Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1008/14-4/AMN
z 26 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2014 r. (data wpływu 2 września 2014 r.), uzupełnionym w dniu 14 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 listopada 2014 r. znak ILPB1/415-1008/14-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 listopada 2014 r., a w dniu 14 listopada 2014 r. wniosek uzupełniono.

Uzupełnienie wniosku dotyczy opisanej sytuacji związanej z zaistniałym stanem faktycznym. W ww. uzupełnieniu poproszono o ustosunkowanie się do wskazanych w nim okoliczności i przedstawionego zapytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba bezrobotna, w dniu 9 maja 2014 r. podpisał z Powiatowym Urzędem Pracy umowę o przyznanie środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej w ramach projektu „Własny Biznes”, na pokrycie wydatków związanych z podjęciem działalności gospodarczej na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62 poz. 512). Powiatowy Urząd Pracy przelał środki w wysokości 20 000,00 zł na konto Wnioskodawcy. Środki te stanowiły pomoc de minimis w rozumieniu art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28 grudnia 2006 r., str. 5).

Działalność gospodarczą Wnioskodawca rozpoczął z dniem 2 czerwca 2014 r. Nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Działalność związana jest z wykonywaniem usług kosmetycznych. Jako formę opodatkowania Wnioskodawca przyjął zasady ogólne, a ewidencję księgową prowadzi w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Po otrzymaniu środków pieniężnych, a przed założeniem firmy, Wnioskodawca zakupił wyposażenie oraz materiały niezbędne do prowadzenia działalności, zgodnie z przedstawionym w Urzędzie Pracy harmonogramem wydatków związanych z podjęciem działalności gospodarczej, na które złożyły się: szafa, kapturki ścierne, frezy, kosmetyki, sterylizator, pilniki, pesety, naczynia kosmetyczne, tarki, pędzle, urządzenie 3 w 1, urządzenie K., W. mini, lampa W., lampa UV wraz z suszarką, lampa lupa LED mini, frezarka, podgrzewacz z bazą na łączną kwotę 9 272,90 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na zakup wyposażenia o wartości nieprzekraczającej 3 500,00 zł, sfinansowane z Funduszu Pracy dla bezrobotnego na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią koszt uzyskania przychodu, i mogą zostać ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania, wydatki związane z zakupem wyposażenia, przedmiotów i urządzeń ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wykluczają możliwości ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków kosztów sfinansowanych z dochodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 cytowanej ustawy.

Na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupione składniki majątku o wartości poniżej 3 500,00 zł można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt lb ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a także na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Wszystkie zakupy związane z prowadzeniem działalności, tj. wyposażenie i narzędzia o wartości poniżej 3 500,00 zł zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu czerwcu 2014 r.

Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako osoba bezrobotna, w dniu 9 maja 2014 r. podpisał umowę o przyznanie środków z Funduszu Pracy na pokrycie wydatków związanych z podjęciem działalności gospodarczej na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Otrzymane środki zostały przeznaczone m.in. na zakup wyposażenia niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej o wartości nieprzekraczającej 3 500,00 zł.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674, z późn. zm.), starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

W myśl art. 103 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym. Stosowanie natomiast do art. 106 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, przychodami Funduszu Pracy są środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów finansowanych z Funduszu Pracy.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane we wniosku środki finansowe zostały przyznane Wnioskodawcy na podstawie ww. art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, to w części nie przeznaczonej na cele inwestycyjne (zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią one co do zasady przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Fakt sfinansowania wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten, nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wyposażenie o wartości przekraczającej 1 500 zł należy objąć ewidencją wyposażenia.

Odnosząc się natomiast do sposobu ujmowania poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na zakup wyposażenia o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, sfinansowanych z Funduszu Pracy dla bezrobotnego na rozpoczęcie działalności gospodarczej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wskazać należy, że zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z wyżej przytoczonego przepisu wynika obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której obowiązany jest ewidencjonować przychody i koszty mające wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Sposób prowadzenia księgi określa cytowane powyżej rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” określają w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że koszty, których wysokość nie ma wpływu na podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku, nie podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wynika to m.in. także z treści pkt 13 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” w myśl którego „Kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12) z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów”.

Natomiast wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej podlegają księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Z wniosku wynika, że za otrzymane z Urzędu Pracy środki Wnioskodawca nabył składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł każdy, stanowiące wyposażenie, a zatem zgodnie z cytowanymi przepisami, nie zaliczone do środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na zakup ww. wyposażenia o wartości nieprzekraczającej 3 500 zł, sfinansowane z Funduszu Pracy dla bezrobotnego na rozpoczęcie działalności gospodarczej, wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (o ile w istocie nabyte składniki majątku nie spełniają kryteriów uznania ich za środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej i winny zostać ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zapytania należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.