Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-139/15/WRz
z 23 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 września 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 1 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku (budynku) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku składnika majątku (budynku).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 11 grudnia 2009 r. Pani X prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Centrum Medyczne, nabyła zabudowaną nieruchomość. Nieruchomość ta była zabudowana budynkiem biurowo-administracyjnym. W dniu 8 listopada 2012 r., uzyskała pozwolenie na przebudowę z częściową nadbudową i zmianą sposobu użytkowania oraz rozbudowę ww. budynku W dniu 3 grudnia 2012 r. doszło do przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w spółkę akcyjną S.A. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) na podstawie art. 5841 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030, ze zm. - dalej „KSH”). Tym samym ww. nieruchomość stała się własnością Spółki. Należy podkreślić, że przedmiotowa nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej zarówno osoby fizycznej jak i spółki akcyjnej. W wyniku prowadzonych prac inwestycyjnych pierwszego i drugiego etapu dojdzie do zwiększenia powierzchni budynku biurowo - administracyjnego oraz podniesienia standardu wykończenia, jak i ogólnej konstrukcji tego budynku, a także zmiany rodzaju działalności prowadzonej w ww. budynku, na działalność medyczną.

Według posiadanych informacji budynek ten był użytkowany przed 1961 r., przez Ośrodek Doskonalenia Kadr Kierowniczych /…./. Na potwierdzenie tego faktu Wnioskodawca posiada następujące dokumenty:

1. opis i mapę wydaną przez Miejską Pracownię Geodezyjną z dnia 5 lipca 1971 roku z widocznym naniesionym budynkiem,
2. decyzję Wydziału Gospodarki Terenami z dnia 31 maja 1972 r., w której treści przywołuje się informację, że budynek istniał przed 21 października 1961 r.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie posiadanych dokumentów Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych Budynku na podstawie stawki indywidualnej, określonej przez Spółkę na 6,66% wynikającej z zastosowania artykułu 16j pkt 1 ppkt 4 (winno być: art. 16j ust.1 pkt 4) ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej ustawa o CIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 16j ustawy o CIT, wynika, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W przytoczonym artykule ustawy o CIT ustawodawca wskazał, że aby móc skorzystać z 10 letniego okresu amortyzacji należy udowodnić, że budynek niemieszkalny był użytkowany przez minimum rok od dnia jego oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże artykuł ten nie określa dopuszczalnych przez przepisy prawa podatkowego form udowodnienia używania budynku niemieszkalnego przez okres dłuższy niż rok. W tej sytuacji w ocenie Wnioskodawcy należy się odnieść do przepisów zamieszczonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, ze zm. dalej: Ordynacja), która stwierdza w art. 180 § 1, że za dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Nie ulega wątpliwości, że wymienione przez Wnioskodawcę posiadane dokumenty, będące dokumentami wydanymi przez organy administracji publicznej spełniają przesłanki wymagane przez dowód stawiane przez Ordynację. W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wobec budynku będącego przedmiotem zapytania ma prawo do stosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 6,66 %, ponieważ tak jak wspomniano w opisie stanu faktycznego ww. budynek nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej zarówno osoby fizycznej, jak i spółki akcyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod poz. 01 dla środków trwałych z rodzaju 10 „Budynków niemieszkalnych” stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 2,5%.

W art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przewidziano także metodę dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.

W przepisie tym, w odniesieniu do nieruchomości (ust. 1 pkt 3 i 4) wskazano, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy)

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Przy czym, w myśl art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 16j ust. 4 ustawodawca nie zdefiniował. jakie środki trwałe uznaje się za używane, co oznacza że muszą być one użytkowane co najmniej przez rok. Jednakże zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie przewidują możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, do amortyzacji wytworzonych środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 11 grudnia 2009 r. Pani X prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Centrum Medyczne, nabyła nieruchomość, zabudowaną budynkiem biurowo-administracyjnym.

W dniu 8 listopada 2012 r. ww. osoba fizyczna uzyskała pozwolenie na przebudowę ww. budynku, obejmującą jego nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania. W dniu 3 grudnia 2012 r. doszło do przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w spółkę akcyjną S.A. na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych. Tym samym ww. nieruchomość stała się własnością Spółki. Wnioskodawca podkreśla, że przedmiotowa nieruchomość nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych zarówno prowadzonej przez osobę fizyczną jak i spółki akcyjnej. Według posiadanych informacji ww. budynek był użytkowany przed 1961 r. co potwierdzają wskazane we wniosku dokumenty. W wyniku prowadzonych prac inwestycyjnych (pierwszego i drugiego etapu) dojdzie do zwiększenia powierzchni budynku biurowo - administracyjnego oraz podniesienia standardu jego wykończenia jak i zmiany ogólnej konstrukcji budynku, a także zmiany rodzaju działalności prowadzonej w budynku, na działalność medyczną.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny w świetle przytoczonych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że jeżeli całokształt przeprowadzonych przez Wnioskodawcę we wskazanych we wniosku budynku prac budowlanych nie sprowadzał się w istocie do wytworzenia nowego środka trwałego (kwestia ta nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) i Wnioskodawca posiada wymienione we wniosku dowody, potwierdzające wiek ww. budynku, to może dokonywać jego amortyzacji podatkowej wg stawki indywidualnej 6,66%, wynikającej z zastosowania art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.