Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-737/13-2/AG
z 28 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyburzenie komina – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2013 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyburzenie komina.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej. Jego udział w Spółce wynosi 19%.

Przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę komandytową jest: realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, rozbiórka i burzenie obiektów budowlanych, przygotowanie terenu pod budowę, wykonywanie instalacji elektrycznych, wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych, wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych, wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych, wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych, pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, transport drogowy towarów, magazynowanie i przechowywanie towarów, hotele i podobne obiekty zakwaterowania, restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne, pozostałe formy udzielania kredytów, pozostałe pośrednictwo pieniężne, kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie, pośrednictwo w sprzedaży czasu i miejsca na cele reklamowe w radio i telewizji, pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych, pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach elektronicznych (internet), pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana, wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek, wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, działalność pomocnicza związana z utrzymaniem porządku w budynkach, niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych, działalność usługowa związana z zagospodarowaniem terenów zielonych.

Spółka komandytowa prowadzi księgi rachunkowe i opodatkowana jest na zasadach ogólnych.

Spółka posiada nieruchomość - grunt wraz z budynkami i budowlami - m.in. wysokim kominem. Nieruchomość znajduje się w centrum miasta przy jednej z głównych ulic. Spółka planuje prowadzenie na terenie nieruchomości kompleksu typu SPA (m.in. hotel, restauracje, obiekty sportowe). W momencie zakupu nieruchomości komin posadowiony na gruncie, ze względu na zły stan techniczny oraz całkowitą bezużyteczność, przedstawiał wartość zerową. Ze względu na jego stan oraz bezużyteczność z punktu widzenia profilu działalności Spółki, a także w związku z brakiem możliwości wykorzystania budowli, Spółka podjęła decyzję o wyburzeniu komina. Z powodu rozmiarów oraz umiejscowienia komina proces rozbiórki rozpoczął się w 2012 r. i trwał do października 2013 r. Spółka w trakcie rozbiórki podjęła decyzję, iż m.in. w miejscu po wyburzonym kominie powstanie parking. Budowa parkingu rozpoczęła się wraz z zakończeniem prac rozbiórkowych. Parking przeznaczony będzie dla klientów kompleksu SPA.

Nieruchomość w postaci działki, a także przyłącze energetyczne, budynki oraz ogrodzenie terenu zostały wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

Budowla w postaci komina nie została wciągnięta do ewidencji jako środek trwały. Na moment złożenia wniosku nieruchomość nie jest wykorzystywana dla potrzeb działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy koszt wyburzenia komina, w tym koszt wywozu gruzu oraz koszt firmy rozbiórkowej, będą kosztem uzyskania przychodów w momencie poniesienia, w związku z podjęciem decyzji o wybudowaniu na miejscu po wyburzonym kominie parkingu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów, z poszczególnego źródła, są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Według Wnioskodawcy, w oparciu o zacytowany przepis w przedstawionym stanie faktycznym wydatki na wyburzenie komina należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Powodem rozbiórki budowli był brak ekonomicznego uzasadnienia jej remontu i modernizacji. Znajdowała się ona w złym stanie technicznym i stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa planowanej w przyszłości w pobliżu komina działalności gospodarczej, a także nie istniała możliwość wykorzystania i dostosowania jej do charakteru działalności Spółki. W wyniku zawalenia budowli mogłyby wystąpić znaczne szkody w majątku Spółki. Zasadność zaliczenia wydatków na wyburzenie budowli do kosztów uzyskania przychodów wynika również z faktu, iż nieruchomość, na której posadowiony był komin będzie stanowić kompleks SPA (m.in. hotel, obiekty sportowe, restauracje…), którego otoczenie i funkcjonalność otoczenia wpływają na wysokość przychodu. Ponadto utrzymanie i obowiązkowa renowacja komina generowałaby dodatkowe koszty, do których pokrycia zobowiązana byłaby Spółka.

Wnioskodawca podkreślił, że budowa parkingu nie była głównym powodem rozbiórki komina. Dodatkowo, powierzchnia parkingu będzie zdecydowanie większa, niż powierzchnia nasady komina.

W świetle powyższych okoliczności należy uznać, iż wydatek na wyburzenie komina, bez względu na to co powstanie w jego miejscu, służy zachowaniu (zabezpieczeniu) źródła przychodu, a zatem powinien stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis ten wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretnie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego każdy wydatek, poza wyraźnie wymienionymi w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem oraz racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów mogą być zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem jest niemożliwe, ale dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione i podmiot zobowiązany jest do ich ponoszenia.

Sposób ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

W myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Przepis art. 22 ust. 5 tej ustawy stanowi, iż u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d wskazanej ustawy).

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego przepisu, aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały podlegający amortyzacji musi spełniać on następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• w dniu przyjęcia do używania być kompletny i zdatny do użytku,
  

• być przewidywany do używania przez okres dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Dla rozstrzygnięcia, czy konkretny składnik majątku może być uznany za środek trwały, należy posłużyć się klasyfikacją środków trwałych, stanowiącą załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Jak wynika z jej Objaśnień wstępnych, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje ona pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in., np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza ona przyjęcie w ewidencji za pojedynczy obiekt tzw. obiektu zbiorczego (część I pkt 1.3 objaśnień wstępnych).

Przy czym, Klasyfikacja Środków Trwałych wskazuje, że obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie jego wartość początkową ustala się według kosztu wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Użyte wyżej sformułowanie „inne koszty” jest katalogiem otwartym, do którego zaliczyć można wszelkie koszty związane bezpośrednio z wytworzeniem nowego środka trwałego, które nie mogą być zaliczone do żadnej konkretnej kategorii kosztów wymienionych w cytowanym wyżej przepisie art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, do kosztów wytworzenia środka trwałego zalicza się koszty, które mają wpływ na wartość początkową danego składnika majątku, jeżeli dają się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego, a więc te, które związane są bezpośrednio z realizacją inwestycji. Innymi słowy, na koszt wytworzenia środka trwałego składają się wszystkie koszty podjęte dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, jest właścicielem nieruchomości zabudowanej wysokim kominem. Komin ten w momencie zakupu przedstawiał wartość zerową. Komin nie został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Spółka planuje prowadzenie na terenie ww. nieruchomości kompleksu typu SPA (m. in. hotel, restauracje, obiekty sportowe).

Ze względu na zły stan techniczny komina, brak możliwości jego wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka podjęła decyzję o jego wyburzeniu. Proces rozbiórki rozpoczął się w 2012 r. i trwał do października 2013 r. W trakcie rozbiórki podjęła decyzję, że w miejscu po wyburzonym kominie powstanie parking. Budowa parkingu rozpoczęła się wraz z zakończeniem prac rozbiórkowych. Parking przeznaczony będzie dla klientów kompleksu SPA.

Na moment złożenia wniosku nieruchomość nie jest wykorzystywana dla potrzeb działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że brak jest podstaw, by zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, w momencie poniesienia, wydatki poniesione przez Spółkę komandytową w związku z rozbiórką komina, w tym koszt wywozu gruzu oraz koszt usługi wykonanej przez firmę rozbiórkową. Rozbiórka komina wiązała się bowiem z planami inwestycyjnymi Spółki. W ich efekcie na miejscu wyburzonego komina Spółka przystąpiła do budowy parkingu, który przeznaczony będzie dla klientów, mającego powstać na posiadanej przez Spółkę nieruchomości, kompleksu typu SPA. W takiej sytuacji koszt rozbiórki komina stanowił będzie część składową wartości początkowej nowowytworzonego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.