Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-734/13-4/BM
z 13 stycznia 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2013 r. (data wpływu 10 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działkijest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, a ponadto Wnioskodawca wskazał, iż rezygnuje z odpowiedzi na drugie pytanie dotyczące ewentualnego zwolnienia z VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pytanie dotyczy opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży działki.

Wnioskodawca w dniu 10 października 2007 r. zakupił działkę. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działka ma przeznaczenie budowlane pod działalność usługową. Działkę tą Wnioskodawca kupił od osoby fizycznej, która nie wystawiła faktury, a jedyną podstawą była umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego.

Wnioskodawca nadmienia, że w tym czasie był już płatnikiem VAT w zakresie wynajmu lokalu użytkowego. Nie prowadził wtedy działalności gospodarczej, był to najem prywatny. W okresie kilku kolejnych lat Wnioskodawca przeprowadził uzbrojenie działki. Od poniesionych nakładów na uzbrojenie działki Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT. Po kilku latach Wnioskodawca dokupił inną, sąsiadującą działkę o powierzchni 352 m.kw. Od zakupu tej drugiej działki również Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT, gdyż sprzedawcą była osoba fizyczna, która podobnie jak w pierwszym przypadku nie była podatnikiem VAT. Następnie Wnioskodawca dokonał scalenia tych dwóch działek w jedną. Całą wyżej opisaną inwestycję Wnioskodawca traktował jako prywatną lokatę kapitału z myślą o przyszłości. Wnioskodawca nie miał co do tej inwestycji żadnych skonkretyzowanych planów. Wnioskodawca nie wiedział, czy będzie na niej kiedyś coś budował, czy być może w przyszłości sprzeda ją. W roku 2009 Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu. W ramach działalności Wnioskodawca dokonywał różnych zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną (głównie najmem).

Działkę, której dotyczy niniejsze zapytanie Wnioskodawca zawsze traktował jako inwestycję prywatną. Żadnych kosztów związanych z utrzymaniem, uzbrojeniem czy scaleniem działek Wnioskodawca nie zaliczał do kosztów podatkowych. Wnioskodawca nie odliczał też podatku VAT od zakupów, które były z tą inwestycją związane. Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż działki. Dla Wnioskodawcy jest bardzo istotne, aby mógł prawidłowo przeprowadzić ewentualną transakcję pod względem opodatkowania jej podatkiem VAT.

W piśmie z dnia 23 grudnia 2013 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż jest aktualnie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Po scaleniu obu działek Wnioskodawca wynajmował je przez 3 miesiące. Usługi najmu Wnioskodawca dokumentował fakturami VAT.

Wnioskodawca około roku 2003 sprzedał jedną działkę budowlaną. Poza tym Wnioskodawca nie sprzedawał działek. Wnioskodawca nie występował o zmianę ani o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego w odniesieniu do żadnej z działek, ani przed, ani po scaleniu.

Działką, którą Wnioskodawca dokupił o pow. 352 m kw. już w chwili jej nabycia przez Wnioskodawcę była zaklasyfikowana jako działka budowlana pod budownictwo usługowe. Scalona działka zaklasyfikowana jest również pod zabudowę – przeznaczenie usługi.

Wnioskodawca występował z wnioskiem o pozwolenie na budowę i otrzymał takie na budowę budynku z przeznaczeniem na usługi. Obecnie to pozwolenie już wygasło.

Nabywców Wnioskodawca będzie poszukiwał poprzez biuro nieruchomości i ogłoszenie w Internecie.

Na działce budował ogrodzenia, ani innej infrastruktury.

Wnioskodawca wskazał, iż podał już ogłoszenie o sprzedaży do biura nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki, powstałej ze scalenia dwóch innych, która stanowi majątek prywatny w żaden sposób nie związany z działalnością gospodarczą i której zakup nie podlegał VAT, przy warunkach opisanych wyżej, podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prywatnego majątku, nie związanego z działalnością gospodarczą którego zakup nie podlegał opodatkowaniu VAT, nie podlega VAT. Wniosek ten wynika nie tylko z samej definicji podatnika, przytoczonej w art. 15 ustawy, ale również z zasady neutralności podatku. Gdyby bowiem opodatkować sprzedaż majątków prywatnych, za każdym razem dochodziłoby do konieczności zapłacenia podatku, podczas, gdy nabywca, nie będący podatnikiem nie mógłby tego podatku odliczyć. W ten sposób ta sama nieruchomość, która kilkakrotnie może zmienić właściciela, byłaby opodatkowana wiele razy, a nikt podatku VAT nie mógłby odliczyć. W jednym ze swoich orzeczeń, NSA (wyrok z 7.07.2009. I FSK 558/09) uznał, że o opodatkowaniu VAT decyduje przeznaczenie związane lub nie z działalnością gospodarczą. Również Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 15.09.2011 (C-180/10 i C-181/10) zaakceptował stanowisko, zgodnie z którym sprzedaż majątku prywatnego nie jest działalnością gospodarczą. Wobec powyższych argumentów Wnioskodawca uważa, że planowana przez niego transakcja nie podlega podatkowi VAT ze względu na jej charakter nie związany z działalności gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli czynność ta dokonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych i nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił uwagę, iż inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Ponadto w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Na mocy art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, iż na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia on określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w dniu 10 października 2007 r. zakupił działkę. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działka ma przeznaczenie budowlane pod działalność usługową. Działkę tą Wnioskodawca kupił od osoby fizycznej, która nie wystawiła faktury, a jedyną podstawą była umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego.

W tym czasie był już płatnikiem VAT w zakresie wynajmu lokalu użytkowego. W okresie kilku kolejnych lat Wnioskodawca przeprowadził uzbrojenie działki. Od poniesionych nakładów na uzbrojenie działki Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT. Po kilku latach Wnioskodawca dokupił inną, sąsiadującą działkę o powierzchni 352 m.kw. Od zakupu tej drugiej działki również Wnioskodawca nie odliczył podatku VAT, gdyż sprzedawcą była osoba fizyczna, która podobnie jak w pierwszym przypadku nie była podatnikiem VAT. Następnie Wnioskodawca dokonał scalenia tych dwóch działek w jedną. Całą wyżej opisaną inwestycję Wnioskodawca traktował jako prywatną lokatę kapitału z myślą o przyszłości.

Wnioskodawca jest aktualnie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Po scaleniu obu działek Wnioskodawca wynajmował je przez 3 miesiące. Usługi najmu Wnioskodawca dokumentował fakturami VAT. Wnioskodawca około roku 2003 sprzedał jedną działkę budowlaną. Działką, którą Wnioskodawca dokupił o pow. 352 m kw. już w chwili jej nabycia przez Wnioskodawcę była zaklasyfikowana jako działka budowlana pod budownictwo usługowe. Scalona działka zaklasyfikowana jest również pod zabudowę – przeznaczenie usługi.

Wnioskodawca występował z wnioskiem o pozwolenie na budowę i otrzymał takie na budowę budynku z przeznaczeniem na usługi. Obecnie to pozwolenie już wygasło.

Nabywców Wnioskodawca będzie poszukiwał poprzez biuro nieruchomości i ogłoszenie w Internecie. Wnioskodawca wskazał, iż podał już ogłoszenie o sprzedaży do biura nieruchomości.

Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż działki.

Biorąc zatem pod uwagę treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działki należy uznać za działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotnym faktem jest to, że Wnioskodawca, wykorzystywał ww. działkę w działalności gospodarczej – najem oraz Wnioskodawca wystąpił i otrzymał pozwolenie na budowę budynku z przeznaczeniem na usługi, czyli miał zamiar wykorzystania działki w działalności gospodarczej.

Tym samym nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że ww. działka stanowi majątek prywatny w żaden sposób niezwiązany z działalnością gospodarczą.

Zatem Wnioskodawca w związku z dostawą działki, objętej zapytaniem wypełnia przesłanki zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy i występuje w momencie sprzedaży przedmiotowego gruntu jako podatnik podatku od towarów i usług dokonujący sprzedaży majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę świadczą o zorganizowanym charakterze sprzedaży. Wnioskodawca podjął bowiem ciąg działań, takich jak: nabycie działek przeznaczonych pod zabudowę, scalenie działek, uzbrojenie terenu, wystąpienie o pozwolenie na budowę budynku z przeznaczeniem na usługi, oddanie działek w najem, poszukiwanie nabywców poprzez biuro nieruchomości oraz za pośrednictwem Internetu, które łącznie wskazują na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Takie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami świadczą o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W związku z powyższym, w ocenie tut. Organu, działania podejmowane przez Wnioskodawcę nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zatem planowana przyszła dostawa terenu budowlanego nie może być uznana za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując dostawy działki będzie wypełniał definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i będzie spełniał przesłanki do uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym, dostawa działek budowlanych, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj