Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-835/14/JP
z 8 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 października 2014 r. (data wpływu do Biura – 8 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udostępnienia klientowi banku kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie powstania przychodu z tytułu udostępnienia klientowi banku kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank Spółka Akcyjna (dalej: „Bank”) – jako bank krajowy w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2012 r., poz.1376, z późn. zm.) – wykonuje czynności bankowe oraz czynności wymienione w art. 6 Prawa bankowego.

W związku z tą działalnością, Bank będzie prowadził akcje promocyjne dostępne dla wybranych klientów Banku, którzy aktywnie korzystają z produktów oferowanych przez Bank. Promocje organizowane przez Bank będą przykładowo polegały na:

1. udostępnieniu klientowi kodów pozwalających na nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie programu komputerowego od osoby trzeciej współpracującej z Bankiem;
2. udostępnieniu klientowi kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług u wybranych producentów i sprzedawców;
3. udostępnieniu klientowi bonów towarowych umożliwiających dokonanie zakupu u wybranych producentów i sprzedawców.
   

Wspólną cechą przeprowadzanych promocji będzie to, że wybrany klient w związku z aktywnym nabywaniem usług bankowych (np. zawarcie umowy lokaty terminowej, korzystanie z karty kredytowej, zaciągnięcie kredytu lub pożyczki), uzyska od Banku bon lub kod uprawniający do nabycia określonego świadczenia od podmiotu trzeciego nieodpłatnie albo za cenę niższą niż zwykle oferowana (tzn. z rabatem). Za każdym razem skorzystanie z bonu lub kodu będzie dobrowolne. Samo posiadanie bonów i kodów przez klientów nie będzie generowało po ich stronie roszczenia do dostawców świadczeń, a tym bardziej – klient nie będzie posiadał żadnych roszczeń w stosunku do Banku. Roszczenie o wydanie świadczenia powstanie dopiero na skutek prawidłowego (zgodnego z zasadami promocji) wykorzystania bonu lub kodu, np. samodzielnego zalogowania się na stronę dostawcy – podmiotu trzeciego i wprowadzenie kodu alfanumerycznego podanego w otrzymanym od Banku bonie/kuponie.

Bony lub kody mogą mieć ograniczony termin ważności, a jeden bon lub kod może pozwalać na nabycie różnych świadczeń, w zależności od woli klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udostępnianie wybranym klientom Banku bonów i kodów opisanych powyżej, w związku z aktywnym nabywaniem przez klientów produktów bankowych, będzie świadczeniem w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym Bank obowiązany będzie na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobrania zryczałtowanego 19% podatku dochodowego od wartości tych świadczeń...

Wnioskodawca wskazał, że art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzony ustawą nowelizującą oraz wchodzący w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. stanowi, że z tytułu świadczeń otrzymanych od m.in. banków, w związku z promocjami oferowanymi przez te banki, pobiera się podatek w wysokości 19% wartości świadczenia. Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1.

Wnioskodawca przywołał treść art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W przekonaniu Banku art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy odczytywać w świetle art. 11 ww. ustawy w ten sposób, że opodatkowaniu na podstawie tego pierwszego przepisu podlega wartość świadczeń stanowiących przychód (przysporzenie majątkowe) podatnika.

Zdaniem Banku, udostępnienie klientom opisanych w zdarzeniu przyszłym kodów i bonów nie będzie stanowić świadczenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem kody i bony te nie stanowią przysporzenia majątkowego (przychodu) klientów w świetle art. 11 ww. ustawy. Bony i kody są jedynie zaproszeniem do nabycia świadczenia od osób trzecich nieodpłatnie lub za niższą cenę. Należy podkreślić, że udostępniając bony i kody Bank przekaże klientowi jedynie prawo do dokonania zakupu towaru lub usługi na preferencyjnych warunkach. Realna korzyść (przysporzenie majątkowe) może powstać u klienta dopiero w momencie ewentualnego dokonania promocyjnego zakupu. Powstanie przysporzenia dla klienta wymaga zatem aktywności z jego strony.

W ocenie Banku, dopiero samo nabycie przez klientów od osób trzecich świadczeń, które następowałoby bezpłatnie lub za obniżoną cenę, mogłoby generować u klientów przychód podatkowy związany z takimi nieodpłatnymi lub częściowo odpłatnymi świadczeniami, jednakże nie jest to przedmiotem niniejszego wniosku, a Bank nie jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o konsekwencje podatkowe dotyczące innych podatników.

W związku z tym, realne i ostateczne przysporzenie w majątku podatnika może dopiero wystąpić w momencie realizacji kodu lub bonu – czyli nieodpłatnego zakupu albo zakupu z rabatem towaru albo usługi bezpośrednio u podmiotu trzeciego, nie będącego bankiem.

W ocenie Banku należy przytoczyć wyrażone w doktrynie prawa stanowisko, zgodnie z którym „Inne nieodpłatne świadczenia to wszelkiego rodzaju świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności i które jednocześnie charakteryzują się tym, że nie obejmują rzeczy jako przedmiotu świadczenia. Ich przedmiotem jak się wydaje, jest więc przede wszystkim świadczenie usług. W orzecznictwie sądów administracyjnych z ostatnich lat ugruntował się pogląd, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma na gruncie komentowanego przepisu szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, a także te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy." (J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Wyd. 15, Warszawa 2014, tam przytoczone obszerne orzecznictwo. Podkreślenie Banku).

W związku z powyższym, skoro wydanie promocyjnych kodów i bonów nie jest tożsame z jakimkolwiek powiększeniem aktywów (majątku) klientów, a takim powiększeniem może skutkować ewentualnie jedynie wykorzystanie bonu lub kodu przez nabycie przy jego pomocy świadczenia od osoby trzeciej, Bank stoi na stanowisku, że udostępnienie bonu lub kodu opisanego w zdarzeniu przyszłym nie kreuje przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji nie jest świadczeniem, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rezultacie, na Banku nie będzie ciążył obowiązek płatnika na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie udostępnienie klientom opisanych w zdarzeniu przyszłym kodów i bonów nie będzie stanowić świadczenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż kody i bony te nie stanowią bowiem przysporzenia majątkowego (przychodu) klientów w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, a ponadto odpłatność za ich udostępnienie jest wkalkulowana w wartość odsetek i prowizji bankowych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu udostępnienia klientowi banku kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług. W pozostałym zakresie poruszonym we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – art. 10 ust. 1 ww. ustawy – zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu.

W myśl art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego przychód powstaje zatem w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść.

Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w szczególności w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – jako bank krajowy w rozumieniu ustawy Prawo bankowe – wykonuje czynności bankowe oraz czynności wymienione w art. 6 Prawa bankowego.

W związku z tą działalnością, Bank będzie prowadził akcje promocyjne dostępne dla wybranych klientów Banku, którzy aktywnie korzystają z produktów oferowanych przez Bank. Promocje organizowane przez Bank będą m.in. polegały na udostępnieniu klientowi kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług u wybranych producentów i sprzedawców.

Wspólną cechą przeprowadzanych promocji będzie to, że wybrany klient w związku z aktywnym nabywaniem usług bankowych (np. zawarcie umowy lokaty terminowej, korzystanie z karty kredytowej, zaciągnięcie kredytu lub pożyczki), uzyska od Banku bon lub kod uprawniający do nabycia określonego świadczenia od podmiotu trzeciego nieodpłatnie albo za cenę niższą niż zwykle oferowana (tzn. z rabatem). Za każdym razem skorzystanie z bonu lub kodu będzie dobrowolne. Roszczenie o wydanie świadczenia powstanie na skutek prawidłowego (zgodnego z zasadami promocji) wykorzystania bonu lub kodu, np. samodzielnego zalogowania się na stronę dostawcy – podmiotu trzeciego i wprowadzenie kodu alfanumerycznego podanego w otrzymanym od Banku bonie/kuponie.

Bony lub kody mogą mieć ograniczony termin ważności, a jeden bon lub kod może pozwalać na nabycie różnych świadczeń, w zależności od woli klienta.

Wnioskodawca wskazał, że udostępniając bony i kody przekaże klientowi jedynie prawo do dokonania zakupu towaru lub usługi na preferencyjnych warunkach. Realna korzyść (przysporzenie majątkowe) może powstać u klienta dopiero w momencie ewentualnego dokonania promocyjnego zakupu. Powstanie przysporzenia dla klienta wymaga zatem aktywności z jego strony.

W dniu 1 stycznia 2015 r. wszedł w życie art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzony ustawą z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2014 r., poz. 1328). Zgodnie z tym przepisem z tytułu świadczeń otrzymanych od banków, spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych lub instytucji finansowych w rozumieniu odrębnych przepisów, w związku z promocjami oferowanymi przez te podmioty pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% świadczenia.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

W myśl art. 41 ust. 7 pkt 2 ustawy, jeżeli przedmiotem świadczeń, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4 i 4b, nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

W myśl art. 42 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują m.in. kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Na mocy art. 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-8AR).

Należy zauważyć, że kody będą dostępne w ramach promocji na rzecz wybranych klientów Banku. Wybrani zostaną klienci Banku, którzy aktywnie nabywają usługi bankowe, tj. w szczególności zawierają umowy lokaty terminowej, korzystają z karty kredytowej, zaciągają kredyt lub pożyczkę. Zatem, klientów tych będzie z Bankiem łączyć umowa rachunku bankowego i/lub umowa pożyczki.

W związku z tym dokonując oceny, czy udostępnienie przez Bank omawianych kodów stanowić będzie przychód podatkowy, tj. czy to udostępnienie stanowić będzie – zgodnie ze wskazaną powyżej definicją przychodu – przysporzenie majątkowe wybranego klienta, należy rozstrzygnąć czy istotnie w opisanym zdarzeniu przyszłym dochodzi do przekazania – w ramach promocji – nieodpłatnego świadczenia.

W tej materii należy odwołać się do wskazanej powyżej definicji nieodpłatnego świadczenia, która wynika z orzecznictwa sądowego (w szczególności z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13).

Aby mówić o „innym nieodpłatnym świadczeniu” konieczne jest wyodrębnienie odpowiednio obiektywnych kryteriów, które opiszą nieodpłatne świadczenie w sposób obejmujący zaprezentowaną na wstępie definicję nieodpłatnego świadczenia w kontekście rozumienia pojęcia dochodu i jego opodatkowania zawartego w przepisach ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednocześnie mając na względzie zasadę zawartą w tej ustawie – tzw. powszechność opodatkowania wszelkich dochodów za wyjątkiem kazuistycznie wymienionych dochodów zwolnionych lub wyłączonych z opodatkowania.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem podatnika – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po jego stronie przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem podatnika gdy zostało spełnione za jego zgodą, tj. gdy podatnik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem zostało spełnione określone świadczenie na rzecz podatnika, gdy dający świadczenie dysponował uprzednią zgodą podatnika na przyjęcie tego świadczenia.

Przychód podatnika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie podatnika (a nie w interesie dającego świadczenie) i przynosi podatnikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Oznacza to, że wartości przekazanych świadczeń są przychodem tylko wtedy, gdy są otrzymane – w rozumieniu ich skonkretyzowania i przypisania do przychodu wpływającego na określenie podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez podatnika nie uzyskuje on przychodu, ponieważ nie występuje wówczas zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem podatnika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu podatnikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

Mając na uwadze powyżej wymienione cechy nieodpłatnego świadczenia jako elementu przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że świadczenie otrzymywane przez klientów Banku w postaci kodów rabatowych umożliwiających nieodpłatne lub częściowo odpłatne nabycie towarów i usług jest – świadczeniem nieodpłatnym spełniającym przesłanki pozwalające uwzględnić je w przychodzie podatnika – klienta Banku.

Konstatacja taka wynika z następujących okoliczności faktycznych i kwalifikacji prawnej tego zdarzenia.

Mianowicie, przekazanie kodów klientowi Banku stanowi realne przysporzenie majątkowe klienta Banku, którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Otrzymane kody rabatowe pozwolą bowiem klientowi nabyć nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie towary i usługi od określonej osoby. Otrzymując kody klient otrzymuje określoną wartość pieniężną, dzięki której częściowo (lub w ogóle) nie zapłaci za nabyty towar/usługę. To czy istotnie nastąpi nabycie tego towaru/usługi zależy od woli klienta. To jednak nie przesądza o braku powstania przychodu podatkowego z tytułu otrzymanych kodów. Od woli klienta zależy bowiem także przyjęcie wskazanego świadczenia (kodu) od Banku. Jeśli klient je przyjmuje to automatycznie godzi się na przekazanie mu nieodpłatnie od Banku określonego świadczenia. Świadczenie to stanowi konkretną korzyść, którą podatnik otrzymuje do własnej dyspozycji, którą może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając ją na zaspokojenie własnych potrzeb. Należy także wskazać, że przysporzeniem dla klienta Banku jest samo posiadanie gwarancji uzyskania świadczenia zapewnionego przez Bank od osoby trzeciej współpracującej z Bankiem. Posiadanie takiej gwarancji jest korzyścią majątkową, niezależnie od tego czy konkretny klient realnie skorzystał z przyznanych mu kodów rabatowych.

Klient Banku – jeżeli wyraża zgodę na przyjęcie kodów – w tym momencie potwierdza skorzystanie z nich w pełni dobrowolnie, a zatem spełnia kolejną przesłankę świadczenia nieodpłatnego stanowiącego przychód podatkowy.

Ponadto, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu podatnikowi, co oznacza, że nie jest ona dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Tak jak wskazał Wnioskodawca, kody rabatowe są udostępniane tylko wybranym klientom Banku.

Opisany we wniosku kod jest przecież rodzajem znaku, talonu o określonej wartości, za który klient może nabyć określony towar/usługę. Może także z uprawnienia, które daje mu ten kod, nie skorzystać. Ale to nie oznacza, że nie otrzymał konkretnego świadczenia o wymiernej wartości do swojej dyspozycji. Na marginesie należy zaznaczyć, że gdyby iść za rozumowaniem Wnioskodawcy bezpodstawnym byłoby wymienianie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przez ustawodawcę bonów, talonów i innych znaków, uprawniających do ich wymiany na towary lub usługi (por. art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odnosząc się do końcowego zdania zawartego w stanowisku Wnioskodawcy, że kody nie stanowią przysporzenia majątkowego (przychodu) klientów w świetle art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, „a ponadto odpłatność za ich udostępnienie jest wkalkulowana w wartość odsetek i prowizji bankowych” należy podkreślić, że z treści opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wskazane kody przekazywane są w ramach akcji promocyjnej. Co do zasady świadczenia w ramach takich akcji przekazywane są świadczeniobiorcom nieodpłatnie. Oczywistą rzeczą jest, że świadczeniodawca (organizator promocji) tak organizuje swoją działalność, aby móc ze sprzedaży swoich usług czy towarów sfinansować taką akcję promocyjną. W tym kontekście naturalnym jest, że Bank musi wkalkulować koszty akcji promocyjnych w wartość odsetek i prowizji bankowych przez siebie stosowanych. Z tego jednakże nie można wywodzić, że do określonej grupy klientów – do której akcja promocyjna jest skierowana – przekazywane świadczenia w ramach tej akcji są otrzymywane odpłatnie. O odpłatności (lub częściowej odpłatności) można byłoby mówić wówczas, gdyby dla klientów biorących udział w akcji promocyjnej Bank stosował w związku z tą akcją wyższe – niż do pozostałych klientów – kwoty odsetek czy prowizji. Z opisu zdarzenia przyszłego jednakże to nie wynika.

Reasumując, w opisanym zdarzeniu przyszłym powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń.

W konsekwencji na Banku będą ciążyć obowiązki płatnika wyszczególnione powyżej.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.