Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1117/14-2/TW
z 2 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Miasta i Gminy , reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie skutków związanych z nienależnie pobraną zaliczką na podatek dochodowy przez płatnika – jest:

• w części dotyczącej obowiązku korekty informacji PIT-11 – prawidłowe,
• w części dotyczącej obowiązku korekty deklaracji PIT-4R oraz wystąpienia o zwrot zaliczki na podatek dochodowy – nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie skutków związanych z nienależnie pobraną zaliczką na podatek dochodowy przez płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 8 sierpnia 2013 r. odwołany został ze stanowiska pracownik urzędu miasta i gminy pełniący funkcję zastępcy burmistrza, co było równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika. Dnia 16 sierpnia 2013 r. odwołany ze stanowiska pracownik wniósł pozew do sądu o uznanie za bezskuteczne rozwiązanie stosunku pracy powstałego na mocy powołania i stwierdzenie, iż nastąpiło to z naruszeniem art. 70 § 1-1² i § 3 k.p. w zw. z art. 52 § 1 pkt 1 k.p. oraz uznanie, że odwołanie z zajmowanego stanowiska jest równoznaczne z wypowiedzeniem stosunku pracy zgodnie z art. 70 § 2 k.p. w zw. z art. 32 § 1 pkt 3 k.p. i zasądzenie wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, tj. trzymiesięczny okres wypowiedzenia, a także o zasądzenie odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem stosunku pracy na podstawie art. 56 § 1, art. 58 w zw. z art. 45 § 2 k.p. w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, tj. za 3 miesiące.

Sąd pierwszej instancji wyrokiem z dnia 23 grudnia 2013 r. zasądził od urzędu miasta i gminy kwotę 7.742 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym, co stanowiło równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia, a na podstawie art. 4772 § 1 k.p.c. nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Ze względu na nadanie przez sąd wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności jeszcze tego samego dnia, tj. 23 grudnia 2013 r. dokonano wypłaty kwoty 7.742 zł, która po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wynosiła 6.348 zł. Sąd drugiej instancji powództwo o odszkodowanie oddalił.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wymienionych pod lit. a-g. Jeżeli zatem prawo do odszkodowania, jego wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów ustawy Kodeks pracy, nawet jeżeli zostały potwierdzone wyrokiem sądu pracy – to wolne jest ono od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym wypłacając kwotę odszkodowania wskazaną w wyroku sądu pracy, płatnik nie ma obowiązku pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W przedmiotowej sprawie odszkodowanie przysługuje na podstawie ustawy Kodeks pracy, gdzie ma zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle wymienionego przepisu nie powinna zostać potrącona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych, a były pracownik powinien otrzymać całą kwotę, tj. 7.742 zł. Na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej kwota pobranej przez płatnika nienależnie zaliczki, tj. 1.394 zł stanowi nadpłatę podatku.

Do czasu wydania orzeczenia przez sąd drugiej instancji płatnik nie dokonał korekty nienależnie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest wystąpienie do właściwego urzędu skarbowego o zwrot nienależnie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 1.394 zł lub zaliczenie jej na poczet zaległości podatkowych oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a także dokonanie korekty deklaracji PIT-11 pracownika odwołanego ze stanowiska i PIT-4R za rok 2013?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej nienależnie pobrana przez urząd miasta i gminy zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych stanowi nadpłatę podatku. Odszkodowanie to wolne było od podatku dochodowego od osób fizycznych i powinno zostać odwołanemu ze stanowiska pracownikowi wypłacone w całkowitej kwocie, tj. 7.742 zł. Jednak otrzymał on kwotę 6.348 zł. Kwota 1.394 zł stanowiła błędnie pobraną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a tym samym nadpłatę podatku w urzędzie skarbowym.

Błędnie pobrana i przekazana do urzędu skarbowego zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 1.394 zł powinna zostać skorygowana przez urząd miasta i gminy.

Nadpłata w kwocie 1.394 zł powinna zostać zwrócona płatnikowi lub zaliczona na poczet zaległości podatkowych bądź bieżących zobowiązań podatkowych.

Ponadto do urzędu miasta i gminy należy skorygowanie deklaracji PIT-11 byłego pracownika oraz PIT-4R za rok 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• w części dotyczącej obowiązku korekty informacji PIT-11 – prawidłowe,
• w części dotyczącej obowiązku korekty deklaracji PIT-4R oraz wystąpienia o zwrot zaliczki na podatek dochodowy – nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74 (…).

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację (PIT-4R), według ustalonego wzoru (art. 38 ust. 1a ww. ustawy).

W PIT-11 nie uwzględnia się przychodów, dochodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyjątek dotyczy dwóch rodzajów przychodów zwolnionych z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 i art. 21 ust. 1 pkt 74 ww. ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 października 2014 r., wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Przedstawiając opis sprawy Wnioskodawca wskazał, że przyznane przez sąd odszkodowanie jest wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, od kwoty ww. odszkodowania płatnik nie miał obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek.

Ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji oraz deklaracji według ustalonego wzoru.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji oraz powstania nadpłaty regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 72 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Z przepisu art. 73 § 1 ww. ustawy wynika, że nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

1. zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
2. pobrania przez płatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej;
3. zapłaty przez płatnika lub inkasenta należności wynikającej z decyzji o jego odpowiedzialności podatkowej, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. wpłacenia przez płatnika lub inkasenta podatku w wysokości większej od wysokości pobranego podatku;
5. zapłaty przez osobę trzecią lub spadkobiercę należności wynikającej z decyzji o odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy, jeżeli należność ta została określona nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Natomiast z § 2 cyt. powyżej art. 73 wynika, że nadpłata powstaje z dniem złożenia:

1. zeznania rocznego – dla podatników podatku dochodowego;
2. deklaracji podatku akcyzowego – dla podatników podatku akcyzowego;
3. deklaracji o wpłatach z zysku za rok obrotowy – dla jednoosobowych spółek Skarbu Państwa i przedsiębiorstw państwowych;
4. deklaracji kwartalnej dla podatku od towarów i usług - dla podatników podatku od towarów i usług.
   
   

Przepis art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Z § 2 pkt 1 lit. a) i pkt 2 cyt. art. 75 wynika natomiast, że uprawnienie określone w § 1 przysługuje również:

• podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej,
• płatnikom lub inkasentom, jeżeli:
  1. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od wysokości pobranego podatku,
  2. w złożonej deklaracji wykazali oraz wpłacili podatek w wysokości większej od należnej,
  3. nie będąc obowiązanymi do składania deklaracji, wpłacili podatek w wysokości większej od należnej.
  
  

Zgodnie z art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Nadpłaty, których wysokość nie przekracza wysokości kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym, podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku – na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, chyba że podatnik wystąpi o ich zwrot (art. 76 § 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 76c ww. Ordynacji podatkowej, nadpłatę wynikającą z zaliczek na podatek zwraca się po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek. Jeżeli jednak nadpłata wynika z decyzji stwierdzającej nadpłatę, wydanej w związku z art. 75 § 1, zwrot nadpłaty następuje w terminie 30 dni od dnia wydania tej decyzji.

Podkreślić należy, że definicja nadpłaty zawarta w ustawie Ordynacja podatkowa wyczerpująco wylicza, w jakich sytuacjach powstaje nadpłata. Wszelkie inne przypadki, które nie są w ww. ustawie wymienione, nie powodują powstania nadpłaty w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Nie każda zatem kwota wpłacona przez płatnika „nienależnie” do organu podatkowego stanowi nadpłatę.

Nadpłata podatku w przypadku płatnika dotyczy wyłącznie tych przypadków, w których dochodzi do uszczerbku w jego (płatnika) majątku na skutek zapłacenia należnego świadczenia w większej wysokości od tej, w której zostało pobrane. Jeżeli wadliwość postępowania płatnika (a taka ma miejsce w przedmiotowej sprawie) prowadzi do uszczuplenia majątku podatnika, nadpłata powstaje u podatnika, który w takim przypadku jest jedynym podmiotem uprawnionym do otrzymania jej zwrotu.

W przedmiotowej sprawie, nadpłata w podatku dochodowym – w związku z pobraniem przez Wnioskodawcę – jako płatnika – zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania, które jest zwolnione z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstaje po stronie podatnika, bowiem to jego majątek został uszczuplony. Tym samym to nie Wnioskodawca lecz pracownik (podatnik) jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty. Wnioskodawca jest natomiast zobowiązany do sporządzenia korekty informacji PIT-11, jeżeli wykazał w nich dochód, który podlega zwolnieniu.

Ponadto, zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym, poprawnym wypełnieniu formularza, z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Dodatkowo wskazać należy na treść art. 8 ww. ustawy, który stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z powyższego wynika, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca sporządził pracownikowi informację o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek PIT-11 za 2013 r., w której wykazał przychód zwolniony z opodatkowania, to winien dokonać odpowiedniej korekty tej informacji i przesłać ją ponownie podatnikowi oraz naczelnikowi urzędu skarbowego, mimo upływu terminu do złożenia zeznania podatkowego za ten rok. Informacja PIT-11 powinna bowiem zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika dochodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i pobranych zaliczkach na podatek. Zatem skorygowany PIT-11 nie powinien zawierać kwoty wypłaconego odszkodowania, które jest zwolnione z opodatkowania, bowiem wolą ustawodawcy dochody zwolnione z opodatkowania (z wyjątkiem ściśle określonych ustawą) nie podlegają wykazaniu w informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy – PIT-11.

W skorygowanej informacji należy jednakże wykazać kwotę pobranej z tytułu wypłaconego odszkodowania zaliczki na podatek dochodowy. Jak bowiem wynika z opisu stanu faktycznego zaliczka na podatek została w 2013 r. z tego tytułu pobrana. Informacja PIT-11 jest również informacją o pobranych zaliczkach. Zatem skoro Wnioskodawca w 2013 r. pobrał określoną kwotę zaliczki na podatek dochodowy, to w sporządzonej za 2013 r. informacji PIT-11 czy też korekcie tej informacji pobrana zaliczka winna być wykazana.

Natomiast zaistniała sytuacja nie upoważnia płatnika do dokonania korekty wystawionej w 2013 r. deklaracji PIT-4R, bowiem wystawiona przez Wnioskodawcę deklaracja sporządzona była prawidłowo, odzwierciedlała ona zaistniały w tamtym roku stan faktyczny, a więc wysokość pobranej przez płatnika zaliczki na podatek. Skoro płatnik pobrał i odprowadził zaliczkę do urzędu skarbowego, to nie może po roku dokonać korekty, z której będzie wynikało, że tego nie zrobiono. W związku z powyższym brak jest podstaw prawnych do korygowania deklaracji PIT-4R.

W rozpatrywanej sprawie – jak wyjaśniono w niniejszej interpretacji – brak jest również podstaw do złożenia przez Wnioskodawcę do właściwego urzędu skarbowego wniosku o stwierdzenie nadpłaty nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

Podsumowując, stanowisko przedstawione przez Zainteresowanego należy uznać za prawidłowe w części dotyczącej obowiązku korekty informacji PIT-11, natomiast w części dotyczącej obowiązku korekty deklaracji PIT-4R oraz wystąpienia o zwrot zaliczki na podatek dochodowy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.