Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-142/15-4/AP
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat wstępnych oraz prowizji wynikających z zawartych umów leasingu operacyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 12 maja 2015 r., Nr IPTPB1/4511-142/15-2/AP na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 12 maja 2015 r. (data doręczenia 22 maja 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 29 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 29 maja 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik: X Spółka jawna (zwanego dalej: X). Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w księgach rachunkowych X w oparciu o ustawę o rachunkowości. Sprawozdanie finansowe z prowadzonej działalności podlega badaniu przez biegłego rewidenta.

W związku z obowiązkiem badania sprawozdania finansowego X nie stosuje uproszczeń wynikających z art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości.

W ramach prowadzonej działalności zawierane są umowy leasingu, w tym umowy leasingu operacyjnego, kwalifikowane dla celów bilansowych zgodnie z art. 3 ust. 4-6 ustawy o rachunkowości. Umowy leasingu operacyjnego spełniają przynajmniej jeden z warunków wymienionych w tym przepisie. Zgodnie z zapisami ogólnych warunków tychże umów leasingu, ich zawarcie i korzystanie z przedmiotu danego leasingu jest uzależnione od dokonania przez korzystającego (w tym przypadku X) zapłaty, tzw. opłaty początkowej. Za opłatę początkową uważane są w myśl umów, opłata wstępna oraz prowizja.

Opłata wstępna nazywana jest także (w zależności od wzoru umowy leasingu) wstępną opłatą leasingową, pierwszą opłatą, opłatą zerową, opłatą początkową, czynszem inicjalnym (z uwagi na ten sam charakter wymienionych opłat dla uproszczenia przyjęto dalej nazywać ją: opłatą wstępną).

X do dnia złożenia wniosku ujmuje w księgach rachunkowych wydatki związane z ww. opłatami proporcjonalnie, w odniesieniu do długości trwania danej umowy leasingu.

Zawierane mowy leasingu spełniają warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a finansujący nie korzysta ze zwolnień określonych w art. 23b ust. 2 i 3.

W piśmie z dnia 29 maja 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że istnieje tożsamość stanu faktycznego, jak również stanu przyszłego i w Jego ocenie nie było konieczności dwukrotnego opisywania założeń wynikających z umów leasingowych, zawierających dwa identyczne opisy, z zaznaczeniem, że dotyczą zdarzenia przeszłego, czy przyszłego.

Wnioskodawca dodał następnie, że jest wspólnikiem dynamicznie rozwijającej się Spółki, która w ramach prowadzonej działalności zawiera (zawierała, zawierała również w okresie od złożenia wniosku do dnia składania uzupełnienia wniosku, jak też będzie zawierała w przyszłości) umowy leasingu operacyjnego, spełniające warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym finansujący nie korzysta ze zwolnień określonych w art. 23b ust. 2 i 3. Ponadto, Wnioskodawca doprecyzował, że Jego wniosek dotyczy dwóch stanów faktycznych dotyczących identycznych sytuacji wynikających z umów leasingu operacyjnego:

1. zawartych przed złożeniem wniosku (wniosek nr 1),
2. zawartych po złożeniu uzupełnienia wniosku (wniosek nr 2).
   
   

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnił, że pytanie nie dotyczy rozstrzygniętego już w orzecznictwie statusu umów leasingu operacyjnego, w odniesieniu do kwalifikacji opłaty wstępnej, a zasadnicze pytanie dotyczy zagadnienia, czy sam fakt, że podmiot podlega badaniu przez biegłego rewidenta obliguje go do odmiennego (niż osoby fizyczne prowadzące działalność, spółki cywilne lub spółki jawne niepodlegające badaniu sprawozdania finansowego) traktowania opłaty wstępnej ustalonej w zawartych dotychczas i zawieranych w przyszłości umowach leasingu operacyjnego. W opisie stanu faktycznego pominięto nieistotne dla stanu faktycznego elementy takie jak: przedmiot działalności - gdyż nie ma ograniczeń branżowych dla zawierania umów leasingu, wielkość udziału w Spółce - gdyż konstytucyjna zasada równego traktowania nie uzależnia rozstrzygnięcia o tym, czy dany wydatek jest kosztem uzyskania od wartości udziału, rodzaju przedmiotu leasingu - gdyż pytanie nie dotyczy okresu na jaki zawarta jest lub będzie zawarta umowa, a jedynie sposobu rozliczenia opłaty wstępnej. Dokładna specyfikacja dat zawarcia oraz terminów, kiedy opłacana była umowa wstępna również nie ma wpływu na pytanie postawione we wniosku, gdyż stan prawny w zakresie rozliczania umów leasingu operacyjnego nie uległ zmianie. Wnioskodawca wskazał jednak, że podstawowym przedmiotem działalności jest produkcja mączek i tłuszczy zwierzęcych, obróbka i usuwanie odpadów innych niż niebezpieczne. W Spółce posiada 89,1% udziałów. Przykładowa umowa leasingu operacyjnego dotyczy zakupu naczepy cysterny do transportu tłuszczy zwierzęcych. Przykładową umowę zawarto 14 stycznia 2015 r., opłatę wstępną zgodnie z harmonogramem opłat wniesiono 28 stycznia 2015 r. Umowę zawarto na trzy lata (36 rat leasingowych). W umowie leasingu brak jest zapisu, że opłata wstępna jest opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania. Prowizja jest opłatą za rozpatrzenie i przyjęcie wniosku, i brak jest zapisu, że jest opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy jako wspólnik Spółki jawnej podlegającej badaniu sprawozdania finansowego Wnioskodawca ma prawo do zaliczania tak określonych opłat początkowych z tytułu leasingu operacyjnego (a zatem opłat wstępnych oraz prowizji) w ciężar kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie poniesienia danego wydatku zgodnie z określonym w umowie Spółki udziałem?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), stosownie do treści art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zawierane przez Wnioskodawcę, jako wspólnika Spółki X umowy leasingu spełniają warunki określone w treści art. 23b ustawy, a zatem poniesione w związku z nimi wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki te mają charakter kosztów pośrednich, stosownie do treści art. 22 ust. 5c ustawy. W związku z powyższym, do celów ustalenia zaliczki na podatek dochodowy winny być potrącalne w dacie ich poniesienia, tj. stosownie do treści art. 22 ust. 6b ustawy, w dacie wystawienia odpowiedniej faktury. Opłaty początkowe mają bowiem, stosownie do treści postanowień ogólnych warunków umowy, charakter samoistny i nie jest możliwe ich przypisanie do długości trwania konkretnej umowy. Ich poniesienie warunkuje bowiem samo zawarcie i wejście w życie umowy leasingu.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-45/14-2/AP. Organ potwierdził, że wstępnych opłat leasingowych nie można bezpośrednio powiązać z konkretnymi przychodami osiąganymi przez podatnika, gdyż są one uiszczane jednorazowo przed lub przy podpisywaniu umowy leasingowej, ale przed wydaniem przedmiotu leasingu, a ich zapłata jest warunkiem koniecznym do zawarcia lub rozpoczęcia realizacji umowy leasingu. Wstępna opłata leasingowa ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, nieprzypisanej do poszczególnych rat leasingowych, natomiast jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Opłatę taką wnosi leasingobiorca zanim leasing zostanie uruchomiony. I to właśnie od wniesienia tej opłaty zależy, czy do leasingu w ogóle dojdzie.

W przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłata inicjalna jest opłatą na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy ją uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązujące i stosowane przez Niego jako wspólnika Spółki X przepisy ustawy o rachunkowości nie mają w żadnym stopniu charakteru podatkowotwórczego. Bowiem pomiędzy uregulowaniami ustawy o rachunkowości, a przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje jedynie związek techniczno-formalny, sprowadzający się do korzystania przez oba te systemy prawa z tej samej ewidencji, czyli ksiąg rachunkowych. Jednakże przepisy ustawy o rachunkowości nie mogą decydować o sposobie ustalania podstawy opodatkowania. Rachunkowość stanowi jedynie źródło informacji dla celów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli o warunkach zaliczenia określonego kosztu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów decydowałby sposób ujęcia tego kosztu w księgach rachunkowych, to racjonalny ustawodawca zawarłby taki warunek w ustawach podatkowych.

Treść informacji dodatkowej, którą Wnioskodawca podpisuje jako wspólnik Spółki jawnej, do sprawozdania finansowego obliguje Go do wskazania różnic pomiędzy podatkowym, a bilansowym wynikiem finansowym wskazuje na podkreślaną nieustannie w orzecznictwie autonomią prawa podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, najbardziej opisaną autonomię obrazuje odmienność stawek, okresów i sposobów ustalania wartości odpisów amortyzacyjnych. Nikt przecież nie proponuje, aby w sytuacji, jeśli stosowany jest dłuższy bilansowy okres odpisów amortyzacyjnych niż odpisów podatkowych dokonywanych zgodnie z prawem podatkowym, to dla podmiotów podlegających badaniu sprawozdania finansowego do celów podatkowych nie mogły być stosowane stawki podatkowe.

Na poparcie własnego stanowiska Wnioskodawca przywołał następujące orzecznictwa:

• wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego:
  • z 15 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1294/09,
    
  • z 17 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 59/10,
    
  • z 15 września 2011 r., sygn. akt II FSK 451/10,
    
  • z 9 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1591/10,
    
  • z 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 1981/11,
    
  • z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2120/11,
    
  • z 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2906/11,

• wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych:
  • w Bydgoszczy z 13 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 227/14,
    
  • w Warszawie z 26 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2431/06,
    
  • w Warszawę z 8 grudnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1298/09,
    
  • we Wrocławiu z 7 marca 2001 r., sygn. akt I SA/Wr 515/98.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwestie dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r., Nr 26, poz. 143, z późn. zm.)

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika zatem co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wstępnej opłaty leasingowej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej przez podmiot prowadzący księgi rachunkowe, należy brać pod uwagę zasady potrącania kosztów uregulowane w art. 22 ust. 5 – 5d powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym, w myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jako wspólnik Spółki jawnej, zawiera umowy leasingu operacyjnego. Zgodnie z zapisami ogólnych warunków tychże umów leasingu, ich zawarcie i korzystanie z przedmiotu danego leasingu jest uzależnione od dokonania przez Wnioskodawcę (w tym przypadku korzystającego) zapłaty tzw. opłaty początkowej (opłaty wstępnej oraz prowizji). Wnioskodawca ujmuje w księgach rachunkowych wydatki związane z ww. opłatami proporcjonalnie, w odniesieniu do długości trwania danej umowy leasingu. Wnioskodawca uważa, że ma prawo do zaliczania tak określonych opłat początkowych z tytułu leasingu operacyjnego (opłat wstępnych oraz prowizji) w ciężar kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w dacie poniesienia danego wydatku.

Co do zasady, opłaty wstępne mają charakter opłat samoistnych, bezzwrotnych, nieprzypisanych do poszczególnych rat leasingowych, natomiast ich poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Opłaty takie wnosi leasingobiorca zanim leasing zostanie uruchomiony i to właśnie od ich wniesienia zależy, czy do leasingu w ogóle dojdzie. W przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłaty te są opłatami na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy je uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować je jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Taka kwalifikacja oznaczałaby, że nie ma żadnej różnicy między opłatami wstępnymi a jednorazową płatnością z tytułu świadczenia usługi leasingu za cały okres trwania tej umowy uiszczoną z góry. Fakt, że opłaty wstępne są warunkiem zawarcia umowy leasingu, nie musi oznaczać, że dotyczą one całego okresu trwania umowy.

Zauważyć również należy, że w myśl art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.

Mając na względzie treść ww. przepisów, w odniesieniu do zasad wyrażonych w cyt. art. 22 ust. 5d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości, pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu cyt. art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w ocenie tutejszego Organu ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika).

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów wynika podstawowa reguła, wskazująca, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Tym samym, zdaniem tutejszego Organu, stosowany przez Wnioskodawcę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W związku z powyższym, ewidencjonowanie w księgach rachunkowych prowadzonych przez Wnioskodawcę jako wspólnika Spółki jawnej opłaty wstępnej i prowizji równomiernie do kosztów poszczególnych miesięcy objętych okresem leasingu winno znaleźć odzwierciedlenie również w podatkowym ujęciu tych kosztów. Zatem, mając na uwadze postanowienia art. 4 ustawy o rachunkowości, skoro Wnioskodawca podjął decyzję o proporcjonalnym rozliczeniu ww. opłat początkowych, metoda proporcjonalnego rozliczenia ww. opłat winna być również stosowana dla celów podatkowych. Nadmienić przy tym należy, że powołany w stanowisku Wnioskodawcy art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako dotyczący wyłącznie podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, nie znajduje zastosowania do Wnioskodawcy, który jak wskazano prowadzi księgi rachunkowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że tutejszy Organ nie jest uprawniony do oceny prawidłowości ujmowania kosztów dla celów rachunkowych według przyjętej, a wskazanej we wniosku metody, gdyż kwestię tą regulują przepisy ustawy o rachunkowości. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przepisy ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego, a w związku z tym tutejszy Organ nie jest upoważniony do interpretowania tych przepisów.

Końcowo tutejszy Organ zauważa, że przeanalizował powołaną przez Wnioskodawcę we wniosku interpretację indywidualną oraz wyroki sądów administracyjnych. Dotyczą one jedynie indywidualnych spraw innych podmiotów oraz innych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych niż przedstawione we wniosku. Podkreślić również należy, że wyroki sądów administracyjnych nie mają charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego. Stosownie bowiem do treści art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto, mając na uwadze przepis zacytowany wyżej, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki osobowej.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.