Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB1.4511.821.2016.1.AK
z 23 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 30 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca otrzymał kwotę 20 000 zł na podstawie umowy o przyznaniu bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej w ramach programu „Aktywizacja osób bezrobotnych będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy określonych w art. 49 Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy” zawartej w dniu 15 października 2015 r. z Powiatowym Urzędem Pracy. Dotacja przyznana została na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli.

Wnioskodawca wskazuje, że z kwoty 20 000 zł przeznaczył: ok. 10 000 zł – na zakup towarów handlowych oraz pozostałe 10 000 zł na wyposażenie sklepu (artykuły biurowe, biurko, krzesło, regały handlowe, komputer, pojemniki, itp.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy towary handlowe sfinansowane z dotacji z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56?
2. Czy przyznane środki z Urzędu Pracy w ramach programu z art. 49 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane środki z Urzędu Pracy przez bezrobotnego na podjęcie działalności gospodarczej korzystają ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ art. 46 o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy odnosi się do wszystkich bezrobotnych, którym przyznaje się jednorazowe środki. Natomiast art. 49 mówi o szczególnych sytuacjach na rynku pracy i programach specjalnych. Zatem zdaniem Wnioskodawcy, przyznane środki korzystają ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 121 i koszty związane z zakupem towarów handlowych można zaliczyć do kosztów prowadzenia działalności gospodarczej. Przepis art. 49 przewiduje dodatkowe działanie dotyczące związane ze spełnieniem dodatkowych co najmniej dwóch warunków:

1. bezrobotny korzysta ze świadczeń pomocy społecznej,
2. bezrobotny powyżej 30 roku życia,
3. bezrobotny posiadający co najmniej jedno dziecko poniżej 6 roku życia.

W związku ze spełnieniem trzech powyższych warunków Wnioskodawca zakwalifikował się do programu z Urzędu Pracy i otrzymał dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z zacytowanego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega każdy dochód uzyskany przez osobę fizyczną, poza tymi, które wolą ustawodawcy zwolnione zostały z opodatkowania lub od których na podstawie stosownych przepisów zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów, albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Z ww. przepisu wynika, że (co do zasady) wszelkie dofinansowania otrzymane przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią dofinansowania (w tym dotacje) przeznaczone na pokrycie wydatków inwestycyjnych, tj. na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 645 ze zm.) Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku Wnioskodawca otrzymał dotację z Urzędu Pracy w związku z udziałem w programie specjalnym , o którym mowa w art. 49 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 645 ze zm.). Dotacja przeznaczona została na zakup towarów handlowych i wyposażenia (na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych).

Oznacza to, że otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie wskazanego we wniosku przepisu art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który dotyczy wyłącznie jednorazowych środków przyznanych na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia.

Jednakże, zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia z 19 grudnia 2014 r. (Dz. U. z 2014, poz. 1931) w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób fizycznych zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczeń z tytułu specyficznych elementów wspierających zatrudnienie otrzymanych w ramach programów specjalnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 27b ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674, z późn. zm.3), przez osoby bezrobotne i poszukujące pracy

Jak natomiast wynika z § 3 ww. rozporządzenia zaniechanie, o którym mowa w § 1, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

W świetle ww. przepisów wskazane we wniosku środki otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy, stanowią przychód Wnioskodawcy, od którego zaniechano poboru podatku. Oznacza to, że Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzania podatku dochodowego z tego tytułu.

Odnosząc się do kwestii możliwości zaliczenia opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu wskazać należy, że w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 56 cytowanej ustaw, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

Fakt sfinansowania wydatków poniesionych na zakup wyposażenia oraz towarów handlowych ze środków przyznanych osobie bezrobotnej w ramach programu specjalnego na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Dodać należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wyposażenie o wartości przekraczającej 1.500,00 zł należy objąć ewidencją wyposażenia. Stosownie natomiast do treści § 3 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia, materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi. W myśl natomiast § 3 pkt 1 lit. c) ww. rozporządzenia, materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.

W związku z powyższym, wydatki sfinansowane wskazanymi we wniosku środkami uzyskanymi z Powiatowego Urzędu Pracy, poniesione na zakup wyposażenia (tj. składników majątku, które nie stanowią środków trwałych) oraz towarów handlowych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniach Wnioskodawcy, że przedmiotowa dotacja, przyznana w ramach programu specjalnego, o którym mowa w art. 49 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, została przeznaczona na zakup towarów handlowych oraz wyposażenia.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718 ze. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.