Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4513-66/15-4/SM
z 23 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2015 r. (data wpływu 13 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 6 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/4513-66/15-2/SM z dnia 30 października 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 2 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania strat wyrobów węglowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania strat wyrobów węglowych.

Wniosek został uzupełniony pismem przesłanym w dniu 6 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem zajmującym się produkcją masy włóknistej i papieru oraz produkcją energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu. W procesie produkcji energii cieplnej i elektrycznej wykorzystywany jest m.in. węgiel o kodzie CN 2701. W związku z prowadzoną działalnością możliwe są sytuacje, w których Spółka będzie odnotowywać straty ilościowe wyrobów węglowych powstające w związku z ich przyjęciem, magazynowaniem oraz zużywaniem. Straty te związane są z normalną działalnością Spółki i wynikają z naturalnych procesów fizykochemicznych. Straty ilościowe związane z przyjęciem i magazynowaniem wyrobów węglowych wynikać mogą głównie z ich właściwości fizykochemicznych (wyroby węglowe nasiąkają wodą, a następnie woda może z nich wyparowywać, co powoduje zmianę ciężaru wyrobów węglowych, zamarzają, przywierają do podłoża). Różnice te mogą też wynikać z dopuszczalnych błędów pomiarów urządzeń pomiarowych stosowanych przy ważeniu wyrobów węglowych lub błędu pomiaru przy inwentaryzacji wyrobów węglowych magazynowanych na hałdzie. Spółka podkreśla, że żadna z powyższych strat nie jest spowodowana zamierzonym działaniem Spółki, straty te są głównie efektem naturalnych procesów fizykochemicznych. Spółka na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy o podatku akcyzowym ma status finalnego nabywcy węglowego.

W uzupełnieniu złożonym w dniu 6 listopada 2015 r. Spółka ponownie wskazała, że jest finalnym nabywcą węglowym, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku podatku akcyzowym, tj. nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe do celów produkcji energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu. Nie jest pośredniczącym podmiotem węglowym.

Poinformowała również, że węgiel kupowany jest od pośredniczącego podmiotu węglowego. Transport odbywa się najczęściej transportem kolejowym, wynajętym przez E., ale są też sytuacje, że dostawca dostarcza węgiel swoim transportem. Spółka nie posiada możliwości ważenia transportu węgla, nie posiada takich wag.

Do systemu księgowego przyjmowana jest ilość węgla wynikająca z faktury wystawionej przez kopalnię (pośredniczący podmiot węglowy).

Węgiel jest ważony w momencie podawania do spalania (na taśmie), ta ilość jako zużycie jest ewidencjonowane w systemie.

Na koniec roku lub na początku następnego, zewnętrzna firma dokonuje inwentaryzacji hałdowanego węgla stosując różne metody pomiaru - wagowo-geodezyjne. W tym wypadku błąd pomiaru może wynosić do 8%.

Szacowana strata w ilości węgla za 2014 rok wynosi ok. 3.290 ton, co stanowi około 2% ubytku w stosunku do dostaw.

Różnica pomiędzy stanem węgla z dokumentów dostawy (faktury) minus zużycie (pomiar wagowy węgla na taśmie), a stanem węgla wynikającym z inwentaryzacji to jest strata w węglu, o której Spółka pisze we wniosku o interpretację.

Na wielkość straty mają wpływ: straty węgla w trakcie przemieszczania (transport kolejowy), proces magazynowania na otwartej przestrzeni (hałdowanie w różnych warunkach atmosferycznych) i proces podawania węgla do zużycia (spalania).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 roku straty wyrobów węglowych powstające w związku z ich przyjęciem i magazynowaniem oraz zużyciem podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym na podstawie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu złożonym w dniu 6 listopada 2015 r.):

Naturalne straty wyrobów węglowych powstające u podmiotu zużywającego (finalny odbiorca węglowy) zgodnie z art. 9a ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym nie są wymienione w katalogu czynności i stanów podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w przypadku wyrobów węglowych, w szczególności z uwagi na brzmienie pkt 7, tj. zapisanie w ustawie, iż opodatkowaniu podlegają ubytki wyrobów węglowych.

Ubytkiem w rozumieniu powołanej ustawy o podatku akcyzowym art. 2 ust. 1 pkt 20c są wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonywaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą - pojęcie ubytku dotyczy więc wyłącznie pośredniczących podmiotów węglowych.

Istotne jest również to, że na podstawie art. 31a ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym zwolniono od akcyzy straty węgla, które powstaną u finalnego nabywcy węglowego i odnoszą się do węgla nabytego w ramach zwolnienia (np. do produkcji ciepła). Warunkiem jest to, by brakujące wyroby węglowe nie zostały zużyte do celów nieuprawniających do zwolnienia ich od akcyzy. Taka też intencja przyświecała ustawodawcy. W uzasadnieniu z 12 lipca 2013 r. do projektu nowelizacji ustawy o podatku akcyzowym wskazano bowiem, że znowelizowane przepisy mają na celu wyeliminowanie przypadków nieracjonalnego obciążania podmiotu akcyzą w sytuacji powstania strat naturalnych wynikających z warunków ich przechowywania.

Brakujące wyroby węglowe w E. nie zostały użyte do celów nieuprawniających do zwolnienia ich od akcyzy.

Naturalne straty wyrobów, o jakich Spółka pisała we wniosku o interpretację, nie są ubytkami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Straty te są bowiem spowodowane wyłącznie naturalnymi procesami fizykochemicznymi, na które Spółka nie miała i nie ma wpływu. Wysokość straty w węglu w istotnym stopniu wynika również z niedoskonałych metod pomiaru węgla.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, wyroby węglowe oznaczają wyroby energetyczne, określone w poz. 19-21 załącznika nr 1 do ustawy.

W poz. 19 tego załącznika mieszczą się: węgiel, brykiety, brykietki i podobne paliwa stałe wytwarzane z węgla - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych (kod CN ex 2701), w poz. 20 - węgiel brunatny (lignit), nawet aglomerowany, z wyłączeniem gagatu - jeżeli jest przeznaczony do celów opałowych (kod ex CN 2702), w poz. 21 - koks i półkoks, z węgla, węgla brunatnego (lignitu) lub torfu, nawet aglomerowany; węgiel retortowy - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych (kod CN 2704 00).

W myśl art. 9a ust. 1 pkt 7 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest powstanie ubytków wyrobów węglowych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c) ustawy, ubytki wyrobów akcyzowych to wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

Natomiast zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu;
   
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
   
3. import wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego;
   
4. użycie wyrobów węglowych przez pośredniczący podmiot węglowy;
   
5. użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego:
   
   1. nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1,
      
   2. uzyskanych w sposób inny niż w drodze nabycia,
      
   3. jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży wyrobów węglowych finalnemu nabywcy węglowemu, a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony w należnej wysokości;
6. użycie lub sprzedaż wyrobów węglowych uzyskanych w drodze czynu zabronionego pod groźbą kary;
   
7. powstanie ubytków wyrobów węglowych.
   
   

Finalny nabywca węglowy to podmiot, który:

1. nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe, lub
   
2. posiada uzyskane w sposób inny niż w drodze nabycia wyroby węglowe
   - niebędący pośredniczącym podmiotem węglowym (art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy).
   
   

Pośredniczący podmiot węglowy to w myśl art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy, podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju:

1. dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych, lub
   
2. używający wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów nieobjętych zwolnieniem od akcyzy, lub
   
3. używający wyrobów węglowych do celów objętych zwolnieniem od akcyzy i do celów niepodlegających opodatkowaniu akcyzą
   - który pisemnie powiadomił właściwego naczelnika urzędu celnego o tej działalności.
   
   

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Spółka jest podmiotem zajmującym się produkcją masy włóknistej i papieru oraz produkcją energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu.

Spółka jest finalnym nabywcą węglowym, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 23c ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku podatku akcyzowym, tj. nabywa na terytorium kraju, importuje lub nabywa wewnątrzwspólnotowo wyroby węglowe do celów produkcji energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu. Nie jest pośredniczącym podmiotem węglowym.

W procesie produkcji energii cieplnej i elektrycznej wykorzystywany jest m.in. węgiel o kodzie CN 2701. W związku z prowadzoną działalnością możliwe są sytuacje, w których Spółka będzie odnotowywać straty ilościowe wyrobów węglowych powstające w związku z ich przyjęciem, magazynowaniem oraz zużywaniem. Straty te związane są z normalną działalnością Spółki i wynikają z naturalnych procesów fizykochemicznych - wyroby węglowe nasiąkają wodą, a następnie woda może z nich wyparowywać, co powoduje zmianę ciężaru wyrobów węglowych, wyroby te również zamarzają, przywierają do podłoża. Różnice te mogą też wynikać z dopuszczalnych błędów pomiarów urządzeń pomiarowych stosowanych przy ważeniu wyrobów węglowych lub błędu pomiaru przy inwentaryzacji wyrobów węglowych magazynowanych na hałdzie.

Węgiel kupowany jest od pośredniczącego podmiotu węglowego. Transport odbywa się najczęściej transportem kolejowym, wynajętym przez E., ale są też sytuacje, że dostawca dostarcza węgiel swoim transportem. Spółka nie posiada możliwości ważenia transportu węgla, nie posiada takich wag.

Do systemu księgowego przyjmowana jest ilość węgla wynikająca z faktury wystawionej przez kopalnię (pośredniczący podmiot węglowy).

Węgiel jest ważony w momencie podawania do spalania (na taśmie), ta ilość jako zużycie jest ewidencjonowana w systemie.

Na koniec roku lub na początku następnego, zewnętrzna firma dokonuje inwentaryzacji hałdowanego węgla stosując różne metody pomiaru - wagowo-geodezyjne. W tym wypadku błąd pomiaru może wynosić do 8%.

Różnica pomiędzy stanem węgla z dokumentów dostawy (faktury) minus zużycie (pomiar wagowy węgla na taśmie), a stanem węgla wynikającym z inwentaryzacji to jest strata w węglu o której Spółka pisze we wniosku o interpretację.

Na wielkość straty mają wpływ: straty węgla w trakcie przemieszczania (transport kolejowy), proces magazynowania na otwartej przestrzeni (hałdowanie w różnych warunkach atmosferycznych) i proces podawania węgla do zużycia (spalania).

Wątpliwości Spółki dotyczą faktu, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 roku straty wyrobów węglowych powstające w związku z ich przyjęciem i magazynowaniem oraz zużyciem podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w opisanym stanie faktycznym.

Odnosząc się do niniejszej kwestii wskazać należy, że w myśl art. 9a ust. 1 pkt 7 ustawy przedmiotem opodatkowania akcyzą jest powstanie ubytków wyrobów węglowych. Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 20 września 2013 r.) za ubytki wyrobów węglowych uznaje się wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania na terytorium kraju w związku z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

Z ww. przepisów wynika, że nie wszystkie straty czy niedobory wyrobów węglowych uznaje się za ubytki w rozumieniu ustawy. Za ubytki wyrobów węglowych uznaje się jedynie te straty, które powstają w trakcie przemieszczania. Co więcej, aby straty powstałe podczas przemieszczania wyrobów węglowych uznać za ubytki w rozumieniu ustawy, przemieszczanie wyrobów węglowych musi mieć związek z wykonaniem czynności stanowiącej przedmiot opodatkowania akcyzą.

Spółka jest finalnym nabywcą węglowym, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 23 lit. c ustawy. W myśl art. 9a ust. 1 pkt 2-3 ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest nabycie wewnątrzwspólnotowe i import wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego. Zatem u finalnego nabywcy węglowego za ubytki wyrobów węglowych będą uznane straty tych wyrobów powstałe przy ich przemieszczaniu w związku z nabyciem wewnątrzwspólnotowym lub importem (tj. czynnościami opodatkowanymi akcyzą). Z okoliczności analizowanej sprawy wynika, że w przedmiotowym przypadku nie dochodzi do przemieszczenia wyrobów węglowych w związku z ich nabyciem wewnątrzwspólnotowym lub importem. Jak wskazuje Wnioskodawca straty wyrobów węglowych powstają w związku z ich przyjęciem, magazynowaniem oraz zużyciem. Zatem w analizowanej sprawie straty wyrobów węglowych nie stanowią ubytków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy.

W tym miejscu zauważyć należy, że pojęcie ubytku nie dotyczy wyłącznie pośredniczących podmiotów węglowych, jak stwierdza to Spółka. Ubytki wyrobów węglowych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy mogą powstać także u finalnego nabywcy węglowego w związku z przemieszczaniem wyrobów węglowych w ramach dokonanego przez finalnego nabywcę węglowego nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu wyrobów węglowych.

Należy również zauważyć, że stosownie do art. 9a ust. 1 pkt 1 ustawy, sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju finalnemu nabywcy węglowemu jest przedmiotem opodatkowania akcyzą. Zatem, co do zasady, w opisanej sytuacji powstające podczas przemieszczania transportem kolejowym do Spółki (finalnego nabywcy węglowego) straty wyrobów węglowych kupowanych od pośredniczącego podmiotu węglowego są ubytkami wyrobów węglowych.

Spółka wskazuje, że do systemu księgowego przyjmowana jest ilość węgla wynikająca z faktury wystawionej przez kopalnię (pośredniczący podmiot węglowy). Spółka nie posiada możliwości ważenia transportu węgla - nie posiada takich wag. Węgiel jest ważony w momencie podawania do spalania (na taśmie), ta ilość jako zużycie jest ewidencjonowana w systemie. Na koniec roku lub na początku następnego, zewnętrzna firma dokonuje inwentaryzacji hałdowanego węgla stosując różne metody pomiaru - wagowo-geodezyjne. Stratę w węglu, której dotyczy przedmiotowy wniosek stanowi różnica pomiędzy stanem węgla z dokumentów dostawy (faktury) minus zużycie (pomiar wagowy węgla na taśmie), a stanem węgla wynikającym z inwentaryzacji.

Zatem mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz wyżej cytowane przepisy należy stwierdzić, że straty w węglu, których dotyczy przedmiotowy wniosek nie stanowią ubytków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy. Jak wynika z definicji ubytków zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy za ubytki wyrobów węglowych uznaje się wszelkie straty wyrobów węglowych powstałe w trakcie ich przemieszczania. Spółka wskazała, że przedmiotowe straty to różnica pomiędzy stanem węgla z dokumentów dostawy (faktury) minus zużycie (pomiar wagowy węgla na taśmie), a stanem węgla wynikającym z inwentaryzacji. Zatem nie można stwierdzić, że przedmiotowe straty spełniają definicję ubytków, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 20 lit. c ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 9a ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy, w przypadku wyrobów węglowych przedmiotem opodatkowania akcyzą jest użycie wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w art. 31a ust. 1, do celów innych niż zwolnione na podstawie tego przepisu, przy czym za takie użycie uznaje się również naruszenie warunków, o których mowa w art. 31a ust. 3, a także sprzedaż, eksport lub dostawę wewnątrzwspólnotową wyrobów węglowych przez finalnego nabywcę węglowego zamiast użycia ich do celów, o których mowa w art. 31a ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy, zwalnia się od akcyzy powstałe u finalnego nabywcy węglowego straty wyrobów węglowych, nabytych w ramach zwolnienia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że nastąpiło użycie tych wyrobów do celów innych niż wskazane w ust. 1.

W opisanej sytuacji nie dochodzi do użycia wyrobów węglowych do celów innych niż zwolnione – powstające straty nie będą zatem opodatkowane podatkiem akcyzowym w myśl ww. przepisów.

Zatem należy stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. (po zmianie przepisów w dniu 20 września 2013 r.) straty wyrobów węglowych powstające u Spółki, będącej finalnym nabywcą węglowym w związku z ich przyjęciem, magazynowaniem i zużyciem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie opodatkowania strat wyrobów węglowych należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że przedmiotowa interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie opodatkowania strat wyrobów węglowych powstających w związku z ich przyjęciem i magazynowaniem oraz zużyciem stanowiących różnicę pomiędzy stanem węgla z dokumentów dostawy (faktury) minus zużycie (pomiar wagowy węgla na taśmie), a stanem węgla wynikającym z inwentaryzacji. Przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii prawidłowości postępowania Spółki w zakresie przyjmowania do systemu księgowego ilość węgla wynikającej z faktury wystawionej przez kopalnię (pośredniczący podmiot węglowy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.