INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2013 r. (data wpływu 9 października 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia: 3 listopada 2013 r., 9 grudnia 2013 r. oraz 28 grudnia 2013 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek uzupełniono pismami z dnia: 3 listopada 2013 r., 9 grudnia 2013 r. oraz 28 grudnia 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 6 stycznia 2001 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli we współwłasności ustawowej prawo wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działki gruntu:

1. numer 40/9 o obszarze 663 m²
2. numer 40/7 o obszarze 300 m²

Wymienione działki nie były zabudowane oraz stanowiły majątek prywatny Wnioskodawcy i małżonki. Zakup ww. działek gruntu nie był związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W dniu 7 lutego 2011 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna. Przedmiotem działalności miała być realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Na działkach nr 40/9 i 40/7 podjęto prace przygotowawcze do budowy obiektu usługowo-handlowego z częścią mieszkalną, który w przyszłości miał stać się wyrobem gotowym do sprzedaży. Wnioskodawca poniósł między innymi nakłady związane z pracami archeologicznymi, usługami projektowymi, drobnymi robotami ziemnymi, zakupem materiałów pod budowę ogrodzenia oraz wydatki związane z wypożyczeniem narzędzi.

Wnioskodawca uważa, że budowane lokale – zarówno mieszkalne jak i użytkowe – w związku z tym, że są przeznaczone do dalszej odsprzedaży powinny być zaliczane do towarów, o których mowa w § 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zawarte w ww. rozporządzeniu pojęcie „towary” ma szeroki zakres. Do towarów handlowych ustawodawca zalicza wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Zatem do materiałów podstawowych jako materiałów, które w procesie produkcji stają się główną substancją gotowego wyrobu Wnioskodawca zaliczył: koszt nabycia wieczystego użytkowania gruntu oraz koszty związane z pracami archeologicznymi, materiałami budowlanymi itp.

Wnioskodawca nie osiągnął przychodu, dlatego też produkcję w toku ujmował w spisie z natury na koniec okresu rozliczeniowego. Składniki objęte remanentem wyłączył z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego. W związku z tym wydatki na nabycie nieruchomości i żadne inne ww. nakłady nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

We wrześniu 2013 r. Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali przed notariuszem podziału majątku wspólnego (podział nastąpił po połowie, tj. w stosunku 50% do 50%.). W wyniku tego podziału każdemu z małżonków przypadła #189; udziału w każdej z ww. działek (współwłasność ułamkowa).

Pomimo, że Wnioskodawca wraz z małżonką dokonał podziału ww. nieruchomości, to określili ustnie sposób korzystania z rzeczy wspólnej, tzn. że działki nr 40/7 i 40/9 wykorzystywane będą wyłącznie przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zamierza zrezygnować z planowanej inwestycji i zlikwidować działalność gospodarczą. Planowana jest także przez Wnioskodawcę i jego małżonkę sprzedaż przedmiotowych działek. Działki gruntu nr 40/7 i 40/9 stanowią nadal teren niezabudowany przeznaczony na cele budowlane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1 i 2):

1. Czy zbycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działki o numerze 40/7 i 40/9 – w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej – będzie stanowiło źródło przychodu wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy zbycie w ramach działalności gospodarczej nieruchomości stanowiącej działki o numerze 40/7 i 40/9 będzie stanowiło dla Wnioskodawcy dochód do opodatkowania –pomniejszony o poniesione wydatki w tym koszty nabycia – od całej wartości ze sprzedaży czy tylko od 50% wartości, którą Wnioskodawca posiada w związku z dokonanym podziałem wspólnym majątku...

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, działki nr 40/7 i 40/9 traktowane były jako materiał, który w przyszłości – w przypadku działalności deweloperskiej wraz z wybudowanym budynkiem –stanowiłby wyrób gotowy. Wobec powyższego, zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu działek nr 40/7 i 40/9 nastąpi w ramach wykonanej działalności gospodarczej i będzie stanowiło źródło przychodów w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2)

Wnioskodawca uważa, że przychód uzyskany ze sprzedaży działek o numerach 40/7 i 40/9 pomniejszony o koszty nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz o poniesione nakłady będzie podlegał opodatkowaniu w ramach działalności gospodarczej ale tylko w 50%, które posiada Wnioskodawca. Pozostałe 50% uzyskanego przychodu żony nie będzie podlegało opodatkowaniu na mocy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 § 1).

Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198).

W myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788 z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Stosownie do art. 37 § 1 ww. Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego.

Z godnie z ogólną zasadą uregulowaną w art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

Z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej (art. 52 § 1).

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tut. organ stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przy czym, w myśl art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie – jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku niespełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Dlatego dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy, nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika majątku, wykorzystywanego w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Zatem kryterium zaliczenia przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej do przychodów z działalności gospodarczej jest fakt jego wykorzystywania w ramach tej działalności.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 24 ust. 2 zd. 1 ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), przez towary, należy rozumieć towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej (lit. a),
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi (lit. b),
3. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane (lit. d),
4. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem (lit. e).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2001 r. wraz z małżonką nabyli we współwłasności ustawowej prawo wieczystego użytkowania nieruchomości stanowiącej działki gruntu nr 40/9 i 40/7. Wymienione działki stanowiły nieruchomość niezabudowaną oraz stanowiły majątek prywatny Wnioskodawcy i małżonki. W dniu 7 lutego 2011 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna. Przedmiotem działalności miała być realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Na działkach nr 40/9 i 40/7 podjęto prace przygotowawcze do budowy obiektu usługowo-handlowego z częścią mieszkalną. Do materiałów podstawowych jako materiałów, które w procesie produkcji stają się główną substancją gotowego wyrobu Wnioskodawca zaliczył: koszt nabycia wieczystego użytkowania gruntu oraz koszty związane z pracami archeologicznymi, materiałami budowlanymi itp. Wnioskodawca nie osiągnął przychodu, dlatego też produkcję w toku ujmował w spisie z natury na koniec okresu rozliczeniowego. Składniki objęte remanentem wyłączył z kosztów uzyskania przychodów danego okresu sprawozdawczego. W związku z tym wydatki na nabycie nieruchomości i żadne inne nakłady nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. We wrześniu 2013 r. Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali przed notariuszem podziału majątku wspólnego (podział nastąpił po połowie, tj. w stosunku 50% do 50%.). W wyniku podziału każdemu z małżonków przypadła #189; udziału w każdej z ww. działek (współwłasność ułamkowa).

Pomimo, że Wnioskodawca wraz z małżonką dokonał podziału ww. nieruchomości, to określili ustnie sposób korzystania z rzeczy wspólnej, tzn. że działki nr 40/7 i 40/9 wykorzystywane będą wyłącznie przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza zrezygnować z planowanej inwestycji i zlikwidować działalność gospodarczą. Planowana jest także przez Wnioskodawcę i jego małżonkę sprzedaż przedmiotowych działek.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie uregulowania prawne stwierdzić należy, że przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku (prawa użytkowania wieczystego nieruchomości) wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej należy zakwalifikować do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. Skoro, jak wskazano we wniosku:

1. na działkach nr 40/7 i 40/9 (stanowiących prawo wieczystego użytkowania gruntu) rozpoczęto prace przygotowawcze do budowy – w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej – obiektu usługowo-handlowego z częścią mieszkalną,
2. prawo wieczystego użytkowania gruntu Wnioskodawca zaliczył do materiałów podstawowych jako materiałów, które w produkcji staną się główną substancją gotowego wyrobu a wydatki na nabycie tego prawa oraz wydatki związane z pracami archeologicznymi, materiałami budowlanymi itp. ujął w remanencie jako „produkcja w toku”,

to niewątpliwie wydatek z tytułu nabycia tego prawa pozostawał w ścisłym związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Wobec tego przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej będzie cała kwota uzyskana ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu, a nie tylko jej część. Z wniosku wynika bowiem, że pomimo, iż Wnioskodawca wraz z małżonką dokonali przed notariuszem podziału majątku wspólnego (każdemu z małżonków przypadła #189; udziału w każdej z ww. działek), to jednak ustnie określili sposób korzystania z rzeczy wspólnej, tzn. że działki nr 40/7 i 40/9 wykorzystywane będą wyłącznie przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W związku z tym do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć także wszystkie koszty związane z nabyciem prawa użytkowania wieczystego gruntu, jak i pozostałe wydatki związane z poniesionymi przez niego nakładami, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Wobec tego w przedmiotowej sprawie przy wyliczeniu dochodu z działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy uwzględnić – w myśl art. 24 ust. 2 zd. 1 ustawy – przychód uzyskany ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu (100%), koszty uzyskania tego przychodu (100%) oraz różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych oraz produkcji w toku.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.