Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-61/14-4/MZ
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2014 r. (data wpływu 3 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 lipca 2005 r. na Wnioskodawczyni konto bankowe wpłynęła kwota 103 809,16 zł, która była należna jej mamie z tytułu wypłaty przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe P. SA świadczenia z polisy ubezpieczeniowej w związku ze śmiercią siostry dla uposażonej Wnioskodawczyni mamy. Mama nie posiadała w tym momencie własnego konta bankowego, więc P. miała wypłacić jej pieniądze w gotówce (ewentualnie mama miała założyć własne konto bankowe tylko dla celów otrzymania pieniędzy od Towarzystwa Ubezpieczeniowego). W związku z tym, iż Wnioskodawczyni planowała kupno domu mama postanowiła jej pożyczyć całą kwotę jaką miała otrzymać od P. SA. Żeby uniknąć przekazywania pieniędzy z rąk do rąk, mama zleciła P. przelanie należnych jej środków bezpośrednio na Wnioskodawczyni konto bankowe, co Towarzystwo Ubezpieczeniowe uczyniło. W tytule przelewu zawarto jednak, że wypłata jest świadczeniem przysługującym mamie Wnioskodawczyni „P. SA p. xxxix, wyp. I. świadczenia-imię i nazwisko mamy wnioskodawczyni”.

Rozmowy o pożyczce toczyły się przed dniem 27 lipca 2005 r., tj. w momencie, gdy mama dowiedziała się, że jest osobą uposażoną do odbioru okwoty ubezpieczeniowej. Całkowitej kwoty pożyczki nie można było ustalić, gdyż nie wiedziały ile ostatecznie pieniędzy przekaże towarzystwo (tj. po potrąceniu wszystkich prowizji i podatków). W związku z tym umowa pożyczki zawarta ustnie między nimi zformalizowała się w dniu otrzymania przez Wnioskodawczynię na konto od P.. Ostatecznie zatem za datę zawarcia umowy pożyczki przyjęły datę 27 lipca 2005 r. Można zatem przyjąć, że ich umowa pożyczki została zawarta pod warunkiem.

Umowa pożyczki zawarta 27 lipca 2005 r. nie miała formy pisemnej (jedynie ustne zobowiązanie). Z uwagi na to, że pożyczka zawarta została między matką a córką (a więc w kręgu najbliższej rodziny) Wnioskodawczyni nie wiedziała, że powinna zgłosić fakt zawarcia takiej umowy do Urzędu Skarbowego i zapłacić jakikolwiek podatek. Nie złożyła zatem żadnej deklaracji PCC i nie zapłaciła kwoty należnego podatku. 23 września 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem wszczął wobec Wnioskodawczyni postępowanie podatkowe w sprawie ustalenia wysokości przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych w roku 2005.

W listopadzie 2011 r. Wnioskodawczyni dostała wezwanie do złożenia oświadczenia o wysokości i źródłach uzyskanych przychodów. Odpowiadając na wezwanie urzędu w dniu 21 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni powołała się m.in. na powyższą umowę pożyczki zawartą między Wnioskodawczynią a mamą w 2005 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powstał dla Wnioskodawczyni ponowny obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. W związku z tym, w ciągu 14 dni od dnia powstania ponownego obowiązku podatkowego Wnioskodawczyni złożyła deklarację PCC-3 i zapłaciła podatek według stawki 2%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym było zastosowanie stawki 2% do pożyczki pieniężnej udokumentowanej przelewem na konto pożyczkobiorcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sankcyjną 20% stawkę w podatku od czynności cywilnoprawnych wprowadziła ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629). Przepis przejściowy art. 4 tej ustawy stanowi, że: „do czynności cywilnoprawnych, o których mowa w ustawie wymienionej w art. 2, z tytułu których obowiązek podatkowy powstał przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe”. A contrario, jeżeli obowiązek podatkowy powstał po dniu 31 grudnia 2006 r. stosuje się przepisy ustawy w brzmieniu nowym. Jak stanowi ww. przepis znaczenie ma data powstania obowiązku podatkowego a nie data zawarcia umowy cywilnoprawnej, w tym umowy pożyczki.

Obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje, co do zasady, z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych - dalej PCCU), czyli dopiero w dacie faktycznej realizacji wszystkich elementów stanu faktycznego, będącego czynnością prawną. W związku z tym należy uznać, że nie powstaje on z chwilą złożenia oświadczenia woli lub oświadczeń woli, jeżeli według szczególnego przepisu prawa do realizacji stanu faktycznego o znamionach konkretnej czynności prawnej wymagane są dalsze, inne elementy, np. wydanie rzeczy czy spełnienie warunku.

W przypadku umowy pożyczki dla powstania obowiązku nie jest konieczne spełnienie przedmiotu świadczenia, czyli przekazanie np. kwoty pieniężnej. Pożyczka jest zdarzeniem prawnym, w skład którego wchodzą dwa zgodne oświadczenia woli nakierowane na wywołanie określonego skutku prawnego w postaci stosunku zobowiązaniowego pożyczki. Oświadczenia te stanowią warunek sine qua non dokonania czynności prawnej pożyczki, w przepisach prawa cywilnego została ona bowiem skonstruowana jako umowa konsensualna, a nie realna. O powstaniu obowiązku podatkowego decyduje moment dokonania czynności, czyli data zawarcia umowy.

Jednakże umowa konsensualna zawarta pod warunkiem staje się ważna z dniem wypełnienia warunku. Na podstawie art. 89 Kodeksu cywilnego powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni zawarła ze swoją mamą umowę pożyczki pod warunkiem, że P. wypłaci pieniądze mamie. Wysokość pożyczki miała także się skonkretyzować w momencie przelania środków pieniężnych. Mama nie wiedziała dokładnie jaką kwotę ostatecznie dostanie, jak wysokie są prowizje towarzystwa ubezpieczeniowego. Fakt spełnienia warunku nie jest jednak istotny dla niniejszej sprawy, gdyż bez względu na to czy umowa pożyczki stała się ważna przed dniem 27 lipca 2005 r. czy dopiero w tym dniu pożyczka nie została zgłoszona do opodatkowania w terminie.

Powyższa pożyczka nie została zgłoszona do opodatkowania, gdyż została dokonana pomiędzy najbliższą rodziną (tzw. grupa zerowa) i Wnioskodawczyni w roku 2005 nie wiedziała, że takie pożyczki są opodatkowane PCC. Z tego tytułu obowiązek podatkowy w stosunku do Wnioskodawczyni powstał w dniu 27 lipca 2005 r. Jednak na skutek upływu czasu przedawnienia zobowiązanie w PCC wygasło.

Oprócz ogólnej zasady, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności prawnej, art. 3 ust. 1 pkt 4 PCCU stanowi, że może on powstać także z chwilą powołania się przez podatnika na fakt dokonania czynności cywilnoprawnej, jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych w terminie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku (w niniejszej sprawie czas ten upłynął w roku 2010), a następnie powołuje się przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt jej dokonania. Dzieje się tak, ponieważ obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje, co do zasady, z chwilą dokonania określonej czynności cywilnoprawnej. Natomiast w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego powstaje obowiązek zapłaty podatku i złożenia odpowiedniej deklaracji (art. 10 PCCU). Jednocześnie, na ogólnych zasadach, po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, zobowiązanie podatkowe ulega przedawnieniu (art. 70 OrdPU). W pewnych jednak sytuacjach, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 4 PCCU, może dojść do odnowienia obowiązku podatkowego.

Mianowicie, gdy po upływie terminu przedawnienia powołano się na okoliczność dokonania podlegającej opodatkowaniu czynności, o której organy podatkowe nie wiedziały (przed upływem terminu przedawnienia bowiem podatnik nie złożył odpowiedniej deklaracji oraz nie wpłacił podatku). Taka sytuacja nastąpiła w niniejszej sytuacji. Po upływie okresu przedawnienia (w czasie, którego Wnioskodawczyni nie zgłosiła pożyczki do opodatkowania) powołała się na fakt zawarcia tej umowy w postępowaniu podatkowym w sprawie nieujawnionych źródeł przychodów.

Z powyższego wynika, że dla przedstawionego stanu faktycznego obowiązek podatkowy w PCC powstał z chwilą powołania się na fakt zawarcia umowy pożyczki. Co zgodnie z przepisem przejściowy nakazuje stosowanie PCCU w brzmieniu obowiązującym w roku 2011, tj. w roku, w którym Wnioskodawczyni się powołała na fakt zawarcia umowy pożyczki.

Jak wskazał niejednokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny w swoich wyrokach, jeżeli ponowny obowiązek podatkowy w PCC powstał po wejściu w życie omawianych zmian zastosowanie mają wyłącznie przepisy PCCU w brzmieniu od 1 stycznia 2007 r. „Jak już jednak wyjaśniono poza sporem pozostaje, że skarżący w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego nie złożył deklaracji oraz nie obliczył i nie wpłacił należnego od tej czynności cywilnoprawnej podatku (art. 10 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 pkt 4 u.p.c.c.). Wobec tego, że jak wyjaśniono obowiązek z tego tytułu powtórnie powstał w oparciu o reguły ustalone w omówionym przepisie art. 3 ust. 1 pkt 4 u.p.c.c., po dniu 1 stycznia 2007 r., to opodatkowanie dokonanej czynności powinno następować zgodnie z zasadami obowiązującymi po tej dacie”. W związku z tym, podatnik nie może stosować przepisów PCCU obowiązujących w dacie zawarcia umowy pożyczki. Zatem do sprawy będą miały zastosowanie wszystkie przepisy PCCU obowiązujące po dniu 31 grudnia 2006 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 5 PCCU w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. stawka podatku wynosi 20%, jeżeli przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego:

1. podatnik powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, depozytu nieprawidłowego lub ustanowienia użytkowania nieprawidłowego albo ich zmiany, a należny podatek od tych czynności nie został zapłacony;
2. biorący pożyczkę, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b, powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, a nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Art. 9 pkt 10 lit. b PCCU o zwolnieniu z PCC pożyczek zawartych między osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768), w wysokości przekraczającej kwotę, określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy (9.637 zł). Osoby o których mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn to małżonek, zstępni, wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym i macocha.

Z powyższych przepisów można wyczytać normę prawną, zgodnie z którą sankcyjna 20% stawka podatku PCC nie ma zastosowania jeżeli umowa pożyczki została zawarta pomiędzy matką a córką (zstępny) oraz pożyczka ta jest udokumentowana przelewem bankowym. Oba te warunki są spełnione przez Wnioskodawczynię. Jest ona zstępną pożyczkodawcy (swojej mamy) oraz posiada dowód w postaci przelewu bankowego na fakt zawarcia umowy pożyczki na podaną kwotę.

Dla zastosowania powyższych przepisów, jak wskazał NSA, wystarczy, aby obowiązek podatkowy powstał po dniu 31 grudnia 2006 r. bez względu na dzień zawarcia umowy. Nie ma zatem znaczenia, że w dniu zawarcia umowy pożyczki nie obowiązywała ani stawka sankcyjna PCC ani zwolnienie z podatku w brzmieniu po tej dacie.

W związku z powyższym w niniejszej sprawie na podstawie przepisu przejściowego wprowadzającego sankcyjną stawkę podatku PCC oraz warunki jej niestosowania należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni spełniła wszystkie warunki dla niestosowania wobec niej stawki 20%, tj.:

• jest biorącym pożyczkę, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b PCCU, oraz
• udokumentowała otrzymanie pieniędzy na rachunek bankowy.

Oznacza to, że Wnioskodawczyni wpłaciła podatek PCC w prawidłowej wysokości, tj. 2% kwoty pożyczki.

Na powyższe nie ma wpływu fakt, że mama nie przelała pieniędzy będących przedmiotem pożyczki ze swojego konta bankowego, albo osobiście nie wpłaciła gotówki P. było jej dłużnikiem, więc jako wierzyciel mogła ona wskazać konto bankowe i sposób wypłaty dowolnie. Umowa pożyczki nie przestała być ważna. Fakt ten nie miał także wpływu na spełnienie warunku udokumentowania pożyczki przelewem bankowym. W tytule przelewu P. wpisała imię i nazwisko uposażonej, tj. mamy Wnioskodawczyni. Wiadomo zatem, że przelew ten był udokumentowany na zlecenie mamy Wnioskodawczyni oraz że te pieniądze były jej własnością. Jednakże na podstawie zawartej umowy pożyczki, z dniem otrzymania pieniędzy przez Wnioskodawczynię przeszły na jej własność.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649, z późn. zm.), zwanej dalej: uPCC, w brzmieniu obowiązującym w 2005 r., podatkowi temu podlegały umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 uPCC obowiązek podatkowy powstał z chwilą dokonania czynności (tj. 2005 r.). W terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, na podstawie przepisu art. 10 uPCC, podatnicy (pożyczkodawca lub pożyczkobiorca, będący wówczas podmiotami zobowiązanymi solidarnie) byli obowiązani bez wezwania organu podatkowego złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych oraz obliczyć i wpłacić podatek.

Jednym ze sposobów wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przedawnienie. Stosownie do art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Taka sytuacja została opisana przez Wnioskodawcę. W przedmiotowej sprawie 5 letni termin płatności należy liczyć od końca 2005 roku, zatem zobowiązanie podatkowe przedawniło się z końcem 2010 r.

Konsekwencją przedawnienia się zobowiązania podatkowego jest brak podstaw do egzekwowania należności podatkowej przez organ podatkowy. Nie ma także wówczas uzasadnienia do zapłaty podatku przez podatnika.

Zgodnie jednak z przepisem art. 3 ust. 1 pkt 4 uPCC, jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych w terminie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku (w przedmiotowej sprawie do końca 2010 r.), a następnie powołuje się przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt jej dokonania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika na fakt dokonania czynności cywilnoprawnej. Od chwili powstania obowiązku podatkowego tj. od chwili powołania się przez podatnika na fakt dokonania czynności cywilnoprawnej, biegnie 14-dniowy termin zapłaty podatku.

Jednocześnie, stosownie do art. 7 ust. 5 uPCC stawka podatku wynosi 20%, jeżeli przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego:

1. podatnik powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, depozytu nieprawidłowego lub ustanowienia użytkowania nieprawidłowego albo ich zmiany, a należny podatek od tych czynności nie został zapłacony;
2. biorący pożyczkę, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b) powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, anie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 413/10: „Zastosowanie tej stawki podatkowej następuje w przypadku powołania się na fakt zawarcia takiej umowy (tj. umowy pożyczki) przed określonym organem w toku czynności prowadzonych przez ten organ i stwierdzenia niewypełnienia obowiązku zapłaty należnego z tego tytułu podatku we właściwym czasie. (…) W takim wypadku obowiązek podatkowy nie może zostać wykonany w sposób wskazany w art. 10 ust. 1 uPCC, tj. przez złożenie deklaracji oraz wpłatę należnego podatku. Przewidziany w tym przepisie 14-dniowy termin mógł zostać zachowany jedynie w przypadku wypełnienia określonych w nim obowiązków od daty dokonania czynności cywilnoprawnej (pierwotne powstanie obowiązku podatkowego – art. 3 ust. 1 pkt 1 uPCC). Odmienne (…) rozumienie omawianych przepisów prowadziłoby do niczym nieuzasadnionego preferowania tych podatników, którzy spóźniali się z wypełnieniem obowiązków przez okres przekraczający 5 lat, wobec tych podatników, którzy to uczynili przed upływem tego okresu.”

Sąd w powyższym wyroku wskazał, że określenie „powołuje się” użyte w przepisach art. 3 ust. 1 pkt 4 oraz art. 7 ust. 5 pkt 1 uPCC należy rozumieć w analogiczny sposób. Cytując, „nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia dla różnego rozumienia tych samych określeń wprowadzonych w różnych jednostkach redakcyjnych tej samej ustawy”. Z powyższego wynika, że aby powstał obowiązek podatkowy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 uPCC, musi nastąpić powołanie przed organami i w okolicznościach, określonych w art. 7 ust. 5 pkt 1 uPCC, tj. przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego.

Zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy zwalnia się od podatku pożyczki udzielane w formie pieniężnej na podstawie umowy zawartej między osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Z 2009 r. Nr 93poz. 768), w wysokości przekraczającej kwotę, określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, pod warunkiem:

• złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności,
• udokumentowania otrzymania przez biorącego pożyczkę pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie zawarte w art. 9 pkt 10 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jak wskazuje art. 7 ust. 5 ustawy, stawka podatku wynosi 20%, jeżeli przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego podatnik powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki.

Podsumowując, należy stwierdzić, iż w przedstawionym przez Wnioskodawcę przypadku z końcem 2010 r. nastąpiło przedawnienie zobowiązania podatkowego.

W efekcie powyższego, do chwili powołania się przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt zawarcia umowy pożyczki nie było podstaw do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Dopiero z chwilą powołania się przez podatnika na fakt dokonania czynności cywilnoprawnej powstaje obowiązek podatkowy na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 uPCC. Konsekwencją tego powinno być zastosowanie stawki przewidzianej w przepisie art. 7 ust. 5 pkt 1 uPCC, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 20%, jeżeli przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej w toku czynności sprawdzających, postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego podatnik powołuje się na fakt zawarcia np. umowy pożyczki, a należny podatek od tej czynności nie został zapłacony. Jeżeli zapłata podatku następuje po upływie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego (na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 uPCC) podatnik jest zobowiązany do zapłaty także odsetek za zwłokę, stosownie do art. 53 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.