Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-557/13-2/AM
z 9 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 17.05.2013 r. (data wpływu 23.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej licencji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.05.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej licencji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W marcu 2012 r. Wnioskodawca prowadzący działalność wprowadził do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Licencję nabytą w ramach 10 letniej umowy licencyjnej. W skład nabytej Licencji wchodziły: licencja do korzystania ze znaku towarowego, know-how, szkolenia, trening oraz licencja na korzystanie z systemów komputerowych.

Wymienione składniki Licencji były wykorzystywane w ramach świadczenia usług doradczych w zakresie optymalizacji kosztów działalności przedsiębiorstw. Wartość początkowa WNiP została ustalona zgodnie z art. 22g. updof.

W marcu 2013 r. Wnioskodawca z powodu braku satysfakcjonujących wyników finansowych ze współpracy z licencjodawcą, zawarł porozumienie o jej zakończeniu i wygaśnięciu wzajemnych zobowiązań wynikających z 10-letniej umowy z dniem 31.03.2013 r.

Jednocześnie Wnioskodawca kontynuuje świadczenie usług doradczych w zakresie optymalizacji kosztów działalności przedsiębiorstw jednak bez wykorzystania wcześniejszych udostępnionych na zasadzie Licencji systemów komputerowych, znaku towarowego czy materiałów marketingowych a więc rodzaj działalności nie ulegnie zmianie. W związku z powyższym Licencja została wykreślona z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, mimo, że nie została ona w całości zamortyzowana zgodnie z zasadami updof.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wycofanie WNiP (w związku z rozwiązaniem umowy licencyjnej) z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych uprawnia podatnika do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej WNiP?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, co do zasady, „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”. Z reguły, wydatki na nabycie WNiP nie są jednorazowo zaliczane do kup, lecz ustalana jest wartość początkowa WNiP, od której podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kup. Jak wskazuje, bowiem art. 22 ust. 8 updof:

„Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23”.

Art. 23 ust. 1 wymienia przypadki, w których dany koszt nie może być uznany za kup na gruncie updof. Nie zalicza się do kup:

9. art. 23 ust. 1 pkt 5 updof - „strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1”
   
   

Art. 9 ust. 2 updof wskazuje, że dochodem jest ,,(...) nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Poza tym ogólnym sformułowaniem, updof nie zawiera definicji straty. Zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego PWN: strata to 1. mimowolny, niechciany ubytek czegoś, co się posiadało, poniesiona szkoda, to, co się przestało posiadać; także fakt, że się przestało coś posiadać (…) 2. W przedsiębiorstwie: wielkość, o którą uległy zmniejszeniu własne fundusze, zwykle powstałe wskutek wykonywania przez przedsiębiorstwo świadczeń po cenach niższych od kosztu ich wytworzenia” (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN, 2003, str. 1411, tom P-S). Zdaniem Podatnika, wycofanie WNiP (licencji) z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przed upływem okresu amortyzacji WNiP powoduje powstanie straty w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej WNiP, ponieważ zmniejszeniu ulegnie majątek podatnika

Interpretacja art. 23 ust. 1 pkt 5 updof w zw. z art. 22 ust. 1 updof, zdaniem Podatnika, nie pozostawia wątpliwości, że ewentualna strata w WNiP, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (tj. niezamortyzowana część WNiP) może stanowić kup pod warunkiem, że spełnione są ogólne kryteria zaliczania wydatków do kup (tj. wydatek na nabycie WNiP został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów/zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Podatnik wykorzystywał nabytą Licencję w swojej działalności gospodarczej (tj. świadczył usługi doradcze z wykorzystaniem know how systemu komputerowego oraz znaku towarowego Licencjodawcy) z działalności tej uzyskiwał przychody podlegające opodatkowaniu Również decyzja o zaprzestaniu wykorzystywania określonych WNiP została podjęta z przyczyn ekonomicznych. Nie ulega, zatem wątpliwości, że wydatek poniesiony na nabycie WNiP spełnia ogólne kryteria zaliczenia go do kup (przy uwzględnieniu przepisów szczegółowych updof).

Stanowisko takie jest również akceptowane w dotychczasowym orzecznictwie sądowym np. w wyroku z 17 września 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (III SA/Wa 2152/07) odnosząc się do możliwości zaliczenia do kup niezamortyzowanej części wartości początkowej licencji, która została zastąpiona przez nowszą wersję wskazał ze na możliwość uwzględnienia strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jako kosztów uzyskania przychodów należy zdaniem Sądu patrzeć przez pryzmat generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust 1 updop, tj. zasady powiązania wydatków podatnika z przychodami. Należy postrzegać to jako rozwiązanie umożliwiające zrekompensowanie negatywnych dla podatnika skutków zdarzeń gospodarczych zachodzących nieuchronnie i niezależnie od jego woli, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a także negatywnych ubocznych skutków jego działań podejmowanych w celu osiągnięcia przychodu. Nie można, zatem wykluczyć, iż pewne działania choćby skutkowały powstaniem doraźnych strat są elementem prowadzonej racjonalnie strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów a w dalszej perspektywie służyć zwiększeniu zysków.

Powyższe stanowisko jest również akceptowane przez organy podatkowe np.

1. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2009 r. (IPPB5/423 162/09) Organ wskazał: „Wnioskodawca nabywając licencje czy tez autorskie prawa do oprogramowania stara się przeciwdziałać w zawieranych umowach z dostawcami szybkiemu ich się starzeniu (…). Jednakże ze względu na specyfikę prowadzonej działalności przez Bank zdarza się, iż zakupione oprogramowanie (mimo aktualizacji wprowadzonych przez producenta) ulega w bardzo szybkim czasie dezaktualizacji technicznej i na rynku zastępowane jest przez zupełnie nowy software. W momencie zakupu danej licencji/prawa autorskiego nie sposób przewidzieć takich konsekwencji. W takiej sytuacji Bank podejmuje decyzję o dalszym używaniu aktualnie posiadanego oprogramowania bądź o zaprzestaniu jego używania i zastąpieniu go innym ze względu na wysokie wymagania, co do bezpieczeństwa prowadzonych przez Bank transakcji - decyzja o zaprzestaniu używania posiadanego oprogramowania jest dość częsta (…). Reasumując prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy ze strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej licencji lub autorskiego prawa majątkowego do oprogramowania stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu, w momencie wycofania tych wartości z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych”.
   
2. Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 września 2009 r. (ILPB3/423-437/09 -4/ŁM) również w odniesieniu do zaprzestania wykorzystywania licencji z przyczyn biznesowych. Reasumując, strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej licencji stanowi w myśl art. 15 ust 1 w związku z art. 16 ust 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - koszt uzyskania przychodów.
   
3. Również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 listopada 2007 r. (IPPB3/423-131/07-2/GJ) „Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy uznać warunki w zakresie uznania straty w formie niezamortyzowanej wartości niematerialnej za koszt uzyskania przychodów zostały spełnione. Strata powstała na skutek zaprzestania korzystania z jednego systemu księgowego w celu zastąpienia go innym mającym na celu zwiększenie efektywności jest uzasadniona i racjonalna. Wynika ona z przyczyn obiektywnych z uwagi na planowane wdrożenie nowego systemu w całej Grupie X zmiana systemu księgowego przez wnioskodawcę, jako członka tej Grupy zostanie niejako wymuszona. Odnosi się ona do całokształtu działalności Banku, związana jest z jego funkcjonowaniem. Strata w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych nie jest wymienna w katalogu kosztów negatywnych. Stanowi, zatem koszt uzyskania przychodów”.
   
4. Również interpretacja Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z 20 lutego 2006 r. (ZD/406-236/ CIT. 05) w odniesieniu do know-how. Podatnik podejmując działania w zakresie racjonalnej gospodarki wartościami niematerialnymi polegające na zastosowaniu lepszych rozwiązań bardziej dostosowanych do indywidualnych potrzeb jednostki może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną wartość wartości niematerialnej np. know-how, którą zaprzestał wykorzystywać wprowadzonej działalności.
   
5. Ponadto organy podatkowe w dotychczas wydawanych interpretacjach argumentują, ze strata, która może zostać zaliczona do kup powstaje również w związku z wygaśnięciem licencji przed upływem okresu amortyzacji (np interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 20 maja 2010 r. IBPBI/1/415-222/10/KB) interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 września 2009 r. (ILPB3/423-437/09-5/ŁM).
   
   
   

Podatnik wskazuje ponadto, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 6 updof do kup nie zalicza się również: „strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Zdaniem Podatnika, że przepis ten odnosi się jedynie do środków trwałych i nie powinien mieć zastosowania do WNiP. Stanowisko takie jest prezentowane zarówno w orzecznictwie (np. cytowany wyżej wyrok WSA w Warszawie z 11 września 2008 r., III SA/Wa 2152/07; a także wyrok, WSA we Wrocławiu z 13 marca 2001 r. (I SA/Wr 53/07), jak i w cytowanych wyżej interpretacjach organów podatkowych.

Nawet jednak, jeśli uznać, że art. 23 ust. 1 pkt 6 updof powinien mieć zastosowanie w przedstawionym przez Podatnika stanie faktycznym, Podatnik wskazuje, że wycofanie WNiP z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie nastąpi na skutek zmiany rodzaju działalności - Podatnik nadal będzie świadczył usługi doradcze w zakresie optymalizacji kosztów działalności przedsiębiorstw, ale bez wykorzystania znaku towarowego, systemu komputerowego oraz materiałów marketingowych Licencjodawcy. Jednocześnie zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych, określenie „likwidacja” należy rozumieć, jako wycofanie danego składnika z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Jeśli jednocześnie likwidacja taka będzie miała związek z przychodami podatnika (art. 22 ust. 1 updof) - strata (tj. niezamortyzowana część wartości początkowej WNiP) powinna stanowić koszt podatkowy. Stanowisko takie przedstawił m.in. W5A w Gdańsku (wyrok z 16 kwietnia 2009 r., I SA/Gd 194/09), a także WSA w Warszawie w wyroku z 11 września 2009 r. (III SA/Wa 817/09), WSA w Bydgoszczy w wyroku z 8 grudnia 2009 r. (I SA/M 768/09). W przypadku Podatnika, nie ulega wątpliwości, że wydatek na nabycie WNiP miał na celu zwiększenie przychodów.

W związku z powyższym, wnoszę o potwierdzenie, że strata, tj. niezamortyzowana wartość, WNiP, które zostały wycofane z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w związku z zakończeniem współpracy z Licencjodawcą i zaprzestaniem wykorzystywania WNiP w działalności gospodarczej Podatnika z przyczyn gospodarczych może zostać zaliczona przez Podatnika do kosztów uzyskania przychodów na gruncie updof.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2002 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
  
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Co do zasady wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów chyba, że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 23 ust. 8 wskazanej ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.),
   
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),
   
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
   
   
   

Mając na względzie powyższe, należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającymi amortyzacji wartościami niematerialnymi i prawnymi są wskazane w jego treści prawa, licencje i know-how, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte (nie wytworzone),
  
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
  
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
  
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższego wynika, iż w przypadku wystąpienia straty z tytułu likwidacji wartości niematerialnych i prawnych, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie tę część jej wartości początkowej, która nie została już zaliczona do tychże kosztów poprzez dokonane odpisy amortyzacyjne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pojęcie straty, jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 9 ust. 2). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem.

Znaczenia straty, jako kosztu w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy poszukiwać, zatem należy w drodze wykładni językowej. Oczywiście można pomocniczo posłużyć się w tej materii definicją tego pojęcia zawartą w opracowaniach słownikowych, ale nie można zapominać o zobiektywizowanych kryteriach mających wpływ na powstanie i wielkość obowiązku podatkowego. Stratę o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł. Pojęcie straty rozumieć należy, jako ubytek czegoś, co się posiadało. Strata powstaje, jeżeli coś pierwotnie przedstawiało wartość dla podatnika, a następnie ją utraciło.

W tym kontekście należy podkreślić, że wartości niematerialne i prawne stanowią aktywa - majątek trwały podatnika, które wykorzystuje on w działalności gospodarczej w długim okresie. Dlatego przepisy podatkowe przewidują, iż wydatki na ich nabycie należy rozliczać w czasie. W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na wartości niematerialne i prawne w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywa), a aktywa te tracą swą przydatność dla działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w jego majątku. Utrata możliwości korzystania z wartości niematerialnej i prawnej powoduje, że poniesiony historycznie wydatek - w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych - przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc stanowi stratę.

Nie mogą stanowić jednak kosztów uzyskania przychodów straty w wartościach niematerialnych i prawnych powstałe wyłącznie z winy podatnika, wynikające z zaniedbań, których nie popełniłby racjonalnie działający podmiot gospodarczy.

Reasumując, przenosząc opisane wcześniej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy oraz mając na względzie ujęty we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, w związku z likwidacją wartości niematerialnej i prawnej (licencji) będzie uprawniony do zaliczenia straty stanowiącej różnicę między wydatkami poniesionymi na nabycie licencji a wartością dokonanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. W tym miejscu podkreślić należy, że prawo do ujmowania powyżej wymienionej straty w rachunku podatkowym znajduje swoje normatywne uzasadnienie w dyspozycji art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, tj. następuje zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi we wskazanym przepisie.

Wynika to z faktu, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, co skutkuje przyjęciem, że prawo do zaliczenia przedmiotowych strat w rachunku podatkowym następuje po wykazaniu ogólnych przesłanek kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, iż postępowanie w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, mogącego prowadzić do ustalenia stanu faktycznego odmiennego, niż wskazany we wniosku, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zgodnie, bowiem z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.