Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1078/13/WN
z 20 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 listopada 2013 r. (data wpływu 20 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dobrowolnych napiwków otrzymanych przez pracowników oraz ujmowania kwoty napiwków na paragonach fiskalnych i wystawianych do nich fakturach - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dobrowolnych napiwków otrzymanych przez pracowników oraz ujmowania kwoty napiwków na paragonach fiskalnych i wystawianych do nich fakturach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy (dalej „Spółka”) jest prowadzenie hotelu, centrum konferencyjno-bankietowego oraz punktów gastronomicznych (restauracji i baru). W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy dla swoich gości usługi zakwaterowania oraz związane z nimi (np. czyszczenia odzieży), usługi wynajmu sal konferencyjnych i sprzętu konferencyjnego, usługi gastronomiczne oraz usługi konferencyjne.

Spółka świadczy swoje usługi zarówno dla klientów indywidualnych (osób fizycznych) jak i firm (osób prawnych), krajowych i zagranicznych (dalej „Klient"). Sprzedaż poszczególnych usług ewidencjonowana jest w dwóch systemach sprzedażowych:

1. M. — służący do ewidencji sprzedaży punktów gastronomicznych (bar, restauracja i punkt bankietowy)
2. S. — służący do ewidencji sprzedaży recepcji i bankietów.
   
   

Cała sprzedaż Spółki dokonana przez powyższe systemy ewidencjonowana jest na urządzeniach fiskalnych, niezależnie od tego czy jest to sprzedaż na rzecz osób fizycznych czy prawnych, dlatego każda wykonana usługa czy sprzedany towar potwierdzona jest paragonem fiskalnym. Dodatkowo każda sprzedaż dokonana przez system S. potwierdzona jest wystawieniem faktury, niezależnie czy dokonana jest na rzecz osoby fizycznej czy prawnej.

Spółka jest zarządzana przez austriacką firmę (dalej: „Zarządca"), która w ramach umowy o zarządzanie m.in. kontroluje osiągane przez Spółkę przychody. W tym celu głównym systemem służącym do ewidencji sprzedaży jest system S., w którym odnotowywana jest cała operacyjna sprzedaż Spółki, zarówno dotycząca usług hotelowych jak i konferencyjno-bankietowych ewidencjonowanych bezpośrednio w tym systemie, jak i usług gastronomicznych ewidencjonowanych w systemie M. i następnie przenoszonych na koniec każdego dnia za pomocą sieci informatycznej do systemu St. System S. połączony jest z drukarkami fiskalnymi i każdej dokonanej sprzedaży towarzyszy wystawienie faktury oraz odpowiadającej mu paragonu fiskalnego.

W ramach umowy o zarządzanie Zarządca ustalił i wdrożył w Spółce m.in. standardy obsługi klienta we wszystkich obszarach działania zarówno hotelu, jak i części gastronomicznej. Standaryzacja ta polega na systemie szkoleń wszystkich pracowników (zarówno pracujących na umowę o pracę jak i w oparciu o umowę zlecenie) mających bezpośredni kontakt z Klientem, dotyczącym sposobu jego obsługi. Ma to na celu zapewnienie najwyższych standardów działania pracowników Spółki i obsługiwanie każdego Klienta według tych samych procedur, na najwyższym możliwym poziomie.

Usługi oferowane Klientom rozliczane są w oparciu o ogólnodostępne cenniki lub w przypadku indywidualnych umów z Klientem, w oparciu o te umowy. Kwoty te zawierają w sobie podatek VAT naliczony zgodnie z obowiązującymi w danym czasie przepisami. Wszystkie ceny usług oferowanych przez Spółkę obejmują tylko wynagrodzenie za świadczone usługi i nie są powiększane o obligatoryjne dopłaty tzw. „opłaty za serwis". Jedynym wyjątkiem jest usługa dostarczenia do pokoju hotelowego zamówionego w restauracji Spółki jedzenia - w takim wypadku do rachunku za usługę gastronomiczną doliczana jest taka właśnie opłata za serwis (service charge), ale jest to usługa określona kwotowo w cenniku usług dodatkowych hotelu, dostępnym w każdym pokoju hotelowym.

Częstą praktyką w hotelach i punktach gastronomicznych, szczególnie tych o podwyższonym standardzie, jest przyznawanie przez Klientów napiwków obsługującym ich pracownikom. W przypadku Klientów Spółki kwoty te są całkowicie dobrowolne, a ich przyznanie i ew. ich kwota zależą tylko i wyłącznie od uznania Klienta, jego oceny i dobrej woli.

Przyznanie takiej uznaniowej kwoty będącej formą wyrazu satysfakcji z obsługi ma miejsce w różnej formie:

1. pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa,
2. dopisanie do rachunku przedstawionego do akceptacji Klienta przez sfinalizowaniem operacji określonej kwoty i zaakceptowanie tym samym obciążenia go kwotą wyższą niż wartość usług, z których skorzystał,
3. prośba o doliczenie do rachunku określonej przez Klienta kwoty, która nie jest zapłatą za żadną usługę, z której korzystał - najczęściej ma to miejsce w przypadku wymeldowywania się klienta z hotelu lub w przypadku ustalania podsumowania wartości usługi bankietowej lub konferencyjnej po jej zakończeniu.
   
   

W przypadku formy a) wręczenie napiwku ma formę gotówkową, a w przypadku formy b) i c) wręczenie napiwku ma formę bezgotówkową - Klient reguluje należność kartą płatniczą/ kredytową lub przelewem bankowym.

Spółka dla celów podatku VAT opodatkowuje napiwki stawką 8% traktując kwotę przyznaną przez Klienta jako kwotę brutto, tj. zawierającą w sobie podatek VAT należny rozliczany przez Spółkę. Jako, że każda sprzedaż dokonana w recepcji lub punktach gastronomicznych jest potwierdzona paragonem fiskalnym, a w przypadku recepcji także fakturą do każdego paragonu fiskalnego, kwoty tych napiwków pojawiają się na paragonach fiskalnych i fakturach jako sprzedaż opodatkowana VAT jako usługa hotelowa lub usługa gastronomiczna.

Stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom, dlatego możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków. Kwoty napiwków dotyczące konkretnych pracowników są pomniejszane o zawarty w nich 8% podatek VAT ta kwota netto stanowi u poszczególnych pracowników podstawę opodatkowania podatkiem od osób fizycznych oraz podstawę naliczenia składek ZUS. Spółka nie pobiera sobie żadnych kwot z napiwków, rozdziela jedynie te kwoty na część należną z tytułu podatków, składek ZUS oraz pracownikowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dobrowolnie i uznaniowo przydzielane pracownikom napiwki powinny być wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT?
2. Czy Spółka może ujmować kwoty napiwków wymienionych w pytaniu 1 na paragonach fiskalnych i wystawianych do nich fakturach?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

1.Napiwki, które są dobrowolną formą gratyfikacji pracowników Spółki przez Klienta nie powinny stanowić dla Spółki obrotu, a tym samym nie powinny być opodatkowane podatkiem VAT.

Zdaniem Spółki, zgodnie ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późniejszymi zmianami; tekst jednolity z dnia 29 lipca 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054) (dalej „ustawa o VAT”):

1. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1),
2. przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1),
3. podstawą opodatkowania jest obrót, czyli kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku (art. 29 ust. 1)
4. za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 oraz art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 15 ust. 3).
   
   

Analizując na podstawie pkt a) i b) definicję usługi należy uznać, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Uznanie danej czynności za usługę w świetle ustawy o VAT musi być jednak uzupełnione o łączne spełnienie dwóch warunków:

• uznanie, że w konsekwencji zobowiązania, w wyniku którego usługa zostaje świadczona, usługobiorca odnosi korzyści z danego zdarzenia,
• uznanie, że świadczącemu usługę z tytułu jej wykonania przysługuje świadczenie wzajemne ze strony świadczeniobiorcy w postaci wynagrodzenia.
  
  

Spółka stoi na stanowisku, że na podstawie przedstawionego stanu faktycznego nie należy napiwków traktować jako świadczonej przez Spółkę usługi, gdyż:

• korzyścią dla Klienta, której oczekuje jest zrealizowanie przez Spółkę usługi według określonych standardów, a pozostawienie przez Klienta napiwku nie jest powiązane z wyświadczeniem na jego rzecz usługi przez Spółkę. W przypadku każdego klienta konkretna usługa świadczona jest na najwyższym możliwym poziomie i zachowaniem wszystkich standardów obowiązujących w Spółce oraz zasad sztuki hotelarsko-gastronomicznej. Za usługę tą Klient płaci z góry określoną kwotę, która zawiera w sobie całą wartość wynagrodzenia jakiego oczekuje Spółka za jej świadczenie. Przyznanie przez Klienta napiwku jest jego dobrowolną i suwerenną decyzją podyktowaną osobistym odczuciem satysfakcji z poziomu obsługi przez konkretnego pracownika, a czasem zwykłej sympatii wobec danej osoby, dlatego nie ma żadnego powiązania, na które Spółka miałaby wypływ, między wykonaniem usługi a przyznanym napiwkiem,
• wynagrodzeniem, jakie Spółka oczekuje od Klienta za wyświadczone mu usługi jest cena określona w cenniku lub indywidualnej umowie. Ceny te wolne są od dodatkowych opłat za obsługę (tzw. service charge) i stanowią kompletne wynagrodzenie za usługę. Wszelkie dodatkowe gratyfikacje pracowników Spółki nie wynikają z żadnych roszczeń Spółki wobec Klienta tytułem wykonania usługi,
• kwoty wpłaconych napiwków nie są traktowane przez Spółkę jako kwoty jej należne, dlatego po odliczeniu obligatoryjnych kwot podatków i składek ZUS pozostała kwota przekazywana jest pracownikom. Rola Spółki ogranicza się w tym wypadku tylko do roli podmiotu pośredniczącego w przekazaniu tych kwot między pracownikami a Klientami, bez potrącania sobie żadnej kwoty tytułem wynagrodzenia za tą czynność.
  
  

Powyższe stanowisko znajduje swoje poparcie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2010 r. (sygn. I FSK 1917/09), który jednoznacznie orzekł, że „napiwki pozostają poza systemem opodatkowania VAT, jeżeli są dawane dobrowolnie".

Za wyłączeniem napiwków z zakresu obowiązku opodatkowania podatkiem VAT wg Spółki przemawia także fakt, że ich kwoty zwiększają pracownikom i zleceniobiorcom podstawę opodatkowania podatkiem od osób fizycznych, a zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o VAT, czynności z których powstają przychody ze stosunków pracy oraz stosunków cywilno-prawnych wynikających np. z umów zleceń, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

1. Paragony fiskalne i wystawiane do nich faktury co do zasady służą ujmowaniu sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT lub zwolnionej od podatku VAT, ale brak jest w przepisach podatkowych zakazu dokumentowania na paragonach fiskalnych i fakturach czynności nie objętych takim podatkiem, dlatego Spółka ma prawo ujmować kwoty napiwków na paragonach fiskalnych oraz wystawianych do nich fakturach.
   
   

Zdaniem Spółki, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 6 lit. h) oraz i) rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania z dnia 28 listopada 2008 r. (Dz.U. Nr 212, poz. 1338) oraz zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia o VAT, na paragonach fiskalnych oraz fakturach winna być wykazywana sprzedaż towarów i usług z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami VAT oraz sprzedaż zwolnioną od podatku VAT. Pamiętać jednak należy, że przepisy te zawierają katalog informacji niezbędnych, które muszą pojawić się na danym dokumencie, ale nie jest to katalog zamknięty, dlatego paragony fiskalne i faktury posiadające wszystkie obligatoryjne informacje oraz dodatkowe informacje, w tym przypadku wartości sprzedaży nie podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, spełniają warunki konieczne do uznania ich za prawidłowe w świetle przepisów podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013r., ponieważ Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jego przedmiotem jest zaistniały stan faktyczny.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawa opodatkowania stanowi fundament konstrukcji każdego podatku. Z punktu widzenia wysokości zobowiązania podatkowego, ma ona – obok stawki podatkowej – decydujące znaczenie. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług ustalenie podstawy opodatkowania poprzedzać winno zawsze ustalenie, czy dana czynność stanowi na gruncie tego podatku czynność opodatkowaną oraz czy w stosunku do niej powstał obowiązek podatkowy. Podstawę opodatkowania można ustalać jedynie w tych przypadkach, gdy zaistniał przedmiot opodatkowania. Podstawa opodatkowania jest bowiem skonkretyzowanym – co do cech istotnych dla wymiaru podatku – i ujętym wartościowo, przedmiotem podatku.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 przedmiotowej ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że jest Spółka prowadzi hotel, centrum konferencyjno-bankietowe oraz punkty gastronomiczne (restauracje i bar). W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy dla swoich gości usługi zakwaterowania oraz związane z nimi (np. czyszczenia odzieży), usługi wynajmu sal konferencyjnych i sprzętu konferencyjnego, usługi gastronomiczne oraz usługi konferencyjne.

Cała sprzedaż Spółki dokonana przez powyższe systemy ewidencjonowana jest na urządzeniach fiskalnych, niezależnie od tego czy jest to sprzedaż na rzecz osób fizycznych czy prawnych, dlatego każda wykonana usługa czy sprzedany towar potwierdzona jest paragonem fiskalnym. Usługi oferowane Klientom rozliczane są w oparciu o ogólnodostępne cenniki lub w przypadku indywidualnych umów z Klientem, w oparciu o te umowy. Kwoty te zawierają w sobie podatek VAT naliczony zgodnie z obowiązującymi w danym czasie przepisami. Wszystkie ceny usług oferowanych przez Spółkę obejmują tylko wynagrodzenie za świadczone usługi i nie są powiększane o obligatoryjne dopłaty tzw. „opłaty za serwis". Jedynym wyjątkiem jest usługa dostarczenia do pokoju hotelowego zamówionego w restauracji Spółki jedzenia - w takim wypadku do rachunku za usługę gastronomiczną doliczana jest taka właśnie opłata za serwis (service charge), ale jest to usługa określona kwotowo w cenniku usług dodatkowych hotelu, dostępnym w każdym pokoju hotelowym.

Częstą praktyką w hotelach i punktach gastronomicznych, szczególnie tych o podwyższonym standardzie, jest przyznawanie przez Klientów napiwków obsługującym ich pracownikom. W przypadku Klientów Spółki kwoty te są całkowicie dobrowolne, a ich przyznanie i ew. ich kwota zależą tylko i wyłącznie od uznania Klienta, jego oceny i dobrej woli.

Przyznanie takiej uznaniowej kwoty będącej formą wyrazu satysfakcji z obsługi ma miejsce w różnej formie:

1. pozostawienie reszty lub innej kwoty gotówki po rozliczeniu rachunku gościa,
2. dopisanie do rachunku przedstawionego do akceptacji Klienta przez sfinalizowaniem operacji określonej kwoty i zaakceptowanie tym samym obciążenia go kwotą wyższą niż wartość usług, z których skorzystał,
3. prośba o doliczenie do rachunku określonej przez Klienta kwoty, która nie jest zapłatą za żadną usługę, z której korzystał - najczęściej ma to miejsce w przypadku wymeldowywania się klienta z hotelu lub w przypadku ustalania podsumowania wartości usługi bankietowej lub konferencyjnej po jej zakończeniu.
   
   

W przypadku formy a) wręczenie napiwku ma formę gotówkową, a w przypadku formy b) i c) wręczenie napiwku ma formę bezgotówkową - Klient reguluje należność kartą płatniczą/ kredytową lub przelewem bankowym.

Spółka dla celów podatku VAT opodatkowuje napiwki stawką 8% traktując kwotę przyznaną przez Klienta jako kwotę brutto, tj. zawierającą w sobie podatek VAT należny rozliczany przez Spółkę. Jako, że każda sprzedaż dokonana w recepcji lub punktach gastronomicznych jest potwierdzona paragonem fiskalnym, a w przypadku recepcji także fakturą do każdego paragonu fiskalnego, kwoty tych napiwków pojawiają się na paragonach fiskalnych i fakturach jako sprzedaż opodatkowana VAT jako usługa hotelowa lub usługa gastronomiczna.

Stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom, dlatego możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków. Kwoty napiwków dotyczące konkretnych pracowników są pomniejszane o zawarty w nich 8% podatek VAT ta kwota netto stanowi u poszczególnych pracowników podstawę opodatkowania podatkiem od osób fizycznych oraz podstawę naliczenia składek ZUS. Spółka nie pobiera sobie żadnych kwot z napiwków, rozdziela jedynie te kwoty na część należną z tytułu podatków, składek ZUS oraz pracownikowi.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy dobrowolnie i uznaniowo przydzielane pracownikom napiwki powinny być wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT.

Na wstępie należy wskazać, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż pojęcie świadczenia usług jest bardzo szerokie, obejmuje bowiem różnego rodzaju świadczenia niebędące dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przedmiotowej sprawie taka zależność nie istnieje. Spółka nie zawiera bowiem z klientem żadnej umowy na świadczenie usług, za wykonanie których klient byłby zobowiązany uiścić opłatę w postaci napiwku w bliżej nieokreślonej wysokości. Wszystkie należności jakie Wnioskodawca pobiera od klientów są wycenione w stosowanym cenniku usług i tylko takich płatności Spółka jako świadczący daną usługę żąda od klienta. Tym samym nie może być mowy o opodatkowaniu jakiejkolwiek czynności, jeśli między stronami nie istnieje żadna umowa, a wielkość wynagrodzenia (datku, napiwku) nie jest w żaden sposób uzależniona od cech świadczonej usługi i nie wpływa na wykonanie świadczonej usługi.

W ocenie tut. Organu, w przypadku, gdy kwoty napiwków są świadczeniem klienta całkowicie dobrowolnym, nie wyodrębnionym na rachunku jako tzw. „opłata za serwis”, wystawionym dla nabywcy usługi gastronomicznej, hotelowej lub innej z nimi związanej pozostającym poza stosowanym cennikiem świadczonych usług oraz prowadzoną przez Wnioskodawcę ewidencją dla potrzeb podatku od towarów i usług, jako suma pieniędzy adresowana i przekazana na rzecz pracownika bezpośrednio świadczącego obsługę nagrodzoną napiwkiem – nie stanowi dla podatnika prowadzącego hotel obrotu będącego podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku uwzględniać przekazywanych za swoim pośrednictwem obsłudze hotelu napiwków jako obrotu z tytułu świadczenia usług, bowiem w sytuacji przedstawionej w przedmiotowej sprawie napiwek nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Spółki do pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwość czy Spółka może ujmować kwoty napiwków wymienionych w pytaniu 1 na paragonach fiskalnych i wystawianych do nich fakturach.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy o VAT.

W myśl art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy świadczeń wykonywanych przez podatnika.

Wskazać w tym miejscu należy, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje opodatkowane wykonane przez podatnika.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej umożliwia również realizację prawa konsumenta w zakresie otrzymania dokumentu (paragonu) zawierającego podstawowe dane o zawartej transakcji, w tym strukturze ceny.

W myśl § 2 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonana transakcję sprzedaży.

Paragon fiskalny stanowi zatem dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru/usługi.

W myśl § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Natomiast w myśl § 8 ust. 2 rozporządzenia paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z kolei zasady wystawiania faktur i dane, które powinny zawierać zostały określone w § 4 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360, ze zm.), zwanym dalej rozporządzeniem.

I tak, w myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
   
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zasadą jest zatem dokumentowanie sprzedaży poprzez wystawianie faktur VAT. W przypadku natomiast, gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają.

W przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż – § 7 ust. 1 cyt. rozporządzenia.

Z przytoczonych przepisów wynika, jakie niezbędne elementy musi posiadać paragon fiskalny oraz faktura. Z brzmienia tych przepisów należy wnioskować, że jest to otwarty katalog informacji podstawowych, które powinny być zawarte na paragonie fiskalnym lub fakturze VAT, co z kolei nie wyklucza rozszerzenia tego katalogu o informacje dodatkowe, które sprzedawca uzna za niezbędne, a które będą miały charakter informacyjny.

Odnosząc powyższe do opisu sprawy stwierdzić należy, że na paragonach fiskalnych oraz wystawianych do nich fakturach, Wnioskodawca może wykazać w celach informacyjnych kwoty napiwków jako obrót nie podlegający opodatkowaniu.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Zatem dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania dobrowolnych napiwków otrzymanych przez pracowników oraz ujmowania kwoty napiwków na paragonach fiskalnych i wystawianych do nich fakturach, należało uznać je w całości za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.