Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-162/14-2/MG
z 3 czerwca 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2014 r. (data wpływu 4 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłoszenia na druku NIP-2 miejsca najmu jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłoszenia na druku NIP-2 miejsca najmu jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Teatr wynajmuje dla swoich pracowników mieszkania przy ul. R. Stanowią one własność Województwa i są administrowane przez Zarząd. Specyfika zawodu aktora i sezonowość zawieranych umów (od 1 września do 31 sierpnia następnego roku) wpływa na specyfikę stosunku pracy z aktorami. Zmienność miejsca zatrudnienia jak i zatrudnianie adeptów po szkołach teatralnych wymusza na Teatrze konieczność zapewnienia mieszkania pożądanym aktorom na podstawie umowy najmu na czas trwania stosunku pracy. Teatr jako instytucja artystyczna ma zdolność pozyskania lokali mieszkalnych z zasobów Województwa, tzn. od organizatora Teatru. Dzięki temu Teatr uzyskuje mieszkania, które mają korzystniejsze stawki czynszu niż wolnorynkowe. Czynsz, który Teatr płaci do Województwa za pośrednictwem Zarządu jest refakturowany na podnajemców – aktorów. Stąd też Teatr zawiera umowy najmu tylko w celu pozyskania aktorów i nie osiąga z tego tytułu dochodów. W miejscu najmu nie ma żadnego majątku Teatru i nie przechowuje tam dokumentacji rachunkowej. Całość czynności administracyjnych związanych z podnajmem wykonywana jest w budynku przy ul. N. Przy wypełnianiu zgłoszenia identyfikacyjnego NIP-2 w celu jego aktualizacji zrodziła się wątpliwość, czy należy wpisać adres R jako miejsce prowadzenia działalności. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, który definiuje dane podlegające zgłoszeniu identyfikacyjnemu, nie jest wskazane miejsce prowadzenia działalności. Niemniej w formularzu NIP-2 taka rubryka się znajduje. Teatr wskazał w tej rubryce miejsce siedziby, gdzie równocześnie prowadzona jest cała działalność statutowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy miejsce najmu należy wpisać w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 jako miejsce prowadzenia działalności...

Zdaniem Wnioskodawcy z analizy art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników wynika, iż zgłoszenie NIP-2 winno zawierać: pełną i skróconą nazwę, formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych. Zdaniem Teatru jest to wyliczenie enumeratywne a nie przykładowe. W opisie pola B-11 formularza NIP-2 znajduje się natomiast informacja, że należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Wobec braku legalnej definicji pojęcia „miejsce prowadzenia działalności” zarówno w ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1369) można przyjąć, że miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno posiadać cechy odrębności organizacyjnej, co oznacza, że nie wyszystkie nieruchomości, które znajdują się w posiadaniu należy traktować jako miejsce prowadzenia tej działalności, ale tylko te z nich, gdzie siedzibę mają władze lub inne organy uczestniczące w zarządzaniu lub nadzorowaniu działalności i mające umocowanie do podejmowania decyzji.

Delegacja ustawowa, zawarta w art. 5 ust. 5 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia wzorów zgłoszeń identyfikacyjnych obligujące go do wzięcia pod uwagę kompletności przekazywanych danych. Kompletność danych musi być określona z uwzględnieniem i w granicach zakreślonych w art. 5 ust. 3 tej ustawy. W rozporządzeniu w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych zamieszczono regulacje, które nie wynikają z treści upoważnienia z art. 5 ust. 5 cytowanej ustawy. W szczególności nie znajduje umocowania ustawowego wymóg podawania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. W art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy jest mowa tylko o adresach siedziby i miejscach przechowywania dokumentacji rachunkowej. Zasadne jest więc stwierdzenie, że Minister Finansów w rozporządzeniu z 27 listopada 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych przekroczył upoważnienie ustawowe. W związku z powyższym Teatr uważa, że w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 nie powinien zgłaszać adresu przy ul. R. jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobnie wyrok NSA w Warszawie z dnia 5 października 2010 r. II FSK 891/09 (www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2012 r. poz. 1314, z późn zm.) zwanej dalej „ustawą o NIP”, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

  1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
  2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
  3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626, z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o NIP, do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

  1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
  2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Minister Finansów z dnia 27 listopada 2011 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 298, poz. 1765, z późn. zm.), określa się wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy o NIP wpisano: „W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc prowadzenia działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością”.

Należy zauważyć, że ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia „miejsce prowadzenia działalności”.

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) stanowi, że pod pojęciem „działalności gospodarczej” rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672, z późn. zm.), wskazuje jedynie, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w art. 15 ust. 2 wskazuje, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Oddział został zdefiniowany w art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011 r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

  1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
  2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
    1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
    2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. – art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
    3. do 31 grudnia 2014 r. – art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
    4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
  3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawodawca implementując przepisy prawa wspólnotowego do porządku krajowego zobligował organy podatkowe do korzystania ze wspólnotowego dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W odniesieniu do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)”.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS UE stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać, że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)”. Warto tu także przytoczyć wyroki m. in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Z uwagi na wskazane wyżej kryteria należy stwierdzić, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…), które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wynajmuje dla swoich pracowników mieszkania. Stanowią one własność Województwa i są administrowane przez Zarząd. Specyfika zawodu aktora i sezonowość zawieranych umów (od 1 września do 31 sierpnia następnego roku) wpływa na specyfikę stosunku pracy z aktorami. Zmienność miejsca zatrudnienia jak i zatrudnianie adeptów po szkołach teatralnych wymusza na Teatrze konieczność zapewnienia mieszkania pożądanym aktorom na podstawie umowy najmu na czas trwania stosunku pracy. Teatr jako instytucja artystyczna ma zdolność pozyskania lokali mieszkalnych z zasobów Województwa, tzn. od organizatora Teatru. Dzięki temu Teatr uzyskuje mieszkania, które mają korzystniejsze stawki czynszu niż wolnorynkowe. Czynsz, który Teatr płaci do Wojewótwa za pośrednictwem Zarządu jest refakturowany na podnajemców – aktorów. Stąd też Teatr zawiera umowy najmu tylko w celu pozyskania aktorów i nie osiąga z tego tytułu dochodów. W miejscu najmu nie ma żadnego majątku Teatru i nie przechowuje tam dokumentacji rachunkowej.

Należy zauważyć, że co do zasady z formularza zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 wynika, że w opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności) podatnik zobowiązany jest do podania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Zatem, kwestia ustalenia, czy wskazane wyżej obiekty są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o tym, czy Wnioskodawca powinien wykazać je w zgłoszeniu NIP-2.

Dla uznania czy dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności polegającej na dostawie towarów czy świadczeniu usług.

Z uwagi na powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 – zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o NIP – należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której Zainteresowany dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wynajmuje lokale mieszkalne a czynsz jest refakturowany na podnajemców – aktorów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 8 ust. 2a cyt. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Jak wskazano wcześniej działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 omawianej ustawy, to wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że najem lokali spełnia definicję działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w tym zakresie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany do ujęcia w zgłoszeniu identyfikacyjnym/aktualizacyjnym adresu, pod którym znajdują się wynajmowane lokale.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że miejsca najmu, należy wpisać w zgłoszeniu identyfikacyjnym NIP-2 jako miejsce prowadzenia działalności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, że od dnia 9 kwietnia 2014 r. obowiązuje rozporządzneie Ministra Finansów z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. poz. 383), na mocy którego § 1 otrzymał brzmienie: „Określa się wzory formularzy:

  1. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia;
  2. zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-7), stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia;
  3. zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem (ZAP-3), stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia;
  4. załączników do zgłoszenia NIP-2:
    1. informacji o wyodrębnionych jednostkach wewnętrznych podmiotu podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu (NIP-2/A), stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia,
    2. informacji o wspólnikach lub o spółkach tworzących podatkową grupę kapitałową (NIP-D), stanowiący załącznik nr 5 do rozporządzenia”.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj