Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1181/14/KW
z 24 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2014 r. (data wpływu 4 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 17 lutego 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup drobnych przedmiotów i wyposażenia oraz możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup drobnych przedmiotów i wyposażenia oraz możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej środka trwałego.

Ze względu na braki formalne, pismem z dnia 4 lutego 2015 r., wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wniosek uzupełniono w dniu 17 lutego 2015 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U., poz. 1529) w dniu 10 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w dwuosobowej spółce cywilnej. Uzyskiwane przychody Wnioskodawczyni opodatkowuje wg zasad podatku liniowego i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasowego ujęcia kosztów. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym profilem działalności spółki jest produkcja wyrobów z drutu. Ponadto, w ramach prowadzonej działalności, spółka od 2009 roku prowadzi inwestycję w postaci budowy pensjonatu. Planowane zakończenie inwestycji, tj. oddanie budynku do użytkowania i wprowadzenie go do ewidencji środków trwałych ma nastąpić w miesiącu maju 2015 roku.

1. Wszystkie wydatki poniesione w latach 2009-2014 związane z budową budynku wraz z zagospodarowaniem terenu wokół niego, zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych wg stawki 2,5% w miesiącu następnym po miesiącu, w którym budynek zostanie oddany do użytkowania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych, czyli w czerwcu 2015 r.
2. Wydatki związane z wyposażeniem budynku w sprzęt o wartości powyżej 3.500 zł, t.j. kocioł gazowy, kocioł C.O., dźwig osobowy, centrala telefoniczna z bramofonem, ekran reklamowy led, stanowiące odrębne środki trwałe, zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych z chwilą przyjęcia ich do użytkowania (co nastąpić ma jednocześnie z przyjęciem do użytkowania całego budynku) i amortyzowane liniowo od miesiąca następnego po miesiącu przyjęcia ich do użytkowania.
3. Zakupiony w 2011 roku system alarmowy o wartości 4.032,13 zł, pełniący funkcję ochrony inwestycji został przyjęty do użytkowania w dniu 30 listopada 2011 r., wprowadzony do ewidencji środków trwałych i zamortyzowany jednorazowo na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (mały podatnik PIT).
4. Zakupiony w 2012 roku system monitoringu przemysłowego o wartości 11.472,07 zł, zainstalowany wewnątrz i na zewnątrz budynku, służący do monitorowania budowanej inwestycji, która znajduje się w innej miejscowości niż siedziba główna spółki, został przyjęty do użytkowania i wpisany do ewidencji środków trwałych z dniem 20 października 2012 r. i amortyzowany od listopada 2012 r. metodą liniową ze stawką 10%.
5. Wydatki na zakup wyposażenia o wartości jednostkowej poniżej 1.500 zł (nie połączonego trwale z budynkiem) poniesione w trakcie budowy pensjonatu w latach 2012-2014, t.j. telewizory, kuchenka, czajniki, okap, przyprawniki (solniczki) do jadalni, koce, firany, kołdry i pościel, sztuczne drzewka, ręczniki i dywaniki łazienkowe, mydełka dla gości, obrusy, akcesoria do podlewania zieleni, krzesełka balkonowe i pokojowe, konstrukcje łóżek z materacami, narzuty na łóżka, suszarki do rąk, dozowniki mydła, szczotki do WC, tabliczki informacyjne, sprzęt p. poż., telefony do pokoi gościnnych, elementy sieci internetowej - zostaną zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu, w którym pensjonat zostanie przyjęty do użytkowania, czyli w maju 2015 r.
6. Faktury dokumentujące zakupione już wyposażenie pensjonatu w sprzęt o wartości od 1.500 zł do 3.500 zł (nie połączonego trwale z budynkiem), t.j. pralka, suszarka, chłodziarka, zamrażarka, zestaw komputerowy, system do odbioru telewizji naziemnej i satelitarnej - zostaną wpisane do ewidencji wyposażenia oraz ujęte w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu przyjęcia do użytkowania, czyli w maju 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nadmieniła, że system alarmowy wskazany w pkt 3 został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 30 listopada 2011 r., a jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od jego wartości początkowej dokonano w tym samym dniu, czyli 30 listopada 2011 r. Zakupiony system alarmowy zaliczany jest do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (grupa 6, podgrupa 62, rodzaj 624).

W tym samym roku podatkowym, w którym dokonano powyższych czynności, czyli w roku 2011, łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez spółkę cywilną, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przekroczyła równowartości kwoty 50.000 euro (czyli kwoty 197.000 zł).

W roku podatkowym poprzedzającym rok podatkowy, w którym system alarmowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czyli w roku 2010, wartość przychodu ze sprzedaży brutto (z podatkiem VAT) uzyskanego przez spółkę cywilną, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, nie przekroczyła wyrażonej w złotych kwoty 1.200.000 euro (przeliczając tę kwotę wg średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października roku 2010, czyli roku poprzedzającego rok, którym wprowadzono system alarmowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w zaokrągleniu do 1.000 zł (czyli kwoty 4.736.000,00 zł)).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszty poniesione w latach 2012-2014 na zakup drobnych przedmiotów, takich jak np. mydełka i ręczniczki dla gości oraz innego wyposażenia (wymienionego w punktach 5 i 6 stanu faktycznego przedstawionego we wniosku) do pensjonatu będącego w budowie, których wartość jednostkowa nie przekracza 3.500 zł i nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych, mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania, czyli w miesiącu maju 2015 roku, czy winny być ujęte w kosztach w momencie ich poniesienia, t.j. z datą wystawienia faktury?


2. Czy spółka postąpiła prawidłowo amortyzując jednorazowo zakup systemu alarmowego, opisanego w punkcie nr 3 stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, o wartości początkowej 4.032,13 zł, czy powinna amortyzować go metodą liniową?

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty wymienione w punktach 5 i 6 opisu stanu faktycznego, poniesione w latach 2012-2014 na zakup wyposażenia pensjonatu będącego w trakcie budowy, których cena jednostkowa nie przekracza 3.500 zł i które nie zostały zaliczone do środków trwałych, winny zostać ujęte bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do użytkowania, czyli z chwilą przyjęcia do użytkowania całego budynku, a to nastąpić ma w maju 2015 roku. Podobnie inne poczynione wydatki, takie jak np. zakup mydełek dla gości, których wartość jednostkowa jest bardzo niska, winny zostać uznane w koszty w momencie przyjęcia do użytkowania, czyli wraz z otwarciem pensjonatu. Wnioskodawczyni nadmienia, że jest świadoma, iż to Jej obowiązkiem jest wykazanie, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu oraz zdaje sobie sprawę, iż na to Niej, czyli na podatniku, spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanymi przychodami.

Ad. 2.

Według Wnioskodawczyni, spółka postąpiła prawidłowo stosując amortyzację jednorazową przy zakupie systemu alarmowego będącego odrębnym środkiem trwałym stosując zapis art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten daje możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji de minimis. Mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. W 2011 roku limit ten wynosił 197.000 zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nadaje status małego podatnika podmiotom, u których wartość sprzedaży z VAT nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro. W 2010 roku żaden ze wspólników nie przekroczył limitu wyznaczającego status małego podatnika PIT na rok 2011, czyli kwoty 4.736.000,00 zł, a łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie przekroczyła w 2011 roku kwoty 197.000,00 zł.

Jak wynika z Klasyfikacji Środków Trwałych urządzenia alarmowe i sygnalizacyjne sklasyfikowane są w grupie 6, podgrupie 62, rodzaju 624, zatem możliwe jest zastosowanie tu zapisu art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wskazuje grupę 3-8 KŚT jako tę grupę środków trwałych, które można umarzać jednorazowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:


1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga jednak, że ciężar udowodnienia faktu poniesienia kosztu oraz wykazania związku przyczynowo-skutkowego między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast stosownie do treści art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jak stanowi art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dokonując odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie oznaczone nr 1 w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, natomiast wydatki związane z nabyciem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, na podstawie powołanego wyżej art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy).

Po trzecie, podatnicy mogą amortyzować składniki majątkowe, o których mowa na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

Przy czym należy wskazać, że w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 3.500 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych, to składników tych – stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Stosownie zaś do treści § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

Zatem, analizując treść przytoczonych przepisów, składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, nawet jeżeli spełniają kryteria do uznania ich za środki trwałe (m.in. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok), mogą być zgodnie z wolą podatnika, niezaliczone do środków trwałych, ale wówczas należy je potraktować jako wyposażenie. Jeżeli wartość składników majątku przekracza 1.500 zł należy wprowadzić je do ewidencji wyposażenia. Natomiast składniki majątku, których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji wyposażenia.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, jeśli zgodnie z wolą Wnioskodawczyni składniki majątku wskazane w pkt 5 i 6 opisu stanu faktycznego, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przekracza 3.500 zł, nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych to nie będą stanowić one środków trwałych, lecz wyposażenie. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowić będą koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Odnosząc się do pytania oznaczonego nr 2 należy zauważyć, że stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22k ust. 11 ww. ustawy, przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Na podstawie art. 22k ust. 12 ww. ustawy przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Z przepisu art. 22k ust. 7 wynika, że z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

1. mali podatnicy lub
2. podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Definicję „małego podatnika” zawiera art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Dla skorzystania z jednorazowej amortyzacji na podstawie ww. przepisów istotne jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z tych też względów dla celów jednorazowej amortyzacji podatkowej, przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia małego podatnika w przypadku:

1. osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą, do limitu 1.200.000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z tej działalności, bez względu na uzyskiwanie przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną,
2. gdy działalność gospodarcza wykonywana jest w formie spółki niebędącej osobą prawną do limitu 1.200.000 euro należy uwzględniać przychody wyłącznie z działalności prowadzonej w tej spółce.

Skoro zarówno przychody jak i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niebędącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką, a nie ze wspólnikami tej spółki.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w dwuosobowej spółce cywilnej. Uzyskiwane przychody Wnioskodawczyni opodatkowuje wg zasad podatku liniowego i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasowego ujęcia kosztów. W roku podatkowym 2010 wartość przychodu ze sprzedaży brutto (z podatkiem VAT) uzyskanego przez spółkę cywilną, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, nie przekroczyła wyrażonej w złotych kwoty 1.200.000 euro. W 2011 roku zakupiony został środek trwały (system alarmowy) zaliczany do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 30 listopada 2011 r. i w tym samym dniu dokonano jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od jego wartości początkowej na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa wskazać należy, że dokonując oceny, czy spółka cywilna spełnia kryteria „małego podatnika” należy brać pod uwagę wartość przychodów ze sprzedaży dokonywanej w ramach działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej. Bez znaczenia dla tej oceny pozostaje natomiast wielkość przychodów uzyskiwanych przez wspólników, np. w innych spółkach. Zatem spółka cywilna, w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spełnia warunki do uznania jej za „małego podatnika”.

W konsekwencji, spółka cywilna jako „mały podatnik”, mogła w 2011 r. dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego, zaliczonego do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, jednakże w zakresie, w jakim dokonanie tego odpisu nie spowoduje przekroczenia limitu pomocy de minimis, wynikającego z odrębnych przepisów.

Zaliczając odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni powinna przy tym uwzględnić zasady, o których mowa w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Końcowo należy zauważyć, że jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Powyższe rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., co wynika z art. 6 tego aktu prawnego.

Zastrzec zatem należy, że niniejsza interpretacja znajduje zastosowanie w przypadku jednoczesnego zachowania wszystkich warunków pomocy de minimis. Z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji - o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik. Podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacja ewentualnego przekroczenia limitu nie jest elementem interpretacji przepisu - może być ona dokonana dopiero na etapie ewentualnych, późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Badanie, czy przekroczony został trzyletni limit pomocy de minimis, określony w odrębnych przepisach, nie stanowi więc kwestii będącej przedmiotem niniejszej interpretacji.

Podkreślenia wymaga również fakt, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup składników majątkowych wskazanych w pkt 3, 5 i 6 opisu stanu faktycznego. Tym samym nie stanowi ona potwierdzenia prawidłowości sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pozostałych wydatków wskazanych w opisie stanu faktycznego, gdyż kwestia ta nie jest przedmiotem zadanych pytań.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonano wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.