Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-378/14-5/GG
z 10 lutego 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat dokonywanych na ZFŚS – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat dokonywanych na ZFŚS.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 21 stycznia 2015 r., nr IPTPB3/423-378/14-2/GG, doręczonym w dniu 27 stycznia 2015 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 6 lutego 2015 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 3 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zobowiązana jest do utworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: „ZFŚS”) na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 592, dalej: „Ustawa o ZFŚS”). Szczegółowe zasady tworzenia i gospodarowania ZFŚS w Spółce określa Regulamin ZFŚS.

Zwiększenia ZFŚS mogą być dokonywane m.in. na podstawie Uchwał Walnego Zgromadzenia Spółki (dalej: „Uchwały”) podejmowanych na wniosek Zarządu Spółki dotyczących podziału zysku netto Spółki za poszczególne lata obrachunkowe. Jedną z przesłanek podjęcia wyżej wymienionej decyzji jest więc wypracowanie przez Spółkę dodatniego wyniku finansowego. Zasilenia ZFŚS następowałyby ze środków pieniężnych/obrotowych pochodzących z działalności Spółki.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest:

  • produkcja podstawowych chemikaliów, nawozów i związków azotowych, tworzyw sztucznych i kauczuku syntetycznego w formach podstawowych;
  • produkcja pozostałych wyrobów chemicznych;
  • produkcja włókien chemicznych;
  • produkcja wyrobów z gumy i tworzyw sztucznych;
  • wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz, parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatyzacyjnych;
  • dostawa wody; gospodarowanie ściekami i odpadami oraz działalność związana z rekultywacją;
  • handel hurtowy i detaliczny, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi.

Spółka wyjaśniła, że źródłem finansowania dodatkowych zasileń ZFSS są środki pieniężne pozostające w dyspozycji Spółki, a pochodzące z Jej bieżącej działalności gospodarczej. Dokonanie odpisów i przekazanie środków następuje na podstawie uchwały Walnego Zgromadzenia.

Kwota, która stanowić będzie dodatkowy odpis na ZFŚS i która następnie każdorazowo zasila odrębny rachunek bankowy Spółki jest określona w Uchwałach Walnego Zgromadzenia.

Zarówno podstawowe jak i dodatkowe zasilenia ZFŚS są dokonywane na wyodrębniony rachunek bankowy Spółki oraz obciążają koszty działalności gospodarczej Spółki jako pracodawcy. Ciężar ekonomiczny ich sfinansowania spoczywa na Spółce jako przedsiębiorstwie (w szczególności nie na samych pracownikach Spółki).

Spółka wyjaśniła ponadto, że dokonuje zarówno odpisów podstawowych, jak i dodatkowych. Odpis na ZFŚS, który ustalany jest na podstawie Uchwał Walnego Zgromadzenia jest odpisem dodatkowym, o którym mowa w art. 7 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 111). Zatem podstawą dokonywanych odpisów oraz zasileń ZFŚS jest ustawa o ZFŚS oraz każdorazowo Uchwała Walnego Zgromadzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym wpłaty dokonywane na ZFŚS stanowią koszty uzyskania przychodów?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na powyższe pytanie w zakresie zdarzenia przyszłego, natomiast wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym zasilenia ZFŚS stanowią koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wydatki te spełniają wszelkie przestanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W ocenie Spółki, niewątpliwym pozostaje fakt, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wymaga istnienia związku pomiędzy wydatkiem a przychodem, a taki związek na płaszczyźnie przedstawionego zdarzenia przyszłego zostanie przez Spółkę spełniony.

Brak wyłączenia wpłat na ZFŚS z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT)

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Spółka zauważa, że wskazane we wniosku o wydanie interpretacji kwoty zasilenia ZFŚS nie zostały w nim wymienione.

Zdaniem Spółki, art. 16 ust 1 pkt 9 ustawy o CIT umożliwia zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z powyższym przepisem:

„Nie uważa się za koszt uzyskania przychodów: (...) odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

  1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
  2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu (...)”.

Intencją ustawodawcy było zatem wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaje fundusze. Jednakże ustawodawca uznał za dopuszczalny wyjątek od tej zasady, pozwalając pracodawcom na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów i zwiększeń, które zostały efektywnie wpłacone przez pracodawcę na rachunek ZFŚS. W kontekście powyższego nie może ulegać wątpliwości, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o CIT nie kreuje dodatkowych wymagań dotyczących możliwości potrącenia od przychodu zwiększeń przekazanych na ZFŚS, a w szczególności nie uzależnił zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spornych wydatków od źródeł finansowania, w tym od wypłaty z zysku netto.

Zatem, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów i zwiększeń, które w rozumieniu ustawy o ZFŚS obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych zwiększeń zostały wpłacone na rachunek ZFŚS.

W tym kontekście Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS: „Odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy”.

W świetle powyższego, dla celów podatkowych zwiększenia ZFSS stanowią koszty uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy podstawowe przekazywane przez pracodawców do ZFŚS (zgodnie z art. 5 ustawy o ZFŚS) o ile równowartość tych zwiększeń przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy ZFŚS.

Powyższych wniosków nie zmienia w ocenie Spółki okoliczność, że jedną z przesłanek podjęcia decyzji o zasileniu ZFŚS jest wystąpienie odpowiednich wskaźników finansowych.

W ustawie o CIT, a w szczególności w art. 16 ust. 1 stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, brak jest wyłączenia z kosztów takich wydatków, co do których decyzja o ich poniesieniu jest uzależniona m.in. od wystąpienia pewnych wskaźników finansowych. Należy zauważyć, że w praktyce gospodarczej znane są również inne przypadki uzależniania świadczeń od osiąganych przez pracodawców wskaźników rentowności. Dotyczy to między innymi premii dla pracowników zależnej od osiągniętego wyniku finansowego w okresie, za który wypłacana jest premia. Takie dodatkowe wynagrodzenie, stanowi świadczenie pracownicze, będące kosztem uzyskania przychodów.

Ponadto, przedmiotowe zasilenie ZFŚS następuje ze środków pieniężnych a jedną z przestanek podjęcia decyzji o zasileniu jest powstanie dodatniego wyniku finansowego. Nie można utożsamiać wyniku finansowego ze środkami pieniężnymi. Wysokość wyniku finansowego ustala się co prawda w jednostkach pieniężnych, jednak nie ma on sam w sobie postaci pieniężnej. Jest on bowiem kategorią abstrakcyjną, rachunkową i nie odpowiada mu żaden wydzielony w majątku spółki wolumen środków pieniężnych (B. Brzeziński, Perypetie podatku dochodowego z sądownictwem administracyjnym [w:] Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego. Węzłowe problemy, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2013, s. 183).

Co więcej, to samo zasilenie ZFŚS mogłoby nastąpić np. z kapitału zapasowego Spółki. W takim przypadku na podstawie uchwały o podziale zysku, zostałby on alokowany na kapitał zapasowy, a następnie przekazany na ZFŚS. Także w tym przypadku takie świadczenie byłoby finansowane ze środków pieniężnych Spółki i stanowiłoby koszt uzyskania przychodów.

Przesądzające jest spełnienie jedynie następujących warunków;

  • koszt został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, tym samym został poniesiony w określonym celu, tzn. w celu osiągnięcia przychodów,
  • koszt nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowiącym katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, żaden przepis ustawy o CIT, a zwłaszcza przepis art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie stanowi, ażeby wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów tylko w sytuacji, gdy nie ma związku z wystąpieniem odpowiednich wskaźników finansowych. Dodatni wynik finansowy jest naturalnym rezultatem i celem każdej działalności gospodarczej oraz podstawowym sposobem pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze. Wszelkie przedsięwzięcia prowadzone przez podmioty gospodarcze finansowane są ze środków pieniężnych podmiotów uzyskiwanych przede wszystkim z dodatniego wyniku finansowego osiąganego przez te podmioty. Inne formy pozyskiwania środków pieniężnych przez podmioty gospodarcze (jak np. pożyczki) są jedynie formami pomocniczymi.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w następujących interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

  • z dnia 27 maja 2013 r., IBPB I/2/423-196/13/PH;
  • z dnia 19 czerwca 2013 r., IBPB1/2/423-344/13/AK;
  • z dnia 4 sierpnia 2014 r., IBPBI/2/423490/14/AK;
  • z dnia 4 sierpnia 2014 r., 1BPBI/2/423-491/14/AK;

Stanowisko zbieżne ze stanowiskiem Spółki zostało zaprezentowane również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak zauważył bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt ….): „Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy zauważyć, że jej przepisy nie przewidują wprost wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów nagród z dochodu po opodatkowaniu”.

Powyższe stanowisko potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 maja 2012 r. (sygn. akt ….).

W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że „(...) źródło finansowania omawianych świadczeń nie dyskwalifikuje możliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych w razie spełnienia wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Organ nie wskazał przy tym na przepis, który wykluczałby możliwość finansowania kosztów podatkowych z zysku Spółki uzyskanego w latach poprzednich a więc z dochodu po opodatkowaniu”.

W dalszej części tego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że powyższe stanowisko w żadnym zaś razie nie narusza konstrukcji podatku dochodowego. W ocenie NSA: „Skoro należny podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w roku poprzednim został uprzednio przez podatniczkę obliczony i odprowadzony, co zamyka kwestię wypełnienia obowiązku w tym zakresie jako końcowy element „konstrukcji podatku”, to nietrafne jest twierdzenie o zaniżeniu dochodu”.

A zatem, również z powyższego orzeczenia wynika, że źródło finansowania wydatku w żaden sposób nie determinuje możliwości jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zaś takie stanowisko nie stanowi naruszenia konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych. Powyższe dotyczy również opisanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym zasileń ZFŚS. Reasumując, kwoty zasileń ZFŚS opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym stanowią koszty uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca ponownie przedstawił stanowisko w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego stwierdzając dodatkowo, że charakterowi kosztowemu zasileń ZFŚS nie stoi na przeszkodzie ich oparcie na dodatnim wyniku finansowym Spółki. Ponadto, przedmiotowa wypłata następuje ze środków pieniężnych i fakt jej wystąpienia jest uzależniony od powstania dodatniego wyniku finansowego.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  5. został właściwie udokumentowany,
  6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Podstawowym warunkiem uznania kwoty odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za koszt uzyskania przychodu jest jej faktyczna wpłata na odrębny rachunek bankowy funduszu. Jeżeli wpłata ta nie zostanie dokonana w roku podatkowym, w którym powinna być dokonana, natomiast zostanie dokonana w którymś z następnych lat podatkowych, wówczas kwota ta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w tym roku podatkowym, w którym została faktycznie przekazana na odrębny rachunek bankowy.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 592 z późn. zm.), u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 (pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Na marginesie dodać należy, że w ocenie prawnej zdarzenia przyszłego Spółka wskazała wyroki WSA i NSA, w których sądy wyraziły m.in. stanowisko, że „źródło finansowania omawianych świadczeń nie dyskwalifikuje możliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych w razie spełnienia wszystkich wymienionych wyżej przesłanek. Organ nie wskazał przy tym na przepis, który wykluczałby możliwość finansowania kosztów podatkowych z zysku spółki uzyskanego w latach poprzednich a więc z dochodu po opodatkowaniu. (…) skoro należny podatek dochodowy od dochodu uzyskanego w roku poprzednim został uprzednio przez podatniczkę obliczony i odprowadzony, co zamyka kwestię wypełnienia obowiązku w tym zakresie jako końcowy element „konstrukcji podatku”, to nietrafne jest twierdzenie o zaniżeniu dochodu.

Spółka we własnym stanowisku stwierdziła, że z powyższego orzeczenia wynika, że źródło finansowania wydatku w żaden sposób nie determinuje możliwości jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, zaś takie stanowisko nie stanowi naruszenia konstrukcji podatku dochodowego od osób prawnych. Powyższe dotyczy również opisanych w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym zasileń ZFŚS”.

W nawiązaniu do powyższych orzeczeń należy wskazać, że przedmiotowa interpretacja dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji, w której wpłaty dokonywane na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych sfinansowane zostały ze źródeł innych niż zysk netto.

Dodać także należy, że istnieje orzecznictwo potwierdzające, że wydatki pokryte z zysku netto nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, por. wyroki NSA z 29 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2208/10, z 3 października 2012 r. sygn. akt II FSK 332/11, z 5 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1375/11 (uchylający powołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Warszawie z 3 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1496/10), z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1692/11, z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1693/11, z 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt II FSK 1694/11.

W oparciu o przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wpłaty dokonywane na ZFŚS, których źródłem finansowania nie będzie dochód po opodatkowaniu podatkiem dochodowym, będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat dokonywanych na ZFŚS, których wysokość uzależniona będzie od dodatniego wyniku finansowego osiągniętego przez Spółkę w poprzednim roku jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj