Interpretacja Ministra Finansów
DD6/033/78b/SOH/09/PK-845
z 30 września 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Zmiana Interpretacji Indywidualnej

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.: dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 lutego 2009 r. Nr ILPB3/423-786/08-3/ŁM w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze zbycia własnej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 01 grudnia 2008 r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności własnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka, zbyła wierzytelność własną na rzecz firmy zajmującej się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami. Umowa sprzedaży wierzytelności miała charakter bezwarunkowy. Zbywana wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych w kwocie netto. Cena sprzedaży została ustalona na poziomie niższym niż wartość wierzytelności, w związku z czym po stronie Spółki powstała strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Spółka przewiduje, iż w przyszłości również będzie dokonywać sprzedaży wierzytelności własnych uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, na rzecz podmiotów zajmujących się profesjonalnym obrotem wierzytelnościami.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytanie.

Jak należy określić kwotę straty ze sprzedaży wierzytelności własnej, stanowiącą dla Spółki koszt uzyskania przychodu? Dodatkowo Spółka w swoim wniosku poprosiła o potwierdzenie, iż zasady ustalania straty będącej kosztem podatkowym nie podlegają żadnym modyfikacjom w przypadku, gdy wierzytelność własna zbywana jest za kwotę znacznie niższą od jej wartości.

Zdaniem Spółki, w przypadku zbycia wierzytelności własnej, zaliczonej uprzednio przez nią do przychodu należnego, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi dla niej koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności brutto, w której zawarty był podatek od towarów i usług niebędący przychodem należnym.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska Spółka wskazała na następujące regulacje:

  • zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 21, poz. 86 ze zmianami) za przychody związane z działalnością gospodarczą (...) osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Przy czym w myśl art. 12 ust. 4 pkt 9 ww. ustawy do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług,
  • natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Odpowiednio do art. 16 ust. 1 pkt 39 powyższej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy została zarachowana jako przychód należny.

W przedstawionym stanie faktycznym zbyta wierzytelność została przez Spółkę uprzednio zarachowana jako przychód należny, zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec powyższego, zdaniem Spółki, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa jej przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie kwota odpowiadająca wartości zbywanej wierzytelności, zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy nie powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, w ocenie Spółki, transakcja taka powinna być wykazana dla celów podatkowych (jak i bilansowych) wynikowo, co oznacza, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności, które uprzednio zostały zaliczone do przychodów należnych, Spółka może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów -zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych -jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji.

Stratą w ujęciu bilansowym jest ujemna różnica między wartością nominalną wierzytelności (wraz z podatkiem VAT) a kwotą uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności. Natomiast przy określeniu straty w ujęciu podatkowym uwzględnienia wymaga zacytowana powyżej regulacja art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki z powyższych przepisów wynika, że strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodu tylko w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności brutto, w której był zawarty podatek od towarów i usług.

Powyższą zależność Spółka zobrazowała następującym przykładem liczbowym:

  • kwota netto hipotetycznej wierzytelności = 500 000 PLN
  • kwota brutto hipotetycznej wierzytelności = 610 000 PLN
  • VAT w kwocie wierzytelności = 110 000 PLN
  • cena sprzedaży wierzytelności - 550 000 PLN.

Ponieważ zbyciu podlega cala kwota - w przykładzie 610 000 PLN, składająca się z części netto i podatku VAT, to także uzyskana z tej sprzedaży kwota 550 000 PLN powinna być proporcjonalnie rozliczona na część netto i VAT. W związku z powyższym, część odpowiadającą należności netto stanowić będzie iloczyn ustalonej ceny odsprzedaży należności i ilorazu kwoty pierwotnej wierzytelności netto w stosunku do kwoty brutto.

550 000 x (500 000 : 610 000) - 450 819 PLN.

Wobec tego strata podatkowa ze sprzedaży wskazanej w przykładzie wierzytelności odpowiadać będzie różnicy pomiędzy pierwotną kwotą wierzytelności netto a ustaloną powyżej odpowiadającą jej częścią ceny sprzedaży wierzytelności:

500 000-450 819-49181 PLN.

Z powyższego wynika, iż stratą podatkową stanowiącą koszt uzyskania przychodu w zaprezentowanym przykładzie stanowiłaby kwota 49 181 PLN, natomiast pozostała część straty bilansowej, tj. kwota 10 819 PLN (60 000 - 49 181) nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Spółka dodatkowo wskazała, iż stanowisko odpowiadające przedstawionemu powyżej zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej z upoważnienia Ministra Finansów interpretacji indywidualnej z 10 marca 2008 r. nr IP-PB3-423-554/07-3/AG. Przedstawiono w niej pogląd, iż z powołanych wyżej przepisów (art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 39 oraz art. 12 ust. 4 pkt 9) wynika, że w przypadku, gdy podatnik zbywa wierzytelność „własną", zaliczoną uprzednio przez niego do przychodu należnego, strata na sprzedaży wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej pozostawał zarachowany uprzednio w kwocie netto przychód do kwoty wierzytelności brutto, w której zawarty był podatek od towarów i usług niebędący przychodem należnym. Wskaźnik korygujący stratę bilansową to kwota uprzednio zarachowanego przychodu należnego (przychód w kwocie netto) do wartości nominalnej wierzytelności (wartość brutto wierzytelności). Kosztem uzyskania przychodu nie będzie więc ta część zapłaty za wierzytelność, która proporcjonalnie odpowiada kwocie należnego podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Spółka uznała, iż przedstawione powyżej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów straty w przypadku sprzedaży wierzytelności własnej za cenę niższą od jej wartości znajdują zastosowanie niezależnie od wysokości tej ceny. W szczególności na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze sprzedaży wierzytelności w wysokości określonej zgodnie z zaprezentowaną proporcją nie wpłynąłby fakt sprzedaży wierzytelności znacznie poniżej jej wartości (sprzedaż za „symboliczną złotówkę"). Zawarcie transakcji tego typu może bowiem być w określonych przypadkach uzasadnione z przyczyn gospodarczych (a tym samym służyć osiągnięciu przychodów lub też zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów), w związku z czym spełniona będzie ogólna przesłanka z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2009 r. znak: ILPB3/423-786/08-3/ŁM powyższe stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznał się za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zra., dalej: „updop" kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością. Rozpatrując zatem kwestię kosztów podatkowych w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 updop należy jednak mieć na uwadze postanowienia art. 16 ust. 1 updop.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmowym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnica między kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto, tj. z podatkiem od towarów i usług).

U zbywcy wierzytelności „własnej" (co ma miejsce w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym), jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów.

Jednocześnie, zbywca wierzytelności „własnej" nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności, zaliczonej do przychodów na podstawie art. 12 ust. 3 updop. Transakcja taka powinna być wykazana dla celów podatkowych wynikowo.

Powyższe oznacza, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zaliczanych uprzednio do przychodów należnych, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów - zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 w związku z art. 15 ust. 1 updop - jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie natomiast do treści art. 16 ust 1 pkt 39 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 updop, została zarachowana jako przychód należny.

Z kolei art. 12 ust 4 pkt 9 updop stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w przypadku, gdy Spółka zbywa wierzytelność własną, zaliczoną uprzednio przez niego do przychodu należnego, stratą u niego jest różnica między ceną określoną w zawartej umowie sprzedaży (cena sprzedaży), a kwotą zaliczoną do przychodu należnego (wartością nominalną wierzytelności). Strata ta zarazem stanowić będzie u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów. Zasady te, tj. ustalania straty będącej kosztem podatkowym nie podlegają żadnym modyfikacjom w przypadku, gdy wierzytelność własna zbywana jest za kwotę znacznie niższą od jej wartości.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 updop za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu dodał, iż Spółka może dowolnie kształtować warunki umów cywilnoprawnych. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w sferę swobody zawierania umów cywilnoprawnych, natomiast wyłącznie oceniają ich skutki prawnopodatkowe. Przychód ze zbycia nieruchomości ustala się w oparciu o przepis art. 14 ust. 1 updop, który stanowi, iż przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 14 ust. 2 updop). Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy, na podstawie art. 14 ust. 3 updop, wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość określona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego (organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które to w przedmiotowej sprawie, umożliwiłoby rozstrzygnięcie, czy ustalona przez strony cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej, czy też nie).

W niniejszej interpretacji pominięty został przykład liczbowy ilustrujący stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż przepis art. 14a Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego wyliczenia straty podatkowej ze sprzedaży wierzytelności.

Zatem Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie potwierdził przedstawionej przez Spółkę prawidłowości sposobu wyliczenia straty stanowiącej koszt uzyskania przychodu, bowiem zasady jego arytmetycznego wyliczenia nie podlegają urzędowej interpretacji.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowisko Spółki przedstawionego we wniosku z dnia 28 listopada 2008 r. w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze zbycia własnej wierzytelności-jest nieprawidłowe.

W zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących zbywanej wierzytelności zaliczonej uprzednio do przychodów należnych oraz obliczenia straty ze zbycia takiej wierzytelności Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę z dnia 2012-06-11, sygn. akt I FPS 3/11.

W powyższej uchwale NSA wskazał, że zarachowanie wierzytelności, a więc świadczenia pieniężnego przyszłego i niepewnego, jako przychodu należnego, wynika z uznania w art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą kwot należnych, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, z dodatkowym jednak zastrzeżeniem zamieszczonym w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop, iż u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Wierzytelność powstała wskutek dokonania czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług obejmuje jednak zarówno przychód należny (a więc przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, jak i należny podatek od towarów i usług; wierzytelności takiej nie można wiec utożsamiać z przychodem należnym, nie obejmującym należnego podatku od towarów i usług.

Równocześnie podstawową zasadą podatku od towarów i usług jest to, że podatek ten jest neutralny dla podatnika tego podatku i - w sensie ekonomicznym - obciąża ostatecznego konsumenta. Zasada ta znajduje także odzwierciedlenie w przepisach podatkowych, gdzie stanowiący element rachunku podatkowego przychód należny nie obejmuje podatku od towarów i usług. Zasadniczo podatnik będący dostawcą towaru lub świadczący usługę opodatkowaną podatkiem do towarów i usług otrzymuje kwotę odpowiadająca należnemu podatkowi od towarów i usług, która nabywca uiszcza jako składnik wierzytelności przysługującej dostawcy. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy dostawca nie otrzymuje należności za dostarczony towar lub świadczoną usługę. Wtedy należny podatek od towarów i usług jego obciąża, musi go bowiem jako podatnika podatku od towarów i usług rozliczyć, mimo, że jego ekonomicznego ekwiwalentu nie otrzymał. Strata (w ujęciu ekonomicznym), jaką w tej sytuacji ponosi obejmuje zatem nie tylko nie uzyskaną wartość netto wierzytelności, tożsamą z przychodem należnym, ale wartość wierzytelności brutto, czyli przychód należny powiększony o należny podatek od towarów i usług.

Jeśli wierzytelność wynikająca z dokonanej czynności zostanie następnie odpłatnie zbyta, stratę wynikającą z tej czynności stanowi różnica pomiędzy nominalną wartością wierzytelności (a więc wartością brutto, zawierającą także należny podatek od towarów i usług), a sumą uzyskaną z jej zbycia.

Sąd uznał, że ponieważ przedmiotem sprzedaży jest wierzytelność, a nie tylko przychód należny, za uzasadniony należy uznać wniosek, że stratę powstałą wskutek takiej sprzedaży odnosić należy także do tej wierzytelności, a nie tylko do stanowiącej jej część przychodu należnego. Uprawnione jest zatem zapatrywanie, że fakt zarachowania wierzytelności jako przychodu należnego jest wyłącznie przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, nie determinuje jednak wysokości straty, którą można do tej kategorii zaliczyć. Dlatego też, chociaż zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego jest warunkiem koniecznym do zaliczenia straty ze sprzedaży tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, stratę te należy jednak obliczać jako różnice pomiędzy wartością wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług a ceną uzyskaną ze sprzedaży tej wierzytelności, a nie jako różnicę pomiędzy zarachowanym przychodem należnym a uzyskaną ceną ze zbycia.

Reasumując należy stwierdzić, że w Spółce kosztem uzyskania przychodów będzie cała strata ze zbycia wierzytelności zaliczonej uprzednio do przychodów należnych, obliczona jako różnica pomiędzy cena uzyskaną ze sprzedaży a wartością wierzytelności powiększonej o należny VAT. W związku z tym przedstawiony przykład liczbowy w odniesieniu do straty ze zbycia hipotetycznej wierzytelności nie może zostać uznany za prawidłowy.

Należy także zauważyć, że do ustalania wysokości przychodu ze sprzedaży stosuje się, tak jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w zmienianej interpretacji stosuje się postanowienia art. 14 updop.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ
dotyczy stanu przyszłego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj