za wypełnienie postanowień Umowy przez tych podwykonawców. Wnioskodawca jest dystrybutorem o ograniczonych funkcjach i ograniczonym ryzyku. W zamian, Umowa zobowiązuje Usługodawcę do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. W ocenie Wnioskodawcy, założenia Umowy są podobne do założeń umów franchisingowych.

W ramach zawartej Umowy, Wnioskodawca uzyskuje świadczenia w zakresie:

Wsparcia w realizacji strategii biznesowej w zakresie dystrybucji produktów, w tym:
1. Zapewnieniu skoordynowanej strategii regulacyjnej oraz dzielenia się oraz udostępniania najlepszych praktyk;
2. Zapewniania Wnioskodawcy właściwego środowiska do rozwoju oraz pomocy w osiąganiu odgórnie określonych celów w rocznym planie pracy;
3. Zapewnieniu odpowiednich zasobów ludzkich, finansów, zaopatrzenia, usług informatycznych i prawnych;
4. Zapewnianiu solidnych systemów wspomagania Wnioskodawcy (m.in. mechanizm sprawozdawczości finansowej, mechanizm rozpatrywania skarg i uwag konsumentów) niezbędnych w maksymalizacji efektywności dystrybucji;
5. Zapewnianiu pomocy w zakresie zarządzania zasobami produktów, tak aby Wnioskodawca otrzymywał ilość i typ produktów, na które złożył u producentów zamówienia (np. w sytuacji, w której producent nie jest w stanie dostarczyć Wnioskodawcy żądanej ilość produktów, Usługodawca angażuje podmiot trzeci odpowiedzialny za dostarczenie brakującej ilość produktów);
6. Zapewnieniu pomocy w zakresie zamówień publicznych, tak aby zagwarantować, że producenci zaopatrujący Wnioskodawcę nabywają surowce po konkurencyjnych cenach;
7. Przeprowadzaniu wszelkich innych dodatkowych działań, jakie Usługodawca uzna za słuszne, w celu zapewnienia, że Wnioskodawca spełnia swoje cele określone w rocznym planie pracy;
Zarządzania i kontroli jakości produktów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę, w tym:
1. Zagwarantowaniu, że produkty są wytwarzane przez producentów zgodnie z postanowieniami Umowy, prawem krajowym oraz wszelkimi dobrymi praktykami przyjętymi w procesie produkcji;
2. Zapewnieniu, że lokalne przepisy prawa są przestrzegane oraz żadne produkty zakazane na terytorium obsługiwanym przez Wnioskodawcę nie są importowane (zgodnie z informacjami uzyskanymi od Wnioskodawcy w zakresie wymogów lokalnego prawa);
3. Opracowaniu i dostarczeniu listy zatwierdzonych dostawców usług badania rynku (wszyscy dostawcy zostaną uprzednio zaakceptowani przez Usługodawcę pod kątem jakości, spójności i kontroli kosztów);
4. Zapewnieniu logistyki oraz wsparcia w zakresie zarządzania kosztami magazynowania produktów;
5. Zapewnieniu, że odpowiednie procesy kontroli norm jakości, zasad i procedur są przestrzegane w stosunku do producentów z grupy R;
Usług marketingowych oraz wsparcia sprzedaży, w tym:
1. Zbieraniu i dostarczaniu materiałów wspierających Wnioskodawcę w promocji i sprzedaży produktów;
2. Zapewnieniu odpowiedniej pomocy w szkoleniu personelu Wnioskodawcy w celu umożliwienia prowadzenia promocji, sprzedaży i działań marketingowych dotyczących produktów;
3. Zapewnieniu wsparcia marketingowego w zakresie dopasowanym do produktów oraz inicjowaniu i kontrolowaniu sprzedaży, promocji oraz reklamy telewizyjnej i cyfrowej;
4. Zbieraniu i dostarczaniu informacji o praktykach, opiniach i spostrzeżeniach konsumentów;
5. Opracowywaniu i dostarczaniu portfolio istniejących i nowych rozwiązań w zakresie produktów wprowadzonych na rynek;
6. Przesyłaniu instrukcji oraz zatwierdzaniu zmian do materiałów marketingowych;
7. Zapewnieniu, że dostarczane produkty budzą zamierzone reakcje konsumentów, poprzez organizowanie kontroli sklepów, analizowanie skarg konsumentów oraz wprowadzanie ulepszeń.

Jednocześnie, na podstawie Umowy Wnioskodawca jest upoważniony do wykorzystywania znaków towarowych w zakresie umożliwiającym realizację obowiązków wynikających z Umowy, tj. na potrzeby dystrybucji produktów opatrzonych określonym znakiem towarowym.

Prawo do korzystania ze znaku ma zatem ograniczony charakter i stanowi swoiste „narzędzie” niezbędne do prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę.

Na podstawie Umowy, raz na kwartał Wnioskodawca otrzymuje fakturę wystawioną przez Usługodawcę za świadczone przez niego usługi, przy czym wynagrodzenie Usługodawcy będzie kalkulowane jako różnica między marżą procentową rzeczywiście zrealizowaną przez Wnioskodawcę, a marżą procentową ustaloną w Umowie zgodnie z warunkami rynkowymi. W przypadku, gdy marża rzeczywiście zrealizowana przez Wnioskodawcę nie osiągnie zakładanego poziomu, Usługodawca wypłaci na rzecz Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą różnicy pomiędzy marżą zrealizowaną przez Wnioskodawcę a zakładanym poziomem marży. Usługodawca nie prowadzi w Polsce działalności za pośrednictwem zakładu.

Wnioskodawca uzyska certyfikat rezydencji podatkowej Usługodawcy, potwierdzający holenderską rezydencję podatkową w okresie wypłat należności na podstawie Umowy.

Ponadto w piśmie z dnia 30.04.2013 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące stwierdzenia:

Umowa dystrybucyjna („Umowa”) reguluje prawa i obowiązki stron, podział ryzyka między stronami w obszarze dystrybucji produktów przez Spółkę w Polsce oraz sposoby udzielania wsparcia przez Usługodawcę. Spółka zyskuje na podstawie Umowy prawo do dystrybucji produktów w Polsce, pełniąc rolę dystrybutora o ograniczonym ryzyku i ma zagwarantowaną rentowność na sprzedaży produktów. Jednocześnie, R B.V. („Usługodawca”) świadczy usługi wsparcia dystrybucji produktów wytwarzanych przez osoby trzecie wraz z dostarczeniem szczegółowych metod ich odsprzedaży tak, by zachować odpowiednią jakość. Umowa składa się także z kilku pozycji dotyczących wsparcia dystrybucji, które polegają na udostępnianiu materiałów i specyfikacji produktów. Analizując oddzielnie te elementy składowe Umowy, (a nie w kontekście Umowy jako całości) możnaby bez znajomości faktycznej natury świadczeń doszukiwać się elementów know-how w rozumieniu komentarza do Modelowej Konwencji OECD („Komentarz”).

Niemniej jednak nawet analizując te elementy Umowy oddzielnie w wielu sytuacjach przekazywane informacje/materiały (i) nie spełniają formalnych kryteriów uznania ich za know-how lub też (ii) nie dochodzi do ich przekazania lecz wykorzystania w celu wyświadczenia określonej usługi. W szczególności w punktach A, B i C opisu stanu faktycznego zawartego we Wniosku, w pozycjach umowy, które, mogłyby zawierać elementy know-how, sytuacja kształtuje się następująco:

d) Zapewnianie solidnych systemów wspomagania Wnioskodawcy (m.in. mechanizm sprawozdawczości finansowej, mechanizm rozpatrywania skarg i uwag konsumentów) niezbędnych w maksymalizacji efektywności dystrybucji

- W tym zakresie Wnioskodawca wyjaśnia, że pozycja ta dotyczy procedury sprawozdawczości polegającej na komunikowaniu Usługodawcy zapotrzebowania na poszczególne produkty oraz przekazywaniu informacji o lokalnym tynku w celu usprawnienia współpracy. Funkcjonowanie tejże procedury nie wiąże się z udostępnieniem Wnioskodawcy doświadczenia biznesowego w sformalizowanej formie. Brak w tej pozycji Umowy wyraźnego elementu przekazania know-how Wnioskodawcy;
e) Zapewnianie pomocy w zakresie zarządzania zasobami produktów, tak aby Wnioskodawca otrzymywał ilość i typ produktów, na które złożył u producentów zamówienia (np. w sytuacji, w której producent nie jest w stanie dostarczyć Wnioskodawcy żądanej ilość produktów, Usługodawca angażuje podmiot trzeci odpowiedzialny za dostarczenie brakującej ilość produktów);
e) Zapewnienie przestrzegania odpowiednich procesów kontroli norm jakości, zasad i procedur w stosunku do producentów z grupy R

- W odniesieniu do punktów A. e) i B e) Wnioskodawca wyjaśnia, że pomoc w zakresie zarządzania dostawami produktów i zapewniania ich jakości nie wiąże się jedynie z jednorazowym przekazaniem procedur zarządzania oraz kontroli jakości. Zapewnianie wsparcia w tym zakresie jest procesem ciągłym i trwa przez cały czas obowiązywania umowy;
d) Zbieranie i dostarczanie informacji o praktykach, opiniach i spostrzeżeniach konsumentów; C. e) Opracowywanie i dostarczanie portfolio istniejących i nowych rozwiązań w zakresie produktów wprowadzonych na rynek

- W odniesieniu do punktów C. d) i C. e) Wnioskodawca wskazuje, że zarówno dostarczanie informacji o praktykach, jak i nowych rozwiązaniach operacyjnych jest procesem ciągłym, Usługodawca nie przekazuje jedynie wiedzy już zgromadzonej w trakcie swej dotychczasowej praktyki, a dostarcza swoje usługi w zależności od aktualnych potrzeb Wnioskodawcy. Ponadto, część informacji dotyczących praktyk rynkowych jest nabywana od podmiotów trzecich i przekazywana Wnioskodawcy, nie można zatem stwierdzić, że mamy tu do czynienia tylko z przekazaniem wykształconego już przez Usługodawcę know-how.

Jak wynika z powyższego opisu, elementów know-how można doszukiwać się tylko wśród niektórych pozycji Umowy.

Jednocześnie, zgodnie z definicją know-how opracowaną przez Komisję Wspólnot Europejskich i zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, aby dane informacje mogły zostać uznane za know-how, muszą one posiadać następujące atrybuty:

Poufność - przekazywane informacje nie mogą być powszechnie dostępne i znane;

Istotność - przekazywane informacje muszą być istotne/ważne i niebanalne z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę,

Identyfikowalność - przekazywane informacje muszą być opisane lub utrwalone
(zmaterializowane) w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełniają one kryterium poufności i istotności.

Tymczasem w wielu sytuacjach, w przypadku analizowanej Umowy, informacje/materiały, które mogłyby potencjalnie zostać uznane za know-how nie będą posiadały wszystkich wskazanych powyżej atrybutów.

Ponadto przekazanie takich informacji /dokumentów (ewentualnie potraktowanych jako know-how) ma charakter uboczny i uzupełniający w stosunku do każdej z wybranych pozycji Umowy, a w konsekwencji także do Umowy jako całości. Przekazanie elementów know-how (o ile możliwe jest w tym wypadku wskazanie momentu takiego przekazania) pełni rolę drugorzędną i ma jedynie na celu usprawnienie samego procesu dystrybucji produktów, redukcję kosztów oraz ustalenie technicznych aspektów rozliczeń między stronami Umowy.

Spółka pragnie podkreślić, że nie sposób wskazać jednoznacznie i procentowo udziału wynagrodzenia za świadczone usługi/potencjalny know-how w całkowitej wartości wynagrodzenia umownego z następujących powodów:

wynagrodzenie nie zostało ustalone na stałym poziomie, tzn. jest zmienne i zależy od wyników osiąganych przez dystrybutora (uwzględniając tym samym pewien poziom ryzyka po stronie usługodawcy).
Problemy natury praktycznej rodzi także próba kwalifikacji poszczególnych świadczeń jako know-how w rozumieniu przepisów polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z Komentarzem, know-how stanowi wszelkie nieujawnione informacje techniczne konieczne do przemysłowego odtworzenia produktu lub procesu w sposób bezpośredni i w tych samych warunkach. W zakresie, w jakim know-how jest wynikiem doświadczenia, przedstawia on to, czego wytwórca nie jest w stanie dowiedzieć się jedynie na podstawie zbadania samego produktu lub jedynie dzięki znajomości postępu technicznego. Z uwagi na fakt, że celem umowy usługowej jest wyłącznie zapewnienie wsparcia dystrybucji produktów, know-how będzie wykorzystywany przez Usługodawcę przy świadczeniu usług, a nie zawsze przekazywany w określonej formie na rzecz Wnioskodawcy.
W trakcie wykonywania usług wsparcia dystrybucji, może oczywiście dojść do udostępnienia Wnioskodawcy know-how w jakiejś formie. Z punktu widzenia celu Umowy, Wnioskodawcy zależeć będzie jednak na sprawnym wsparciu w dystrybucji, a nie na otrzymaniu know-how”.

Z uwagi na model biznesowy przyjęty przez Spółkę, główny cel Umowy nie może być postrzegany jako (nawet częściowe) przekazanie know-how. Zgodnie z Komentarzem, cechą charakterystyczną kontraktów mających za przedmiot element udostępnienia know-how jest przekazanie wiedzy i informacji nieudostępnianej publicznie. Natomiast kontrakty usługowe (podlegające opodatkowaniu według zasad wyrażonych w art. 7 umowy polsko-holenderskiej) polegają na zobowiązaniu się do wykorzystania posiadanych umiejętności i wiedzy podczas wykonywania prac zleconych przez drugą stronę. Realizacja kontraktów usługowych wymaga większego zaangażowania czasowego i finansowego niż przekazanie know-how i jest bardziej złożona. W tym drugim przypadku, informacja lub wiedza stanowiąca know-how została wytworzona lub nabyta wcześniej i jest już w posiadaniu przekazującego. W opisywanym stanie faktycznym, usługodawca będzie przekazywał materiały wytworzone także przez podmioty trzecie.

W praktyce występują tzw. kontrakty mieszane, których przedmiotem jest zarówno wykonywanie usług, jak i udostępnienie know-how. Zgodnie z zasadami wyrażonymi w Komentarzu, w przypadku kontraktów mieszanych należy dokonywać rozbicia (w oparciu o dane zawarte w kontrakcie i zasady logiki) całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i stosować do każdego z nich odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy nie mają większego znaczenia, cała kwota wynagrodzenia powinna być opodatkowana w oparciu o zasadę przyjętą dla elementu głównego,

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że główną pozycją Umowy jest świadczenie usług dystrybucyjnych, natomiast wykorzystanie wiedzy, która mogłaby być kwalifikowana jako know-how stanowi jedynie element uboczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy płatność dokonywana na rzecz Usługodawcy z siedzibą w Holandii (nieposiadającego w Polsce zakładu) z tytułu Umowy nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce na podstawie art. 7 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120 - dalej „polsko-holenderska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania” ) oraz art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. - dalej: „Ustawa CIT”) ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (dalej: „podatek u źródła”) w Polsce z tytułu wynagrodzenia płaconego Usługodawcy na podstawie Umowy, gdyż zgodnie z brzmieniem polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, usługi świadczone przez Usługodawcę powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstw (art. 7 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) niepodlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, o ile Usługodawca nie posiada w Polsce zakładu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Na podstawie przedmiotowej Umowy Usługodawca zobowiązuje się do świadczenia szeregu usług w zakresie wsparcia w realizacji strategii biznesowej, zarządzania i kontroli jakości produktów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę, usług marketingowych oraz wsparcia sprzedaży. Z uwagi zatem na przedmiot Umowy w ocenie Usługodawcy skutki podatkowe wykonywanych czynności na gruncie polskiego prawa podatkowego należy ocenić z perspektywy świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT przychody uzyskiwane na terytorium Polski przez podmioty nie będące polskimi rezydentami podatkowymi z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustała się w wysokości 20% przychodów.

W świetle powyższych przepisów, wypłata należności za świadczone na rzecz polskiego podmiotu usługi przez podmiot nie będący polskim rezydentem podatkowym, będzie kreować obowiązek pobrania podatku u źródła według 20% stawki.

Jednakże, zgodnie z Ustawą CIT, ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, W przypadku zatem, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy odpowiednio uwzględnić przepisy tej umowy. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie możliwe wyłącznie pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatkowej podmiotu poprzez przedstawienie certyfikatu rezydencji podatkowej aktualnego na moment wypłaty należności.

W przedstawionej sytuacji, z uwagi na fakt, że odbiorcą płatności jest podmiot holenderski, właściwe dla ustalenia o sposobie opodatkowania wynagrodzenia otrzymywanego przez Usługodawcę, będą przepisy polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty wynagrodzenia za świadczone usługi zastosowanie znajdzie alt. 7 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a tym samym płatności nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim umawiającym się państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w tym drugim państwie, jednak tylko w takiej mierze, W jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

W ocenie Wnioskodawcy, Umowa jest umową o świadczenie usług wsparcia sprzedaży, zarządzania i kontroli jakości produktów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę oraz usług marketingowych. Na podstawie Umowy, Wnioskodawca otrzymuje również wyłączne prawo do dystrybucji produktów w Polsce. Tym samym, przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane na rzecz Usługodawcy należy uznać za zyski przedsiębiorstwa. Biorąc pod uwagę, że Usługodawca nie posiada zakładu zagranicznego na terytorium Polski, zgodnie z definicją zawartą w polsko- holenderskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uznać, że zyski Usługodawcy będą opodatkowane wyłącznie w państwie rezydencji podatkowej Usługodawcy, tj. w Holandii.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zauważyć, że jednym z efektów wykonania zobowiązań (usług) wynikających z Umowy, będzie przekazanie Wnioskodawcy wiedzy i informacji, jakimi dysponuje Usługodawca. Wnioskodawca zaznacza, że w praktyce funkcjonowania obrotu gospodarczego często zdarzają się sytuacje umów o niejednolitym charakterze. Problem ten dostrzeżony został również w prawie podatkowym na poziomie międzynarodowym. W sposób szczegółowy do kwestii umów mieszanych od nosi się Komentarz do Modelowej Konwencji OECD.

Pkt 6 Komentarza stanowi, że w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielanie pomocy technicznej. Przykładem takiego kontraktu, jednym z wielu, jest umowa franchisingowa (kontrakt specjalnego charakteru), w której udostępniający przekazuje nabywcy swoją wiedzę i doświadczenie oraz udziela mu różnorodnej pomocy technicznej, której towarzyszy, w pewnych przypadkach, pomoc finansowa i dostawa towarów. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielnego elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, zawartej przez Wnioskodawcę Umowy wynika, że świadczenie usług wsparcia w realizacji strategii biznesowej, zarządzania i kontroli jakości produktów dystrybuowanych przez Wnioskodawcę, usług marketingowych oraz wsparcia sprzedaży stanowi podstawowy i zasadniczy element Umowy. Natomiast, o ile wiedza typu know-how jest przekazywana, to stanowi ona element pomocniczy tj. służący realizacji głównego przedmiotu Umowy.

Sposób ustalania kwoty wynagrodzenia Usługodawcy, tj. ustalenie jednej kwoty dla wykonanych usług bez wyodrębnienia wynagrodzenia za poszczególne świadczenia i czynności jest również warunkowany faktem, że świadczenie usług stanowi główny element Umowy determinujący kwalifikację otrzymywanego wynagrodzenia.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, całość wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Usługodawcy powinna być traktowana jako wynagrodzenie za usługi. Oznacza to też, że opodatkowanie przedmiotowego wynagrodzenia będzie miało miejsce jedynie w Holandii. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła w Polsce, przy założeniu, że będzie dysponował certyfikatem rezydencji odbiorcy należności tj. Usługodawcy, Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowisku organów podatkowych, Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 listopada 2011 r. sygn. ILPB4/423-292/11-4/MC w podobnym stanie faktycznym opowiedział się za opodatkowaniem wynagrodzenia za usługę zawierającą element informacji jako wynagrodzenia za usługę podlegającą opodatkowaniu jako zysk przedsiębiorstw w kraju odbiorcy należności tj. usługodawcy. W szczególności organ stwierdził, że:

„Jeżeli zatem z treści zawartej przez Spółkę umowy oraz okoliczności związanych z jej stosowaniem wynika, iż świadczenie usług polegające na zapewnieniu bieżącego i niezakłóconego dostępu do systemu „S” w czasie rzeczywistym stanowi podstawowy, zasadniczy element tej umowy, natomiast pozostałe elementy Umowy mają jedynie charakter czynności pomocniczych, wówczas całość wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę na podstawie tej umowy nie stanowi należności licencyjnych”.

Podobnie w przedmiocie umowy na świadczenie usług zawierających przekazanie informacji traktując otrzymywane wynagrodzenie jako wynagrodzenie za usługi potwierdził także:

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 9 października 2010 r. sygn. ILPB3/423-538/09-5/DS;
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 sierpnia 2010 r. sygn. ILPB3/423-28/10-2/LM;
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 21 czerwca 2010 r. sygn. ILPB3/423-266/10-4/MC;
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 19 maja 2009 r. sygn. IBPBI/2/423-286/09/BG;
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 15 lipca 2008 r. sygn. IP-PB3-423-573/08-2/MK;

Charakteru usługowego Umowy, nie zmienia również fakt, że Umowa uprawnia Wnioskodawcę do posługiwania się znakami towarowymi w zakresie niezbędnym do realizacji przez niego czynności wynikających z zakresu Umowy.

Wnioskodawca jest zobowiązany i uprawiony do dystrybucji i marketingu wyłącznie Produktów oznakowanych określonymi znakami towarowymi. W takiej sytuacji, Wnioskodawca jako dystrybutor ma prawo jedynie do wynagrodzenia stosownego do jego działalności dystrybucyjnej i marketingowej i nie korzysta z dochodów przypisywanych znakom towarowym. Zdaniem Wnioskodawcy, znaki towarowe są jedynie narzędziem mającym umożliwić skuteczną realizację postanowień Umowy. Uregulowanie przedmiotowej kwestii jest jednym z niezbędnym elementów pozwalających na ustalenie warunków wsp6łpracy między Wnioskodawcą a Usługodawcą. Ponadto, zgodnie z zasadą wyczerpania prawa ochronnego na znak towarowy, uregulowanej w przepisach wspólnotowych i krajowych (tj. Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz Ustawa z dnia z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117) wprowadzenie produktu na rynek przez uprawnionego do znaku towarowego lub za zgodą uprawnionego powoduje wyczerpanie praw do tego znaku. Skutkiem wyczerpania prawa ochronnego jest pozbawienie uprawnionego do znaku towarowego możliwości żądania zapłaty należności za użytkowanie tego znaku. Tym samym o kwalifikacji opłaty za prawo do dystrybucji będzie decydował główny przedmiot Umowy tj. świadczenie usług, a wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy jako zysk przedsiębiorstw powinno w całości podlegać opodatkowaniu w Holandii.

Powyższą kwalifikację wynagrodzenia za usługi zawierające element oznaczenia znakami towarowymi jako wynagrodzenia za usługi potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 12 listopada 2009 r., sygn. IPPB5/423-545/09-3/AJ, w podobnej sprawie dotyczącej świadczenie usług polegających na zapewnieniu dostarczenia produktów właściwie oznakowanych wszystkimi niezbędnymi znakami towarowymi, organ podatkowy potwierdził następujące stanowisko wnioskodawcy: „Umowa, którą Spółka zawarła z kontrahentem reguluje przede wszystkim warunki współpracy handlowej tu zakresie nabywania przez Spółkę Produktów (towarów). Jej przedmiotem nie jest zaś przyznanie Spółce użytkowania lub ustanowienie na jej rzecz prawa do użytkowania praw na dobrach niematerialnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP oraz art. 12 ust. 3 Umowy polsko-fińskiej. Kontrahent zobowiązał się jedynie do dostarczania Spółce na określonych tu Umowie warunkach Produktów w celu ich dalszej odsprzedaży na terytorium Polski (...). Zatem opłata za prawo do dystrybucji podlegać będzie opodatkowaniu na zasadach przewidzianych tu art. 7 Umowy polsko - fińskiej tu odniesieniu do tzw. zysków z przedsiębiorstw - tj. wyłącznie w Finlandii.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy należy uznać, że Spółka nie będzie zobowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 UPDOP do pobierania, jako płatnik, zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zapłatą/uregulowaniem na rzecz kontrahenta opłaty za prawo do dystrybucji”.

Zatem, na podstawie zapisów Umowy należy stwierdzić, że przedmiotem umowy jest świadczenie usług, a wystąpienia pewnych elementów przekazania wiedzy czy informacji oraz oznaczenie produktów znakami towarowymi stanowi element pomocniczy do wykonania wyszczególnionych w Umowie usług. Tym samym Umowa, mimo charakteru mieszanego, zachowuje charakter umowy o świadczenie usług. W konsekwencji wynagrodzenie otrzymywane na podstawie Umowy powinno być opodatkowane jako wynagrodzenie za usługi, na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysk przedsiębiorstw.

Reasumując, wynagrodzenie otrzymywane przez Usługodawcę na podstawie Umowy należy kwalifikować jako zysk przedsiębiorstwa na gruncie art. 7 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania podatku u źródła w Polsce z tytułu dokonywanych na podstawie Umowy wypłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin