Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-154/12/14-5/S/MP
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2012 r. (data wpływu 15 lutego 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia limitu, poniżej którego zwolnione z opodatkowania są prezenty małej wartości, przekazywane jednej osobie w pełni zidentyfikowanej na podstawie prowadzonej przez Spółkę ewidencji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2012 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia limitu, poniżej którego zwolnione z opodatkowania są prezenty małej wartości, przekazywane jednej osobie w pełni zidentyfikowanej na podstawie prowadzonej przez Spółkę ewidencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe :

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizuje szereg akcji marketingowych (w tym programów lojalnościowych) mających na celu zwiększenie sprzedaży paliw na stacjach własnych oraz na tzw. stacjach obcych (patronackich i franchisingowych prowadzonych przez podmioty trzecie). Zdarza się, że elementem akcji marketingowych jest możliwość, po spełnieniu określonych warunków (jak np. nabycie określonych ilości produktów) nieodpłatnego otrzymania przez Uczestnika nagrody bądź uzyskania rabatu przy zakupie paliw oraz towarów pozapaliwowych.

Wydawane nagrody (towary) stanowią własność Spółki. Przyjmuje się, że nieodpłatne wydanie towarów następować będzie wyłącznie na stacjach paliw w odniesieniu do prezentów małej wartości, o których mowa w art. 7 ust. 3, 4 ustawy o VAT.

Zapytanie niniejsze dotyczy sytuacji, w których Wnioskodawca prowadzi szczegółową identyfikację podmiotów biorących udział w Programie (w zakresie ich danych osobowych tj. imienia i nazwiska adresu zamieszkania), w szczególności każdorazowo jest w stanie przyporządkować wartość wydanych nieodpłatnie nagród do konkretnego beneficjenta wydania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wskazaną w przepisie art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, łączną wartość przekazanych towarów w kwocie 100 zł, stanowiącą granicę wyłączenia z opodatkowania VAT przekazywanych jednej osobie towarów, należy rozumieć w odniesieniu do towarów jako cenę ich nabycia (bez podatku), a w przypadku braku ceny nabycia jako koszt wytworzenia towarów, określone w momencie przekazywania towaru ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 7 ust. 4 pkt 1 wskazuje kwotę 100 zł jako graniczną wartość przekazanych przez podatnika jednej osobie towarów, uprawniającą do kwalifikacji tych towarów jako prezentów małej wartości wyłączonych z opodatkowania podatkiem VAT.

Przy ustalaniu limitu wyłączenia z opodatkowania prezentów małej wartości ustawa posługuje się pojęciem „łącznej wartości” jednocześnie nie definiując tego pojęcia w treści ustawy.

W związku z faktem, że powyższy przepis nie precyzuje w sposób jednoznaczny w jaki sposób należy ustalać wysokość limitu (100 zł) uprawniający do wyłączenia prezentów małej wartości z opodatkowania podatkiem VAT, zdaniem Spółki należy odwołać się do innych przepisów ustawy o VAT, posiłkując się wykładnią systemową oraz celowościową tejże ustawy.

Bezsprzecznym pozostaje, że celem ustawodawcy jest wyłączenie z opodatkowania przekazywanych nieodpłatnie prezentów małej wartości, co znajduje wyraz w treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT.

Równocześnie ustawodawca w art. 29 ust. 10 ustawy o VAT, w sposób jednoznaczny ustanowił zasady opodatkowania nieodpłatnych wydań, określając podstawę opodatkowania VAT jako cenę nabycia towarów (bez podatku) a gdy nie ma ceny nabycia koszt wytworzenia określone w momencie dostawy tych towarów.

Także definiując prezenty małej wartości, dla których wydań nie jest prowadzona ewidencja, ustawodawca odnosi się do jednostkowej ceny nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia do jednostkowego kosztu wytworzenia w wysokości nieprzekraczającej 10 zł.

Mając na względzie przywołane wyżej przepisy oraz kierując się spójnością prawa należy przyjąć, iż wykładnia systemowa jak i celowościowa przepisu art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT pozwala na stwierdzenie, że w przypadku towarów przekazywanych jednej osobie (w pełni identyfikowalnej w oparciu o prowadzoną przez Spółkę ewidencję) limit wyłączenia z opodatkowania wydań na poziomie 100 zł należy określać analogicznie jak dla prezentów małej wartości nie podlegających ewidencjonowaniu tj. wg ceny nabycia (bez podatku VAT), a gdy nie ma ceny nabycia wg jednostkowego kosztu wytworzenia przekazywanego towaru.

Należy wskazać, że ustawodawca w art. 7 ust. 4 pkt 2 oraz w art. 29 ust 10 ustawy o VAT, w odniesieniu do ceny nabycia wskazuje, że jest to wartość bez podatku, nie odnosząc się w tej kwestii do kosztu wytworzenia.

Brak takiego odniesienia w stosunku do kosztu wytworzenia oznacza, zdaniem Spółki, że ustawodawca a priori przyjmuje, że koszt wytworzenia rozpoznawany jest przez podatnika VAT wyłącznie w wartości nieobejmującej podatku naliczonego.

Spółka jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, uprawniony na mocy art. 86 ustawy o VAT, do 100% obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług, rozpoznaje cenę nabycia oraz koszt wytworzenia w wartościach netto tj. bez uwzględnienia podatku naliczonego. Powyższe wynika z zasady neutralności podatkowej, którą cechuje faktyczne obciążenie ciężarem podatku VAT wyłącznie konsumpcji towarów i usług, co oznacza w praktyce, że podatek VAT nie powinien obciążać ekonomicznie podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami.

Neutralność podatku VAT znajduje także odzwierciedlenie w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych [dalej: ustawa o CIT], w szczególności w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, który stanowi, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z wyjątkiem, gdy zgodnie z przepisami o VAT podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku VAT.

Stosując ww. przepis ustawy o CIT podatnik VAT, uprawniony do odliczenia podatku naliczonego, ujmując w księgach rachunkowych koszt nabycia bądź wytworzenia ujmuje go zawsze w wartościach netto (bez podatku). Podatek naliczony przy nabyciu bądź wytworzeniu towarów ewidencjonowany jest w księgach Spółki jako podatek do odliczenia i w żaden sposób nie jest identyfikowalny z towarem, którego dotyczy.

Reasumując, dla podatnika uprawnionego do odliczenia VAT naliczonego przy zakupie towarów bądź usług służących do wyprodukowania towarów, przekazanych następnie jako prezenty małej wartości, wartość przekazanych towarów, wskazanych w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, będzie zawsze wartością netto, nie zawierającą podatku VAT odnoszącą się do ceny nabycia bądź kosztu wytworzenia przekazywanych towarów.

Przyjęcie odmiennego założenia tj., że podatek naliczony przy nabyciu towarów bądź usług (neutralny dla podatnika VAT) może wywierać wpływ na wartość limitu uprawniającego do wyłączenia z opodatkowania prezentów małej wartości nie ma zdaniem Spółki żadnych umocowań w przepisach prawnych i jego przyjęcie należy traktować jako nieuprawnione i niezgodne z przepisami ustawy o VAT.

Kwestia zasad ustalania limitu uprawniającego do wyłączenia z opodatkowania prezentów małej wartości była przedmiotem rozstrzygnięć Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W wyroku z dnia 4 września 2008 r. sygn. I FSK 1011/07 NSA stwierdził, iż „interpretacji użytych w art. 7 ust. 4 ustawy o VAT niedoprecyzowanych przez ustawodawcę pojęć „ceny nabycia” czy też „wartości” towaru, (...) należy dokonywać poprzez pryzmat zasady neutralności podatku VAT, wyrażającej się w prawie podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy zakupie towarów i usług, jak również mając na względzie znaczenie tych pojęć, zarówno w ujęciu prawnym jak i ekonomicznym dla adresatów uregulowań zawartych w art. 7 ustawy, czyli dla podatników tego podatku”.

Przywołany wyrok, w sposób kategoryczny nakazuje stosowanie zasady neutralności VAT w sytuacji niedoprecyzowania pojęć w ustawie.

Skoro zatem, mając na względzie zasadę neutralności VAT wykazano, że dla czynnego podatnika podatku VAT, korzystającego w pełni z prawa do odliczenia podatku naliczonego, pojęcie ceny nabycia oraz kosztu wytworzenia jest rozpoznawane w wartościach netto, zatem także limit uprawniający do korzystania z wyłączenia z opodatkowania prezentów małej wartości winien być ustalany w wartościach bez podatku VAT.

W dniu 23 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w ww. sprawie interpretację indywidualną nr IPPP1/443-154/12-2/MP, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

Organ podatkowy, po odwołaniu się do treści art. 5 i 7 ustawy o VAT podniósł, że ani ustawa ani rozporządzenia wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęć „łączna wartość towaru" i „jednostkowa cena nabycia". W znaczeniu potocznym przy określaniu wartości towaru należy uwzględniać cenę i ilość towaru. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach. (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, ze zm., zwanej dalej „u.c.”) ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę, w cenie uwzględnia się też VAT i podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu ww. podatkami. VAT jest więc elementem ceny (wartości) i sprzedawca kalkulując cenę wlicza do niej VAT. Pojęcie „cena”, „wartość” zawiera więc VAT.

Do takiego wniosku prowadzi też analiza techniki legislacyjnej: wszędzie tam, gdzie ustawodawca chciał, aby cena nabycia była pomniejszona o należny VAT, wyraźnie to wskazał. Przykładem są: art. 7 ust. 4 pkt 2, art. 29 ust. 10 u.p.t.u., § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360). Tym samym wskazana w art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. łączna wartość przekazanych towarów (100 zł), stanowiąca granicę wyłączenia z opodatkowania VAT towarów przekazywanych jednej osobie jest wartością brutto, zawierającą VAT. Taka wykładnia nie godzi w zasadę neutralności, gdyż przedmiotem sporu jest wielkość limitu, poniżej którego prezenty małej wartości są zwolnione z VAT, a nie kwestia rozliczenia VAT.

Ww. interpretacja indywidualna była przedmiotem skargi wniesionej przez Stronę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 28 lutego 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2363/12 WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd wydając orzeczenie w analizowanej sprawie wskazał, że przy interpretacji art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. należało się posiłkować wykładnią dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 września 2008r. sygn. akt I FSK 1011/07 (dostępny na orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym stwierdzono, że jeśli pojęcie ceny nabycia zostało użyte w ustawach podatkowych, jako cena netto, uwzględniając specyfikę VAT, to nie można stosować odmiennej definicji tego pojęcia, opierając się na innych przepisach, w tym na u,c., które ujmują ją w wartości brutto. W tej sytuacji prymat ma wykładnia systemowa wewnętrzna, zakładająca spójność systemu prawa podatkowego.

Sąd rozpoznający skargę Spółki podzielił w pełni stanowisko NSA wyrażone w ww. orzeczeniu oraz stwierdził, że wprawdzie nieco odmienna była konstrukcja przepisu art. 7 ust. 4 u.p. tu. w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. od tej, którą posługuje się ustawodawca w art. 7 ust. 4 u.p.t.u. w brzmieniu obowiązującym w 2012 r., niemniej jednak nie powoduje to zdezaktualizowania stanowiska wyrażonego w ww. orzeczeniu NSA.

Zarówno przepis art. w art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. w brzmieniu obowiązującym w 2012 r., jak też art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. w brzmieniu obowiązującym w 2005 r. odwołują się do „,towarów o łącznej wartości”. W art. 7 ust. 4 pkt 2 u.p.t.u. obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. w rezultacie nowelizacji, wprowadzono obok dotychczas stosowanego zwrotu „łączna wartość towarów” także określenie „jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia”. Również wprowadzenie tej zmiany uzasadniało uwzględnienie przez Ministra Finansów interpretacji dokonanej przez NSA w ww. wyroku, którą strona skarżąca uznawała de facto za swoją.

Sąd wskazał, że powołanie się przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji na wykładnię językową (potoczną) nie mogło odnieść zamierzonego skutku — zakwestionowania stanowiska skarżącej Spółki wyrażonego we wniosku o interpretację indywidualną. Wykładnia gramatyczno - słownikowa jest bowiem tylko jednym z przyjmowanych sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być również często mylące i prowadzić do merytorycznie błędnych, niezgodnych z rzeczywistymi intencjami ustawodawcy rezultatów, dlatego też musi ona być uzupełniana wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni: historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej oraz celowościowej. W sprawie, wobec braku definicji pojęć „łączna wartość towaru” i „jednostkowa cena nabycia” zasadne było zatem odwołanie się, do wykładni systemowej i celowościowej u.p.t.u., tak jak prawidłowo przyjęła skarżąca Spółka.

Wykładnia dokonana przez Ministra nie uwzględnia tych wszystkich wskazań interpretacyjnych, które wynikają z tzw. wykładni systemowej, rozumianej zarówno w węższym znaczeniu tego terminu, a więc w ramach systemu norm dotyczących VAT, jak i w szerszym znaczeniu, czyli wykładni mającej za punkt odniesienia cały system podatkowy, a więc także inne rodzaje podatków. Pominięcie ww. sfery, niezwykle istotnej z punktu widzenia interpretacji spornych pojęć, a więc bezpośredniego ich „otoczenia normatywnego”, w którym one funkcjonują i przejście od razu do znaczenia słownikowego, które z natury rzeczy jest ogólne i nie uwzględnia kontekstu prawnego, w którym funkcjonują podlegające wykładni pojęcia, stanowiło nadmierne uproszczenie. Było też obarczone ryzykiem błędnej wykładni, gdyż nie chodziło o wyjaśnienie znaczenia danego pojęcia w ogóle, lecz o wybór dwóch z możliwych wariantów jego rozumienia.

Zdaniem Sądu, posłużenie się w następnej kolejności przez Ministra Finansów - jedynie w celu potwierdzenia wykładni opartej na słownikowym znaczeniu podlegających wykładni pojęć - do ustawy o cenach - norm leżącej poza sferą prawa podatkowego, która również zawiera regulacje natury ogólnej, nie uwzględniające specyfiki pojęć stosowanych na gruncie prawa podatkowego — również nie mogło sprawić, że Sąd mógł uznać stanowisko Ministra Finansów wyrażone w zaskarżonej interpretacji za prawidłowe.

O tym, że w przypadku podlegającej opodatkowaniu VAT sprzedaży towarów i usług, cena tej sprzedaży obejmuje VAT można w dostatecznym stopniu wnioskować z przepisów samej u.p.t.u., bez konieczności odwoływania się w celu udowodnienia tej tezy do regulacji zawartej w ustawie o cenach. Niezasadne było więc odwoływanie się przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji indywidualnej do art. 3 ust. 1 pkt 1 u.c. Prawo podatkowe jest bowiem autonomiczne w stosunku do innych dziedzin prawa, ma ponadto specyficzną terminologię, która powinna uwzględniać realizację celów opodatkowania.

Pojęciem „ceny nabycia” posługuje się wprawdzie art. 7 ust. 4 pkt 2 u.p.t.u., niemniej jednak pojęcie to należy również odnieść do pkt 1 ww. przepisu, który wprost wskazuje na „wartość towarów”. Wartość towarów wyraża się w cenie nabycia. Pojęciem tym posługuje się również art. 29 ust. 10 u.p.t.u., normując sposób określenia podstawy opodatkowania w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 u.p.t.u. Do art. 29 ust. 10 u.p.t.u. nawiązuje art. 7 ust. 4 pkt 2 u.p.t.u., który według ustalonych w tym przepisie kryteriów wartościowych, wyłącza spod zakresu jej działania tzw. prezenty o małej wartości. Również w tym przypadku, tj. na gruncie art. 29 ust. 10 u.p.t.u. istnieją powody, aby przyjąć, iż określenie „cena nabycia” powinno być rozumiane jako cena netto, a więc bez VAT. Z punktu widzenia wykładni systemowej u.p.t.u. (wykładnia systemowa wewnętrzna) nie można zatem uznać, iż pojęcie wartości/ceny nabycia, występujące w art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., należy interpretować zgoła odmiennie niż w art. 7 ust. 2 w związku z art. 29 ust. 10 u.p.t.u., czy przede wszystkim odmiennie niż art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u.

Zdaniem Sądu, rację ma także skarżąca Spółka, że użytych w ww. przepisie art. 7 ust. 4 u.p.t.u., niedoprecyzowanych przez ustawodawcę, pojęć „wartość” „cena nabycia” towaru, podobnie zresztą, jak i innych unormowań zawartych w u.p.t.u., należy dokonywać przez pryzmat zasady neutralności VAT, wyrażającej się w prawie podatnika do obniżenia VAT należnego o VAT naliczony przy zakupie towarów i usług. Trafna jest argumentacja podnoszona przez Spółkę, że VAT naliczony przy zakupie, co do zasady nie obciąża w wymiarze ekonomicznym podatnika VAT, któremu przysługuje prawo do odliczenia tego podatku, co powoduje, że dla takiego podatnika cena zakupu (nabycia) powinna być rozumiana jako cena (wartość) netto, a więc bez uwzględnienia zawartego w niej podatku VAT.

Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 1 lipca 2014 r. sygn. akt I FSK 1123/13 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w odniesieniu do obowiązującego w niniejszej sprawie stanu prawnego (tj. do brzmienia wskazanych przepisów od dnia 1 stycznia 2009 r.), łączną wartość przekazanych towarów (100 zł), także należy rozumieć, jako cenę ich nabycia bez podatku, a w przypadku braku ceny nabycia jako koszt wytworzenia towarów, określone w momencie przekazywania towaru. Mimo odmiennego brzmienia przepisów dotyczących wyłączenia z opodatkowania prezentów małej wartości w 2005 r. i w 2012 r. zastosowana wówczas przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie I FSK 1011/07 argumentacja, odnosząca się do wykładni systemowej wewnętrznej i zewnętrznej, pozostaje w dalszym ciągu aktualna.

Wychodząc z założenia racjonalności ustawodawcy, przepis art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. należy interpretować w kontekście całokształtu przepisów ustawy regulujących zasady określenia limitu dla prezentów małej wartości tj. art. 7 ust. 4 pkt 1 i pkt 2 u.p.t.u., jak również z uwzględnieniem zasad określenia podstawy opodatkowania dla nieodpłatnych wydań towarów, tj. z art. 29 ust. 10 u.p.t.u.

Ustawodawca definiując prezenty małej wartości, dla których wydań nie jest prowadzona ewidencja odniósł się do jednostkowej ceny nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia do jednostkowego kosztu wytworzenia w wysokości nieprzekraczającej 10 zł. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nieuprawnionym wydaje się, bez jednoznacznego zapisu w ustawie, potraktowanie ewidencjonowanego przekazywania prezentów o małej wartości, w sposób odmienny, wobec prezentów małej wartości nieujętych w ewidencji.

W dalszym ciągu, o „cenie nabycia” bez podatku mowa jest także w przepisach regulujących zasady określania podstawy opodatkowania nieodpłatnych wydań. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 10 u.p.t.u., podstawę opodatkowania w przypadku nieodpłatnych wydań stanowi cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy towarów. Również w tym kontekście, w przypadku ewidencjonowanego przekazania prezentów małej wartości traktowanie „ceny nabycia” jako kwoty netto wydaje się bardziej odpowiednie.

Innymi słowy, nie ma podstaw, aby stwierdzić, że świadczenie w postaci przekazania prezentów o małej wartości na rzecz jednej osoby nieprzekraczające kwoty 100 zł i ujęte w ewidencji, jako niepodlagające w ogóle opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, miałoby uwzględniać kwotę podatku od towarów i usług.

Z powyższym poglądem należy się zgodzić również ze względu na zasadę neutralności. Zasadniczo bowiem, czynny podatnik VAT jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 u.p.t.u. Z zasady neutralności podatku od towarów i usług, wynika faktyczne obciążenie ciężarem podatku VAT wyłącznie konsumpcji towarów i usług. Podatek VAT nie powinien obciążać ekonomicznie podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Z tego względu, z punktu widzenia praktyki obrotu gospodarczego i tego, że podatnik VAT w ramach prowadzonej działalności, rozpoznaje cenę nabycia oraz koszt wytworzenia w wartościach netto, zasadne wydaje się konsekwentne przyjęcie modelu ceny nabycia i kosztów wytworzenia netto.

Za zasadnością takiego poglądu przemawia także wykładnia systemowa zewnętrzna tj. przepisy innych niż ustawa o podatku od towarów i usług ustaw podatkowych. Z przepisów ustaw o podatku dochodowym dotyczących określenia wartości początkowej środków trwałych, które posługują się analogicznym pojęciami „cena nabycia” i „koszt wytworzenia” wynika, że wartości te nie uwzględniają podatku naliczonego, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (por. art. 22g ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 303; oraz art. 16g ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654).

Reasumując, wskazaną w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług łączną wartość prezentów małej wartości nieprzekraczającą w roku podatkowym kwoty 100 zł, należy rozumieć jako cenę ich nabycia netto (bez podatku), a w przypadku braku ceny nabycia, jako koszt wytworzenia towarów, określone w momencie przekazania towaru.

Wobec tego, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wykładnia art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. dokonana przez sąd pierwszej instancji, zgodnie z którą łączna wartość przekazanych towarów w kwocie 100 zł, stanowiąca granicę wyłączenia z opodatkowania VAT przekazywanych jednej osobie towarów jest kwotą netto (tj. bez podatku VAT) jest prawidłowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz rozstrzygnięcia zawartego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2363/12 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.