Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-331/15-2/MC
z 25 maja 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 24 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 24 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczonych usług faktoringu.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:


Wnioskodawca (dalej „F.” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową zarejestrowaną we Francji, prowadzącą działalność gospodarczą obejmującą m.in. działalność w zakresie wykonywania usług faktoringowych oraz zarejestrowanym we Francji podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności dla potrzeb podatku VAT oraz stałego zakładu w rozumieniu podatku CIT w Polsce. F. planuje zawrzeć z podmiotami posiadającymi swoje siedziby w różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym w Polsce, Ogólnoeuropejską Umowę Faktoringu (ang. Pan-European Factoring Agreement, dalej „Umowa”). Stroną umowy będzie również spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej „X.”).


Celem zawarcia Umowy będzie ramowe uregulowanie kwestii przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez F. na rzecz X. usług faktoringu. W oparciu o Umowę dokonywane będą liczne cesje wierzytelności oraz udostępniane będą X. środki pieniężne. Podstawowym celem zawarcia Umowy jest w szczególności umożliwienie X.owi finansowania bieżącej działalności jego przedsiębiorstwa.

W Umowie, F. zobowiąże się do:

  • przyjmowania wierzytelności przelewanych przez X.,
  • finansowania działalności przedsiębiorstwa X., w drodze zapłaty X. wynagrodzenia, przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących X.,
  • upoważnienia X. do dochodzenia wierzytelności i przekazywania ich F.,
  • w razie cofnięcia upoważnienia - do zarządzania wierzytelnościami i ich dochodzenia we własnym imieniu,
  • prowadzenia na rzecz X. rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami wynikające z realizacji Umowy.


W Umowie, F. zobowiąże się do:

  • przelewania wierzytelności na F.,
  • zbywania wierzytelności wyłącznie na rzecz F.,
  • niezawierania z osobami trzecimi umów, które mogłyby szkodzić interesowi F. wynikającemu z przyjętych wierzytelności,
  • w przypadku, gdy raz już zbył wierzytelność względem pewnego dłużnika - do zbycia, zgodnie z treścią Umowy, wszystkich nowych wierzytelności względem tego dłużnika F.


W odniesieniu do dłużnika X., faktoring będzie miał charakter jawny. Oznacza to, że dłużnik zostanie poinformowany o dokonaniu przez X. przelewu wierzytelności na F. i ewentualnego przelewu zwrotnego.


Przedmiotem przelewów będą jedynie wierzytelności spełniające określone warunki, tj. m.in.:

  • muszą w pełni przysługiwać X.,
  • powinny wynikać z umów sprzedaży towarów (albo powiązanych usług),
  • powinny podlegać prawu właściwemu dla siedziby X. lub prawu właściwemu, na które zgodził się F. po przeanalizowaniu towarzyszących okoliczności,
  • powinny być denominowane w PLN lub innej walucie wskazanej przez Umowę,
  • powinny być źródłem ważnego, zgodnego z prawem, wiążącego i wykonywalnego zobowiązania do zapłaty,
  • nie mogą podlegać wymogowi uzyskania zgody dłużnika X. na przeniesienie (przelew) takiej wierzytelności albo zgoda taka powinna zostać uzyskana przed przeniesieniem (przelaniem) wierzytelności na rzecz F.,
  • nie mogą wynikać z umów z konsumentami (niebędącymi przedsiębiorcami w świetle przepisów Kodeksu Cywilnego) lub zamówień publicznych.


Na podstawie Umowy, w przypadku gdy wierzytelność nie spełnia kryteriów w niej wskazanych lub jest nieściągalna, F. może przelać wierzytelności powrotnie na X.


W przypadku wierzytelności zabezpieczonych wekslem, by wyodrębnić prawo wynikające z weksla, X. będzie zobowiązany przedłożyć F. dokument(y) weksla(i) wraz z deklaracją(ami) wekslowymi.


Z tytułu świadczonych usług, F. otrzyma wynagrodzenie na zasadach prowizyjnych, ustalone na poziomie:

  • 0,21% wartości wierzytelności nabytych w toku realizacji Umowy, nie mniej niż 50.000 EURO rocznie za okres kończący się 31 grudnia 2015 r. oraz 100.000 EURO rocznie w następnych latach - z tytułu Prowizji Podstawowej,
  • średniej arytmetycznej stawki EURIBOR (w przypadku wierzytelności denominowanych w EURO)/LIBOR (w przypadku innych wierzytelności) z podstawą na poziomie 0,1% +1,2% marży rocznie - z tytułu Prowizji Specjalnej,
  • 25.000 EURO - z tytułu prowizji przygotowawczej.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy usługi będące przedmiotem Umowy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce po stronie X., a Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tego tytułu?


Zdaniem Wnioskodawcy:


Usługi będące przedmiotem Umowy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce po stronie X., a Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tego tytułu.


Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:


Na wstępie Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 14b § 1 OP uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej jest „zainteresowany”. Oznacza to, że - jak wskazuje literatura - do wystąpienia z wnioskiem uprawniony jest podmiot działający „w celu wyjaśnienia i/lub ułożenia swoich interesów w sferze prawa podatkowego” (J. Brolik, Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, 2010, s. 86). Ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych (dalej „PCC”) „czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług”. W związku z powyższym, ponieważ Wnioskodawca - jako podmiot, który będzie w wyniku zawarcia Umowy nabywał Wierzytelności - może podlegać obowiązkowi zapłaty PCC, to fakt opodatkowania VAT przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego umowy, wpływa bezpośrednio na sytuację prawnopodatkową Wnioskodawcy, co oznacza, że jest on uprawniony do złożenia niniejszego wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl natomiast art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej, niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Ustawa VAT przewiduje zatem zasadę powszechności opodatkowania, zgodnie z którą każde świadczenie dokonywane w ramach działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Obowiązek podatkowy na gruncie VAT zasadniczo dotyczy świadczeń wykonywanych przez podmioty, które zostają uznane za podatnika VAT w stosunku do tej konkretnej czynności. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Jednocześnie, art. 15 ust. 2 Ustawy VAT wskazuje, iż działalność gospodarczą dla celów określenia podatnika VAT należy interpretować szeroko i obejmuje ona wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców.

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (podatnicy VAT w związku z tzw. importem usług).

W ocenie Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że w odniesieniu do planowanego faktoringu, wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie działał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem w charakterze podatnika VAT. F. bowiem, w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa, w sposób zorganizowany wykonując usługi faktoringowe, będzie nabywał szereg wierzytelności w ramach Umowy, w tym wierzytelności należące do Wnioskodawcy w zamian za wynagrodzenie. Również X., uczestnicząc w transakcji faktoringu, będzie działał w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Przenoszone wierzytelności przysługujące X.owi będą związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno również budzić wątpliwości, że czynności wskazane w opisie zdarzenia przyszłego związane z faktoringiem będą stanowiły świadczenie ze strony F. na rzecz Wnioskodawcy klasyfikowane jako usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT. Usługa faktoringu nie została wprawdzie zdefiniowana w polskich przepisach prawa, ale stanowi tzw. umowę nienazwaną, której podstawa zawarcia znajduje się w art. 3531 Kodeksu cywilnego statuującego zasadę tzw. swobody zawierania umów. Podstawowym warunkiem charakteryzującym uznanie usługi o charakterze finansowym za faktoring jest przelew wierzytelności. W ramach umowy faktoringu dochodzi zatem do odpłatnego przelewu wierzytelności (tj. nabycia nieuregulowanych przez dłużnika wierzytelności), jednak nie jest to zwykle jedyne świadczenie wykonywane przez f. na rzecz X.. W ramach faktoringu nabywane są wierzytelności przed otrzymaniem zapłaty od dłużnika, przez co faktoring stanowi jeden ze sposobów finansowania działalności przedsiębiorcy. Taki sposób finansowania działalności przedsiębiorstwa charakteryzuje się tym, iż świadczący (f.) nabywa od wierzyciela (X.) wierzytelności, likwidując tym samym luki finansowe oraz wykonuje na jego rzecz dodatkowe czynności wskazane w opisie zdarzenia przyszłego. Skutkiem jaki wywołuje usługa faktoringu, jest zmiana osoby wierzyciela. Z tytułu wykonywanych czynności faktoringowych, faktor otrzymuje wynagrodzenie od wierzyciela (X.), które w opisanym zdarzeniu przyszłym przyjmą postać prowizji.


Zasadniczo faktoring może występować w dwóch formach:

  • faktoringu właściwego (bez prawa zwrotnego przeniesienia przez faktora na X.),
  • faktoringu niewłaściwego (z prawem zwrotnego przeniesienia przez faktora na X.)


Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego Umowa pomiędzy X.em a Wnioskodawcą będzie miała zasadniczo charakter ograniczonego faktoringu niewłaściwego (tj. z prawem zwrotnego przeniesienia wierzytelności przez f. na X.) w przypadku, gdy wierzytelność nie spełni kryteriów wskazanych w Umowie lub będzie nieściągalna.


Ustawa VAT nie różnicuje zasad opodatkowania usługi faktoringu w zależności od rodzaju umowy faktoringu zawartej pomiędzy stronami, tj. czy faktor przejmuję ryzyko wypłacalności dłużnika (faktoring właściwy), czy też nie (faktoring niewłaściwy). Zatem każdy typ faktoringu (właściwy czy niewłaściwy) stanowi usługę opodatkowaną podatkiem VAT. Jak wynika m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, dla celów podatku VAT nie powinien być inaczej traktowany przypadek, gdy wierzytelność zostaje nabyta z przejęciem ryzyka wypłacalności dłużnika, jak i bez przejęcia takiego ryzyka (faktoring właściwy i niewłaściwy), ang - „there is no valid justification for treating true factoring and quasi-factoring differently from the point of view of VAT, given that in both cases the factor makes supplies to the client for consideration and accordingly pursues an economic activity”.

W konsekwencji, za zakwalifikowaniem czynności F. jako usługi objętej zakresem opodatkowania VAT przemawiają w szczególności następujące argumenty:

  • Czynności, jakie mają zostać wykonane przez F., będą stanowiły element finansowania działalności gospodarczej X., a X. odniesie bezpośrednią korzyść z tytułu działań faktoringowych, polegającą na uregulowaniu przenoszonych na Wnioskodawcę wierzytelności bez konieczności dochodzenia spłaty bezpośrednio od dłużników. Zatem Wnioskodawca dokona świadczenia, którego beneficjentem będzie X.. Mając na uwadze szeroką definicję „usług” zawartą w art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, takie świadczenie Wnioskodawcy niewątpliwie powinno zostać uznane za świadczenie usługi;
  • Świadczenie wykonane przez F. będzie miało odpłatny charakter. Zapłatę ze strony Wnioskodawcy za usługę F. stanowić będzie prowizja. Zatem czynności F. stanowić będą odpłatne świadczenie usługi na rzecz Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT;
  • F. będzie działał w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej, a zatem jako podatnik podatku VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT.


    W konsekwencji, wykonywane na podstawie Umowy przez F. świadczenia jako podatnika VAT powinny zostać uznane za usługę opodatkowaną podatkiem VAT.

Jednocześnie, zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy VAT, zasadniczo miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Jak wynika zaś z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT, podatnikami podatku VAT są również osoby prawne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. X., nabywając usługi faktoringowe od Wnioskodawcy, będzie działał w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem jako podatnik VAT. W konsekwencji, zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy VAT miejscem świadczenia usług faktoringowych świadczonych przez F. nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce będzie kraj siedziby nabywcy (tj. X.), czyli Polska. Tym samym, to X. będzie, z tytułu nabycia usługi faktoringowej, zobowiązany rozpoznać podatek należny VAT, gdyż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy VAT, będzie on działał będzie w charakterze podatnika VAT dokonującego czynności opodatkowanej. Innymi słowy, obowiązek podatkowy z tytułu VAT w związku z usługami świadczonymi na podstawie Umowy nie będzie spoczywał na Wnioskodawcy, lecz na X..


Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, usługi będące przedmiotem Umowy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce po stronie X., a Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanych do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tego tytułu.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).


Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową zarejestrowaną we Francji, prowadzącą działalność gospodarczą obejmującą m.in. działalność w zakresie wykonywania usług faktoringowych oraz zarejestrowanym we Francji podatnikiem VAT. Wnioskodawca planuje zawrzeć z podmiotami posiadającymi swoje siedziby w różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym w Polsce, Ogólnoeuropejską Umowę Faktoringu. Stroną umowy będzie również spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Celem zawarcia Umowy będzie ramowe uregulowanie kwestii przenoszenia wierzytelności i należnego wynagrodzenia z tytułu wykonywania przez Wnioskodawcę – F. na rzecz X. usług faktoringu. W oparciu o Umowę dokonywane będą liczne cesje wierzytelności oraz udostępniane będą X. środki pieniężne. Podstawowym celem zawarcia Umowy jest w szczególności umożliwienie X. finansowania bieżącej działalności jego przedsiębiorstwa.

W Umowie F. zobowiąże się do: przyjmowania wierzytelności przelewanych przez X., finansowania działalności przedsiębiorstwa X., w drodze zapłaty X. wynagrodzenia, przed uzyskaniem od dłużnika faktycznej zapłaty tytułem zaspokojenia wierzytelności pierwotnie przysługujących X., upoważnienia X. do dochodzenia wierzytelności i przekazywania ich F., w razie cofnięcia upoważnienia - do zarządzania wierzytelnościami i ich dochodzenia we własnym imieniu, prowadzenia na rzecz X. rachunków bieżących, na których księgowane są przesunięcia majątkowe dokonane pomiędzy stronami wynikające z realizacji Umowy.

W Umowie X. zobowiąże się do: przelewania wierzytelności na F., zbywania wierzytelności wyłącznie na rzecz F., niezawierania z osobami trzecimi umów, które mogłyby szkodzić interesowi F. wynikającemu z przyjętych wierzytelności, w przypadku, gdy raz już zbył wierzytelność względem pewnego dłużnika - do zbycia, zgodnie z treścią Umowy, wszystkich nowych wierzytelności względem tego dłużnika F..

Przedmiotem przelewów będą jedynie wierzytelności spełniające określone warunki, tj. m.in.: muszą w pełni przysługiwać X., powinny wynikać z umów sprzedaży towarów (albo powiązanych usług), powinny podlegać prawu właściwemu dla siedziby X. lub prawu właściwemu, na które zgodził się F. po przeanalizowaniu towarzyszących okoliczności, powinny być denominowane w PLN lub innej walucie wskazanej przez Umowę, powinny być źródłem ważnego, zgodnego z prawem, wiążącego i wykonywalnego zobowiązania do zapłaty, nie mogą podlegać wymogowi uzyskania zgody dłużnika X. na przeniesienie (przelew) takiej wierzytelności albo zgoda taka powinna zostać uzyskana przed przeniesieniem (przelaniem) wierzytelności na rzecz F., nie mogą wynikać z umów z konsumentami (niebędącymi przedsiębiorcami w świetle przepisów Kodeksu Cywilnego) lub zamówień publicznych. Na podstawie Umowy, w przypadku gdy wierzytelność nie spełnia kryteriów w niej wskazanych lub jest nieściągalna, F. może przelać wierzytelności powrotnie na X.. W przypadku wierzytelności zabezpieczonych wekslem, by wyodrębnić prawo wynikające z weksla, X. będzie zobowiązany przedłożyć F. dokument(y) weksla(i) wraz z deklaracją(ami) wekslowymi. Z tytułu świadczonych usług, F. otrzyma wynagrodzenie na zasadach prowizyjnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy usługi będące przedmiotem Umowy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce po stronie F., a Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tego tytułu.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do usług każde świadczenie. W ten sposób podkreśla się powszechność opodatkowania. Tym samym, jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie podatku od towarów i usług stanowi ono usługę. Zwrócić należy także uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

W myśl art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tak więc to strony w umowach cywilnoprawnych określają zakres czynności, które składają się na daną transakcję.

Aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.


Należy zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

  • w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
  • świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).


Oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.


W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy trzeba uznać, że spełniony zostanie pierwszy z ww. warunków, pozwalający na uznanie czynności wykonywanych przez F. (Wnioskodawcę) na rzecz X. za świadczenie usług. X. odniesie bezpośrednią korzyść z tytułu działań faktoringowych, polegającą na uregulowaniu przenoszonych na F. wierzytelności bez konieczności dochodzenia spłaty bezpośrednio od dłużników. Zatem, Wnioskodawca dokona świadczenia, którego beneficjentem będzie X..

W niniejszej sprawie spełniona zostanie także druga przesłanka, aby łączącą strony relację uznać za odpłatne świadczenie usługi, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy. Bowiem świadczenie wykonane przez F. będzie miało charakter odpłatny. Zapłatę ze strony X. za usługę F. stanowić będzie prowizja.


Tym samym, w przedstawionej sprawie będziemy mieli do czynienia z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą (F.) a X., w wyniku której Wnioskodawca świadczyć będzie na rzecz X. usługę factoringu, w zamian za co otrzymywać będzie określone wynagrodzenie.


W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca - podatnik francuski - świadczyć będzie na rzecz X. - polskiej spółki - usługę (usługę faktoringu) zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.


W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.


Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

  1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
    • podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa
      w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
    • osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
  2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.


Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.


Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.


W sprawie będącej przedmiotem wniosku, zarówno Wnioskodawca jak i X. spełniają definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy.


Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.


Po dokonaniu analizy przedstawionych we wniosku informacji należy stwierdzić, że w opisanej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie będą miały zastosowania, zatem miejsce świadczenia usługi factoringu ustalane będzie na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.


Tym samym, miejscem świadczenia - a więc i miejscem opodatkowania - usługi factoringu świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz X., stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy, będzie miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę, tj. Polska.


W myśl art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.


Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

  1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
  2. usługobiorcą jest:
    • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
    • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.


Z przypadkiem importu usług wiąże się, co do zasady, obowiązek rozliczenia podatku przez nabywcę usługi. Tego rodzaju mechanizm (określany odwróconym mechanizmem poboru, ang. reverse charge) jest wprowadzony w celu uproszczenia rozliczeń podatkowych.


W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie X. (usługobiorca), jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany będzie do rozpoznania obowiązku podatkowego i naliczenia podatku VAT z tytułu importu usługi nabywanej od Wnioskodawcy (F.) - spółki francuskiej nieposiadającej siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium Polski, zgodnie z obowiązującymi w kraju przepisami prawa podatkowego.


Tym samym usługi będące przedmiotem Umowy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce po stronie X., a Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce z tego tytułu.


Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj