Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-110/14/DM
z 23 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2014 r. (data wpływu 31 stycznia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 11 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu usługi najmu lokalu użytkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2014 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 11 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu usługi najmu lokalu użytkowego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest samorządową jednostką budżetową, której działalnością statutową jest w szczególności gospodarowanie i administrowanie nieruchomościami. Jednostka w imieniu Gminy Miasta zawiera umowy najmu lokali mieszkalnych i użytkowych.

Obecnie zawarta została długoletnia umowa najmu lokalu użytkowego. Część jej postanowień zrodziło wątpliwości natury prawnopodatkowej w zakresie ewentualnego uznania wzajemności świadczenia oraz prawidłowości ustalenia podstawy opodatkowania. Wnioskodawca zauważył, że dla istoty właściwego rozstrzygnięcia omawianego zdarzenia niezbędne jest przedstawienie ich treści:

1. Wynajmujący wyraża zgodę na wykonanie przez najemcę remontu i aranżacji lokalu w celu dostosowania go do potrzeb prowadzonej działalności.


Z opisu rzeczowego zakresu prac wynika, że remont obejmuje zarówno przebudowę lokalu (np. usunięcie ścianek) jak i faktyczną jego odnowę.



2. Najemca płaci Wynajmującemu miesięczny czynsz najmu w wysokości:



1. w okresie jednego roku od dnia podpisania umowy, jednak nie dłużej niż do dnia rozpoczęcia działalności –100 zł netto/miesiąc,
2. od dnia rozpoczęcia działalności na okres pięciu lat – 2.250 zł netto/miesiąc,
3. w pozostałym okresie trwania umowy – 4.250 zł netto/miesiąc.



3. Najemca zobowiązany jest do udokumentowania poniesionych nakładów na remont lokalu będącego przedmiotem najmu w zakresie aranżacji i dostosowania lokalu do potrzeb prowadzonej działalności na kwotę nie niższą niż 200 tys. zł i przedłożenia wynajmującemu dokumentów potwierdzających fakt poniesienia tych nakładów w terminie 12 miesięcy od dnia podpisania umowy pod rygorem podwyższenia stawki czynszu najmu lokalu do kwoty 5.500 zł netto miesięcznie na cały okres trwania umowy.
4. Po rozwiązaniu umowy najmu najemca zobowiązuje się do zwrotu na rzecz wynajmującego lokalu w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem wykonanego remontu.
5. Najemca bez uprzedniej zgody wynajmującego wyrażonej na piśmie nie może dokonywać zmian ani ulepszeń lokalu.
6. Najemcy nie przysługuje zwrot z tytułu jakichkolwiek nakładów poniesionych na remonty i inwestycje, w tym mających na celu przystosowanie lokalu do jego indywidualnych potrzeb oraz nakładów zwiększających wartość nieruchomości w chwili wydania.

Wnioskodawca jako podstawę opodatkowania z tytułu świadczonej usługi najmu będzie określał wartość czynszu ustalonego zgodnie z umową dla poszczególnych okresów jej trwania, opisanego w pkt. 2 lit. a, b i c.

W uzupełnienia do wniosku wskazano, że stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne. Jedną z form jednostek organizacyjnych jest jednostka budżetowa. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek właściwego budżetu. Jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności.

Do zakresu działań wyznaczonych statutem Wnioskodawcy należy m.in.:

1. gospodarowanie i administrowanie komunalnymi nieruchomościami zabudowanymi i niezabudowanymi,
2. zawieranie i rozwiązywanie umów najmu i dzierżawy nieruchomości komunalnych będących przedmiotem zarządzania przez jednostkę,
3. obsługa finansowo-księgowa w zakresie realizacji umów najmu i dzierżawy nieruchomości znajdujących się w gminnym zasobie nieruchomości.

Wnioskodawca jako samorządowa jednostka sektora finansów publicznych posiada zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych. Działając w strukturze osoby prawnej jaką jest Gmina Miasta nie posiada osobowości prawnej i nie może być właścicielem nieruchomości, a jedynie ich zarządcą i administratorem. W umowach najmu i dzierżawy Wnioskodawca występuje w imieniu właściciela nieruchomości, tj. gminy. Jednakże wykonując zadania statutowe działa na własny rachunek i dla tych czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Umowa najmu lokalu użytkowego zawarta została w miesiącu wrześniu 2013 r. na okres dziesięciu lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jakiej wysokości powinna zostać ustalona podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu świadczonej usługi najmu lokalu użytkowego przez cały okres trwania umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w obowiązującym stanie prawnym dla celów opodatkowania VAT każde świadczenie usług ma u podstaw transakcję. Zakłada ona istnienie stosunku umownego, tj. istnienie relacji między dwoma podmiotami, które zgodnym zamiarem obejmują określone świadczenie – zachowanie jednego podmiotu na rzecz drugiego, adresata świadczenia. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie zaś do treści art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Definiowanie świadczenia usługi jako transakcji oznacza więc, że świadczenie usługi na rzecz drugiej strony transakcji ma być objęte zgodnym zamiarem stron transakcji, wyrażonym w ich oświadczeniach woli. Oświadczenie woli stron transakcji ma określać przedmiot i wartość świadczenia, jego wykonawcę i adresata. Tak pojęta wartość świadczenia winna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, zgodnie z treścią art. 29 ust. 1, który stanowi „Podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest, kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku”.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa umowa najmu, którą zawarł w imieniu Gminy Miasta obejmuje swym zamiarem wyłącznie wynajem lokalu użytkowego, nie zaś świadczenie najemcy w postaci robót adaptacyjnych. Najemca nie zobowiązuje się do wykonania na rzecz wynajmującego robót adaptacyjnych lecz adaptuje lokal użytkowy do celów prowadzonej przez siebie działalności, zgodnie ze swoimi standardami Po zakończeniu umowy najmu wynajmujący nie jest w żadnym wypadku zainteresowany ponoszeniem jakichkolwiek kosztów robót wykonanych przez najemcę, najemca zaś pozostawia nakłady w wynajmowanym dotychczas lokalu, bo w przeciwnym wypadku byłby zobowiązany do ich demontażu i przywrócenia stanu poprzedniego, co zdecydowanie przewyższałoby ich wartość i czyniłoby taką operację nieracjonalną ze względów ekonomicznych. Stąd też ustalono, że wynajmujący zachowuje wszelkie ulepszenia lokalu, przez co zwalnia najemcę z konieczności ponoszenia dodatkowych nakładów w celu doprowadzenia lokalu do stanu pierwotnego. W takim stanie faktycznym brak beneficjenta usługi w zakresie świadczonych robót adaptacyjnych przez najemcę wyklucza, zdaniem Wnioskodawcy, jakiekolwiek świadczenie usługi i Wnioskodawca uznaje najem lokalu użytkowego jako wyłączny przedmiot świadczonej usługi, zgodny z faktycznym zamiarem stron. Gwarancja niższego czynszu ustalona w początkowym okresie trwania umowy wynika z przesłanek społecznych, a przede wszystkim z braku możliwości wykorzystywania przez najemcę lokalu do celów prowadzonej działalności w trakcie wykonywania prac adaptacyjnych. Wnioskodawca zauważył, że przyjęcie jakiegokolwiek automatycznego domniemania o faktycznym charakterze ustaleń umownych jest niedopuszczalne, bowiem strony mogą swobodnie kształtować treść umowy, o ile postanowienia w niej zawarte nie są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy poniesienie przez najemcę nakładów na przedmiot najmu w celu dostosowania go do potrzeb prowadzonej działalności nie stanowi świadczenia na rzecz wynajmującego. Wynajmujący postąpi prawidłowo ustalając podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonej usługi najmu w wysokości czynszu ustalonego zgodnie z warunkami umowy indywidualnie dla każdego okresu, (określonego w pkt 2 lit. a, b i c opisu zdarzenia), dopiero zaś w przypadku zaistnienia okoliczności upoważniających do podwyższenia stawki czynszowej (określonych w pkt 3 opisu zdarzenia) ustali podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w nowej wysokości poprzez bieżące skorygowanie dotychczas obowiązującego czynszu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że koryguje własne stanowisko w sprawie poprzez prawidłowe wskazanie przepisu stanowiącego o ustaleniu podstawy opodatkowania VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., na podstawie treści art. 29a ust. 1 ustawy, który stanowi: „Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odnosząc się do kwestii ustalenia podstawy opodatkowania wskazać należy, że zgodnie z obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Wskazać należy, że na mocy art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), art. 29 został uchylony.

W zamian ustawodawca w art. 1 pkt 24 ww. ustawy dodał do ustawy o podatku od towarów i usług art. 29a.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ww. ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 pkt 2 cyt. ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot udzielonych nabywcy lub usługodawcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży.

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy.

Podstawą opodatkowania jest zatem wszystko to, co stanowi zapłatę, którą dostawca towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Jednocześnie podstawa opodatkowania nie obejmuje samego podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, zawarł we wrześniu 2013 r. umowę wynajmu lokalu użytkowego na okres dziesięciu lat. Wnioskodawca wyraził zgodę na wykonanie przez najemcę remontu i aranżacji lokalu w celu dostosowania go do potrzeb prowadzonej działalności. Czynsz najmu w okresie jednego roku od dnia podpisania umowy, jednak nie dłużej niż do dnia rozpoczęcia działalności został ustalony w wysokości 100 zł netto/miesiąc, od dnia rozpoczęcia działalności na okres pięciu lat – 2.250 zł netto/miesiąc, w pozostałym okresie trwania umowy – 4.250 zł netto/miesiąc. Z umowy wynika także, że najemca zobowiązany jest do udokumentowania poniesionych nakładów na remont lokalu na kwotę nie niższą niż 200 tys. zł i przedłożenia dokumentów potwierdzających fakt poniesienia tych nakładów w terminie 12 miesięcy od dnia podpisania umowy pod rygorem podwyższenia stawki czynszu najmu lokalu do kwoty 5.500 zł netto miesięcznie na cały okres trwania umowy. Po rozwiązaniu umowy najmu najemca zobowiązuje się do zwrotu na rzecz wynajmującego lokalu w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem wykonanego remontu. Najemcy nie przysługuje zwrot z tytułu jakichkolwiek nakładów poniesionych na remonty i inwestycje, w tym mających na celu przystosowanie lokalu do jego indywidualnych potrzeb oraz nakładów zwiększających wartość nieruchomości w chwili wydania.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy na wstępie, że art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.) stanowi, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Według art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Sposób rozliczenia się przez strony umowy w związku z nakładami poczynionymi przez najemcę na rzecz cudzą jest pozostawiony – w ramach swobody zawierania umów – woli stron, chyba, że ze względu na treść lub cel umowa w tym przedmiocie sprzeciwiałaby się właściwości (naturze) stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (art. 3531 Kodeksu cywilnego). Przy czym zauważyć należy, że dopuszczalna jest umowa, według której wartość nakładów poczynionych przez dzierżawcę zostanie zwrócona przez wydzierżawiającego w ten sposób, że kwota odpowiadająca wartości tych nakładów będzie sukcesywnie potrącana z czynszu.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy przedstawiony we wniosku, wskazać należy, że w ocenie organu, pomimo, że zdaniem Wnioskodawcy wolą stron nie było świadczenie najemcy w postaci robót adaptacyjnych, czy też rozliczenie nakładów poniesionych na remonty i inwestycje lokalu użytkowego wynajmowanego przez Wnioskodawcę, a wykorzystywanego przez najemcę do prowadzonej działalności gospodarczej, to z przedstawionego zdarzenia wynika, że w istocie rozliczenie to następuje. Zauważyć bowiem należy, że wysokość czynszu z tytułu najmu jest obniżana o określoną kwotę, której podstawą udzielenia i wysokość normują w istocie poniesione przez najemcę nakłady na lokal.

Jak wynika z wniosku „Najemca zobowiązany jest do udokumentowania poniesionych nakładów na remont lokalu będącego przedmiotem najmu w zakresie aranżacji i dostosowania lokalu do potrzeb prowadzonej działalności na kwotę nie niższą niż 200 tys. zł i przedłożenia wynajmującemu dokumentów potwierdzających fakt poniesienia tych nakładów w terminie 12 miesięcy od dnia podpisania umowy pod rygorem podwyższenia stawki czynszu najmu lokalu do kwoty 5.500 zł netto miesięcznie na cały okres trwania umowy”.

A zatem Wnioskodawca uzależnił obniżkę czynszu od tego, czy najemca faktycznie dokona określonych nakładów na remont lokalu. W przypadku ich niedokonania, najemca zobowiązany jest wyrównać uiszczony do tej pory „obniżony” czynsz najmu do wysokości 5.500 zł i uiszczać go w tej kwocie do zakończenia umowy. Zatem z powyższego wynika, że Wnioskodawca dokonał obniżenia czynszu z racji dokonywania nakładów na lokal przez najemcę.

W ocenie organu faktycznym celem postanowień umownych było więc zobowiązanie najemcy do przeprowadzenia w wynajmowanym lokalu prac remontowych w zamian czego Wnioskodawca zobowiązał się do zwrotu wydatków związanych z przeprowadzonym remontem, poprzez potrącenie części należności z bieżąco płaconego czynszu.

Z tych też względów określając podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu wynajmu lokalu użytkowego, przez cały okres trwania umowy, Wnioskodawca zobowiązany jest określić ją, przyjmując wartość należnego czynszu (a więc nieuwzgledniającego przyznanej „obniżki” czynszu).

Z tych też względów stanowisko wyrażone we wniosku, zgodnie z którym „Wynajmujący postąpi prawidłowo ustalając podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonej usługi najmu w wysokości czynszu ustalonego zgodnie z warunkami umowy indywidualnie dla każdego okresu, (określonego w pkt. 2 lit. a, b i c opisu zdarzenia), dopiero zaś w przypadku zaistnienia okoliczności upoważniających do podwyższenia stawki czynszowej (określonych w pkt 3 opisu zdarzenia) ustali podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług w nowej wysokości poprzez bieżące skorygowanie dotychczas obowiązującego czynszu” uznać należało za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że mając na uwadze, że stroną wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca zaznacza się, że interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla najemcy, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tego podmiotu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.