Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-979/13-4/HW
z 5 lutego 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2013 r. r. (data wpływu 28 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2014 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania należnego Spółce od jej podwykonawców za straty w powierzonym materiale – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania należnego Spółce od jej podwykonawców za straty w powierzonym materiale. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2014 r. o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

X (dalej: Spółka) zawiera ze swoimi kontrahentami umowy na świadczenie usług. Są to głównie umowy na utrzymanie sieci telekomunikacyjnej, a także umowy o roboty budowlane.

Zdarza się, że w trakcie świadczenia usług dochodzi do strat w powierzonych przez kontrahenta materiałach inwestycyjnych czy sprzęcie.

Spółka jest obciążana przez kontrahenta za poniesione straty. Kontrahent wystawia noty księgowe lub faktury VAT.

Spółka poniesione wydatki przenosi – w całości lub częściowo, w zależności od stanu faktycznego i zapisów umownych – na swoich podwykonawców, którzy bezpośrednio odpowiadają za powierzono materiały, w związku z realizacją usług.

Spółka obciąża podwykonawców na podstawie not księgowych (nawet jeśli wcześniej ją obciążono na podstawie faktury), uznając że świadczenia te pozostają poza systemem podatku VAT i nie powinny być dokumentowane fakturą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie należne Spółce od jej podwykonawców za straty w powierzonym materiale podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i powinno być dokumentowane fakturą?

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie należne Spółce od jej podwykonawców za straty w powierzonym materiale nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i nie powinno być dokumentowane fakturą.

Zgodnie z art. 5 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez pojęcie dostawy rozumiemy, co do zasady, nabycie prawa do rozporządzania towarami tak jak właściciel (art. 7 ust. 1 Ustawy VAT). Usługą jest natomiast każde inne świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 Ustawy VAT). W przypadku dostawy towarów czynności przeniesienia prawa musi towarzyszyć wydanie tegoż towaru. Istotą dostawy towarów jest bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W pojęciu tym chodzi przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Istotą jest udostępnienie, umożliwienie korzystania z rzeczy i dysponowania nią. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można jednak interpretować jako „prawa własności” ale jako tzw. „własność ekonomiczną” (orzeczenie TSUE, sygn. C-320/88; Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financiën). Podsumowując, aby mówić o dostawie towarów, to towar ten powinien zostać wydany odbiorcy/nabywcy, który wskutek tego wydania/przekazania będzie miał możliwość dysponowania tymże towarem. Czynność ta powinna być co do zasady odpłatna.

Pojęcie świadczenia usług – zdefiniowane w art. 8 ust. 1 Ustawy VAT jako każde świadczenie, które nie jest dostawą towaru – jest pojęciem szerokim. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Może to być zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Jednakże mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu podatku VAT, nie sposób pominąć tego, że istotną cechą usługi jest istnienie bezpośredniego konsumenta, odbiorcy świadczenia odnoszącego z niego korzyść (choćby potencjalną).

„Elementem koniecznym do uznania, że umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia” – wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 154/09.

Jak czytamy w komentarzu do Ustawy VAT: „Dopóki nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą. Nie ma tutaj bowiem żadnej konsumpcji. Skoro świadczenie nie jest konsumowane (przy czym nie chodzi tutaj wyłącznie o finalną konsumpcję), to nie stanowi ono usługi. Musi pozostać poza sferą objętą opodatkowaniem VAT; podatek ten bowiem obciąża konsumpcję. Podobny pogląd wyraził WSA w Białymstoku, który w orzeczeniu z dnia 28 sierpnia 2008 r. (sygn. akt I SA/Bk 254/07, LEX nr 295685) stwierdził, że w przypadku usługi świadczeniobiorca (konsument) musi odnosić z niego, choćby nawet potencjalną, korzyść, musi wystąpić więc „konsumpcja świadczenia.” – A. Bartosiewicz, Komentarz do art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, LEX. W analizowanym przypadku nie dochodzi ani do dostawy towarów ani do świadczenia usług.

Spółka obciąża podwykonawców kosztami straconych materiałów, którymi to kosztami została wcześniej obciążona przez właściciela materiałów, w związku z zawartą umową, ale należne jej za to wynagrodzenie nie jest wynagrodzeniem za przekazany towar. Intencją Spółki nie była bowiem dostawa materiałów na rzecz podwykonawcy ale zwrot poniesionych przez nią kosztów, Ewentualne przekazanie materiałów było przekazaniem „do zużycia” w imieniu właściciela w celu świadczenia usług, a nie zaś w celu swobodnego dysponowania towarami przez podwykonawcę.

Materiały inwestycyjne zostały mu przekazane po to, by były wykorzystane, zużyte do wykonywanych prac. Ponieważ zostały utracone to Spółka oczekuje od podwykonawcy (na podstawie stosownego postanowienia umownego) odszkodowania za poniesioną stratę.

Wartość utraconych materiałów może być podstawą kalkulacji odszkodowania, ale nie powoduje to tego, że odszkodowanie staje się wynagrodzeniem za towar. Między stronami (Spółką a podwykonawcą) nie miało bowiem miejsca przekazanie towarów, których istotą było przekazanie podwykonawcy prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Istotą tego przekazania (jak wyżej wskazano) było przekazanie materiałów w celu realizacji usługi.

Trudno także uznać, że doszło do świadczenia usług ze strony Spółki. Nie wyrażała ona zgody ani nie akceptowała zaistniałych strat. Istotą odszkodowania jest ich wyrównanie. U podstaw roszczenia o wypłatę odszkodowania leży bowiem fakt powstania szkody po stronie podmiotu uprawnionego do odszkodowania. Podmiotem tym w relacji Spółka – podwykonawca jest Spółka. Samo powstanie szkody również nie jest czynnością ani zdarzeniem podlegającym opodatkowaniu.

Podstawą do wypłaty odszkodowania jest szkoda, czyli straty jakie Spółka poniosła wskutek braków w materiale powierzonym podwykonawcy. Zgodnie z zasadami prawa cywilnego podwykonawca obowiązany jest w takiej sytuacji naprawić zaistniałą szkodę, tj. wyrównać powstały w Spółce uszczerbek majątkowy.

Podsumowując, odszkodowanie jakim Spółka obciąża podwykonawców nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, orzecznictwo sądowe w tej mierze jest jednolite, czego przykładem są poniższe wyroki:

  • wyrok WSA w Lublinie z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 720/12: „Opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji odszkodowania brak jest zachowania symetrii między świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta. W ramach realizacji umowy w zakresie wypłaty Kwoty Gwarantowanej, która będzie odszkodowaniem za utracone korzyści, nie nastąpi świadczenie usługi przez spółkę. Również ze strony skarżącej nie nastąpi świadczenie żadnej usługi, czy to w postaci działania czy powstrzymania się od dokonania czynności, tolerowania czynności albo sytuacji. Tym samym przedstawione przez stronę zdarzenie znajduje się poza przedmiotowym zakresem u.p.t.u.”,
  • wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1018/12 „wynagrodzenie za szybsze rozwiązanie umowy najmu jest rezultatem niewykonania umowy, ma ono cechy rekompensaty, odszkodowania, mającego pokryć straty wynajmującego w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy podnajmu lokalu, polegającej na utracie czynszu, który wynajmujący otrzymałby gdyby umowa została zrealizowana. Nie ma ono natomiast cech wynagrodzenia za świadczoną usługę, w związku z brakiem bezpośredniego związku z czynnością wykonywaną przez skarżącego. Utracona korzyść nie jest ani czynnością ani zdarzeniem, podlegającym opodatkowaniu VAT. Skarżący nie realizuje tu żadnego obrotu, wręcz przeciwnie wypłacając sporną kwotę unika kosztów postępowania w związku z niewykonaniem umowy”,
  • wyrok WSA w Kielcach z dnia 26 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Ke 239/11 „Otrzymane odszkodowanie nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 8 u.p.t.u., gdyż nie stanowi odpłatnego świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ani dostawy towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Istotą i celem odszkodowań jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się bowiem z żadnym świadczeniem ze strony podatnika”.

W sytuacji, gdy odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu VAT nie powinno być także dokumentowane fakturą. Zgodnie bowiem z art. 106 ust. 1 Ustawy VAT „Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. la, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16”. Faktura powinna zatem dokumentować sprzedaż.

Natomiast, jak wskazano wyżej, podstawą odszkodowania nie jest sprzedaż (za którą zgodnie z art. 2 pkt 8 uważa się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów).

Zatem nie ma podstaw aby dokumentować je fakturą. Właściwy będzie inny dokument – np. nota księgowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Należy wskazać, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności.

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

  • w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  • świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, to jednak z cywilistycznej istoty pojęcia „świadczenia” wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia.

Ponadto, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności. Zdarzenie nie może być również uznane za świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku niemożliwości ustalenia konsumenta usługi, czyli podmiotu będącego jej beneficjentem.

Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na uwagę zasługuje tutaj – zdaniem Wnioskodawcy – orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawiera ze swoimi kontrahentami umowy na świadczenie usług. Są to głównie umowy na utrzymanie sieci telekomunikacyjnej, a także umowy o roboty budowlane.

Zdarza się, że w trakcie świadczenia usług dochodzi do strat w powierzonych przez kontrahenta materiałach inwestycyjnych czy sprzęcie. Spółka jest obciążana przez kontrahenta za poniesione straty. Kontrahent wystawia noty księgowe lub faktury VAT.

Spółka poniesione wydatki przenosi – w całości lub częściowo, w zależności od stanu faktycznego i zapisów umownych – na swoich podwykonawców, którzy bezpośrednio odpowiadają za powierzone materiały, w związku z realizacją usług.

Spółka obciąża podwykonawców na podstawie not księgowych (nawet jeśli wcześniej ją obciążono na podstawie faktury), uznając że świadczenia te pozostają poza systemem podatku VAT i nie powinny być dokumentowane fakturą.

Wnioskodawca wskazał, że obciąża podwykonawców kosztami straconych materiałów, którymi to kosztami została wcześniej obciążona przez właściciela materiałów, w związku z zawartą umową, ale należne jej za to wynagrodzenie nie jest wynagrodzeniem za przekazany towar. Intencją Spółki nie była bowiem dostawa materiałów na rzecz podwykonawcy, ale zwrot poniesionych przez nią kosztów. Ewentualne przekazanie materiałów było przekazaniem „do zużycia” w imieniu właściciela w celu świadczenia usług, a nie zaś w celu swobodnego dysponowania towarami przez podwykonawcę.

Materiały inwestycyjne zostały mu przekazane po to, by były wykorzystane, zużyte do wykonywanych prac. Ponieważ zostały utracone to Spółka oczekuje od podwykonawcy (na podstawie stosownego postanowienia umownego) odszkodowania za poniesioną stratę. Wartość utraconych materiałów może być podstawą kalkulacji odszkodowania, ale nie powoduje to tego, że odszkodowanie staje się wynagrodzeniem za towar.

Wskazać należy, że zapłata za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty jest – w świetle regulacji ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), zwanej dalej k.c. – odszkodowaniem. Kwestię odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 Kodeksu cywilnego.

Na mocy art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Natomiast w myśl art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Należy zauważyć, że w obrocie gospodarczym świadczenie w postaci odszkodowania umownego, jeżeli ma przysługiwać na mocy umowy stronie poszkodowanej, przewiduje się wprost w treści umowy przez literalny zapis o odszkodowaniu lub rekompensacie za poniesioną szkodę.

Jak wskazano we wniosku w rozpatrywanej sprawie w trakcie świadczenia usług przez Wnioskodawcę dochodzi do strat w powierzonych przez kontrahenta materiałach inwestycyjnych czy sprzęcie. Spółka jest obciążana przez kontrahenta za poniesione straty i wydatki przenosi – w całości lub częściowo, w zależności od stanu faktycznego i zapisów umownych – na swoich podwykonawców, którzy bezpośrednio odpowiadają za powierzone materiały, w związku z realizacją usług.

Jednakże należne jej za to wynagrodzenie nie jest wynagrodzeniem za przekazany towar. Intencją Spółki nie była bowiem dostawa materiałów na rzecz podwykonawcy, ale zwrot poniesionych przez nią kosztów. Ewentualne przekazanie materiałów było przekazaniem „do zużycia” w imieniu właściciela w celu świadczenia usług, a nie zaś w celu swobodnego dysponowania towarami przez podwykonawcę.

Odnosząc przedstawione we wniosku okoliczności do powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że w związku z tym, że powierzone materiały miały / będą miały być wykorzystane przez podwykonawcę w celu wykonania usługi, a między Stronami (Wnioskodawcą i podwykonawcą) nie miało miejsca / nie będzie miało miejsca przekazanie towarów (w celu dysponowania towarem jak właściciel) za wynagrodzeniem, nie wystąpiła / nie wystąpi dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

W rozpatrywanej sprawie otrzymane odszkodowanie nie stanowi również wynagrodzenia za świadczoną usługę. Wypłacenie odszkodowania jest efektem strat powstałych w materiale powierzonym podwykonawcy przez Spółkę, w celu wykonania usług zgodnie z umową. Zatem nie jest / nie będzie spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego.

Zatem w rozpatrywanej sprawie wypłata odszkodowania stanowić będzie rekompensatę finansową za poniesioną szkodę.

W konsekwencji odszkodowanie za poniesione straty w powierzonych materiałach stanowiące rekompensatę za szkodę, nie mieści się / nie będzie mieściło się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega / nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnośnie natomiast kwestii dokumentowania opisanych przez Spółkę zdarzeń należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 106 ust. 1 – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. – ustawy podatnicy o których mowa w art. 15 ust. 1 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Z dniem 1 stycznia 2014 r. przez art. 1 pkt 49 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 35), został uchylony cytowany powyżej art. 106 ustawy, natomiast przez art. 1 pkt 50 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług zostały dodane art. 106a – 106q ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z uwagi na wcześniejsze rozważania oraz uznanie, że czynności, których dotyczy zapytanie Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Zainteresowany nie może dokumentować powyższych czynności fakturami.

Brak jest natomiast, zdaniem tut. Organu, przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tych czynności poprzez wystawienie not obciążeniowych, niemniej należy zauważyć, że nota obciążeniowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj