Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4518-1-1/15-2/MK
z 27 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2015 r. (data wpływu 27 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) jest spółką prawa handlowego, w której 100% udziałów posiada Gmina Miasto X. Spółka została zawiązana aktem notarialnym Rep. A. nr (…) z (…) 2014 r. W chwili powstania kapitał zakładowy Spółki wynosił 3.000.000 PLN.

Przy sporządzaniu umowy Spółki Notariusz, przed którym dokonywano tej czynności prawnej, nie pobrał podatku od czynności cywilnoprawnych, powołując się na treść art. 8 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.; dalej: PCC)

Spółka we własnym zakresie wpłaciła do Urzędu Skarbowego PCC od umowy spółki oraz złożyła deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych wraz z pismem w przedmiocie czynnego żalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zobowiązanie podatkowe z tytułu PCC wygasło w całości na skutek zapłaty przez Spółkę PCC pomimo tego, że zobowiązanym do zapłaty PCC był notariusz?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.; dalej: Ordynacja) zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty.

W przypadku podatku od czynności cywilnoprawnych, co do zasady, zobowiązanym do złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, obliczenia i wpłacenia podatku – z wyjątkiem sytuacji gdy podatek pobierany jest przez płatnika – jest podatnik. W przedmiotowej sprawie jednak, zobowiązaną do zapłaty PCC od umowy Spółki był Notariusz. Z uwagi na fakt, że Notariusz zaniechała poboru tego podatku, Spółka we własnym zakresie wpłaciła PCC do Urzędu Skarbowego. W ocenie Spółki, zapłata podatku do urzędu skarbowego mimo, że zobowiązanie do poboru i wpłaty podatku ciążyło na Notariuszu spowodowało, iż zobowiązanie podatkowe względem Spółki wygasło całkowicie.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w obowiązującej linii orzeczniczej. Tytułem przykładu, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 maja 2009 r. sygn. akt II FSK 197/08 stwierdził: Zobowiązanie płatnika nie jest oderwane od zobowiązania samego podatnika. Jego odpowiedzialność ma zarówno odszkodowawczy (z tytułu niedopełnienia obowiązków) jak i gwarancyjny charakter. Podatnik, płacąc niepobrany przez płatnika podatek, wypełnia własne, a nie płatnika zobowiązanie. Nie może być w żadnym przypadku uznany za osobę trzecią (postronną) regulującą cudze zobowiązanie.

Zatem, w ocenie Spółki, zapłata przez Wnioskodawcę PCC spowodowało, że zobowiązanie podatkowe z tytułu niepobranego przy akcie notarialnym podatku od czynności cywilnoprawnych wygasło.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Z kolei zobowiązaniem podatkowym – stosownie do art. 5 Ordynacji podatkowej – jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast podatkiem, według art. 6 analizowanej ustawy jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. W myśl art. 7 § 1 ww. ustawy podatnik to: osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Zobowiązanie podatkowe może powstać z mocy prawa, tj. z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania albo z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania – stanowi o tym art. 21 § 1 ww. ustawy. W sytuacji gdy zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa a przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, podatek wykazany w deklaracji, co do zasady, jest podatkiem do zapłaty – art. 21 § 2.

Pomimo ciążącego na podatniku obowiązku zapłaty podatku w wielu sytuacjach, stosownie do odpowiednich przepisów, obliczenia, poboru oraz wpłacenia podatku nie dokonuje podatnik, lecz inny podmiot – płatnik.

Stosownie do art. 8 Ordynacji podatkowej płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 26 Ordynacji podatkowej podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki. W przypadku wadliwego wykonania swoich obowiązków odpowiedzialność ponosi również płatnik stanowi o tym art. 30 § 1 ustawy. W tym miejscu należy jednak wyraźnie zasygnalizować, że każdy z dwóch ww. podmiotów (podatnik i płatnik) ponosi odpowiedzialność wyłącznie w zakresie nałożonych na niego obowiązków. Należy jednak wskazać, że są to dwa odrębne tytułu odpowiedzialności.

Konsekwencją powyższego jest odmienne uregulowanie kwestii wygaśnięcia zobowiązania podatkowego i zobowiązań płatnika. Stosownie do art. 59 § 1 pkt 1 i 2 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek

• zapłaty;
• pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta.
  
  

Natomiast w myśl art. 59 § 2 pkt 1 ustawy zobowiązanie płatnika lub inkasenta wygasa w całości lub w części wskutek wpłaty.

Przechodząc na grunt ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 626) wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) tej ustawy opodatkowaniu podlegają umowy spółki. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, np. zawarcia umowy spółki i ciąży na spółce.

Mając na względzie, że zobowiązanie podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje z mocy prawa, tj. z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, podatnicy tego podatku (tu: Spółka) na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

Notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego ─ art. 10 ust. 2 ustawy. Jak stanowi art. 10 ust. 3 analizowanej ustawy, płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku.

Rozpatrując niniejszą sprawę nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że podatek jest świadczeniem publicznoprawnym, o osobistym charakterze, konsekwencja tego jest regulacja art. 26 Ordynacji podatkowej, według którego podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki. Zatem to w interesie podatnika jest uregulowanie podatku. Jak widać z przytoczonych przepisów dwie podstawowe możliwości wygaśnięcia zobowiązania podatkowego to zapłata podatku bądź pobranie podatku przez płatnika lub inkasenta. Nie pobranie podatku przez płatnika w niniejszej sprawie spowodowało powstanie odpowiedzialności:

1. po stronie Spółki jako podatnika z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z zawarciem w formie aktu notarialnego umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością;
2. po stronie płatnika w związku z niepobraniem podatku od czynności cywilnoprawnych od czynności cywilnoprawnej dokonanej w formie aktu notarialnego.
   
   

Oznacza to, że zobowiązanie podatkowe Spółki w podatku od czynności cywilnoprawnych wygasło, stosownie do art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Stąd też stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.