Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-676/15/LSz
z 10 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2015 r. (data wpływu 18 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej dokumentującej sprzedaż części niezabudowanych działek nr 1026/498 i 1029/498 objętych symbolem planu ZL1 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej dokumentującej sprzedaż części niezabudowanych działek nr 1026/498 i 1029/498 objętych symbolem planu ZL1.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Przedsiębiorstwo …Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, zwane dalej P. Sp. z o. o. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który dnia 17 października 2014 r. na podstawie aktu notarialnego Repetytorium A numer … nabył od Miasta prawo własności nieruchomości gruntowej o numerze księgi wieczystej …, w tym między innymi prawo własności działek nr 1026/498 i 1029/498 oznaczonych symbolami ZL1, objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Tego samego dnia Miasto wystawiło fakturę nr …. dokumentującą ww. transakcję. Ww. grunty zostały nabyte przez Wnioskodawcę w celu wykorzystywania ich przez P. Sp. z o. o. do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Stosownie do treści aktu notarialnego oraz faktury VAT dostawa gruntów oznaczonych symbolem ZL1 w kwocie 1.200.767,86 zł została zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 ze zm.) z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z treścią § 30 ust. 1 uchwały nr … Rady Miasta z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej MPZP, grunty oznaczone na rysunku planu symbolem ZL1 są terenami lasów i zadrzewień obejmującymi istniejące lasy, zadrzewienia oraz tereny przeznaczone do zalesienia bądź zadrzewienia - jest to podstawowe przeznaczenie tych gruntów w MPZP.

Wedle § 30 ust. 2 MPZP na terenach ZL1 ustala się następujące przeznaczenie dopuszczalne:

1. obiekty i urządzenia związane z gospodarką leśną, które są niezbędne dla utrzymania lasów oraz zapewnienia ciągłości ich użytkowania zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie oraz są uwzględnione w planie urządzenia lasów,
   
2. urządzenia turystyczne takie jak: wieże widokowe, kładki, szlaki turystyczne, ścieżki dydaktyczne, ścieżki rowerowe bez naruszania istniejącego drzewostanu,
   
   

c) obiekty małej architektury, tablice informacyjne,

d) drogi leśne, parkingi leśne,

e) na terenach zadrzewień oraz przeznaczonych do zalesienia, bądź zadrzewienia sieci i urządzenia infrastruktury technicznej nie uwzględnione w lit. a w sytuacji braku możliwości ich lokalizacji poza przedmiotowymi terenami.

Stosownie z § 30 ust. 3 MPZP na terenach ZL1 obowiązuje:

• ochrona lasów i ekosystemów leśnych, zadrzewień w szczególności obejmujących naturalne fragmenty rodzimej przyrody, w tym naturalnych bagien i torfowisk, skupisk gatunków dziko występujących zwierząt i roślin objętych ochroną zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie,
  
• ochrona gleb i wód leśnych,
  
• ograniczenie regulacji stosunków wodnych do prac uzasadnionych potrzebami ochrony lasów oraz użytkowania sąsiadujących z lasami gruntów nieleśnych,
  
• zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu za wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym lub lokalizacją obiektów i wykonywaniem prac uwzględnionych w ust. 2,
  
• zakaz likwidacji, zasypywania i przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy, obszarów wodno – błotnych,
  
• rekultywacja biologiczna istniejących składowisk odpadów przemysłowych zgodnie z kierunkiem określonym w przeznaczeniu podstawowym z dopuszczeniem wykonywania robót określonych w Rozdz. 4, § 51, ust. 5.
  
  

Dnia 31 marca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, na wniosek Miasta, w odniesieniu do sprzedaży innych działek niż będące przedmiotem transakcji z Wnioskodawcą, wydał interpretację o sygn. akt IBPP1/443-1291/14/BM, stosownie do której dostawa części nieruchomości objętych symbolami planu zagospodarowania przestrzennego ZL1 nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W następstwie jej wydania dnia 3 lipca 2015 r. Miasto wystawiło fakturę korygującą nr …, w której sprzedaż niezabudowanych nieruchomości - część działki 1026/498 i część działki 1029/498, oznaczonych symbolami ZL1, zamiast zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, została opodatkowana 23% podatkiem od towarów i usług w kwocie 276.176,61 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy P. Sp. z o. o. przysługuje uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej nr …?

Zdaniem Wnioskodawcy, P. Sp. z o. o. nie przysługuje uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej nr … wystawionej przez Miasto, jako że sprzedaż gruntów, których dotyczy przedmiotowa korekta podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9) u.p.t.u. Zgodnie z powołanym przepisem zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Definicja terenów niezabudowanych została zawarta w art. 2 pkt 33), zgodnie z którym przez tereny te należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika zatem, iż opodatkowaniu podlegają jedynie grunty zabudowane oraz grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wskazują w swoim orzecznictwie sądy administracyjne, właściwa interpretacja przedmiotowego zwolnienia wymaga również odniesienia się do przepisów prawa Unii Europejskiej: „analizując prawidłowość wykładni będącego przedmiotem sporu art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU trzeba mieć na względzie, że podatek VAT jest podatkiem zharmonizowanym. Dlatego też, wobec konieczności stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się zasady wykładni prawa podatkowego, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 kwietnia 2012 r. (I FSK 918/11, dostępny: CBOSA). „Zgodnie zatem z art. 135 ust. 1 pkt k) Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 2006 r. Nr 347, dalej Dyrektywa): „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: … k) dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b)”.

Stosownie natomiast do powołanego art. 12 ust. 1 lit. b): „teren budowlany oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie”.

Dokonując wykładni polskich przepisów dotyczących przedmiotowego zwolnienia w świetle norm unijnych, powstaje zatem pytanie o właściwą i zgodną z normami i celami Dyrektywy wykładnię terminu „tereny niezabudowane”, tj. zwłaszcza czy o wyłączeniu takiego charakteru gruntów mogą przesądzać zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustalenia dopuszczalne, pomimo zasadniczo niebudowlanego charakteru gruntu. Należy zauważyć, iż w sprawie niniejszej wypowiadały się już w swoim orzecznictwie sądy administracyjne. W wyroku z dnia 12 lutego 2013 r. sygn. I SA/Wr 1344/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził: „jednakże w ocenie Sądu, możliwość zrealizowania na danym terenie jakiegokolwiek budowli, a zwłaszcza jakiegokolwiek obiektu małej architektury nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, co dotyczy zwłaszcza terenów zieleni i wód oraz terenów sportowo - rekreacyjnych. O charakterze terenu, jako terenu przeznaczonego pod zabudowę w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Ustawodawca wskazał bowiem w art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU na generalne przeznaczenie terenu pod zabudowę, a nie możliwość zrealizowania jakiegokolwiek obiektu budowlanego”.

Prawidłowość przedstawionego przez WSA we Wrocławiu stanowiska potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, które rozpoznając niniejszą sprawę na skutek wniesionej przez Ministra Finansów skargi kasacyjnej dodał: „ale konieczne jest również uwzględnienie gospodarczego celu transakcji, której przedmiotem była ta nieruchomość. Wielokrotnie bowiem Trybunał Sprawiedliwości podkreślał, że terminologia używana do określenia zwolnień od podatku od towarów i usług powinna być interpretowana w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa i usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Jednakże owa zasada ścisłej wykładni nie oznacza, że terminologia stosowana przy określeniu zwolnień powinna być interpretowana w sposób, który pozbawiałby je skuteczności (wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 18 listopada 2004 r. w sprawie C-284/03 Temco Europe, Zb.Orz. s. I-11237, pkt 17, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-434/05 Horizon College, Zb. Orz. s. I-4793, pkt 16, a także wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 października 2008 r. w sprawie C-253/07 Canterbury Hockey Club i Canterbury Ladies Hockey Club, Zb.Orz. s. I-7821, pkt 17).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy należy podkreślić, że celem gospodarczym nie było w rozpatrywanej sprawie nabycie gruntu zabudowanego, ponieważ przedmiotem transakcji był teren oznaczony symbolem 5ZP - zieleń parkowa, na którym powierzchnia obszaru biologicznie czynnego stanowi co najmniej 80%.

Wpływu na zmianę takiej kwalifikacji gruntu nie może mieć okoliczność, że będący przedmiotem zamiany gruntu, może zostać przeznaczony również na place zabaw, terenowe urządzenia sportowe, infrastrukturę drogową oraz obiekty infrastruktury technicznej, które są budowlami w rozumieniu prawa budowlanego.

Należy mieć bowiem na względzie podstawowe znaczenie zamienianego gruntu, którym jest zieleń parkowa ...(wyrok NSA z dnia 15 października 2014 r. sygn. I FSK 1115/13)”.

Co istotne argumentacja zawarta w powołanych orzeczeniach pozostaje aktualna pomimo zmiany stanu prawnego, jako że sądy w swych rozstrzygnięciach oparły się na przepisach, do których po nowelizacji wprost odnosi się ustawodawca.

Z zajętym przez NSA stanowiskiem należy się zgodzić. Trzeba zauważyć w tym miejscu, iż ustawodawca nie tłumaczy dokładnie co należy rozumieć przez grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Norma ta, z uwagi zatem na złożoność aktów planistycznych jakimi są miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego wymaga wykładni. Przyjęcie, iż jakiekolwiek przeznaczenie dopuszczane gruntu związane z zabudową zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia, jest nadmiernym uproszczeniem znaczenia niniejszej normy, wydaje się wypaczać sens przyjętej przez ustawodawcę regulacji oraz pozostaje w sprzeczności z normami Dyrektywy. Tak rygorystyczne rozumienie przepisu w praktyce wyłączałoby zastosowanie przedmiotowego zwolnienia w ogóle, jako że w niemalże wszystkich przypadkach, pomimo generalnego wyłączenia zabudowy gruntów, dopuszczalne jest wznoszenie urządzeń lub obiektów pomocniczych, bez których nie ma możliwości wykorzystania gruntów w jakikolwiek sposób.

Trudno sobie bowiem wyobrazić, aby obecnie grunty służące jakiemukolwiek celowi, poza gruntami objętymi ścisłymi formami ochrony przyrody, mogły spełniać swoją rolę bez jakichkolwiek urządzeń stanowiących budowle w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Dotyczy to również gruntów rolnych i leśnych, do których to gruntów w kontekście omawianego przepisu odnoszą się najczęściej organy podatkowe.

Rozstrzygnięcie przedmiotowego zagadnienia wymaga zatem indywidualnego podejścia do każdego stanu faktycznego sprawy oraz szczegółowej analizy każdej transakcji z punktu widzenia ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz okoliczności transakcji, w tym zamiaru stron, które można obiektywnie stwierdzić.

Powyższe rozumowanie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w kontekście omawianego zwolnienia stwierdził: „jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami, do jakich dążą owe zwolnienia, oraz powinna spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zatem powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień z art. 135 powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków (zob. podobnie wyrok z dnia 12 lipca 2012 r. w sprawie C-326/11 J.J. Komen en Zonen Beheer Heerhugowaard, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 20 i przytoczone tam orzecznictwo). ... Należy w tym względzie w pierwszej kolejności przypomnieć, że państwa członkowskie, definiując działki, które należy uznać za „działki budowlane”, są zobowiązane do poszanowania celu art. 135 ust. 1 lit. k) dyrektywy VAT...(wyrok z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. C-543/11 stwierdził)”.

Konkludując Trybunał dodał: „W każdym razie sąd odsyłający powinien dokonać ogólnej oceny okoliczności związanych z transakcją będącą przedmiotem postępowania głównego i istniejących w dacie dostawy, włącznie z zamiarem stron, pod warunkiem że zostanie on ustalony na podstawie obiektywnych wskazówek celem określenia, czy transakcja sporna w postępowaniu głównym dotyczy działki budowlanej”.

W stanie faktycznym sprawy nieruchomości będące przedmiotem dostawy według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są terenami lasów i zadrzewień obejmującymi istniejące lasy, zadrzewienia oraz tereny przeznaczone do zalesienia bądź zadrzewienia - co jest podstawowym przeznaczenie tych gruntów (oznaczone symbolem ZL1).

Wedle § 30 ust. 2 MPZP na terenach ZL1 ustala się następujące przeznaczenie dopuszczalne:

1. obiekty i urządzenia związane z gospodarką leśną, które są niezbędne dla utrzymania lasów oraz zapewnienia ciągłości ich użytkowania zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie oraz są uwzględnione w planie urządzenia lasów,
   
2. urządzenia turystyczne takie jak: wieże widokowe, kładki, szlaki turystyczne, ścieżki dydaktyczne, ścieżki rowerowe bez naruszania istniejącego drzewostanu,
   
   

c) obiekty małej architektury, tablice informacyjne,

d) drogi leśne, parkingi leśne,

e) na terenach zadrzewień oraz przeznaczonych do zalesienia, bądź zadrzewienia sieci i urządzenia infrastruktury technicznej nie uwzględnione w lit. a w sytuacji braku możliwości ich lokalizacji poza przedmiotowymi terenami.

Co istotne jednak, stosownie z § 30 ust. 3 MPZP na terenach ZL1 obowiązuje:

1. ochrona lasów i ekosystemów leśnych, zadrzewień w szczególności obejmujących naturalne fragmenty rodzimej przyrody, w tym naturalnych bagien i torfowisk, skupisk gatunków dziko występujących zwierząt i roślin objętych ochroną zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie,
   
2. ochrona gleb i wód leśnych,
   
3. ograniczenie regulacji stosunków wodnych do prac uzasadnionych potrzebami ochrony lasów oraz użytkowania sąsiadujących z lasami gruntów nieleśnych,
   
4. zakaz wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu za wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym lub lokalizacją obiektów i wykonywaniem prac uwzględnionych w ust. 2,
   
5. zakaz likwidacji, zasypywania i przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy, obszarów wodno – błotnych,
   
6. rekultywacja biologiczna istniejących składowisk odpadów przemysłowych zgodnie z kierunkiem określonym w przeznaczeniu podstawowym z dopuszczeniem wykonywania robót określonych w Rozdz. 4, § 51, ust. 5.
   
   

Z powyższych ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika zatem, iż przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel gruntami, których dotyczy niniejszych wniosek, korzysta ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9) u.p.t.u. jako że grunty te co do zasady stanowią tereny zadrzewione i zalesione lub przeznaczone do tego celu. Na powyższe nie ma wpływu okoliczność, iż prawodawca miejscowy zezwala na budowę na niniejszych gruntach obiektów dodatkowych, jako że z postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika w sposób oczywisty, iż jakiekolwiek formy zabudowania są dopuszczalne jedynie o tyle, o ile służą podstawowemu celowi, jakim jest utrzymanie właściwej gospodarki leśnej i właściwa jej eksploatacja.

Wobec powyższego jeszcze raz należy wskazać, iż P. Sp. z o. o. nie przysługuje uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej nr … wystawionej przez Miasto, jako że sprzedaż gruntów, których dotyczy przedmiotowa korekta podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9) u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
   
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Aby zatem podatnik mógł obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokonanych zakupów, zakupy te muszą być związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, przy czym związek ten winien mieć charakter bezsporny.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ww. ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Na mocy art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak stanowi art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Podkreślić należy, że w systemie podatku od towarów i usług faktury są dokumentami sformalizowanymi potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

W ocenie tut. Organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać między innymi:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    
    

Natomiast zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
   
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
   
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
   
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury
   

-podatnik wystawia fakturę korygującą.

Z kolei art. 106j ust. 2 ustawy o VAT stwierdza, że faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
   
   
   
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że Miasto dnia 17 października 2014 r. na podstawie aktu notarialnego sprzedało na rzecz Wnioskodawcy – czynnego podatnika VAT - prawo własności nieruchomości gruntowych o nr 1026/498 i 1029/498 zapisanych w księdze wieczystej przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Miasta w części pod tereny lasów i zadrzewień, oznaczone na rysunku planu symbolem ZL1. Tego samego dnia Miasto wystawiło fakturę nr … dokumentującą ww. transakcję.

Miasto uwzględniając treść art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT uznało, że dostawa gruntów oznaczonych symbolem ZL1 podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż stosownie do treści § 30 ust. 1 uchwały Rady Miasta z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego grunty oznaczone na rysunku planu symbolem ZL1 obejmują istniejące lasy i zadrzewienia oraz tereny przeznaczone do zalesienia bądź zadrzewienia.

Wedle § 30 ust. 2 MPZP na terenach ZL1 ustala się następujące przeznaczenie dopuszczalne:

1. obiekty i urządzenia związane z gospodarką leśną, które są niezbędne dla utrzymania lasów oraz zapewnienia ciągłości ich użytkowania zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie oraz są uwzględnione w planie urządzenia lasów,
   
2. urządzenia turystyczne takie jak: wieże widokowe, kładki, szlaki turystyczne, ścieżki dydaktyczne, ścieżki rowerowe bez naruszania istniejącego drzewostanu,
   

c) obiekty małej architektury, tablice informacyjne,

d) drogi leśne, parkingi leśne,

e) na terenach zadrzewień oraz przeznaczonych do zalesienia bądź zadrzewienia sieci i urządzenia infrastruktury technicznej nie uwzględnione w lit. a w sytuacji braku możliwości ich lokalizacji poza przedmiotowymi terenami.

Miasto w odniesieniu do sprzedaży innych działek niż będące przedmiotem transakcji z Wnioskodawcą, otrzymało interpretację o sygn. akt IBPP1/443-1291/14/BM, stosownie do której dostawa części nieruchomości objętych symbolami planu zagospodarowania przestrzennego ZL1 nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W następstwie jej wydania dnia 3 lipca 2015 r. Miasto wystawiło fakturę korygującą nr …, w której sprzedaż niezabudowanych nieruchomości - część działki 1026/498 i część działki 1029/498, oznaczonych symbolami ZL1, zamiast zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, została opodatkowana 23% podatkiem od towarów i usług.

Ww. grunty zostały nabyte przez Wnioskodawcę w celu wykorzystywania ich przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej nr … dotyczącej nabycia niezabudowanych nieruchomości - części działki 1026/498 i części działki 1029/498, oznaczonych symbolami ZL1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez sprzedaż w myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem – w świetle przytoczonych powyżej przepisów – grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
   
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 ustawy, w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Natomiast „obiektem budowlanym” jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany, tj. obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty, a w szczególności kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 1, 3 i 4).

Analizując przepisy w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy części ww. niezabudowanych działek, należy stwierdzić, że skoro w przedstawionej sytuacji, w ustaleniach planu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części przedmiotowych działek obejmujących istniejące lasy i zadrzewienia oraz tereny przeznaczone do zalesienia bądź zadrzewienia, ustalono następujące przeznaczenie dopuszczalne:

1. obiekty i urządzenia związane z gospodarką leśną, które są niezbędne dla utrzymania lasów oraz zapewnienia ciągłości ich użytkowania zgodnie z przepisami szczególnymi w tym zakresie oraz są uwzględnione w planie urządzenia lasów,
   
2. urządzenia turystyczne takie jak: wieże widokowe, kładki, szlaki turystyczne, ścieżki dydaktyczne, ścieżki rowerowe bez naruszania istniejącego drzewostanu,
   
   

c) obiekty małej architektury, tablice informacyjne,

d) drogi leśne, parkingi leśne,

e) na terenach zadrzewień oraz przeznaczonych do zalesienia bądź zadrzewienia sieci i urządzenia infrastruktury technicznej nie uwzględnione w lit. a w sytuacji braku możliwości ich lokalizacji poza przedmiotowymi terenami.

–to ww. części działek spełniają definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a tym samym ich dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Przy ocenie czy część przedmiotowych działek oznaczonych symbolami planu zagospodarowania przestrzennego jako ZL1 jest terenem budowlanym, nie wystarczy analiza ich podstawowego przeznaczenia określonego w miejscowym planie jako tereny lasów i zadrzewień (symbol – ZL1). Uwzględnić bowiem należy również zapisy dotyczące przeznaczenia uzupełniającego tego terenu w którym dopuszczono możliwość lokalizacji ww. obiektów budowlanych.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 520 ze zm.), przez pojęcie sieci uzbrojenia terenu, rozumie się wszelkiego rodzaju nadziemne, naziemne i podziemne przewody i urządzenia: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne, telekomunikacyjne, elektroenergetyczne i inne, z wyłączeniem urządzeń melioracji szczegółowych, a także podziemne budowle, jak: tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki itp.

Ciągi i urządzenia uzbrojenia terenu, które zostały wprost wymienione w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, stanowią budowlę.

Ponadto, drogi zgodnie z art. 3 ust. 3a ustawy Prawo budowlane są obiektami budowlanymi liniowymi zaliczonymi przez ustawodawcę do kategorii budowli.

Mając powyższe na uwadze, dostawa ww. części działek 1026/498 i 1029/498 objętych symbolem planu zagospodarowania przestrzennego ZL1 jako gruntu przeznaczonego pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, lecz objęta jest 23% stawką VAT.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w związku z dokonanym zakupem działek niezabudowanych, których sprzedaż podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawcy – podatnikowi VAT czynnemu - przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury korygującej dokumentującej nabycie części działki 1026/498 i części działki 1029/498 oznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Miasta symbolem ZL1, gdyż zostały nabyte w celu wykorzystania ich do wykonania czynności opodatkowanych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawcy „nie przysługuje uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury korygującej nr … wystawionej przez Miasto, jako że sprzedaż gruntów, których dotyczy przedmiotowa korekta podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9) u.p.tu” – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Należy zwrócić uwagę, że istnieją przeciwstawne orzeczenia, niż te na które powołał się Wnioskodawca. Przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 22 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr 303/15, w którym Sąd uznał, że „…teren oznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem WZ stanowi teren przeznaczony pod zabudowę, skoro plan ten dopuszcza na tym terenie wznoszenie budowli takich jak; obiekty budowlane związane z budową i eksploatacją zbiornika, budowle hydrotechniczne niezbędne dla realizacji statutowych zadań związanych z utrzymaniem wód, ochroną przeciwpowodziową oraz zabezpieczeniem przeciwerozyjnym, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz lokalizację w strefie nadbrzeżnej urządzeń związanych z wypoczynkiem i turystyką”.

Zatem w ocenie Sądu na rozstrzygnięcie kwestii, czy działka spełnia definicję terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ma wpływ również przeznaczenie dopuszczalne gruntu wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.