Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1175/15-2/MM
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 29 września 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku budynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na mocy aktu notarialnego nabył dnia 15.10.2014 roku trwale związany z gruntem budynek handlowo-usługowy, w celu przeznaczenia go na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej głównie związanej ze sprzedażą hurtową opraw okularowych. Po zakupie budynek nie został przyjęty do użytkowania, ponieważ wymagał remontu i przystosowania do prowadzenia w nim działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, więc nie został też wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Po zakończeniu remontu mającego na celu przystosowanie wyżej wymienionego budynku do prowadzenia w nim działalności, budynek handlowo-usługowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych wg wartości rynkowej (wycena rzeczoznawcy, ponieważ w akcie notarialnym wykazano łączną cenę nieruchomości cena zakupu budynku niemieszkalnego nie została wyodrębniona) powiększonej o wyliczone w sposób proporcjonalny koszty związane z zakupem nieruchomości oraz wysokość poniesionych wydatków na przystosowanie go do potrzeb działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Obiekt został zaliczony do rodzaju 103 KŚT, taka sama funkcja KŚT (inne handlowo-usługowe) została oznaczona na Wypisie z rejestru gruntów z dnia 21.11.2014 r. Nieruchomość ta przed datą nabycia była używana jako pracownia krawiecka przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Status budynku używanego jest potwierdzony na Wypisie z rejestru gruntów z dnia 21.11.2014 r. oraz na Potwierdzeniu przyjęcia zgłoszenia do używania obiektu budowlanego z dnia 01.12.1994 r. Przedsiębiorca zastosował wobec tego środka trwałego indywidualną stawkę amortyzacyjną 33,33% (okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji 33,33% wobec opisanego powyżej trwale związanego z gruntem używanego budynku handlowo-usługowego jest właściwe?

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wskazał on w opisie stanu faktycznego, budynek handlowo-usługowy stanowi „używany" środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 updof, ponieważ przed nabyciem przez Wnioskodawcę był używany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, jako pracownia krawiecka. Budynek będący przedmiotem wniosku to trwale związany z gruntem budynek handlowo-usługowy wymieniony w rodzaju 103 Klasyfikacji. W konsekwencji zgodnie z artykułem 22j ust. 1 pkt 3 Ustawy o pdof Wnioskodawca był uprawniony do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej 33,33% wobec opisanego powyżej trwale związanego z gruntem używanego budynku handlowo-usługowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
   
   

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  
• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art . 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
•  nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art . 22c ww. ustawy.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przy czym budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Budynki niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych ujęto w grupie 1, podgrupa 10. Zaliczono do nich m.in. budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103, obejmujące budynki: centrów handlowych, domów towarowych, samodzielnych sklepów i butików, kiosków towarowych na trwale związanych z gruntem, hal, przeznaczone na targi, aukcje, wystawy, targowisk pod dachem, stacji paliw, stacji obsługi itp., aptek, pozostałe handlowo-usługowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na mocy aktu notarialnego nabył dnia 15.10.2014 roku trwale związany z gruntem budynek handlowo-usługowy, w celu przeznaczenia go na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej głównie związanej ze sprzedażą hurtową opraw okularowych. Po zakupie budynek nie został przyjęty do użytkowania, ponieważ wymagał remontu i przystosowania do prowadzenia w nim działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, więc nie został też wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Po zakończeniu remontu mającego na celu przystosowanie wyżej wymienionego budynku do prowadzenia w nim działalności, budynek handlowo-usługowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych wg wartości rynkowej (wycena rzeczoznawcy, ponieważ w akcie notarialnym wykazano łączną cenę nieruchomości cena zakupu budynku niemieszkalnego nie została wyodrębniona) powiększonej o wyliczone w sposób proporcjonalny koszty związane z zakupem nieruchomości oraz wysokość poniesionych wydatków na przystosowanie go do potrzeb działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Obiekt został zaliczony do rodzaju 103 KŚT, taka sama funkcja KŚT (inne handlowo-usługowe) została oznaczona na Wypisie z rejestru gruntów z dnia 21.11.2014 r. Nieruchomość ta przed datą nabycia była używana, jako pracownia krawiecka przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Status budynku używanego jest potwierdzony na Wypisie z rejestru gruntów z dnia 21.11.2014 r. oraz na Potwierdzeniu przyjęcia zgłoszenia do używania obiektu budowlanego z dnia 01.12.1994 r. Przedsiębiorca zastosował wobec tego środka trwałego indywidualną stawkę amortyzacyjną 33,33% (okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że skoro budynek, wskazany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, to spełnia definicję „używanego środka trwałego”, o której mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, jeżeli ww. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę i zgodnie z odrębnymi przepisami, niebędącymi przepisami prawa podatkowego, przedmiotowy budynek został prawidłowo zakwalifikowany do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych, to można dla celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przyjąć, że stawka amortyzacyjna może wynosić maksymalnie 33,33% w skali roku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.