Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1031/14/KP
z 4 grudnia 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 22 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 14 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 19 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków na dzierżawę hali produkcyjnej oraz odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków na dzierżawę hali produkcyjnej oraz odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Wniosek został uzupełniony pismem z 14 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 19 listopada 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 5 października 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1031/14/KP.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny, uzupełniony pismem z 14 listopada 2014 r.:


Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, posiada siedzibę w Polsce (podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja kostki brukowej, płyt tarasowych, palisad, krawężników, elementów małej architektury oraz betonowych schodów ogrodowych.

W sierpniu 2013 r., w ramach poszerzania profilu działalności oraz strategii przyjętej w Grupie Kapitałowej, Wnioskodawca nabył od spółki powiązanej linię produkcyjną do produkcji ogniw fotowoltaicznych, jak również zapasy wyrobów gotowych i surowców niezbędnych do rozpoczęcia produkcji. Inwestycja ta była związana z prognozą wzrostu popytu na energię słoneczną, uzasadnioną m.in. planowanymi zmianami legislacyjnymi mającymi na celu uproszczenie procedur przyłączeniowych oraz wprowadzenie dopłat do wyprodukowanej energii ze źródeł odnawialnych. W 2013 r. Wnioskodawca ponosił głównie koszty dzierżawy hali, ochrony obiektu, energii oraz usług doradczych. W hali magazynowej składowane były zapasy i surowce, znajdowały się tam również pomieszczenia biurowe i socjalne. Wyżej wymienione koszty zostały zakwalifikowane przez Wnioskodawcę jako koszty związane z zabezpieczeniem źródła przychodów. Kosztami tymi obciążono wynik finansowy okresu. W sprawozdaniu finansowym za 2013 r. wydatki na zakup linii produkcyjnej były ujęte jako nakłady na środki trwałe. Uruchomienie produkcji ogniw fotowoltaicznych nastąpiło w lutym 2014 r. W tym samym czasie linia produkcyjna została wpisana do ewidencji środków trwałych oraz rozpoczęto dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. W związku z nieuchwaleniem stosownych zmian w przepisach dotyczących odnawialnych źródeł energii oraz trudną sytuacją na rynku, Wnioskodawcy nie udało się zapewnić zbytu produkowanym ogniwom fotowoltaicznym. W związku z powyższym, w chwili obecnej moce produkcyjne maszyny do produkcji ogniw fotowoltaicznych są wykorzystywane jedynie w ok. 3%. Przy sporządzaniu sprawozdania finansowego za 2014 r. spółka dokonała wyceny składników majątkowych. Zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, kosztami niewykorzystanych zdolności produkcyjnych, Spółka obciążyła wynik finansowy okresu (Spółka odniosła je na koszt własny sprzedanych produktów). Pomimo, że zakres wykorzystania maszyny do produkcji ogniw fotowoltaicznych wzrasta, prawdopodobnie jeszcze przez kilka lat moce produkcyjne maszyny nie będą w pełni wykorzystane.

Z pisma z 7 listopada 2014 r., będącego uzupełnieniem wniosku wynika, że pod pojęciem „niewykorzystanych zdolności” produkcyjnych mieszczą się:

  • amortyzacja środków maszyn i urządzeń - około 80 000 zł/miesiąc,
  • dzierżawa hali produkcyjnej - 54 000 zł/miesiąc.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w uwarunkowaniach przedstawionego powyżej stanu faktycznego koszty niewykorzystanych zdolności produkcyjnych, tj. wydatki na dzierżawę hali produkcyjnej oraz odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT?

W ocenie Wnioskodawcy, koszty niewykorzystywanych zdolności produkcyjnych, tj. wydatki na dzierżawę hali produkcyjnej oraz odpisy amortyzacyjne od środków trwałych stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Zgodnie z art. 28 ust. 3 ustawy o rachunkowości, do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się m.in. kosztów będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych (...). Koszty te wpływają na wynik finansowy okresu sprawozdawczego, w którym zostały poniesione. Definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (...).

Na podstawie tego przepisu doktryna formułuje trzy przesłanki dopuszczalności zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów:

  1. faktyczne poniesienia danego wydatku;
  2. poniesienie danego wydatku w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów; jako koszt uzyskania przychodów może być uznany wydatek, który potencjalnie mógł spowodować osiągnięcie przychodów;
  3. brak danego wydatku w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (zob. M. Wilk, Komentarz do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Lex 2014).

Stałe pośrednie koszty produkcji nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w katalogu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu. Przepisy ustaw podatkowych nie precyzują momentu decydującego o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z generalną zasadą, formułowaną w orzecznictwie i piśmiennictwie „koszty poniesione w celu uzyskania przychodów można potrącić w roku podatkowym, w którym przychód związany z kosztami wystąpił, albo racjonalnie oceniając - powinien wystąpić” (R. Kubacki, Koszty uzyskania przychodów w podatkach dochodowych, Wrocław 2006, s. 49). Brak osiągnięcia przychodu, jak również osiągnięcie przychodu niższego niż spodziewany nie stanowi przesłanki negatywnej do uwzględnienia danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów. Zgodnie z wyr. NSA z 14 października 1999 r., sygn. akt III SA 7548/98, „Wystarczającą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu. Nie jest natomiast niezbędne osiągnięcie wspomnianego celu. Cel ten należy ocenić w momencie dokonania wydatku”. Prowadzenie działalności gospodarczej zawsze wiąże się z określonym ryzykiem i nie każde przedsięwzięcie przynosi spodziewany zysk. Niemniej jednak, jeśli dany wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu i podatnik miał uzasadnione podstawy na taki dochód liczyć, wydatek ten powinien być uwzględniany jako koszt uzyskania przychodu przedsiębiorstwa (por. wyr. NSA z 13 maja 1998 r., SA/Sz 1354/97).W świetle powyższego należy uznać, że zakwalifikowane dla celów bilansowych koszty niewykorzystanych mocy stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o CIT. Stanowisko zaprezentowanie w niniejszym wniosku potwierdził m. in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w dwóch interpretacjach z 12 lipca 2010 r. (Znak: ILPB3/423-332/10-5/DS oraz ILPB3/423-332/10-4/DS).

Ponadto, organy podatkowe dopuszczają kwalifikowanie jako koszty uzyskania przychodów również wydatków na towary zlikwidowane w związku z brakiem możliwości ich sprzedaży, wskazując że samo nabycie tych produktów miało na celu uzyskanie przychodu (zob. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 lutego 2004 r., sygn. PDI/423-5/04).

Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku. zbytu produkowanym ogniwom fotowoltaicznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest zatem łączne spełnienie następujących przesłanek:

  • wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
  • musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
  • musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • musi zostać właściwie udokumentowany,
  • nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 updop.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu. Dotyczy to zarówno przychodów osiąganych w chwili obecnej, jak i przychodów które mają być osiągane w przyszłości, Przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu .

Regulacje updop przewidują dwie kategorie kosztów: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Jednocześnie pośród przepisów updop brak jest legalnych definicji pojęć bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Do kosztów pośrednich zaliczany również wydatki ponoszone w celu zabezpieczenia źródła przychodu, które nie powodują w chwili obecnej powstania przychodu, ale przyczyniają się do możliwości jego powstania w przyszłości.

W myśl art. 15 ust. 6 updop, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 16c pkt 5 updop, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w ramach poszerzania profilu działalności oraz strategii przyjętej w grupie kapitałowej, nabył linię produkcyjną do produkcji ogniw fotowoltaicznych, jak również zapasy wyrobów gotowych i surowców niezbędnych do rozpoczęcia produkcji. W związku z brakiem zbytu na ogniwa fotowoltaiczne w chwili obecnej moce produkcyjne maszyny do produkcji ogniw fotowoltaicznych są wykorzystywane jedynie w ok. 3%. Pomimo, że zakres wykorzystania maszyny do produkcji ogniw fotowoltaicznych wzrasta, prawdopodobnie jeszcze przez kilka lat moce produkcyjne maszyny nie będą w pełni wykorzystane.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na dzierżawę hali produkcyjnej oraz odpisy amortyzacyjne od środków trwałych przeznaczonych do produkcji ogniw fotowoltaicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, wydatki na dzierżawę hali produkcyjnej związane są nie tylko z powstaniem przychodu, gdyż w tej hali obecnie produkowane są ogniwa fotowoltaiczne, ale mają również na celu zabezpieczenie tego źródła przychodu, które w przyszłości, przy wykorzystaniu pełnej mocy produkcyjnej, może przyczynić się do zwiększenia przychodów Wnioskodawcy.

Jak wynika z cyt. powyżej art. 15 ust. 6 updop kosztami uzyskania przychodu są również odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych. Warunkiem dokonania tych odpisów jest by środki trwale były wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej lub oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 updop. Ustawodawca nie określił jednak w jakim stopniu środki trwale mają być wykorzystane do tych czynności i nie uzależnił wysokości dokonywanych odpisów amortyzacyjnych od stopnia ich wykorzystania. Wyłączone z amortyzacji są środki trwałe, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej lub zaprzestania działalności, w której te składniki były używane.

W niniejszej sprawie środki trwałe są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Zatem, pomimo, że wykorzystanie środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej następuje tylko w niewielkim stopniu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia tych środków.

Ponadto zarówno wydatki na dzierżawę hali produkcyjnej, jak również odpisy amortyzacyjne od niewykorzystanych w pełni środków trwałych nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 updop jako niestanowiące kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że koszty niewykorzystywanych zdolności produkcyjnych, tj. odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i koszt dzierżawy hali produkcyjnej, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu updop, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj