2015.04.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4513-13/15/BP
z 16 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 10 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) oraz pismem z 13 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości ubiegania się o zwrot akcyzy w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą wyrobów z zapłaconą akcyzą na terytorium kraju, zakupionych od podmiotu niebędącego podatnikiem akcyzy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. został złożony do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości ubiegania się o zwrot akcyzy w związku z wewnątrzwspólnotową dostawą wyrobów z zapłaconą akcyzą na terytorium kraju, zakupionych od podmiotu niebędącego podatnikiem akcyzy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) oraz pismem z 13 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 lutego 2015 r. znak: IBPP4/4513-13/15/BP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność, związaną z obrotem wyrobami akcyzowymi w postaci olejów smarowych oznaczonych kodami CN 2710 i dodatków do paliw oznaczonych kodem CN 3811 9000 polegającą na tym, że:

Spółka kupuje powyższe wyroby w kraju (akcyza zawarta jest w cenie tych wyrobów) od podmiotu, który nie jest podatnikiem akcyzy,
który z kolei nabył je (z akcyzą zawartą w cenie tych wyrobów) od podatnika podatku akcyzowego;
następnie Spółka dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych.

Spółka będzie zatem trzecim podmiotem w łańcuchu. Wnioskodawca dokonuje zakupu powyższych wyrobów na podstawie faktur. Spółka wraz z wnioskiem o zwrot akcyzy po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej przedłoży Naczelnikowi Urzędu Celnego dokumenty, zgodnie z art. 82 ust. 3 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa również dokonywane jest w oparciu o wystawiane faktury. Dodatkowo wystawiany jest list przewozowy CMR.

Spółka:

jest w stanie wykazać łańcuch faktur związanych z nabyciem olejów smarowych, począwszy od podatnika podatku akcyzowego, od którego nastąpiło pierwotne nabycie wyrobów będących ostatecznie przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej,
jest w stanie przedstawić dokumenty wymagane do zwrotu akcyzy, o których mowa w art. 82 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, dalej: ustawa o podatku akcyzowym)
- dokumenty towarzyszące przemieszczaniu wyrobów akcyzowych;
potwierdzenie otrzymania wyrobów akcyzowych przez odbiorcę z państw członkowskiego Unii Europejskiej na uproszczonym dokumencie towarzyszącym lub na kopii dokumentu handlowego, o którym mowa w art. 77 ust. 2;
dokument potwierdzający zapłatę akcyzy lub złożenie deklaracji w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub złożenie zabezpieczenia albo dokument potwierdzający, że akcyza w tym państwie nie jest wymagana.

W związku z powyższym, Spółka zamierza ubiegać się o zwrot akcyzy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie. (ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 marca 2015 r.)

Czy Wnioskodawcy, który dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, niebędącemu podatnikiem akcyzy od tych wyrobów ani podmiotem, który nabył te wyroby od podatnika, przysługuje zwrot akcyzy, przy zachowaniu pozostałych wymogów przewidzianych w przepisach prawa podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mu przysługiwało prawo do zwrotu zapłaconej na terytorium kraju akcyzy przy zachowaniu pozostałych warunków określonych przepisami ustawy o podatku akcyzowym.

Spółka zdaje sobie sprawę, że literalne brzmienie art. 82 ust. 1 ustawy, uprawnia do zwrotu akcyzy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju:

podatnika, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych,
podmiot, który nabył te wyroby akcyzowe od podatnika i dokonał ich dostawy wewnątrzwspólnotowej;

Spółka nie jest żadnym z ww. podmiotów, jednak mimo to Spółka uważa, że jest uprawniona do zwrotu akcyzy z następujących powodów:

przepisy krajowe zawężają w sposób nieuprawniony krąg podmiotów mogących się ubiegać o zwrot akcyzy, co jest wynikiem nieprawidłowej ich implementacji przez ustawodawcę krajowego,
a stanowisko takie potwierdzają sądy administracyjne, czego wyrazem są liczne orzeczenia wydawane na korzyść podmiotów znajdujących się w takiej sytuacji jak Spółka, wskazujące, że przepisy krajowe są niezgodne z przepisami UE, tj. z Dyrektywą Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca Dyrektywę 92/12/EWG – zwaną Dyrektywą horyzontalną w zakresie, w jakim odmawiają prawa do zwrotu akcyzy podmiotowi, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej/eksportu wyrobów akcyzowych z akcyzą zapłaconą na terytorium kraju, ale który nie jest ani podatnikiem ani podmiotem nabywającym takie wyroby bezpośrednio od podatnika,
biorąc zaś pod uwagę tę niezgodność podmiot taki jak Spółka ma prawo powoływać się na bezpośrednie stosowanie przepisów Dyrektywy, a organy podatkowe, mając na względzie tę niezgodność zobowiązane są stosować przepisy Dyrektywy, jako integralną część krajowego porządku prawnego.

1.Nieprawidłowa implementacja Dyrektywy

Należy zauważyć, iż dokonując implementacji norm Dyrektywy Horyzontalnej do polskiego porządku prawnego ustawodawca powinien mieć na uwadze cel i motywy Dyrektywy, a w szczególności;

Motyw 10: „Warunki poboru i zwrotu podatków powinny być zgodne z zasadą niedyskryminacji, ponieważ moją one wpływ na właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego”;
Motyw 26: „Należy doprecyzować, nie naruszając przy tym ogólnej struktury, przepisy podatkowe i proceduralne odnoszące się do przemieszczania wyrobów, od których podatek akcyzowy został zapłacony w państwie członkowskim”;
Motyw 28: „W przypadkach, gdy wyroby akcyzowe po ich dopuszczeniu do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim, należy ustalić, że podatek akcyzowy jest wymagalny w tym drugim państwie członkowskim. W tym celu konieczne jest w szczególności zdefiniowanie pojęcia „celów handlowych”;

oraz treść art. 33 ust. 1 i 6 Dyrektywy Horyzontalnej:

„1. Bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1, w przypadku gdy wyroby akcyzowe dopuszczone już do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim w celu ich dostawy lub wykorzystania w tym państwie, podlegają one podatkowi akcyzowemu, a podatek ten staje się wymagalny w tym drugim państwie członkowskim.(...)
6.Podatek akcyzowy zostaje na wniosek zwrócony lub umorzony w państwie członkowskim, w którym miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, jeśli właściwe organy w tym drugim państwie członkowskim uznały, że podatek akcyzowy stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim”.

Wskazać należy, iż żaden przepis Dyrektywy nie upoważnił władz państwa członkowskiego do zawężenia kręgu podmiotów uprawnionych do uzyskania zwrotu podatku akcyzowego. Co więcej, brzmienie przepisów Dyrektywy wskazuje, że regulacja w kształcie zaproponowanym przez ustawodawcę krajowego narusza podstawowe zasady podatku akcyzowego i zaprzecza istocie tego podatku.

Zgodnie z konsumpcyjnym charakterem podatku akcyzowego jest on należny w kraju, w którym ma miejsce dopuszczenie wyrobów akcyzowych do konsumpcji. W przypadku, gdy w wyniku wywozu towarów zmienia się kraj konsumpcji wyrobów powstaje obowiązek podatkowy w tym nowym państwie, w poprzednim zaś powstaje uprawnienie do zwrotu zapłaconego podatku. Celem Dyrektywy jest opodatkowanie wyrobów akcyzowych w państwie, w którym przeznaczono ten wyrób do konsumpcji. Przez pryzmat tej zasady powinny być interpretowane zarówno przepisy Dyrektywy, jak i implementujące je na gruncie prawa krajowego przepisy ustawy.

Ponadto podstawową cechą odróżniającą podatek akcyzowy od innych podatków pośrednich jest jednofazowy charakter opodatkowania. Jednofazowość opodatkowania podatkiem akcyzowym przejawia się tym, iż akcyza powinna być płacona na pierwszym szczeblu obrotu, który dokonywany jest poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy w przypadku wyrobów akcyzowych. Konsekwentnie, każda następna transakcja po zadeklarowaniu lub określeniu kwoty akcyzy, której przedmiotem będą te same wyroby akcyzowe nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, a podmiot dokonujący danej transakcji nie powinien być traktowany, jako podatnik akcyzy.

W celu zapewnienia realizacji powyższych zasad w art. 33 ust. 6 Dyrektywy wprowadzono mechanizm zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu wyrobów akcyzowych, które są po dopuszczeniu do konsumpcji przemieszczane do innego państwa członkowskiego niż państwo dopuszczenia do konsumpcji.

Obecna krajowa regulacja podatkowa, odczytywana wyłącznie literalnie, może jednak prowadzić do błędnego wniosku i w konsekwencji podwójnego opodatkowania tych samych wyrobów, co byłoby sprzeczne również zasadą jednofazowości akcyzy. Ograniczenie kręgu podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy w przypadku dokonania WDT prowadzi do zapłaty podatku zarówno przez:

Podwójne opodatkowanie podatkiem akcyzowym stoi w oczywistej sprzeczności z podstawowymi zasadami tego podatku.

W przypadku przechowywania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą w państwie członkowskim innym niż to, w którym nastąpiło pierwotnie dopuszczenie do obrotu podatek ma zostać zwrócony lub umorzony. Przepisy ustawy o podatku akcyzowym nie powinny być, więc interpretowane w sposób, w który nie da się pogodzić z brzmieniem i celem regulacji unijnej. Treść art. 33 Dyrektywy nie pozostawia państwom członkowskim luzu decyzyjnego, pozwalającego na wprowadzenie jakichkolwiek dodatkowych regulacji, które by ten zwrot podważały.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż w poprzednio obowiązującym stanie prawnym art. 60 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 23 stycznia 2004 r. (Dz. U. Nr 29, poz. 257) nie zawierał ograniczenia podmiotowego uprawnionych do zwrotu akcyzy:

„Podmiotowi, który dostarczył wyroby akcyzowe zharmonizowane na terytoriom państwa członkowskiego, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy. Zwrot akcyzy następuje na wniosek podmiotu.”

Zawężenie kategorii podmiotów, uprawnionych do otrzymaniu zwrotu akcyzy, na gruncie nowej ustawy, jak wynika to z uzasadnienia do projektu ustawy, zostało wprowadzone w celu zapewnienia lepszej kontroli obrotu wyrobami akcyzowymi podlegającymi WDT czy eksportowi. Jak wskazuje się jednak w doktrynie, jak również w orzecznictwie:

„Powyższe istotne ograniczenie zakresu podmiotowego osób uprawnionych do zwrotu akcyzy budzi jednak wątpliwości, co do zgodności z przepisami prawa wspólnotowego. Dyrektywa horyzontalna, jak również nowa Dyrektywa Horyzontalna wskazują bowiem, iż państwa członkowskie UE zobowiązane są do zwrotu akcyzy „opłaconej w ich państwie członkowskim, jeżeli wyroby akcyzowe zostały przemieszczone do innego państwa członkowskiego. Przepisy wspólnotowe upoważniają oczywiście poszczególne państwa członkowskie do wprowadzenia własnych procedur dotyczących zwrotu, jednakże procedury te nie mogą powodować, iż zwrot w ogóle nie będzie możliwy dla pewnej kategorii dostawców (w przypadku Polski dalszych pośredników w obrocie wyrobami akcyzowymi). W rezultacie należy uznać, że przepisy wspólnotowe dają prawo do zwrotu akcyzy również tym kolejnym pośrednikom w obrocie wyrobami akcyzowymi, którzy posiadają niezbędne dokumenty potwierdzające zapłatę akcyzy na terenie kraju oraz inne dokumenty wymagane przez przepisy akcyzowe” (tak: Komentarz. Akcyza. Parulski S., LEX 2010.).

2.Stanowisko sądów

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę było wielokrotnie potwierdzane przez sądy administracyjne, czego przykładem są następujące wyroki:

wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2014 r,. o sygn. I FSK 231/13:

„W przypadkach gdy wyroby akcyzowe po ich dopuszczeniu do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim, należy ustalić, że podatek akcyzowy jest wymagalny w tym drugim państwie członkowskim. W tym celu konieczne jest w szczególności „definiowanie pojęcia „celów handlowych”.” Tym samym wyrażona została, obok zasady jednokrotnego poboru podatku akcyzowego w miejscu ostatecznej konsumpcji, zasada zwrotu podatku rozwinięta w art. 33 ust. 1 i 6 Dyrektywy, która, zdaniem Sądu rozpoznającego skargę kasacyjną, nie daje podstaw do twierdzenia, że państwo członkowskie jest uprawnione do ograniczenia kręgu podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy w sytuacji, gdy jednak wyroby nie zostały w danym kraju dopuszczone do konsumpcji”;

wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2013 r. o sygn. I GSK 360/12:

„W sytuacji więc, gdy w rozpoznawanej sprawie nie jest podważana okoliczność zapłaty akcyzy przez P. O. CA., od której – za pośrednictwem O. P. Sp. z o.o. – Spółka nabyła stanowiący przedmiot dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrób akcyzowy, ani też okoliczność dokonania przez Spółkę wewnątrzwspólnotowej dostawy tego wyrobu akcyzowego, to za w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko Sądu I instancji o niegodności z prawem zaskarżonej decyzji odmawiającej zwrotu akcyzy, w zakresie w jakim zdeterminowana ma została treścią ograniczeń podmiotowych wynikających z prawo krajowego”;

wyrok (prawomocny) WSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2012 r., o sygn. III SA/Wa 1625/11

„Zdaniem Sądu zestawienie treści art. 22 ust. 2 Dyrektywy Horyzontalnej i art. 82 ust. 1 pkt 2 u.p.a. prowadzi do wniosku, że przepis krajowy jest sprzeczny z art. 22 ust. 2 Dyrektywy Horyzontalnej, gdyż zawęża krąg podmiotów uprawnionych do zwrotu podatku akcyzowego do podmiotów, które nabyły wyroby akcyzowe od podatnika podatku akcyzowego. Wskazany wyżej przepis Dyrektywy Horyzontalnej nie zawiera w ogóle ograniczenia zwrotu podatku ze względu na rodzaj podmiotu, od którego nastąpiło nabycie opodatkowanego wyrobu akcyzowego. Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika, że zwrot akcyzy w sytuacji pisanej w ust. 1 następuje, gdy wyrób będący przedmiotem wysyłki do innego Państwa został opodatkowany w państwie wysyłki. Nie ma przy tym znaczenia ile razy i kto dokonał obrotu tym wyrobem w państwie wysyłki.(...) Sąd w sytuacji niezgodności przepisu krajowego z przepisem Dyrektywy ma prawo do bezpośredniego zastosowania przepisu wspólnotowego. Uprawnienie to wynika z zasady nadrzędności prawa wspólnotowego oraz z zasady bezpośredniego skutku tego prawa (...) Zdaniem Sądu przepisy art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej, w kontekście stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy mogą być zastosowane bezpośrednio, gdyż spełniają ww. wymogi. Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika bowiem, że ustawodawca krajowy miał obowiązek wprowadzić do krajowego systemu prawa przepisy, przyznające skarżącej Spółce prawo do zwrotu podatku akcyzowego w wyżej opisanym stanie faktycznym”;

wyrok (prawomocny) WSA w Warszawie w wyroku o sygn. III SA/Wa 2725/11:

„Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika, że ustawodawca krajowy miał obowiązek wprowadzić do krajowego systemu prawa przepisy, przyznające Skarżącej Spółce prawo do zwrotu podatku akcyzowego w stanie faktycznym, który wystąpił w niniejszej sprawie, skoro jednak krajowy ustawodawca obowiązku tego nie wykonał, to przedmiotowe uprawnienie należało w niniejszej sprawie wywieść wprost z powołanych przepisów wspólnotowych”,

Należy zaznaczyć, iż bez znaczenia pozostaje fakt, iż część powoływanego orzecznictwa dotyczy nieobowiązującej już Dyrektywy Rady 92/12/EWG z 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania Dz. Urz. UE. L. 76.1 ze zm.). Przepisy obecnie obowiązującej Dyrektywy Horyzontalnej nie zmieniają bowiem zasady i istoty dokonywanego zwrotu w podatku akcyzowym w sytuacji przedstawionej w niniejszym piśmie.

3.Bezpośrednie stosowanie Dyrektywy

Biorąc pod uwagę powyższe, w takim przypadku powinny znaleźć zastosowanie bezpośrednio wskazane powyżej postanowienia Dyrektywy Horyzontalnej, jako stanowiące integralną część krajowego porządku prawnego.

Wraz z przystąpieniem do Unii Europejskiej Polska została zobligowana do przyjęcia dorobku prawnego wspólnoty Europejskiej acquis communautaire. Oznacza to, że instytucje stanowiące i stosujące prawo w Polsce zobowiązane są do respektowania prawa wspólnotowego - nie tylko poprzez stanowienie, ale i przez stosowanie prawa zgodnie z obowiązującym prawem wspólnotowym.

Szczególną rolę wśród aktów prawa pochodnego pełnią Dyrektywy. Akty te na mocy art. 249 Traktatu TWE kierowane są do Państw Członkowskich, a ich celem jest harmonizacja prawa wspólnotowego. Państwo członkowskie jest obowiązane do wykonania Dyrektywy w pierwszym rzędzie w drodze ustanowienia odpowiednich przepisów prawa wewnętrznego zgodnych z postanowieniami Dyrektywy.

W przypadku, gdy państwo nie implementuje postanowień Dyrektywy do krajowego systemu prawnego w wyznaczonym terminie lub zaimplementuje tylko część z tych postanowień, przepisom Dyrektywy przyznaje się bezpośrednią skuteczność. Poprzez bezpośrednią skuteczność rozumie się możliwość powołania przez jednostki przepisów Dyrektywy bezpośrednio przed organami krajowymi, o ile postanowienia danej Dyrektywy są wystarczająco jasne, precyzyjne i bezwarunkowe.

Należy podkreślić, że zasada bezpośredniego skutku obowiązuje – zgodnie z orzecznictwem Trybunału sprawiedliwości UE (dalej TSUE) – w postępowaniu przed wszystkimi organami państwowymi, w tym również organami podatkowymi (Wyrok ETS z 19 stycznia 1982 r., Ursula Becker v. Finanzamt Munster-Innenstadt, Case 8-81, European Court Reports 1982, str. 52, par. 47) i dotyczy wszystkich etapów postępowania oraz w żadnej mierze nie jest uzależniona od formalnego stwierdzenia zgodności lub sprzeczności prawa krajowego z prawem wspólnotowym.

Potwierdza to wyrok z dnia 22 czerwca 1989 r. (Fratelli Costanzo Sp A przeciwko Gminie Mediolan – Sprawa C-103/88), w którym ETS orzekł, że „podobnie jak sędzia krajowy, organ administracji, w tym również gminnej, ma obowiązek stosowania przepisów art. 29 ust. 5 Dyrektywy Rady 71/305 i zaniechania stosowania niezgodnych z nimi przepisów prawa krajowego”.

W tym samym wyroku TSUE stwierdził także, że jeżeli postanowienia Dyrektyw są, jeśli chodzi o ich treść, bezwarunkowe i dostatecznie precyzyjne, jednostka może się na tych postanowieniach oprzeć przeciwko państwu w sytuacji, gdy państwo nie wprowadziło Dyrektywy do prawa krajowego przed upływem przewidzianego w niej terminu lub gdy nie stosuje Dyrektywy w prawidłowy sposób. Jeśli spełnione są warunki, pod którymi jednostki mogą opierać się na postanowieniach Dyrektywy przed sądami krajowymi, wszystkie organy administracji (...) zobowiązanie są do stosowania tych postanowień”.

Podobne stanowisko TSUE zajął w sprawie C-106/77 Amministrazione delia Finanse delio Stato przeciwko Simmenthal Sp A stwierdzając, że sąd krajowy (a także organ administracji), który w ramach swojej jurysdykcji ma zastosować przepis prawa wspólnotowego, ma obowiązek zapewnić im pełną skuteczność, nie stosując z własnej inicjatywy jakiegokolwiek sprzecznego z nimi przepisu krajowego bez względu na to, czy ostał on wydany wcześniej, czy później niż prawo wspólnotowe.

Analogiczne konkluzje znaleźć można również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Na przykład Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 263/08 wskazał, że „stosując prawo krajowe organy podatkowe jak i sąd są zobowiązane dokonywać wykładni tego prawa tak dalece jak to możliwe, w świetle brzmienia i celu Dyrektyw wspólnotowych, aby osiągnąć cel tych Dyrektyw, a w ten sposób zrealizować art. 249 ust. 3 TWE. Narusza bowiem porządek prawny Wspólnoty stosowanie środków implementujących Dyrektywę w sposób z nią niezgodny”.

Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 29 sierpnia 2008 r., sygn. III SA/Gl 105/08, w którym Sąd stwierdził, że „zastosowanie prawa wspólnotowego w sprawach podatkowych nie jest obowiązkiem tylko sądów administracyjnych, ale także organów władzy państwa, czyli organów podatkowych. Wynika to z faktu, (...)„ że organy podatkowe moją obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego”.

Z kolei w wyroku z dnia 26 marca 2007 r., sygn. III SA/Gl 820/06 sąd ten podkreślił, że „stosowanie prawa wspólnotowego na zasadzie pierwszeństwa i bezpośredniego skutku ciąży na organach podatkowych nie tylko w ramach postępowań, tzw. wymiarowych, ale także w toku wydawania wiążących informacji podatkowych”.

Należy zauważyć, że zasada bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego ma również podstawy konstytucyjne. Przepis art. 91 ust. 3 Konstytucji stanowi, że „Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami”.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie przepisy wspólnotowe powinny znaleźć bezpośrednie zastosowanie, jako że postanowienia Dyrektywy są bezwarunkowe, jasne i precyzyjne, a tym samym Spółka ma prawo powołać się bezpośrednio na ich stosowanie z pominięciem regulacji polskich sprzecznych z tymi postanowieniami. Po stronie organu podatkowego zgodnie z zasadą legalizmu leży obowiązek prawidłowego stosowania przepisów prawa, w tym prawa europejskiego, które jest integralną częścią krajowego porządku prawnego.

W związku z powyższym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zwrotu zapłaconej na terytorium kraju akcyzy przy zachowaniu pozostałych warunków określonych przepisami ustawy o podatku akcyzowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy, do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.).

W myśl art. 82 ust. 1 ustawy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy:

podatnikowi, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych, albo
podmiotowi, który nabył te wyroby akcyzowe od podatnika i dokonał ich dostawy wewnątrzwspólnotowej

-na pisemny wniosek złożony do właściwego naczelnika urzędu celnego wraz z dokumentami potwierdzającymi zapłatę akcyzy na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 82 ust. 3 ustawy, podatnik lub podmiot, o których mowa w ust. 1, występujący z wnioskiem o zwrot akcyzy są obowiązani po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej przedłożyć właściwemu naczelnikowi urzędu celnego:

dokumenty towarzyszące przemieszczaniu wyrobów akcyzowych;
potwierdzenie otrzymania wyrobów akcyzowych przez odbiorcę z państwa członkowskiego Unii Europejskiej na uproszczonym dokumencie towarzyszącym lub na kopii dokumentu handlowego, o którym mowa w art. 77 ust. 2;
dokument potwierdzający zapłatę akcyzy lub złożenie deklaracji w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub złożenie zabezpieczenia albo dokument potwierdzający, że akcyza w tym państwie nie jest wymagana.

Szczegółowe kwestie związane ze zwrotem podatku akcyzowego uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 2010 r. w sprawie zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 157, poz. 1053).

Stosownie zaś do art. 14 ust. 9 ww. ustawy organami podatkowymi właściwymi w zakresie zwrotu akcyzy, o którym mowa w art. 82 ust. 1 są naczelnik urzędu celnego i dyrektor izby celnej, u których dokonano rozliczenia i zapłaty akcyzy.

Mając powyższe na uwadze tut. Organ wskazuje, że tylko dwie ww. grupy podmiotów mogą składać wniosek o zwrot akcyzy w związku z dostawą wewnątrzwspólnotową wyrobów, od których na terytorium kraju podatek akcyzowy został zapłacony.

W pierwszym przypadku, prawo do zwrotu akcyzy przysługuje tym podmiotom, które dokonały zapłaty akcyzy na właściwy rachunek izby celnej jako podatnicy akcyzy, a następnie dokonały dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych.

W drugim przypadku, prawo do zwrotu przysługuje podmiotom, które nabyły wyroby akcyzowe z zapłaconą akcyzą bezpośrednio od podatnika akcyzy, a następnie dokonały ich dostawy wewnątrzwspólnotowej. W tym przypadku, zapłata akcyzy przez podmiot dokonujący wywozu dokonywana jest w cenie wyrobu akcyzowego nabytego od podatnika akcyzy, który uiścił podatek akcyzowy na rachunek izby celnej.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym przepisy art. 82 ust. 1 doprecyzowały określenie podmiotów, którym przysługuje zwrot w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju. Przepisy nowej ustawy akcyzowej ograniczyły istotnie ilość podmiotów uprawnionych do zwrotu akcyzy. Dotychczas uprawnionym do zwrotu był każdy podmiot, który wywiózł wyroby akcyzowe poza obszar kraju i był w stanie udowodnić, że akcyza od tych wyrobów została uiszczona na terenie kraju. Nowe przepisy uprawniają do zwrotu tylko podatnika akcyzy lub pierwszego nabywcę wyrobów po zakończeniu procedury zawieszenia poboru akcyzy (czyli pierwszego pośrednika w łańcuchu dystrybucji wyrobów akcyzowych). W efekcie uprawnionym do zwrotu akcyzy nie jest już drugi lub każdy kolejny pośrednik w obrocie wyrobami akcyzowymi na terenie kraju przed ich wywozem do innego państwa członkowskiego lub poza obszar UE.

Należy także wskazać, że określenie w ten sposób kręgu osób uprawnionych do występowania z wnioskiem o zwrot akcyzy zapobiega ewentualnym nieprawidłowościom oraz nadużyciom, które mogłyby się pojawić w tym wrażliwym na uszczuplenia należności publicznoprawnych obszarze.

W przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych, od których akcyzę zapłacono na terytorium kraju, krąg podmiotów ubiegających się o zwrot akcyzy, został określony w art. 82 ust. 1 ustawy. Mając powyższe na uwadze taki wniosek o zwrot mogą złożyć tylko podatnicy podatku akcyzowego, którzy dokonali dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych oraz podmioty które nabyły te wyroby akcyzowe od podatnika podatku akcyzowego i następnie dokonały ich wewnątrzwspólnotowej dostawy.

Trzeba zauważyć, że powyższe nie jest w żaden sposób sprzeczne z uregulowaniami unijnymi w powyższym zakresie. Z obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej Dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U. UE L 09.9.12 ze zm.) należy zacytować przepisy art. 11, zgodnie z którym oprócz przypadków, o których mowa w art. 33 ust. 6, art. 36 ust. 5 oraz art. 38 ust. 3, jak również przypadków przewidzianych w Dyrektywach, o których mowa w art. 1, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym dane wyroby akcyzowe zostały dopuszczone do konsumpcji, mogą na wniosek zainteresowanej osoby zwrócić lub umorzyć podatek akcyzowy od tych wyrobów w sytuacjach i na warunkach określonych przez państwa członkowskie w celu zapobiegania wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom. Taki zwrot lub umorzenie nie może powodować zwolnień innych niż przewidziane w art. 12 lub w jednej z Dyrektyw, o których mowa w art. 1.

Zgodnie z art. 33 ust. 6 ww. Dyrektywy 2008/118/WE, podatek akcyzowy zostaje na wniosek zwrócony lub umorzony w państwie członkowskim, w którym miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, jeśli właściwe organy w tym drugim państwie członkowskim uznały, że podatek akcyzowy stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim.

Jak stanowi art. 9 zdanie 2 i 3 aktualnie obowiązującej Dyrektywy, podatek akcyzowy jest nakładany i pobierany oraz w stosownych przypadkach zwracany lub umarzany zgodnie z procedurą ustanowioną przez każde państwo członkowskie. Państwa członkowskie stosują te same procedury do wyrobów krajowych oraz do wyrobów pochodzących z innych państw członkowskich. Regulacje te mają, jak stanowi art. 11 Dyrektywy, zapobiegać wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom. Rozwiązanie przyjęte w art. 82 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym pozostaje w zgodności z powyższymi regulacjami i nie różnicuje wyrobów krajowych i wyrobów pochodzących z innych państw UE.

Zdaniem tut. Organu wskazywany art. 33 ust. 6 Dyrektywy został w sposób prawidłowy implementowany w art. 82 ustawy o podatku akcyzowym. Z wymienionego przepisu Dyrektywy nie wynika, że Państwa Członkowskie nie mogą unormować przedmiotowej kwestii tak jak to uczyniono w art. 82 ustawy o podatku akcyzowym. Tym bardziej, że ograniczenie kręgu podmiotów, które mogą ubiegać się o zwrot akcyzy, tylko do podatników i podmiotów, które nabyły wyroby akcyzowe bezpośrednio od podatnika, umożliwia, jak wymaga tego Dyrektywa, skuteczną weryfikację zasadności wniosków o zwrot akcyzy i zapobiega nadużyciom w tym zakresie. Ustawa umożliwia więc uzyskanie zwrotu podatku akcyzowego uiszczonego w związku z dopuszczeniem wyrobu do konsumpcji, jeżeli w drugim państwie UE podatek stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim.

Mając powyższe na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wyżej przytoczone przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku gdy Spółka będzie nabywała wyroby akcyzowe od podmiotu, który nie jest podatnikiem akcyzy, nie będzie mogła ubiegać się o zwrot akcyzy w związku z realizacją wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju.

Powoływanie się przez Wnioskodawcę na orzecznictwo sądowe nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzecznictwa sądowego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Jednocześnie tut. Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądowe są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin