Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1308/11-2/TW
z 21 lutego 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-1308/11-2/TW
Data
2012.02.21



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
ewidencja środków trwałych
środek trwały
wartość początkowa


Istota interpretacji
1. Czy lokal Wnioskodawcy podlega amortyzacji?
2. Czy amortyzacja lokalu będzie w przypadku Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu?
3. Od kiedy Wnioskodawca powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych lokalu?
4. Czy Wnioskodawca może stosować stawkę amortyzacji lokalu równą 9,6%?
5. Jaka jest wartość początkowa lokalu?
6. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia księgowości związanej z dokonywaniem amortyzacji i zaliczaniem jej do kosztów uzyskania przychodu?



Wniosek ORD-IN 629 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu – jest:

  • nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych,
  • prawidłowe w pozostałej części.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 27 czerwca 2011 r. Wnioskodawca nabył wspólnie z małżonką do majątku wspólnego za kwotę 274.000 zł samodzielny lokal niemieszkalny – lokal użytkowy, dla którego sąd rejonowy prowadzi księgę wieczystą, w której to jest zamieszczony nieaktualny adres położenia. Właścicielowi lokalu przysługuje prawo własności udziału w częściach wspólnych budynku oraz udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu. Udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu wyceniono na sumę 7.090,04 zł.

Lokal ten został oddany po raz pierwszy do używania przed 1 stycznia 1981 r. i był przed nabyciem wykorzystywany przez co najmniej 6 miesięcy.

Przy zawieraniu umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego pobrano od małżonków opłatę sądową i opłaty wynikające z rozporządzenia w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej w łącznej kwocie 3.201,14 zł. Umowa sprzedaży była zwolniona od podatku od czynności cywilnoprawnych, oprócz sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego, z którego to tytułu pobrano od nich dodatkowo 142 zł.

W dniu 4 lipca 2011 r. Wnioskodawca zawarł z żoną umowę użyczenia, na mocy której został uprawniony do używania i najmu całego lokalu.

W dniu 4 lipca 2011 r. Wnioskodawca przyjął lokal do używania. Lokal był kompletny i zdatny do użytku. Zainteresowany przewidywał okres używania lokalu dłuższy niż rok.

W dniu 4 lipca 2011 r. na podstawie pisemnej umowy najmu Zainteresowany wynajął lokal na cele gospodarcze na zasadzie tzw. najmu prywatnego, tj. lokal został wynajęty przez Wnioskodawcę jako osobę fizyczną nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej.

W dniu 4 lipca 2011 r. po raz pierwszy Zainteresowany wprowadził lokal do ewidencji środków trwałych.

W dniu 28 lipca 2011 r. do naczelnika urzędu skarbowego Wnioskodawca podał informację o wyborze formy opodatkowania – zasady ogólne oraz oświadczenie o opodatkowaniu całości przychodów tylko przez jednego z małżonków, tj. przez Zainteresowanego.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przychodów (ksiąg rachunkowych ani księgi przychodów i rozchodów), ponieważ wysokość przychodów z najmu wynika z umowy najmu zawartej w formie pisemnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy lokal Wnioskodawcy podlega amortyzacji...
  2. Czy amortyzacja lokalu będzie w przypadku Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu..
  3. Od kiedy Wnioskodawca powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych lokalu...
  4. Czy Wnioskodawca może stosować stawkę amortyzacji lokalu równą 9,6%...
  5. Jaka jest wartość początkowa lokalu...
  6. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia księgowości związanej z dokonywaniem amortyzacji i zaliczaniem jej do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego lokal podlega amortyzacji, ponieważ zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania lokale, będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, oddane do używania na podstawie umowy najmu, które to warunki przedmiotowy lokal spełnia.

Amortyzacja lokalu Zainteresowanego będzie kosztem uzyskania przychodu, ponieważ podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca powinien dokonywać od miesiąca sierpnia 2011 r., ponieważ zgodnie z art. 22h ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji, a sierpień 2011 r. jest pierwszym miesiącem następującym po miesiącu lipcu 2011 r., w którym to Zainteresowany wprowadził lokal do ewidencji.

Zdaniem Wnioskodawcy, może zastosować stawkę 9,6 %, ponieważ Jego lokal spełnia wszystkie warunki umożliwiające indywidualne ustalenie stawki. Podatnicy, zgodnie z art. 22j ww. ustawy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych dla Jego lokalu niemieszkalnego (KŚT 1-10-103) wynosi 2,5 %, lokal został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Wnioskodawcy, lokal był używany, tj. był wykorzystywany przed nabyciem przez co najmniej 6 miesięcy i był oddany do użytku przed 1 stycznia 1981 r., co sprawia, że okres amortyzacji nie będzie krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz okres amortyzacji nie będzie krótszy niż 10 lat.

Wartość początkowa lokalu wynosi 270.028,26 zł. Zgodnie z art. 22g ww. ustawy, za wartość początkową uważa się cenę odpłatnego nabycia powiększoną o koszty związane z zakupem. Kwota zapłacona sprzedającemu była ceną nie tylko za lokal, ale także za prawo własności udziału w częściach wspólnych budynku oraz za udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu. Cena udziału w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu nie wlicza się do wartości początkowej lokalu. Natomiast cenę prawa własności udziału w częściach wspólnych budynku można uwzględniać w wartości początkowej lokalu.

Potwierdza to m.in. interpretacja podatkowa nr IPTPB1/415-9/11-2/AG wydana w dniu 4 lipca 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, w której czytamy: „Zasadnym będzie również uwzględnienie w wartości początkowej środka trwałego wydatków związanych z nabyciem udziału w nieruchomości wspólnej. Nie jest bowiem możliwe wyodrębnienie udziału właściciela w nieruchomości wspólnej od własności lokalu. Nieruchomość wspólna jest ściśle związana z prawem własności lokalu, zatem korzystanie z części wspólnej nieruchomości będzie ściśle związane z lokalem”.

„Reasumując stwierdzić należy, iż do ceny nabycia lokalu (...), Wnioskodawczyni zaliczyć będzie mogła kwotę, która uiszczona zostanie sprzedawcy za przedmiotowy lokal mieszkalny oraz udział w nieruchomości wspólnej, wyszczególnioną w akcie notarialnym”.

Potwierdza to również interpretacja podatkowa nr ILPB1/415-871/10-3/AGr wydana w dniu 20 października 2010 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w której czytamy: „Należy stwierdzić, iż nakłady poniesione na wykonanie części wspólnych budynku, np. stropy, ściany, dach, przyłącza energetyczne, wody, c.o. należy przyporządkować proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej przeznaczonej na działalność gospodarczą w całej powierzchni budynku (...). W związku z powyższym wartością początkową tego środka trwałego, będzie część sumy nakładów poniesionych na wykonanie elementów wspólnych budynku, przyjęta zgodnie z ww. proporcją powierzchni oraz nakłady poniesione już bezpośrednio na część budynku przeznaczoną na potrzeby związane z działalnością gospodarczą”.

Kwota zapłacona sprzedającemu (274.000 zł) po odliczeniu ceny udziału w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu (7.090,04 zł), niepodlegającego amortyzacji wynosi 266.909,96 zł. Podatek od czynności cywilnoprawnych od kupna udziału w prawie wieczystego użytkowania działki gruntu dotyczy tylko tego udziału, więc nie jest to koszt zwiększający wartość początkową lokalu. Pozostałe opłaty (3.201,14 zł) zapłacone przy zawieraniu umowy sprzedaży dotyczą lokalu razem ze związanym z nim udziałem w prawie wieczystego użytkowania działki gruntu, które nie podlega amortyzacji. Wobec tego wartość początkową lokalu będą one zwiększać tylko w części odpowiadającej proporcji ceny nabycia lokalu bez wartości związanego z nim udziału w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu do całej zapłaconej sprzedającemu kwoty i wynoszą 3.118,30 zł (3.201,14 zł * 266.909,96/274.000).

Wartość początkowa lokalu wynosi zatem 270.028,26 zł (266.909,96 zł + 3.118,30 zł).

Zainteresowany jako osoba fizyczna nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej i nieprowadząca ksiąg rachunkowych ani księgi przychodów i rozchodów, nie jest zobowiązany do prowadzenia księgowości związanej z dokonywaniem amortyzacji i zaliczaniem jej do kosztów uzyskania przychodu, ponieważ nie wymagają tego żadne przepisy prawa.

Wnioskodawca podał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 975/09), w którym czytamy: „Zdaniem Sądu, ograniczenie przewidziane w art. 22n ust. 6 u.p.d.o.f., znajduje zastosowanie tylko wobec podatników, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, tj. prowadzących księgi rachunkowe lub podatkową księgę przychodów i rozchodów” potwierdził, że art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówiący o ewidencji środków trwałych dotyczy tylko podatników obowiązanych do prowadzenia ksiąg rachunkowych lub księgi przychodów i rozchodów. Nie muszą zakładać ich osoby osiągające przychody z najmu poza działalnością gospodarczą. Mogą one więc zaliczać odpisy amortyzacyjne od wynajmowanych lokali do kosztów, nawet gdy nie prowadzą ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

  • nieprawidłowe w części dotyczącej obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych,
  • prawidłowe w pozostałej części.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, środek trwały (w przedmiotowej sprawie lokal niemieszkalny – użytkowy) podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby przedmiotowy lokal mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt – 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    • dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

Zasady ustalania wartości początkowej, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych określa przepis art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze odpłatnego nabycia określony został w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. W myśl tego artykułu za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył wspólnie z małżonką do majątku wspólnego samodzielny lokal niemieszkalny (użytkowy). Wnioskodawca zawarł z żoną umowę użyczenia, na mocy której został uprawniony do używania i najmu całego lokalu. Właścicielowi lokalu przysługuje prawo własności udziału w częściach wspólnych budynku oraz udział w prawie wieczystego użytkowania działki gruntu. Lokal został oddany po raz pierwszy do używania przez dniem 1 stycznia 1981 r. i był przed nabyciem wykorzystywany przez co najmniej 6 miesięcy. W dniu 4 lipca 2011 r. Zainteresowany przyjął lokal do używania wprowadzając do ewidencji środków trwałych. Lokal był kompletny i zdatny do użytku. Przewidywany okres używania lokalu jest dłuższy niż rok. W dniu 4 lipca 2011 r. na podstawie umowy najmu, Zainteresowany wynajął lokal na cele gospodarcze na zasadzie tzw. najmu prywatnego. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, nie prowadzi również ewidencji przychodów. Z wniosku wynika również, iż lokal niemieszkalny zaliczony jest do grupy 1 rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 01, podgrupy 10, rodzaju 103, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10 %.. Natomiast z treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. W takim przypadku okres amortyzacji dla budynków wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji nie może być krótszy niż 3 lata. Tym samym możliwym jest, aby w przedmiotowej sprawie Zainteresowany amortyzował lokal wg stawki nie wyższej niż wskazana w ww. przepisach, a więc – jak Wnioskodawca przyjął – wg stawki 9,6 %.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że:

  • lokal użytkowy podlega amortyzacji, gdyż był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, a jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok;
  • odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów, co wynika z treści powołanego powyżej art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
  • odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać – stosownie do dyspozycji art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym przedmiotowy lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, tj. od miesiąca sierpnia 2011 r.,
  • Zainteresowany może zastosować stawkę amortyzacji lokalu równą 9,6 % w oparciu o przepisy art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
  • wartość początkową lokalu stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 z zastrzeżeniem art. 22c pkt 1 ww. ustawy stanowi kwota zapłacona sprzedającemu za lokal użytkowy wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku powiększona o koszty związane z zakupem, po odliczeniu wartości udziału w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu, który nie podlega amortyzacji jak również wartości pozostałych kosztów związanych z zakupem udziału w prawie tego użytkowania.

Tym samym w odniesieniu do powyższego stanowisko przedstawione we wniosku przez Wnioskodawcę zasadnym jest uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że – jak wskazano wyżej – stawka amortyzacyjna środków trwałych należących do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych została określona na 10 %, nie zaś – jak podał we własnym stanowisku Wnioskodawca – 2,5%. Jednakże powyższe wskazanie nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia zawartego w niniejszej interpretacji.

Natomiast zgodnie z art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z wykładni językowej oraz systemowej powyższych przepisów w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada na podatnika wynajmującego lokal, który nie prowadzi działalności gospodarczej, obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych bądź podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Ustawodawca nie nakłada także na podatnika obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych. Nie oznacza to jednak uprawnienia takiego podatnika do odliczania odpisów amortyzacyjnych bez prowadzenia odpowiedniej ewidencji środków trwałych. Z art. 22n ust. 6 ww. ustawy wynika, że jeżeli podatnik chce, aby odpisy amortyzacyjne stanowiły koszty uzyskania przychodów winien prowadzić ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie znajduje uzasadnienia ograniczanie obowiązku prowadzenia ewidencji wyłącznie do podatników prowadzących księgi handlowe i podatkową księgę przychodów i rozchodów. Cały bowiem przepis art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera regulację dotyczącą obowiązku ewidencyjnego oraz przewiduje generalną sankcję za brak ewidencji środków trwałych. Nie sposób pominąć, że przepisy art. 22a- 22o ustawy określając zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych częstokroć odwołują się do momentu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Zasady te wszakże należy stosować również do amortyzacji środków oddanych w najem. Stąd nie można pomijać obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych jaki ciąży również na Wnioskodawcy, jeśli odpisy amortyzacyjne będzie chciał zaliczać do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

Skoro zatem Wnioskodawca podjął decyzję o amortyzacji wynajmowanego lokalu, to w celu zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów Zainteresowany ma obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, co wynika wprost z wyżej cytowanego art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Innymi słowy, według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacja jest prawem a nie obowiązkiem podatnika, i to sam podatnik decyduje, czy z przysługującego mu uprawnienia skorzysta. Jeżeli jednak Wnioskodawca podjął decyzję o zamiarze skorzystania z dobrodziejstw amortyzacji i zamierza odpisy amortyzacyjne ujmować jako koszty uzyskania przychodów, musi dopełnić odpowiednich obowiązków, które nakłada na Niego ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – do prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy, iż może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu z najmu odpisy amortyzacyjne bez prowadzenia ewidencji środków trwałych należy w tej części uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie dokonuje obliczeń, w związku z tym nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę danych liczbowych.

Tut. Organ wskazuje, iż dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Organ działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj