Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-701/14-4/MD
z 17 marca 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2014 r. (data wpływu 2 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu mieszkalnego w części dotyczącej:

  • możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
  • możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia do ww. lokalu mieszkalnego
  • jest prawidłowe;
  • możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu wydatków poniesionych na przystosowanie lokalu mieszkalnego do najmu,
  • sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego
  • jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 lutego 2015 r., Nr IPTPB1/415-701/14-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 lutego 2015 r. (data doręczenia 18 lutego 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 24 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 24 lutego 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. W maju 2009 r. postanowieniem Sądu nabył prawo własności do lokalu mieszkalnego w 1/2 części (spadek po matce). We wrześniu 2012 r. umową darowizny w formie aktu notarialnego nabył prawo własności do lokalu mieszkalnego w 1/2 części - darowizna od ojca. Wartość 1/2 części lokalu mieszkalnego w akcie notarialnym wynosi 70 000 zł, z informacją, że lokal wymaga kapitalnego remontu. Przedmiotowe mieszkanie zamierza wynajmować, nie dokonując zmiany jego przeznaczenia jako lokalu mieszkalnego. Sam sukcesywnie przygotowywał lokal do remontu. Prace remontowe polegające na wymianie: drzwi wejściowych, podłóg (z płytek PCV na panele), płytek w łazience i kuchni, białego montażu, oraz zerwaniu tapet, wyrównaniu ścian i pomalowaniu wykonał w 2013 r. własnymi siłami oraz z pomocą rodziny, za wyjątkiem montażu drzwi wejściowych, którego dokonała firma, u której zakupił drzwi. Wnioskodawca dokonał zakupu niezbędnego wyposażenia, tj.: mebli kuchennych oraz mebli do 2 pokoi. Koszt jednostkowy kupionego wyposażenia nie przekroczył 3 500 zł. Wszystkie zakupy dotyczące remontu, jak i wyposażenia, na bieżąco wykazywał w kosztach uzyskania przychodu. Od 1 września 2013 r. Wnioskodawca wynajął wyremontowany lokal na podstawie umowy najmu okazjonalnego na 3 lata, którą zgłosił do urzędu skarbowego. Następnie podjął decyzję, że mieszkanie uzna za środek trwały i będzie je amortyzował, stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, gdyż mieszkanie w 1981 r. zostało nabyte w drodze kupna i użytkowane przez spadkodawcę i darczyńcę. Założył ewidencję środków trwałych. W dniu 1 grudnia wprowadził do założonej ewidencji środków trwałych wynajmowany lokal przyjmując wartość początkową w wysokości 140 000 zł (1/2 lokalu mieszkalnego 70 000 zł + 1/2 lokalu mieszkalnego 70 000 zł). Od stycznia 2014 r. dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów. W maju 2014 r. najemca wypowiedział umowę, która została rozwiązana z dniem 30 czerwca 2014 r. Od 1 sierpnia 2014 r. ponownie wynajął lokal. W lipcu 2014 r. nie dokonał odpisu amortyzacyjnego, gdyż w tym okresie lokal nie był wynajęty.

W piśmie z dnia 24 lutego 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

  1. Lokal będący przedmiotem najmu stanowi odrębną własność. Dla przedmiotowego lokalu prowadzona jest księga wieczysta.
  2. Do września 2012 r. cały lokal użytkował ojciec. We wrześniu 2012 r., po otrzymaniu darowizny (1/2 części lokalu) od ojca Wnioskodawca, przejął lokal. Od tego momentu przygotowywał mieszkanie do remontu. Po pracach przygotowawczych, w kwietniu 2013 r. rozpoczął główne prace remontowe, które zakończył w sierpniu 2013 r. W tym okresie Wnioskodawca poniósł wydatki.
  3. Przedmiotowy lokal nie znajduje się w nowej substancji. Wcześniej użytkowany był przez rodziców (poprzednich właścicieli), czyli do użytkowania oddany był wcześniej niż wykonany przez Wnioskodawcę remont. Po zakończeniu prac remontowych Wnioskodawca zaczął go wynajmować, czyli od września 2013 r.
  4. Z dniem 1 grudnia 2013 r. lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
  5. W 2009 r. w urzędzie skarbowym - podczas dokonywania wszystkich formalności związanych z nabytym spadkiem po matce - w złożonych dokumentach została wykazana wartość 1/2 części lokalu nabytego w drodze spadku w kwocie 91 000 zł.
  6. Zakupione wyposażenie do kuchni i dwóch pokoi wynosiło 5 369,39 zł. Wartość każdego zakupionego przedmiotu nie przekraczała 3 500 zł.
  7. Wnioskodawca na bieżąco ewidencjonował (prowadził zestawienie) faktury dotyczące remontu i niezbędnego wyposażenia.
  8. Po podpisaniu umowy najmu, ujął je w prowadzonej przez siebie ewidencji przychodów i kosztów. Prowadzenie wyżej wymienionych dokumentów niezbędne jest do prawidłowego rozliczania się z urzędem skarbowym z podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy opisane mieszkanie stanowiące odrębną nieruchomość może być amortyzowane z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, którego jest właścicielem i aktualnie wynajmuje?
  2. Czy koszty poniesione w 2013 r. na zakup wyposażenia mieszkania w kwocie 5 369,39 zł (wartość jednostkowa każdego przedmiotu nie przekracza 3 500 zł) i remontu w kwocie 10 821,55 zł (wartość jednostkowa zakupionych materiałów do remontu nie przekracza 3 500 zł) mogą zostać w 2013 r. zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu z najmu lokalu?
  3. Czy prawidłowo wykazano w ewidencji środków trwałych wartość początkową amortyzowanego mieszkania?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Mieszkanie może być amortyzowane z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, gdyż nabyte mieszkanie ma status odrębnej własności i podlega amortyzacji (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Uznając mieszkanie za środek trwały od 1 grudnia 2013 r. powinien wprowadzić je do ewidencji środków trwałych, a od 1 stycznia 2014 r. można je amortyzować (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Mieszkanie można amortyzować stosując indywidualną stawkę amortyzacji, ponieważ jest to środek trwały używany i po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji. Okres amortyzacji musi być minimum 10 letni (art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). Odpisy amortyzacyjne należy wliczać do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

Ad. 2)

Poniesione koszty na remont mogą zostać zaliczone w 2013 r. bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu, gdyż zgodnie z art. 22g ust. 17 nie mamy do czynienia z ulepszeniem w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji adaptacji lub modernizacji środka trwałego jakim jest w tym przypadku lokal mieszkalny.

Zgodnie z orzecznictwem przyjmuje się, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego. Zdaniem sądów administracyjnych, remont może być połączony z wymianą zużytych części, jeśli w trakcie wykonanych prac nie dojdzie do zmiany charakteru i funkcji danego środka trwałego, a taka wymiana jest wynikiem eksploatacji danego środka trwałego. Za remont uznawane są wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji. Ani ustawa ani rozporządzenie nie definiują tych pojęć. Nie określają również znaczenia terminu „remont”. Przyjmuje się, że wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych - można uznać za remont. Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych (por. Irena Ożóg: Amortyzacja podatkowa, Vademecum Podatnika, wyd. Difin, Warszawa 1995 r. „Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne 1996 r.” - Oficyna wydawnicza „Unimex”, Wrocław 1996).

W świetle tych kryteriów, pomalowanie pomieszczeń, naprawa instalacji, wymiana zużytych elementów lokalu, np. okien, drzwi to niewątpliwie nakłady, które nie zwiększają wartości użytkowej wynajmowanego pomieszczenia i nie zmieniają jego charakteru. Wydatki z tego tytułu należy zatem potraktować, jako wydatki na remont, które w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W piśmie z dnia 24 lutego 2015 r., stanowiącym uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca dodał, że Jego zdaniem, wydatki poniesiona na zakup wyposażenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu lokalu, gdyż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zakupione wyposażenie stanowi niezbędny element wynajmowanego lokalu. Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ad. 3)

Wnioskodawca uważa, że prawidłowo wykazał w ewidencji środków trwałych wartość początkową amortyzowanego mieszkania, gdyż art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na wartość wynikającą z aktu notarialnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych najmu lokalu mieszkalnego w części dotyczącej:

  • możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
  • możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia do ww. lokalu mieszkalnego
  • jest prawidłowe;
  • możliwości zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu wydatków poniesionych na przystosowanie lokalu mieszkalnego do najmu,
  • sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego
  • jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zaznaczyć należy, że aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.

Dodać należy, że w myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

  1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletna i zdatna do użytku, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania.

Zatem, warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia mieszkania do używania (oddania w najem).

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia i określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3) ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Treść art. 19 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w maju 2009 r. postanowieniem sądu nabył prawo własności do lokalu mieszkalnego w 1/2 części (spadek po matce). We wrześniu 2012 r. umową darowizny w formie aktu notarialnego nabył prawo własności do lokalu mieszkalnego w 1/2 części - darowizna od ojca. Wartość 1/2 części lokalu mieszkalnego w akcie notarialnym wynosi 70 000 zł z informacją, że lokal wymaga kapitalnego remontu. Prace remontowe wykonał w 2013 r. Po przeprowadzeniu tych prac Wnioskodawca wynajął wyremontowany lokal na podstawie umowy najmu okazjonalnego na 3 lata. Przedmiotowy lokal nie znajduje się w nowej substancji. Wcześniej użytkowany był przez rodziców (poprzednich właścicieli), czyli oddany był do użytkowania wcześniej niż wykonany przez Wnioskodawcę remont. Wnioskodawca podjął decyzję, że mieszkanie uzna za środek trwały i będzie je amortyzował, stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, gdyż mieszkanie w 1981 r. zostało nabyte w drodze kupna i użytkowane przez spadkodawcę i darczyńcę. Wnioskodawca założył ewidencję środków trwałych. W dniu 1 grudnia 2013 r. wprowadził do założonej ewidencji środków trwałych wynajmowany lokal przyjmując wartość początkową w kwocie 140 000 zł (1/2 lokalu mieszkalnego 70 000 zł + 1/2 lokalu mieszkalnego 70 000 zł). Od stycznia 2014 r. dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych i zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nabycie opisanego lokalu nastąpiło częściowo w drodze spadku i częściowo w drodze darowizny, zastosowanie znajdzie zasada ustalania wartości początkowej, określona w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako suma: wartości rynkowej udziału Wnioskodawcy w nieruchomości z dnia nabycia określona w umowie darowizny, chyba że w umowie określono niższą wartość tego udziału i wartości nieodpłatnie nabytej nieruchomości lokalowej w oparciu o dane wynikające z postanowienia sądu o nabyciu spadku.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy wskazać, że na treść art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

–dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosić będzie 10%.

W myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca ma prawo zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (do 10% rocznie). Jak bowiem wskazano we wniosku, lokal mieszkalny, stanowiący odrębną nieruchomość, został pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a przed dniem wprowadzenia go do ww. ewidencji był używany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

W odniesieniu do poniesionych wydatków na przystosowanie lokalu do wynajmu stwierdzić należy, że w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca przed dniem przekazania lokalu mieszkalnego do użytkowania na podstawie umowy najmu poniósł wydatki związane z przystosowaniem tego lokalu do najmu, tj. wykonał w 2013 r. prace polegające na wymianie: drzwi wejściowych, podłóg (z płytek PCV na panele), płytek w łazience i kuchni, białego montażu oraz zerwaniu tapet, wyrównaniu ścian i pomalowaniu własnymi siłami oraz z pomocą rodziny, za wyjątkiem montażu drzwi wejściowych, którego dokonała firma u której zakupił drzwi. Ponadto dokonał wyposażenia ww. lokalu o urządzenia niezbędne do jego eksploatacji. Dopiero po dokonaniu tych prac podpisał pierwszą umową najmu. Wnioskodawca twierdzi, że przeprowadzone przed Niego prace polegające na pomalowaniu pomieszczeń, naprawie instalacji, wymianie zużytych elementów lokalu (okien, drzwi) należy traktować jako remont, a poniesione wydatki nie powinny zwiększyć wartości użytkowej.

W myśl przytoczonego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym z warunków uznania składnika majątku za środek trwały jest, by najpóźniej w dniu przyjęcia składnika majątkowego do używania był on kompletny i zdatny do użytku. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wydatki na przystosowanie (remont) lokalu mieszkalnego do wynajmu, poniesione przez Wnioskodawcę przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, będą stanowić element wartości początkowej obok ustalonej wartości, zgodnie z zapisem art. 22g ust. 1 pkt 3) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z najmu, jednakże nie w sposób bezpośredni, jak wskazuje Wnioskodawca, lecz pośredni, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne. W sytuacji bowiem, gdy podatnik nabywa składnik majątku, co ma miejsce w rozpatrywanej sprawie, a następnie ponosi wydatki mające na celu przystosowanie go do używania (np. najmu), tj. czyni ten składnik kompletnym, zdatnym do używania oraz nadającym się do gospodarczego wykorzystania wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi element wartości początkowej środka trwałego.

Podkreślić zatem należy, że w sytuacji, gdy w określonym składniku majątku – lokalu mieszkalnym - przeprowadzono prace jeszcze przed oddaniem go do używania (oddaniem w najem), to wszelkie wydatki związane z tymi pracami - zarówno na ulepszenie, jak i na remont - uwzględnia się w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Ponieważ, jak wynika z wniosku, prace polegające na wymianie: drzwi wejściowych, podłóg (z płytek PCV na panele), płytek w łazience i kuchni, białego montażu, oraz zerwaniu tapet, wyrównaniu ścian i pomalowaniu oraz montażu drzwi wejściowych, zostały wykonane przed podpisaniem umowy najmu i przed wprowadzeniem ww. lokalu do ewidencji środków trwałych, należy nakłady poniesione na ten cel doliczyć do wartości początkowej składnika majątku. Zatem, kwota poniesionych wydatków na ten cel będzie stanowić część wartości początkowej środka trwałego - lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem najmu, która może zostać uznana w kosztach uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do kosztów poniesionych na zakup wyposażenia lokalu mieszkalnego, tj. mebli kuchennych oraz mebli do 2 pokoi, należy wskazać, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania, a ich okres używania będzie przekraczał rok (wskazany wyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3 500 zł - możliwość dokonania jednorazowego odpisu (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wydatki na nabycie wyposażenia mieszkania mającego być przedmiotem wynajmu, którego wartość nie przekracza 3 500 zł - o ile nie zostanie zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup wyposażenia wynajmowanego lokalu mieszkalnego, tj. mebli kuchennych oraz mebli do 2 pokoi (w sytuacji, gdy wartość jednostkowa nie przekracza 3 500 zł i składnik majątku nie zostanie zaliczony do środków trwałych) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania. Zatem, w tej kwestii stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w świetle obowiązujących przepisów prawa, stwierdzić należy, że:

  • opisany lokal mieszkalny, stanowiący odrębną nieruchomość może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%;
  • poniesione koszty na zakup wyposażenia ww. lokalu mieszkalnego (ze względu, że wartość jednostkowa każdego przedmiotu nie przekracza 3 500 zł) mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu w 2013 r.;
  • poniesione koszty na przystosowanie lokalu do wynajmu (remont) przed oddaniem go do użytkowania przez najemcę, powinny stanowić element wartości początkowej i winny być odliczane poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie jak twierdzi Wnioskodawca, być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów;
  • wartość początkowa lokalu mieszkalnego winna zostać ustalona, zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako suma: wartości rynkowej udziału Wnioskodawcy w nieruchomości z dnia nabycia określona w umowie darowizny, chyba że w umowie określono niższą wartość tego udziału i wartości nieodpłatnie nabytej nieruchomości lokalowej w oparciu o dane wynikające z postanowienia Sądu o nabyciu spadku, powiększona o wydatki poniesione na przystosowanie lokalu do wynajmu.

Podkreślenia wymaga, że obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz właściwe udokumentowanie tych kosztów dowodami księgowymi.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj