Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-84/14-4/MR
z 18 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z 21 stycznia 2014 r. (data wpływu 28 stycznia 2014 r.) uzupełnionym pismem z 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 10 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez Spółkę w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez Spółkę w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. Wniosek uzupełniono 10 kwietnia 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest producentem wyrobów z branży alkoholowej, w szczególności piwa. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje liczne inicjatywy marketingowe, które mają na celu promowanie jej produktów oraz budowanie dobrych relacji z kontrahentami. Do działalności tej zalicza się także nieodpłatne wydanie towarów wytworzonych przez Spółkę. Niektóre z przekazywanych towarów mogą stanowić prezenty o małej wartości oraz próbki zgodnie z art. 7 ust. 4 oraz art. 7 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535) – dalej „ustawa VAT”, część z nich nie może jednak zostać zakwalifikowana do żadnej z wymienionych kategorii.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Spółka w ramach nieodpłatnych wydań towarów wytwarzanych we własnym zakresie przekazuje kontrahentom piwo. Przekazywane towary pełnia rolę marketingową i mają dla nabywców wartość użytkową (konsumpcyjną). Nieodpłatne przekazania dokonywane są na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. nieodpłatne wydanie towarów wytworzonych w ramach działalności Spółki podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. nieodpłatne wydanie towarów wytworzonych w ramach działalności Spółki nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ obowiązujące wówczas przepisy ustawy VAT nie wymieniały tego zdarzenia jako rodzącego obowiązek podatkowy. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy VAT charakteryzuje dostawę towarów jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym zgodnie z ust. 2 przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególność:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do odliczenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego z tytułu nabycia tych towarów.

Zgodnie z ww. przepisem nieodpłatna dostawa towarów została zrównana z czynnościami odpłatnymi pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

W zaprezentowanym stanie faktycznym Spółka dokonywała nieodpłatnego przekazywania towarów, które zostały wytworzone w ramach jej działalności, a zatem nie zostały przez nią nabyte. W takiej sytuacji nie zostaje spełniony warunek zawarty w art. 7 ust. 2 ustawy VAT. Rezultatem tego, zdaniem Spółki, jest brak opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez Spółkę w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r.

Zauważyć należy, iż obowiązek podatkowy musi wynikać wprost z przepisów ustawy. Stanowisko takie potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r. w sprawie sygn. akt III ARN 50/92: „Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca”. Ujęty w ustawie stan prawno-podatkowy nie może być w trakcie stosowania rozszerzany poza to, co wynika bezpośrednio z ustawy. Nie można bowiem doprowadzić do opodatkowania na podstawie fikcyjnego stanu rzeczy, wychodzącego poza te cechy stanu faktycznego, które określa ustawa. W przypadku wątpliwości w stosunku do treści przepisów, należy rozstrzygać na korzyść podatnika. Punktem wyjścia w analizie danego tekstu prawnego powinno być jego językowe znaczenie. Pierwszeństwo to stanowi podstawowy warunek funkcjonowania prawa. W przypadku gdy przepis jednoznacznie formułuje normę postępowania, nie występuje potrzeba wykorzystywania innych metod wykładni. Przedmiot opodatkowania czynności, które rodzą obowiązek podatkowy, nie powinien być określany w oparciu o stosowanie wykładni celowościowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle treści interpretowanych przepisów, nie są objęte takim obowiązkiem. Stanowisko takie potwierdza wyrok NSA z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt II FSK 269/06: „podkreśla się potrzebę zachowywania prymatu wykładni językowej przy dokonywaniu wykładni przepisów prawa podatkowego. Zwłaszcza, kiedy ten rodzaj wykładni, pozwala na ustalenie normy prawnej na podstawie obowiązujących przepisów, niedopuszczalne jest poprawianie, czy też korygowanie treści aktu prawnego przez wykładnię systemową, czy też celowościową”.

Powyższe rozumowanie dotyczące zakresu opodatkowania potwierdza nowelizacja ustawy VAT wprowadzona w życie 1 kwietnia 2013 r. (na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 35)). Zgodnie art. 7 ust. 2 znowelizowanych przepisów ustawodawca uzależnia zaliczenie do czynności opodatkowanych nieodpłatnego przekazania towarów, od tego czy podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do odliczenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Odnosząc powyższy zapis do przepisów obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. widoczne jest rozszerzenie przez ustawodawcę warunków opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów. Gdyby wcześniejsze zapisy, zdaniem ustawodawcy byłyby wystarczające do uznania nieodpłatnego przekazania towarów od których przysługiwało podatnikowi w całości lub w części, prawo do odliczenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego z tytułu ich wytworzenia, dokonana zmiana okazałaby się bezzasadna.

Należy zauważyć, że nabycie oraz wytworzenie stanowią dwie odrębne czynności. Nie sposób także utożsamiać surowców nabywanych przez Spółkę do produkcji piwa z towarami będącymi finalnie wytworzonymi produktami Spółki. W szczególności wytwarzane produkty nie stanowią sumy składników zużytych do produkcji. Pominięcie zatem w zapisach przedstawionego stanu faktycznego – jakim jest wytwarzanie nieodpłatnie przekazywanych towarów, jako rodzącego obowiązek podatkowy w stanie prawnym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. powoduje uznanie go za wolny od opodatkowania. Rozumienie takie potwierdza uchwała NSA z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt II FPS 7/10: „milczenie ustawodawcy, co do objęcia obowiązkiem podatkowym (...) danego stanu faktycznego, nawet gdyby wynikało z błędu legislacyjnego, powoduje konieczność uznania danego obszaru za wolny od opodatkowania”.

Dodatkowo, należy zauważyć, że znowelizowany art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stanowi implementację art. 16 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006/347/1 ze zm.) zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Porównując przepisy krajowe z treścią art. 16 Dyrektywy Rady 2006/112/WE można stwierdzić, iż przepisy krajowe są korzystniejsze. Podatnicy są uprawnieni do powoływania się na korzystniejsze dla nich przepisy prawa krajowego. Istotnym warunkiem zrównania nieodpłatnego przekazania towarów z odpłatną dostawą wg art. 16 Dyrektywy jest jedynie odliczenie, w całości lub w części, podatku od towarów i usług od przekazywanych nieodpłatnie towarów lub ich części. Towary te mogą zarówno być nabyte jak i wytworzone, gdyż ustawodawca unijny nie wskazał żadnego szczególnego sposobu wejścia w posiadanie przekazywanych nieodpłatnie towarów. Polski ustawodawca natomiast zawęził katalog czynności związanych z wejściem w posiadanie towaru, który jest następnie nieodpłatnie przekazywany przez podatnika, do jego nabycia. Poszerzenie tego katalogu nastąpiło dopiero w wyniku nowelizacji art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, która weszła w życie 1 kwietnia 2013 r.

Przedstawione przez Spółkę stanowisko zostało potwierdzone w wyroku z dnia 12 września 2013 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie sygn. akt I SA/Ol 370/13 w sprawie analogicznego stanu faktycznego. Sąd jednoznacznie wyraził opinię, iż nabycie i wytworzenie towaru to odrębne czynności, które nie mogą być ze sobą utożsamiane: „W stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 1 kwietnia 2013 r., doszło do naruszenia prawa materialnego na skutek wadliwego uznania przez organ interpretujący, że wytworzenie towarów przez wnioskodawcę jest równoznaczne z ich nabyciem, co skutkowało stwierdzeniem, że skoro wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku związanego z nabyciem produktów wykorzystanych do wytworzenia danego towaru, który następnie został nieodpłatnie przekazany, to nieodpłatne przekazanie jest opodatkowane”.

W treści wyroku Sądu wskazane zostało rozszerzenie katalogu warunków determinujących opodatkowanie nieodpłatnych wydań towarów jako celowe działanie ustawodawcy, zmierzające do zmiany obowiązującego stanu prawnego: „Zmieniając treść interpretowanego przepisu, ustawodawca wyraźnie rozszerzył katalog czynności związanych z pozyskaniem towarów, które są następnie nieodpłatnie przez podatnika przekazywane. Obecnie oprócz nabycia tych towarów, są nimi: nabycie części składowych oraz import i wytworzenie towarów lub ich części składowych. W przypadku przyjęcia – jak uczynił to organ – że wytworzenie towarów jest równoznaczne z ich nabyciem, wyodrębnienie przez ustawodawcę wytworzenia towarów byłoby zbędne”.

Zdaniem Spółki, przedstawione powyżej racje potwierdzają, iż w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. przekazanie nieodpłatne towarów wytworzonych przez Spółkę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 2 ustawy – z dniem 1 kwietnia 2013 r. – stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. – przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie do art. 7 ust. 4 ustawy – przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. o łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. – przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

1. ma na celu promocję tego towaru oraz
2. nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.
   
   

Natomiast według art. 7 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. – przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy (art. 7 ust. 7 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r.).

Generalnie zatem, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki. Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, przy zakupie, imporcie lub wytworzeniu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części. Jednocześnie, na mocy art. 7 ust. 3 ustawy, ustawodawca wyłączył z opodatkowania wymienione w tym przepisie towary, tj. prezenty o małej wartości oraz próbki.

Podkreślić należy, że wprowadzona do art. 7 ust. 2 ustawy z dniem 1 kwietnia 2011 r. zmiana uwzględnia zarówno wytyczne interpretacyjne zawarte w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak również stanowisko wyrażone w krajowym orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

Powyższy przepis odpowiada art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało odliczenie. Taką interpretację potwierdza również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przykładowo w wyroku w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum Ltd. w pkt 22 Trybunał wskazał, że: „z samego literalnego brzmienia art. 5 ust. 6 zdanie pierwsze szóstej dyrektywy (obecnie art. 16 zdanie pierwsze dyrektywy 2006/112/WE) jasno wynika, że przepis ten traktuje jako dostawę dokonaną za wynagrodzeniem, a zatem podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nieodpłatne wydanie przez podatnika towarów należących do aktywów jego przedsiębiorstwa, w przypadku gdy podatek VAT z tytułu nabycia tych towarów podlegał odliczeniu, przy czym nie ma znaczenia, czy wydanie to zostało dokonane w celach związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem”.

Z analizy cytowanych wyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa podatnika, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki.

Innymi słowy art. 7 ust. 2 ustawy, zrównuje czynności dokonane bez wynagrodzenia z czynnościami odpłatnymi, przy spełnieniu warunków wymienionych w tym przepisie i z zastrzeżeniem płynącym z ust. 3 tego artykułu. W związku z powyższym nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów, innych niż drukowane materiały reklamowe i informacyjne oraz prezenty o małej wartości i próbki, wchodzi w zakres objęty pojęciem „odpłatnej dostawy towarów”, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów. Nabycie towarów odczytywać należy również w kontekście ich wytworzenia, bowiem wytwarzać znaczy fabrykować, produkować przetwarzać, robić, sporządzać, czyli robić coś z czegoś, de facto robić m.in. towar z nabytych towarów, zatem pojęcie towary nabyte, zawiera w sobie również pojęcie towary wytworzone.

Ponadto wskazać należy, że zmiana brzmienia przepisu art. 7 ust. 2 ustawy od dnia 1 kwietnia 2013 r. polega na doprecyzowaniu warunku, kiedy nieodpłatną dostawę towarów uznaje się za dostawę podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Po wprowadzeniu zmiany nie będzie już budziło wątpliwości, że chodzi o przypadki, gdy podatnikowi przysługiwało prawo (w całości lub w części) do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu przekazywanych nieodpłatnie towarów lub ich części. Zmiana w pełniejszy sposób odwzorowuje przepisy Dyrektywy 2006/112/WE oraz uwzględnia orzecznictwo TSUE, w tym orzeczenie C-50/88 oraz wyrok w sprawach połączonych C-322/99 i C-323/99. Zgodnie z doprecyzowanym brzmieniem art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem będzie podlegało np. również nieodpłatne przekazanie towarów, z tytułu nabycia których nie przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia podatku, ale w towarach tych zostały wymienione części składowe, przy nabyciu których podatnikowi przysługiwało częściowe lub całkowite prawo do odliczenia i które spowodowały trwały wzrost towarów „nieskonsumowanych” całkowicie do momentu ich bezpłatnego przekazania.

Z wniosku wynika, że Spółka jest producentem wyrobów z branży alkoholowej, w szczególności piwa. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje liczne inicjatywy marketingowe, które mają na celu promowanie jej produktów oraz budowanie dobrych relacji z kontrahentami. Do działalności tej zalicza się także nieodpłatne wydanie towarów wytworzonych przez Spółkę. Niektóre z przekazywanych towarów mogą stanowić prezenty o małej wartości oraz próbki zgodnie z art. 7 ust. 4 oraz art. 7 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, część z nich nie może jednak zostać zakwalifikowana do żadnej z wymienionych kategorii. Spółka w ramach nieodpłatnych wydań towarów wytwarzanych we własnym zakresie przekazuje kontrahentom piwo. Przekazywane towary pełnia rolę marketingową i mają dla nabywców wartość użytkową (konsumpcyjną). Nieodpłatne przekazania dokonywane są na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. przekazanie nieodpłatne towarów wytworzonych przez Spółkę nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca uzasadniając własne stanowisko oparł się na wykładni językowej przepisu art. 7 ust. 2 ustawy. Jednakże w ocenie tut. Organu, z uwagi na fakt, że zmiany przepisu art. 7 ust. 2 obowiązujące od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. , stanowiły doprecyzowanie przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. do 31 marca 2011 r., a zawarty w obecnie obowiązującym przepisie zwrot „prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów” w odniesieniu do towarów wytwarzanych przez podatnika może budzić wątpliwości interpretacyjne, należy odwołać się do wykładni celowościowej oraz funkcjonalnej. Możliwość powoływania się na wykładnię celowościową oraz funkcjonalną wynika z faktu, że konstrukcja prawna opodatkowania nieodpłatnego przekazania wskazuje na zasadność opodatkowania takiego przypadku, w którym podatnik dokonuje nieodpłatnego przekazania towaru przez siebie wytworzonego, od którego odliczył podatek naliczony przy nabyciu towarów do jego wytworzenia. Zaznaczyć należy, że z punktu widzenia zasady neutralności i zasady opodatkowania konsumpcji opodatkowanie powinno mieć miejsce zawsze wtedy, gdy podatnik przekazuje towar, w którego posiadanie wszedł, mając prawo do odliczenia. Nie ma znaczenia, czy to wejście w posiadanie miało miejsce w skutek nabycia pochodnego, czy też w drodze wytworzenia towaru.

Podkreślić należy, że podatek od wartości dodanej jest podatkiem nakładanym na konsumpcję. Co do zasady zatem, każda konsumpcja (towarów czy też usług) powinna zostać opodatkowana tym podatkiem. Poza zakresem opodatkowania nie powinny pozostać generalnie żadne przypadki konsumpcji. Wyjątkiem od tej zasady są prezenty małej wartości, próbki oraz usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W przypadku, gdy podatnik odliczył podatek naliczony, a następnie wykorzystał towar do własnych celów prywatnych lub przekazał nieodpłatnie towar, wówczas doszłoby do sytuacji, w której nieopodatkowana pozostałaby konsumpcja, a żaden podmiot nie podniósłby ekonomicznego ciężaru VAT. Omawiany przepis powoduje, że podatnik w określonych w nim sytuacjach wstępuje w rolę konsumenta i podnosi ciężar podatku (u podmiotu, który otrzymał towar nieodpłatnie nie występuje podatek naliczony podlegający odliczeniu). W tym miejscu zaznaczyć należy, że jedną z najważniejszych dyrektyw interpretacyjnych podatku VAT jest dążenie do opodatkowania konsumpcji.

Opodatkowanie nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych, w przypadku kiedy podatnik miał prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu elementów składowych towarów, potwierdza również art. 29 ust. 10 ustawy, który stanowi, że w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów. Zatem w przypadku, gdy ma miejsce nieodpłatna dostawa towarów spełniająca warunki dla zrównania jest z dostawą podlegającą opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest cena nabycia lub koszt wytworzenia towaru określone w momencie dostawy towaru, tj. w momencie jego przekazania. Oznacza to, że podstawą opodatkowania jest wprawdzie cena nabycia lub koszt wytworzenia towaru, lecz skorygowana na dzień, w którym dochodzi do nieodpłatnego przekazania przedmiotowych towarów. Gdyby zamiarem ustawodawcy był brak opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów wytworzonych przez podatnika, po nowelizacji art. 7 ust. 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. ), dokonałby on również zmian we wskazanym powyżej przepisie, wyłączając z niego zwrot „koszt wytworzenia towaru określone w momencie dostawy towaru”.

Ponadto wskazać należy, że pojęcie „przy nabyciu”, zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy, należy rozumieć szeroko, tj. w pojęciu tym mieści się również nabycie poszczególnych środków produkcji służących wytworzeniu przekazywanych nieodpłatnie towarów. Sformułowanie użyte przez ustawodawcę odpowiada przepisom unijnym, dla których bez znaczenia pozostaje kwestia pochodzenia towaru (czy został nabyty, czy wytworzony). Istotne jest bowiem prawo do odliczenia, które przysługiwało podatnikowi w związku z towarem, który ma być przedmiotem nieodpłatnego przekazania. Niewątpliwie Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wytworzeniem przedmiotowych towarów (piwa). Zastosowanie wykładni gramatycznej w odniesieniu do tego przepisu – jak proponuje Spółka – jest niewystarczające i naruszałoby zasady równego traktowania podmiotów prawa podatkowego, poprzez uprzywilejowanie sytuacji producentów w odniesieniu do podmiotów działających w zakresie handlu, co na gruncie prawa podatkowego jest niedopuszczalne.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w stanie prawnym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r. przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że nieodpłatne przekazanie towarów wytworzonych przez Spółkę należących do jej przedsiębiorstwa, w sytuacji, gdy przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku przy nabyciu towarów niezbędnych do wytworzenia przekazywanych towarów (piwa), podlegało opodatkowaniu na mocy art. 7 ust. 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 marca 2013 r., nieodpłatne przekazanie towarów wytworzonych przez Spółkę nie podlegało opodatkowaniu należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.