Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-960/14/ESZ
z 17 listopada 2014 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 31 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 22 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

  • możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu wskazanych we wniosku kostiumów – jest nieprawidłowe,
  • sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych oraz konieczności ujęcia wartości zakupionego kostiumu w remanencie sporządzanym na koniec roku podatkowego – jest bezprzedmiotowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu kostiumów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie:

  • specjalistycznej praktyki lekarskiej oraz
  • pozostałych pozaszkolnych form edukacji (gdzie indziej niesklasyfikowanych).

Wnioskodawczyni jest profesorem, doktorem habilitowanym nauk medycznych i specjalistą chorób wewnętrznych oraz zdrowia publicznego. W swej działalności medycznej i naukowej zajmuje się otyłością, diagnozując i lecząc jej przyczyny zamiast prowadzić jedynie leczenie skutków i powikłań otyłości. Świadomość lekarzy, jak i społeczeństwa na temat przyczyn otyłości jest niewielka. Podejście Wnioskodawczyni i jej działalność poszerza wiedzę w dziedzinie medycyny, która nie jest w Polsce i na świecie dostatecznie poznana. Podejście do tematu otyłości jest na tyle nowatorskie, że cieszy się dużą popularnością. Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego z podatku od towarów i usług. Poza działalnością specjalistycznej praktyki lekarskiej, w ramach działalności, Wnioskodawczyni prowadzi również wykłady i prelekcje dla uczestników sympozjów i konferencji naukowych organizowanych przez firmy farmaceutyczne, stowarzyszenia i inne organizacje. Za przeprowadzenie większości prelekcji lub wykładów (udział w przedsięwzięciu) Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie, które stanowi przychód jej przedsiębiorstwa. Wnioskodawczyni jest autorem i współautorem wielu książek i artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych. Prowadziła również wiele prelekcji i wykładów, w tym również na Uniwersytecie Medycznym.

Udział w organizowanych przedsięwzięciach, na których Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi wykłady, wiąże się z koniecznością udzielenia zgody na wykorzystanie jej wizerunku na stronach internetowych organizatorów, w wydawanych przez nich biuletynach informacyjnych i innych materiałach promocyjnych. Wnioskodawczyni biorąc udział w przedsięwzięciu może być filmowana i fotografowana, może również udzielać wywiadów mediom, które relacjonują przedsięwzięcie.

Wnioskodawczyni, ze względu na prowadzoną działalność gospodarczą i naukową oraz pełnioną funkcję Prezesa ... Towarzystwa ... jest postrzegana, jako osoba publiczna. W Internecie i publikacjach pojawiają się jej zdjęcia z wykładów i prelekcji. Organizatorzy konferencji i prelekcji wymagają od Wnioskodawczyni odpowiedniej prezencji, gdyż jej wizerunek na konferencji będzie związany z ich wizerunkiem jako organizatora. Wymagania takie dotyczą przede wszystkim konferencji organizowanych przez firmy farmaceutyczne, dla których organizacja konferencji stanowi swoistego rodzaju działalność promocyjną i reklamową. W związku z tym Wnioskodawczyni ponosi wydatki na zakup kostiumów i obuwia, które służą jej podczas udziału w konferencji, na której prowadzi prelekcję lub wykład. Od Wnioskodawczyni wymaga się, aby kostium wykorzystany na organizowanej konferencji, nie był taki sam, jak kostium, w którym Wnioskodawczyni już prowadziła wykłady lub prelekcje, w ramach współpracy z tym konkretnym lub innym organizatorem. Do tej pory Wnioskodawczyni dokonywała zakupów ze środków prywatnych i występowała w osobistej odzieży.

Odzież zakupiona specjalnie na konkretny wykład lub prelekcję nie będzie przez Wnioskodawczynię użytkowana prywatnie. Będzie ona służyła jedynie prowadzeniu prelekcji i wykładów w ramach działalności gospodarczej, jednokrotnie lub wielokrotnie, o ile będzie to możliwe. Jeżeli zakupiony kostium nie będzie mógł być przez Wnioskodawczynię użyty ponownie, a będzie nadawał się do odsprzedaży, Wnioskodawczyni planuje sprzedać kostium w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W tym celu wystawi go w Internecie do sprzedaży w ramach licytacji lub wskaże cenę sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

  1. Czy kostiumy nabyte przez Wnioskodawczynię za kwotę poniżej 3.500 zł brutto, będą mogły stanowić jednorazowy koszt podatkowy w miesiącu oddania ich do używania?
  2. Czy w przypadku, gdy wykorzystany raz kostium będzie mógł zostać wykorzystany ponownie (nie będzie jeszcze przeznaczony do odsprzedaży) Wnioskodawczyni musi ująć jego wartość w remanencie sporządzanym na koniec roku podatkowego?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie uprawniona do rozliczenia wydatków związanych z nabyciem kostiumów jednorazowo w miesiącu ich oddania do używania.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego zakup kostiumów jest związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni. W ustaleniach między kontrahentami wskazane są bowiem warunki uczestnictwa na organizowanych przez nich przedsięwzięciach, w tym prawo do utrwalania wystąpienia Wnioskodawczyni oraz wykorzystanie tego materiału i jej wizerunku. Wymaga się w tym celu nie tylko właściwego przygotowania merytorycznego, ale również odpowiedniego stroju. Stroje nabywane przez Wnioskodawczynię służą więc wykonywaniu działalności gospodarczej. Wydatki na nabycie strojów wykorzystywanych w działalności gospodarczej nie znalazły się również w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zawiera katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że spełnione zostały podstawowe warunki uznania wydatków na stroje służbowe Wnioskodawczyni za koszty uzyskania przychodu. Nabywane stroje będą stanowiły swego rodzaju stroje estradowe. Będą służyły publicznym występom Wnioskodawczyni. Tego rodzaju stroje są wymagane przez kontrahentów Wnioskodawczyni, a ona sama nie będzie ich wykorzystywała do celów prywatnych. Ponadto stroje te w przypadku braku możliwości ich wykorzystania w działalności gospodarczej ze względu na wymaganą różnorodność kostiumów, będą oferowane do sprzedaży przez podatniczkę.

W momencie zakupu strojów nie będą one stanowiły towaru, lecz będą przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej. Będą zasadniczo dotyczyły konkretnego zlecenia Wnioskodawczyni. Po zakończeniu zlecenia będą jednak nadal stanowiły majątek przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni i potencjalnie będą mogły być wykorzystane w przyszłości, na wykonanie zlecenia na rzecz innego zleceniodawcy. Warunki wykorzystania strojów będą zależały od umów podpisanych na inne zlecenia. Może się w związku z tym okazać, że zakupione kostiumy będą używane w działalności przez okres dłuższy niż rok. Wnioskodawczyni będzie zakładała zasadniczo używanie kostiumów przez okres dłuższy niż rok.

Na podstawie art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie przedstawionego przepisu, nie będzie zobowiązana do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotów, których wartość początkowa nie przekroczy 3.500 zł i będą one mogły stanowić koszt podatkowy już w miesiącu ich oddania do używania.

Istotne elementy stanowiska Wnioskodawczyni zawarto również w opisie zdarzenia przyszłego, w którym wskazano, że zdaniem Wnioskodawczyni, ponoszenie tego rodzaju wydatków poza działalnością gospodarczą jest nieuzasadnione i niepotrzebne, gdyż wzmożone wydatki na kostiumy są związane wyłącznie z jej działalnością gospodarczą, a od uzyskiwanego dochodu opłacany jest podatek dochodowy. Dokonywane zakupy pomimo, że dotyczą działalności gospodarczej Wnioskodawczyni obciążały do tej pory jej majątek prywatny.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie będzie zobowiązana do ujawniania w remanencie sporządzonym na koniec roku podatkowego przedmiotów (kostiumów), które na moment sporządzania remanentu nie będą przeznaczone do sprzedaży, a będą nadal używane w jej działalności gospodarczej.

Zgodnie z § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy obowiązani są do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

U podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Zgodnie z zaprezentowanymi przepisami dochód obliczony jako przychód pomniejszony o koszty zwiększa się o różnicę remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów. Zakupione przez. Wnioskodawczynię kostiumy w okresie ich używania w działalności będą stanowiły środki trwałe, jeżeli będą wykorzystywane dłużej niż rok, a to oznacza, że nie znajdują się one w katalogu przedmiotów, dla których sporządza się spis z natury oraz powiększa dochody o różnicę pomiędzy remanentem końcowym i początkowym. Jedynie w przypadku, gdy kostiumy przestaną być używane w działalności gospodarczej i będą przeznaczone do sprzedaży może wystąpić konieczność ujęcia ich w sporządzanym remanencie.

Brak konieczności pomniejszania kosztów podatkowych po zakończeniu roku wynika z faktu, że w okresie używania kostiumów w działalności gospodarczej, będą one miały związek z działalnością gospodarczą. Zasadniczo będą związane z przychodem ze zlecenia, dla którego dokonano zakupu kostiumu jak i innych zleceń, w których wymogi stawiane przez organizatora nie będą się przeciwstawiały użyciu kostiumu już wcześniej wykorzystywanego do wystąpień publicznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Zatem aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien on, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • powinien być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadzi wykłady i prelekcje dla uczestników sympozjów i konferencji naukowych organizowanych przez firmy farmaceutyczne, stowarzyszenia i inne organizacje. Udział w organizowanych przedsięwzięciach, na których Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi wykłady wiąże się z koniecznością udzielenia zgody na wykorzystanie jej wizerunku na stronach internetowych organizatorów, w wydawanych przez nich biuletynach informacyjnych i innych materiałach promocyjnych. Wnioskodawczyni biorąc udział w przedsięwzięciu może być filmowana i fotografowana, może również udzielać wywiadów mediom, które relacjonują przedsięwzięcie. W związku z tym Wnioskodawczyni ponosi m.in. wydatki na zakup kostiumów, które służą jej podczas udziału w konferencji, na której prowadzi prelekcję lub wykład.

Ww. wydatki nie zostały wprost wskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do uznania poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków za koszty podatkowe.

Zakupy odzieży dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie – co należy podkreślić – zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów).

Podczas konferencji Wnioskodawczyni przede wszystkim przekazuje swoją wiedzę, natomiast strój, w którym się prezentuje pełni rolę drugoplanową, dopełniając jedynie wizerunek jej osoby, jako wykładowcy. Schludny i estetyczny wygląd świadczy bowiem o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Odzież ta, nie stanowi kostiumu scenicznego, ani stroju artystycznego a po zakończeniu konferencji, wykładu może co do zasady służyć Wnioskodawczyni do celów (potrzeb) osobistych. Także obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niewątpliwie w wykonywanym przez Wnioskodawczynię zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię nie mogą być również uznane za wydatki poniesione na zakup stroju służbowego. Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem odpowiedniego stroju mają charakter wydatków osobistych i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, że Wnioskodawczyni nie może ww. wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bowiem ponoszone przez nią wydatki na zakup odpowiednich ubrań, mają charakter wydatków osobistych. Brak jest zatem związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów. Przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności).

Gdyby zatem nawet przyjąć, że ww. wydatki spełniałyby przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zważywszy, że zakup wskazanych we wniosku kostiumów w głównej mierze ma na celu budowanie odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku i prezencji Wnioskodawczyni, zasadne jest wskazanie na ich reprezentacyjny charakter, który tym samym przesądza, że nie mogą one stanowić kosztów podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Wobec powyższego bezprzedmiotowa jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych oraz konieczności ujęcia wartości zakupionych kostiumów w remanencie sporządzanym na koniec roku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj