Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-753/15/DP
z 2 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu 2 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe
• sposobu ustalenia wartości spisu z natury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek (nadany w dniu 30 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz sposobu ustalenia wartości spisu z natury.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych – podatkowa księga przychodów i rozchodów, jest także czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym celem działalności jest dostarczanie mleka i przetworów mlecznych do placówek oświatowych w ramach akcji „Szklanka mleka”. Za pośrednictwem Agencji Rynku Rolnego Wnioskodawca korzysta z programu „dopłaty do spożycia mleka i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych”. Założeniem ww. programu jest obniżenie ceny mleka i jego przetworów oferowanych dzieciom i młodzieży. Obecnie dopłaty te realizowane są ze środków wspólnotowych, budżetu państwa i Funduszu Promocji Mleczarstwa.

Dopłaty do spożycia mleka, przetworów mlecznych w placówkach oświatowych w ramach akcji „Szklanka mleka” wypłacanych za pośrednictwem Agencji Rynku Rolnego realizowane z budżetu państwa i pokrytych dotacją pochodzącą z dopłat krajowych (art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i ze środków wspólnotowych pokrytych dotacją pochodzącą z dopłat z funduszy unijnych (art. 21 ust. 1 pkt 46), korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym. Dopłaty z Funduszu Promocji Mleczarstwa, nie będące pomocą z Unii Europejskiej ani też środkami z budżetu państwa, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Ponadto, ww. dopłaty Wnioskodawca pomniejsza o kwotę należnego podatku od towarów i usług.

W związku z przeniesieniem zapisu art. 21 ust. 1 pkt 47c (zwolnienia przedmiotowe) do art. 14 ust. 3 pkt 13 (do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się) od dnia 1 stycznia 2015 r. zrodziło się u Wnioskodawcy pytanie odnośnie ujmowania kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Powyższa zmiana spowodowała zmianę w katalogu negatywnych kosztów w art. 23 ust. 1 pkt 56, tj. z przepisu tego wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki i koszty bezpośrednio sfinansowane z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137. Zmiana ta polega na wykreśleniu z przepisu odesłania do pkt 47c i związana jest z uchyleniem art. 21 w ust. 1 pkt 47c.

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że stan faktyczny dotyczy roku 2015 r. oraz lat przyszłych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszty związane z zakupem towarów handlowych (mleka, owoców), amortyzacji, z zakupem paliwa, części eksploatacyjnych do samochodu wpisanego do ewidencji środków trwałych, koszty wynagrodzeń oraz składek ZUS, remontów, zakupu środków czystości, itd. Wnioskodawca może ujmować z zastosowaniem art. 22 ust. 3 i 3a, tj. współczynnika w jakim pozostają przychody podlegające opodatkowaniu w ogólnej kwocie przychodów?
2. Czy w remanencie na koniec roku należy spisywać towary tylko ilościowo bez cen zakupu, gdyż są to towary zakupione z dotacji?

Wnioskodawca uważa, że mając na względzie art. 22 ust. 3 oraz art. 22 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w każdym miesiącu powinien weryfikować kwoty kosztów uzyskania przychodów, wynikające z podatkowej księgi przychodów i rozchodów pomniejszając koszty o wydatki bezpośrednio sfinansowane z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 i art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy. Dla potrzeb wyodrębnienia tych kwot, o których mowa powyżej, powinien być ustalany współczynnik, w jakim pozostają przychody podlegające opodatkowaniu w ogólnej kwocie przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca jest zdania, że w remanencie na koniec roku podatkowego powinien spisywać towary ilościowo bez cen zakupu, gdyż są to towary zakupione z dotacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe
• sposobu ustalenia wartości spisu z natury – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do przepisu art. 14 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

W myśl natomiast art. 14 ust. 3 pkt 13 ww. ustawy, obwiązującego od dnia 1 stycznia 2015 r., do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się kwot otrzymanych od agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa.

Zatem z ww. przepisów wynika, że kwoty otrzymane od agencji wykonawczych po dniu 1 stycznia 2015 r. przez osobę fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą, nie stanowią przychodu z tej działalności.

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 633 z późn. zm.), Agencja jest państwową osobą prawną. W myśl art. 8 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, przychodami agencji są m.in. środki budżetowe określone corocznie w ustawie budżetowej w formie dotacji podmiotowych i dotacji celowych. Jednocześnie w myśl art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, agencja realizuje płatności ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej lub Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji oraz prowadzi wyodrębnioną ewidencję księgową wydatków z tych funduszy.

W myśl art. 18 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 z późn. zm.), agencja wykonawcza jest państwową osobą prawną tworzoną na podstawie odrębnej ustawy w celu realizacji zadań państwa.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wydatkami budżetu państwa są m.in. wydatki na dotacje i subwencje. Dotacjami, w myśl art. 126 są podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych.

Stosownie do art. 127 ust. 1 lit. d) ustawy o finansach publicznych, dotacjami celowymi są środki przeznaczone na finansowanie lub dofinansowanie zadań agencji wykonawczych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b).

Przy czym zauważyć należy, że zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy o finansach publicznych, ilekroć w ustawie jest mowa o środkach europejskich rozumie się przez to środki, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 1, 2, 4 i 5a-5c.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, środkami publicznymi są środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA).

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy o finansach publicznych do środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się m.in. środki pochodzące z funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Rybackiego, z wyłączeniem środków, o których mowa w pkt 5 lit. a i b, tj.:

1. programów w ramach celu Europejska Współpraca Terytorialna, o których mowa w rozdziale III rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1080/2006 z dnia 05 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz.Urz.UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., str. 1),
2. programów, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1638/2006 z dnia 24 października 2006 r. określającym przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (Dz.Urz.UE L 310 z dnia 9 listopada 2006 r., str. 1).

Zgodnie z art. 117 ust. 1 ustawy o finansach publicznych budżet środków europejskich jest rocznym planem dochodów i podlegających refundacji wydatków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich, z wyłączeniem środków przeznaczonych na realizację projektów pomocy technicznej oraz środków, o których mowa w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1306/2013.

W budżecie środków europejskich – w myśl art. 117 ust. 2 ww. ustawy – ujmuje się:

1. dochody z tytułu realizacji programów finansowanych z udziałem środków europejskich;
2. wydatki na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich w części podlegającej refundacji.

Przy czym w myśl art. 124 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, wydatki budżetu państwa dzielą się m.in. na wydatki na realizację programów finansowanych z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, w tym wydatki budżetu środków europejskich.

W myśl art. 186 ww. ustawy wydatki na realizację programów i projektów finansowanych z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 i 3, mogą być przeznaczone na:

1. realizację projektów przez jednostki budżetowe;
2. płatności w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich;
3. dotacje celowe dla beneficjentów;
4. realizację projektów finansowanych w ramach Programu Środki Przejściowe;
5. realizację Wspólnej Polityki Rolnej zgodnie z odrębnymi ustawami.

Zgodnie z art. 187 ww. ustawy, za obsługę płatności w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich, zwanych dalej "płatnościami", odpowiada Minister Finansów. Przepis art. 200 ust. 1 ww. ustawy stanowi natomiast, że obsługę bankową płatności prowadzi Bank Gospodarstwa Krajowego w ramach umowy rachunku bankowego zawartej z Ministrem Finansów. Na podstawie art. 202 ust. 1 ww. ustawy, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwrotowi środki z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu są gromadzone na wyodrębnionych rachunkach bankowych. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 204 tej ustawy, środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 i 3, są przeznaczone wyłącznie na cele określone w umowie międzynarodowej, przepisach odrębnych lub deklaracji dawcy.

Podkreślić należy, że w świetle ww. przepisów ustawy o finansach publicznych środki pochodzące z Unii Europejskiej, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Rybackiego, stanowią odrębną formę środków europejskich przeznaczonych na realizację programów finansowych z udziałem środków europejskich. Jednak zgodnie z cytowanym uprzednio przepisem art. 186 pkt 2 ustawy o finansach publicznych wydatki z budżetu środków europejskich, są wydatkami budżetu państwa, które mogą być przeznaczone na płatności w ramach programów finansowanych z udziałem środków europejskich.

W myśl art. 42 pkt 2 lit. g) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 50 z późn. zm.) Agencja realizuje zadania określone w rozporządzeniach, o których mowa w pkt 2-8 załącznika, w zakresie spożycia mleka i przetworów mlecznych w przedszkolach i szkołach, z wyłączeniem szkół wyższych udzielanych przez Prezesa Agencji.

Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych poza dopłatami, o których mowa w art. 42 pkt 2 lit. g, pochodzącymi ze środków Unii Europejskiej, spożycie mleka i przetworów mlecznych jest dofinansowywane:

1. ze środków finansowych pochodzących z Funduszu Promocji Mleka przewidzianych w planie finansowym tego Funduszu - w przedszkolach i szkołach, z wyłączeniem szkół podstawowych i wyższych;
2. z przychodów Agencji pochodzących z dotacji budżetowej - w szkołach podstawowych.

W myśl art. 46 ust. 2 ww. ustawy dofinansowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zwane dalej „dopłatą krajową”, jest wypłacane przez Agencję i nie może być wyższe niż 100% maksymalnej ceny mleka o zawartości co najmniej 1% tłuszczu, poddanego obróbce cieplnej, w opakowaniach o pojemności mniejszej niż 0,23 l, ale nie mniejszej niż 0,20 l, ustalonej w przepisach wydanych na podstawie art. 42a.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie dostarczania mleka i przetworów mlecznych do placówek oświatowych w ramach akcji „Szklanka mleka”. Za pośrednictwem Agencji Rynku Rolnego Wnioskodawca korzysta z programu „dopłaty do spożycia mleka i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych”. Założeniem ww. programu jest obniżenie ceny mleka i jego przetworów oferowanych dzieciom i młodzieży. Dopłaty te realizowane są ze środków wspólnotowych, budżetu państwa i Funduszu Promocji Mleczarstwa.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca otrzymał pomoc od Agencji Rynku Rolnego (będącej agencją wykonawczą) po dniu 1 stycznia 2015 r. to otrzymane środki pieniężne nie będą w ogóle stanowiły przychodu z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast dofinansowanie otrzymane z Funduszu Promocji Mleczarstwa podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie jest to pomoc z Unii Europejskiej, ani też nie są to środki otrzymane od agencji wykonawczych, które otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o funduszach promocji produktów rolno - spożywczych (Dz. U. z 2009 r. Nr 97, poz. 799) do wpłat na Fundusz Promocji Mleka są obowiązane podmioty skupujące w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych, w wysokości 0,001 zł od każdego skupionego przez nie kilograma mleka. Zgodnie natomiast z art. 19 tej ustawy, środki zgromadzone na wyodrębnionym Funduszu Promocji Mleczarstwa, stają się z dniem wejścia w życie środkami finansowymi Funduszu Promocji Mleka.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów w pierwszej kolejności należy wskazać na ogólną zasadę wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Analizując powyższe wskazać należy, że jedynie w przypadku kiedy podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym przychodem, udowodni fakt poniesienia kosztów w sposób nie budzący wątpliwości oraz wydatek ten nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu.

Zwrócić należy uwagę, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 31 tej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Wobec powyższego – w takim zakresie w jakim otrzymane dofinansowanie pokrywa poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z realizacją wskazanego we wniosku programu – wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup towarów handlowych (mleka, owoców); zakup paliwa, części eksploatacyjnych do samochodu wpisanego do ewidencji środków trwałych; koszty wynagrodzeń oraz składek ZUS, remontów; zakup środków czystości itd. nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro bowiem wydatki zostały poniesione (pokryte) z otrzymanego przez Wnioskodawcę dofinansowania – Wnioskodawca nie poniósł ich ciężaru ekonomicznego – to nie można mówić o „poniesieniu kosztu”. Nie została zatem spełniona jedna z przesłanek wynikająca z cytowanego uprzednio art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg poniesienia kosztu.

Z kolei odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środka trwałego, która sfinansowana została otrzymanym wsparciem, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów tej działalności, co wynika wprost z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyłączenie określonych wydatków z kosztów uzyskania przychodów powoduje, że w takiej sytuacji nie znajdują zastosowania przepisy art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 3 ww. ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Powyższą zasadę, w myśl ust. 3a tegoż artykułu, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

O tym, że dane wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów decyduje fakt, że zostały one pokryte otrzymaną dotacją. Nie ma natomiast znaczenia to, że podmiot gospodarczy uzyskuje dochody opodatkowane i wolne od podatku oraz przychody wyłączone z opodatkowania. Również brak możliwości wyodrębnienia, jakie konkretnie wydatki zostały pokryte dotacją, nie stanowi podstawy dla zastosowania proporcji, o której mowa w art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego, skoro zgodnie z cytowanymi uprzednio przepisami art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 31 oraz art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy dany wydatek nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, to nie może być jednocześnie uwzględniony w tych kosztach w proporcji, o której mowa w art. 22 ust. 3 i 3a cytowanej ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii sporządzenia remanentu na koniec roku, wskazać należy, że zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (…).

Stosownie do treści § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037) podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Zgodnie z § 29 ust. 1 ww. rozporządzenia podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania.

W myśl § 3 pkt 2 omawianego rozporządzenia przez cenę zakupu rozumie się cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Zatem, w remanencie na koniec roku podatkowego należy uwzględnić ilościowo stan wszystkich towarów handlowych – zarówno zakupionych ze środków z dotacji, jak i ze środków własnych –i taki stan remanentu wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Do ustalania dochodu rocznego (różnicą remanentów) – stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej – należy zaliczyć jednak wyłącznie wartość towarów zakupionych ze środków własnych, nie należy uwzględniać natomiast wartości towarów zakupionych ze środków z dotacji.

Reasumując, dopłaty unijne i krajowe do programu „Szklanka Mleka” nie stanowią przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej na postawie art. 14 ust. 3 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast przychód uzyskany z tytułu dopłaty z Funduszu Promocji Mleczarstwa podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Kosztami uzyskania przychodu będą jedynie te wydatki poniesione przez Wnioskodawcę i właściwie udokumentowane, które nie zostały mu w jakikolwiek sposób zwrócone. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów – w sytuacji opisanej we wniosku – nie ma możliwości zastosowania art. 22 ust. 3 i 3a tej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowym postępowaniem jest każdorazowe wyłączenie z kosztów kwoty odpowiadającej kwocie otrzymanej dotacji.

Zatem pomimo ciążącego na Wnioskodawcy obowiązku ujęcia ilości ww. towarów w remanencie końcowym, wartość towarów wynikająca z ich wyceny, nie może być brana pod uwagę, przy ustalaniu dochodu rocznego stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalania kosztów podatkowych na podstawie art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast stanowisko Wnioskodawcy w zakresie sposobu ustalenia wartości spisu z natury należy zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.